En weer heeft De Man de wandelroute uitgezocht, wederom een Komoot-wandeling in de provincie Utrecht. Back to his roots, zoiets en dit keer toeren we 's ochtends niet zo heel vroeg meer - want we hebben ons verslapen - naar Linschoten. Linschoten, wat mij doet denken aan die VVD jongen destijds met dat blonde haar maar ook aan Winschoten. Maar, het moet gezegd: Linschoten is echt een opvallend leuk schattig dorpje, alweer een leuk schattig dorpje, wat zijn er daar toch veel van in Nederland en dus ook in Utrecht.

We parkeren de auto in een woonwijk vlakbij Boon's Supermarkt, gelegen in een nieuwbouwwijk tegenover het Dorpshuis waarvoor de zaterdagse viskar en de slager staan. Het voelt hier gewoon helemaal okay, genoeglijk, rustig, mensen doen hier hun boodschappen, voor het Dorpshuis worden terrasstoelen en tafels neergezet, er wordt vis gekocht en er wordt vlees gekocht. Wij onderwijl lopen daar tussendoor een beetje rond te lummelen in onze korte broeken, phones in de hand, mompelend, mopperend, want waar mogen we beginnen en welke van de 15 wandelroutes op en rond Linschoten of naar of langs Linschoten moeten we nu ook alweer hebben? Tja, die van 18 kilometer, maar die komt nu net niet voor op mijn Komoot-lijstje, vreemd genoeg nu bij Ruut ook niet meer terwijl hij 'm de dag ervoor nog zelf uitgezocht had. Bijzonder ... bijzonder vervelend. Ruut moppert ook nog eens dat hij geen steek ziet zonder zijn brilletje en geërgerd maakt hij zijn rugtas open, zoekt met veel bombarie zijn leesbril (ergens onderin tussen de bak met fruitsalade - zelfgemaakt - en de zak met krentenbollen, de fles water, de oplaad-batterij, de snoeren etc. etc.) Maar, hij vindt 'm en zet 'm op. Ik ondertussen heb - ik ken mijn pappenheimers - onderwijl de wandeling zelf maar opgeduikeld op mijn Komoot-app en activeer de navigatie. 'Verdorie, hij doet het niet', hoor ik naast mij. 'Heb je je account wel betaald?''' Ja, natuurlijk!' Schuinsweg kijkt hij naar wat ik - handige Harriete, al zeg ik het zelf - doe, tja, ik activeer de navigatie. 'Oh', hoor ik naast mij, 'moet ik ...' 'ja, de navigatie moet je aanzetten.' Dus, dat doet hij maarrrr, dan heeft Ruut blijkbaar toch net weer nummer 10 van de lijst geactiveerd en ik nummer 12 (ofzo). Dus, na honderd meter moet hij linksaf het voetpad op: 'ja, Ilse, naar links, kijk, daar is een voetpaadje', en ik moet naar rechts: 'nee, Ruut, kijk dan, naar rechts, dan lopen we langs een mooi watertje zo naar het centrum en van daaruit ...' 'Zucht, ik zet die van mij wel uit' en klik, hij zet zijn app uit - denkt hij, want hij swipet 'm eigenlijk alleen maar weg, dus horen we nog honderd meter zijn dame uit zijn broekzak zeggen dat we moeten omkeren etc etc Dan zet hij zijn app helemaal uit en wordt het rustig. Zonder al teveel uiterlijke en ook vast innerlijke weerstand aanvaardt De Man dat ik de navigatie-taak toch weer op mij neem. 'Soit', denkt hij vast, 'kan ik er weer lekker achter aan sjokken.'

Niks niet sjokken. We wandelen al snel de nieuwbouwwijk uit en komen uit bij een wonderschoon watertje, De Voorvliet, die ons naar het oude, historische centrum van Linschoten brengt. Wat schattig, roep ik uit als ik het kerkje zie op een met gras begroeide terp. We wandelen met recht een rondje om de kerk en komen uit bij een paar wonderschone straatjes, waar we al snel bij Het Wapen van Linschoten naar binnen gaan voor een kop koffie. Wat een schoonheid van een restaurantje is dit, zeg, het kan zo op een Oud-Hollandsch schilderij, het interieur, het exterieur. We kunnen lekker aan het watertje zitten, op het terras en genieten met grote teugen van de warme appeltaart met een pittige cappuccino.

Dan weer verder, het dorpje door, het dorpje uit, zien fantastisch mooie huizen met tuinen gelegen aan het watertje en dan komen we op een fiets- wandelpad - eerst een stuk langs een provinciale weg, dan rechtsaf langs het weiland, links van ons de autoweg en dan komen we bij een viaduct over de snelweg naar Utrecht. Wat een herrie maakt zo'n weg, ongelooflijk. We horen het geraas en gedender van die weg echt op kilometers afstand al. Wat zonde van deze fraaie woonomgeving, dit is met recht geluidsvervuiling.
Als we het viaduct over zijn belanden we op een rustige weg waar ook auto's en brommers rijden, maar vandaag is het hier niet heel druk. We passeren de entree naar iets dat wij eerst aanzien voor een grote circus-tent, we zagen het al onderweg in de auto, een soort zilverkleurig kasteelvormige tent is en er klinkt enorm gedreun uit. Dreunende bassen. We zeggen hoofdschuddend tegen elkaar: 'wie gaat daar nou met zijn kindertjes inzitten, in die denderende herrie.' Maar als we doorwandelen en de tent later zien liggen, aan een mooie recreatieplas, begrijpen we ineens dat dit helemaal geen circustent is: het is een soort dance-valley tent en op dit tijdstip wordt er blijkbaar al druk gedanst, daar aan de overkant van de recreatieplas. 'Nou, lekker voor de mensen die hier wonen', mompelen we maar als we wat verder doorlopen - door een woonwijk vol idioot mooie nieuwe huizen, ook een soort strakke waterwoningen - is het geluid al bijna niet meer hoorbaar.

Het moet gezegd: die lui hier in Utrecht, die wonen niet verkeerd. Dachten we dat wij in Noord Holland fraai woonden, maar die Gladiolen doen het ook heel best, hoor. Wat een kasten van huizen staan hier, met van die hele fijne grote tuinen waar van die grasmaai-robotjes het werk doen, terwijl moeder de vrouw haar hondje uitlaat in het recreatie-gebied rond de plas. Wij kijken onze ogen uit in elk geval en wandelen genoeglijk over een stil paadje helemaal de plas rond. Komen op een door hoge bomen omzoomde weg en gaan daar even rusten voor onze lunch. Lekker peuzelen en ook hier weer van die vriendelijke mensen die ons gedag zeggen en ons zelfs smakelijk eten wensen. Lief hoor. Ruut geniet zelf nog het hardst van zijn zelfgemaakte verse fruitsalade: 'Ilse, daar kun je me onder begraven.' ' Ja, weet ik,' zeg ik dan maar, 'ik houd zelf ook best wel van een fruitje', maar Ruut eet rustig die hele bak in zijn uppie leeg. Van mij mag 'ie. Ik houd meer van mijn met roomboter en geitenkaas belegde krentenbol, dus zo zitten we elk te genieten van onze hapjes.

We zien op de stappenteller dat we op deze plek al bijna de helft van de wandeling erop hebben zitten. Dat hadden we niet gedacht, we zijn nog niet zo heel moe namelijk. Fris en fruitig stappen we verder en komen langs Harmelen, het dorpje zelf gaan we niet in, we lopen er alleen maar langs. Prachtige boerderijen zien we, 'och', sneren wij, 'wat hebben die boeren het ook moeilijk he, wat hebben ze het zwaar. Moet je toch zien: kasten van woningen, stallen, schuren, lappen grond met moestuin en boomgaard en kijk eens, die hier, die heeft een grote kar voor zijn paarden op het erf en oh moet je zien, daarachter nog een enorme manege en nog meer karren van bezoekers. Een miljoenenbedrijf staat hier! Geen wonder dat de Rabo-bank hier zo'n grote vestiging heeft (die zagen we in het land liggen toen we Linschoten verlieten en Harmelen naderden).' We passeren daarna ook nog een sjieke tennisclub (met een bijzonder mooi pand op het terrein). 'Hier zitten centjes, dat kan niet anders', zeggen wij tegen elkaar.

We verlaten deze weg weer omdat we rechtsaf moeten, weer een viaduct over, weer die drukke weg over en dan komen we weer op een landelijk gedeelte. Al snel slaan we een heeeeeel lange rechte weg in, omzoomd door bomen, daar hebben ze hier wel patent op, in deze streek, van die kilometerslange wegen omzoomd door hoge bomen. Foei, we zien er helemaal een beetje tegenop om die weg over te gaan. Ook omdat er autoverkeer rijdt en da's niet fijn. De weg is eigenlijk te smal voor auto's fietsers en wandelaars. Regelmatig moeten wij maar even wachten op wat de auto's doen die elkaar hier met moeite passeren. Beter maar even wachten voordat we van onze wandelsokken worden gereden. Eigenlijk vinden we dit niet echt heel fijn, zo'n weg moet je niet in een wandelparcours stoppen, veel te lang en te gevaarlijk. Je bent meer met het verkeer bezig dan dat je om je heen kijkt en geniet van de fraaie velden en boerderijen en watertjes. Een beetje als twee grumpy old hikers lopen we daar te zeuren, we vinden dat we dat eigenlijk niet moeten doen maar ja, bedenken we onszelf, we zijn inmiddels wel ervaren wandelaars en kunnen vergelijken. Deze wandeling is voor een deel niet zo geschikt, de eerste 8 kilometers zijn okay, maar dan wordt het minder.

Als we Montfoort naderen horen we de Komoot-dame zeggen dat we dit mooie stadje gewoon moeten passeren en 'rechtdoor moeten lopen'. Ja, zeg, we willen Montfoort even zien hoor, en niet onbelangrijk, even ergens zitten, wat drinken en naar de wc. Langs die ellenlange wegen staan nergens bankjes en er zijn onderweg ook geen uitspanningen waar je even wat kunt drinken en waar je kunt plassen. Ook da's een minpuntje, Komoot, vinden wij. We verlaten de Komoot-route en wandelen naar het centrum. Ik heb Google Maps geactiveerd, 'wandel naar het centrum' in getikt. We zijn meteen blij: weg van die lange drukke weg, nu weer lekker kijken naar mooie huizen en op naar een leuk centrum. We horen van die echte open-lucht-zwembad-geluiden, het is vandaag voor het eerst 's zomers weer, dus erg druk zo te horen. Dan naderen we het centrum: super mooi, echt historisch met twee kerken of is die ene nu een kasteel?? We kunnen niet de oude historische poort gebruiken, die wordt gerenoveerd dus we moeten iets doorlopen en verder op het watertje over. Echt genieten om weer even in een levendig dorpscentrum te zijn na al die lange rechte wegen. Al snel zitten we lekker op het terras van Het Oude Stadhuis. Drinken thee en nul punt nul Radler, even lekker plassen en terug maar weer, maar niet meer naar die Komoot-route. We google-mapsen zelf een terugweg, wandelen Montfoort uit, langs de Montfoortse Vaart, okay, ook een lange recht weg, maar wel een heerlijk rustige weg lekker langs dat fraaie water waar af en toe een pleziervaartbootje door-tuft. En dan zien we eindelijk een bankje!! Nee, echt, even mopperen nu, maar langs deze Komoot-route staan heel weinig goede bankjes. Vreemd genoeg, in die hele dure woonwijk bij de recreatieplas, stonden totaal vermolmde bankjes. Daar scheep je je wandelende bezoekers toch niet mee af, gemeente!!?? Aandachtspuntje voor de volgende raadsvergadering, luitjes!

We gaan er echt voor zitten, zo'n mooie plek is dit. Aan die Montfoortse Vaart, op een heel mooie wat hoger gelegen bank. Ruut haalt meteen de fruitsalade weer tevoorschijn, ik neem er nog wat hapjes van en zeg dan: 'eet jij maar lekker de rest op hoor.' En dat laat hij zich geen twee keer zeggen. Smul, smul, smikkel en... op.
Het windje waait zo heerlijk, de zon schijnt zo heerlijk, wij zitten daar zo heerlijk. Het kost ons moeite om weer op te staan en de laatste 3 kilometertjes te aanvaarden naar Linschoten. Maar dan staan we weer op, krakende pootjes, stijve ruggen, even losschudden die oude lijven and up we go. Nog even doorbijten. We komen op een lekker rustig fiets- en wandelpad, zien de nieuwbouwwijk van Linschoten al liggen en zo tegen vijf uur zijn we er weer. Bij Boon's Supermarkt en we besluiten om hier ons maaltje in te slaan. Leuke herinnering straks, als we thuis zijn, lekker eten wat de Linschotenaren ook eten.

Als we de auto weer instappen en wegrijden, kijk ik op de stappenteller en jippie, we hebben de 20 kilometer-barriere doorbroken. Zonder al te moe te zijn. Terwijl we die drukke snelweg oprijden - 'nu maken we zelf dus ook een teringherrie voor de omwonenden' - zeggen we schuldbewust, terwijl we daar rijden halen we herinneringen op aan onze eerste 20+ wandeling, die van Zunderdorp Holysloot Uitdorp etc etc ... 'oei, wat waren we toen moei. We konden niet meer praten terug in de auto, zo kapot-moe waren we toen. En kijk ons nu eens zitten, best nog fit, eigenlijk.' 'Ja, best nog fit.' Zelfvoldaan lachend kijken we elkaar aan. Op naar huis alwaar we spare-ribs van Boon's Supermarkt gaan eten. Mjammie.

Geschreven door SoulVoet