Alweer is het van dat onbestendige weer. Als 'ie schijnt, is het verrukkelijk. Maar je zit nog niet buiten of er hangt weer zo'n zware grijze trog boven je hoofd die subiet leeg regent. En dan ga je maar weer snel naar binnen. Zit je daar eenmaal, kijk je naar buiten, zie je dat 't zonnetje weer heerlijk schijnt en waag je weer een poging. And so on.

Zo zitten wij vanochtend eind van de ochtend binnen te dubben, naar buiten te kijken achter een laat ontbijt, want we hadden zowaar uitgeslapen tot een uurtje of tien. Eigenlijk moeten we erop uit, vinden we. Zullen we wel of zullen we niet. De geplande wandeling met schoonzus en zwager hadden we al afgeappt vanwege de weersvoorspellingen: 90% regenkans, 19 graden, harde wind. 'Die doen we volgende week wel', spraken we met ze af. Een wandeling waar ik me trouwens erg op verheug, schoonzus heeft 'm voorbereid maar nog niet tegen ons verteld waar 't is. Maar zwager heeft 't al verklapt tijdens de laatste gezamenlijke wandeling, dus wij weten stieken toch al waar we naar toegaan. Maar jullie dus nog niet. Wordt echt spannend, mensen!

Maar goed, van al dat binnenzitten worden de man en ik toch een beetje mies. Als de laatste zware grijze troggen landinwaarts trekken en 't zonnetje steeds vaker blijft schijnen, doen we onze wandeloutfit aan, gooien we het rugtasje vol, de wandelboots worden vastgeknoopt, de deur achter ons dichtgetrokken en gaan met die banaan! Gewoon lekker een stuk wandelen in de buurt, hadden we zo bedacht. Niet te ver uit de richting en dan onderweg even opsteken bij Jan & Vera, mijn paps en mams in Assendelft. Ruut loopt dit keer met zijn nieuwe foto-camera om de hals. Hij heeft er zin in: lekker foto's maken!

Rond half twee verlaten we onze woonwijk - heel eventjes regent het, maar net zo snel is 't weer over - en steken over naar Krommenie Zuid om van daaruit weer over te steken naar 't wandelpaadje langs het fietspad langs de aloude linoleumfabriek, Forbo geheten, die weer heerlijk geurt naar een mengel van lijm, spaanplaat, rotan, touw, zoiets. Zo kenmerkend voor ons dorp, dat luchtje. Na een kleine kilometer slaan we rechtsaf, lopen onder het spoortunneltje door en belanden op dat prachtige fiets- en wandelpad onder de hoge hoge bomen (Iepen, denk ik). Een soort tunnel van bomen is het. Al snel staan we dan weer hier stil en dan weer daar om te fotograferen. Ik ben blij, want tot voor kort was ik de enige van de twee die fotografeerde met mijn phone. Nu houden we allebei elkaar lekker op en we delen enthousiast onze beelden met elkaar. Maar goed, we stappen door door de tunnel van bomen. Rechts hoor je het verkeer razen over de snelweg, links kijk je over het Guisveld, een uitzicht dat helemaal tot aan Zaandijk en Zaandam reikt. Heel in de verte zie je Amsterdam liggen. De lucht is nu hemelsblauw en gevuld met witte wattenwolkjes. Geen grijze trog meer te bekennen.

Het is opmerkelijk rustig op dit pad, het is duidelijk merkbaar dat half Nederland ondanks de corona-toestanden, op vakantie is. Na een kilometer of wat belanden we op het Noordelijk deel van De Middel en gaan het witte ophaalbruggetje over. Direct daarachter liggen een paar magistrale boerderijen me grote tuinen. De man maakt even een praatje met een bewoonster van een van de eerste boerderijen die we passeren. Ze is aan het werk in haar grote goed onderhouden moestuin. Ze vertelt dat ze het best wel betreurt dat het verkeer weer terug is. Waar zij woont hoor je de voorbijrazende auto's over de snelweg hard. Dat is ook wel zonde van deze woonplek, De Middel. Zo'n idyllische plek is het maar dat lawaai van die weg...

We lopen verder en passeren nog meer oude, mooi opgeknapte boerderijen met fantastische grote tuinen eromheen; voormalige tuindershuizen met romantische, hippe tuintjes en gewoon een beetje van die protserige rijkeluishuizen, met dure auto's op de oprijlaan en strakke tuinen. Er staat zelfs een tiny-housje, zo schattig. Je zal daar maar wonen. Een piepklein huisje is het maar wel met alles er op en eraan, lapje grond erom heen voor de geitjes en een magistraal uitzicht over het Guisveld. Twee stoeltjes onder het voorraam, waarin je kunt genieten van de avondzon.

Aan het eind van De Middel gaan we linksaf, lopen een klein stukje richting Zaandijk. De man kan de talloze bramenstruiken op de bermen onder de A8 niet zomaar voorbij lopen: er moet geplukt en gepeuzeld worden, alhoewel het merendeel van de bramen nog lang niet rijp is. Ik wacht geduldig want ken zijn passie voor bramen in het wild. Als hij uitgeplukt is, lopen we verder over het fietspad. Vlak voor de houten brug over het watertje aldaar, slaan we rechtsaf en gaan onder het viaduct door. Boven ons dendert het verkeer. Op naar het zuidelijk deel van De Middel, maar onze plannen wijzigen zich. 'We kunnen wel over het natuurpad door het Guisveld lopen', oppert de man. Ik vind dat een goed idee, ben wel nieuwsgierig naar dit pad dat ik al zo vaak zag liggen vanuit de auto. Een passerende mede-wandelaarster wijst ons de entree van het pad maar waarschuwt ons wel dat het behoorlijk overwoekerd is allemaal. 'Ach', zegt de man, 'geeft niet, ik laat haar gewoon vooruit lopen.' En hij wijst op mij, de pestkop!

Aan het begin van het pad staat een mega-grote houten kikker, een mooi stukje kunst, vinden we. En zo passend hier, in Westzaan, want de bewoners van dit dorp dragen de bijnaam De Kroosduikers. Wat kikkers doen, dus, in het kroos duiken. We gaan het pad op en ervaren direct wat de dame zojuist bedoelde. Het is flink overwoekerd inderdaad, maar omdat we een lange broek dragen en een jasje met lange mouwen, hebben we nagenoeg geen last van prikkende planten met doornen en van de brandnetels. Het is juist mooi zo, vinden we. Er staat nog van alles te bloeien, daar zijn het niet al te warme zomer weer en alle regen vast debet aan. Het is nog heerlijk groen. De wind doet het riet dansen. We zien van alles aan bloemen, er groeit en bloeit zelfs citroenmelise. En er staan bomen en struiken vol bessen waaronder van die gele duindoorns, die fijn zijn voor de vogels, maar vast niet voor ons.

Her en der gaat het pad over in loopvlondertjes, wat niet overbodig is aangezien het soms behoorlijk zompig is. De grond onder de vlonders oogt moerassig en is begroeid met allerlei lage plantjes.
Het uitzicht is verrassend mooi. Links van ons ligt een weids water dat grenst aan de achtertuinen van de bewoners van het zuidelijk stuk van De Middel. Af en toe moeten we een bruggetje over die over kleine watertjes gaan. De begroeiing is op sommige plekken bijzonder voor deze streek, heel erg oer, vind ik. Er groeien zelfs grote varens en soms is het zo donker, dat de bomen overgroeid zijn met prachtig helgroen mos. Heel mysterieus voelt dat.

We hebben inmiddels anderhalf uur gewandeld en pauzeren even op een bankje. Maken daarna een selfie-filmpje voor mijn jarige broer Bart die vakantie viert in Italië. Gooien het filmpje de ether in: Zoef! Grappig om dat van daaruit te doen, met het Guisveld achter ons. We gaan verder en moeten ons soms een weg banen door het hoge gras en riet. Allebei hebben we het er warm van. Dat komt door het inmiddels heerlijke zonnige weer maar ook echt wel door de inspanning. Al met al hebben we een uur over het Guisveld-pad gelopen als we we bij de uitgang belanden die uitkomt op het fietspad richting De Watertoren van Assendelft. Trappetje op en we staan weer in de bewoonde wereld.

We steken de auto-weg over, wandelen over de brug over de Nauernasche Vaart en gaan vervolgens de Veenpolderdijk op. Links van ons ligt die kenmerkende grote uitgestrekte polder die schat ik zo'n drie bij acht kilometer telt. Allemaal grasland. Dit stuk land komt voor in een korte documentaire waarin duidelijk wordt dat er echt niks anders mee gedaan kan worden, met deze polder, dan er grasland houden. Er kan niet gebouwd worden omdat het veengrond is. Dit hele stuk land in en rond Assendelft bestaat ook uit veengrond. Zo is het dorp ook ooit ontstaan, zo'n beetje bij dit stuk. Lang lang geleden werd hier veen in plaggen gedolven. Daar ontstond een water door, De Delft. Langs De Delft bleef een dijk - de Veenpolderdijk - bestaan en daarop en langs vestigden zich bewoners.
We lopen de Veenpolderdijk af, kijken af en toe achterom naar de Watertoren die kleiner en kleiner wordt voor het oog. We slaan voor de hoge houten brug naar het dorp, linksaf. We passeren het gebouw van de Scouting en lopen rechtdoor. Hier pas hebben we erg in de harde Zuid-Westen-wind die het lopen enorm zwaar maakt. Dat valt nog even tegen zo, maar mooi is het hier wel weer. Als vanouds. Rechts van ons schittert De Delft. Leuk te weten, hier liggen eilandjes in het water die bestaan uit trilveen. Heel grappig is dat, als je daarover loopt, veert het onder je voeten alsof je over een matras loopt.

Voor Ruut en mij is dit reuze bekend terrein hier. We woonden in onze jeugd in Assendelft en later woonden we hier ook en jaar of tien met ons eigen gezinnetje. Hebben hier heel wat voetstappen liggen. In de zomer vaarden we hier met vriendjes en vriendinnetjes in en 's winters schaatsten we over diezelfde Delft. Als jonge ouders liepen we hier heel wat kilometertjes over de dijk te wandelen met Jip, onze hond. Mooie herinneringen. Altijd even langs Jan & Vera, mijn vader en moeder, even een bakkie doen en dan weer verder naar huis.
Zo doen we dan nu ook, even naar paps en mams. Ik bel ze vooraf om ons bezoekje aan te kondigen. 'Zet de koffie maar bruin, we komen eraan! '

Onze besmeurde wandelboots laten we voor de deur staan, in de tuin. Op kousenvoeten lopen we door de keuken naar binnen en ploffen neer op de stoelen. Het is heerlijk om even bij ze te zitten en uit te rusten met een vers bakkie koffie, een lekker koekje erbij en bijkletsen maar. We hebben het over van alles en nog wat en na een uur zijn de voetjes weer uitgerust en gaan we weer en route. We moeten nog door het dorp van Assendelft terug naar Krommenie. Een kilometer of vijf is dat. We wandelen door de nieuwbouw - waaronder het Witte Dorp met van die luxe huizen - naar De Dorpstraat, ook zo'n bekend terrein voor ons. Hoe vaak we hier niet gefietst hebben vroeger, op weg naar de middelbare school en weer terug. We bewonderen onderweg de fraai opgeknapte boerderijen en andere heerlijke huizen met fijne tuinen eromheen. Daar hadden we vroeger, als pubers, helemaal geen oog voor. Zaten we alleen maar met elkaar te kletsen en te geiten op de fiets. Bij de rotonde op de kruising Assendelft Noord, Zuid, West en Oost gaan wij richting West, op naar Saendelft, de nieuwbouwwijk van Assendelft. Daar slaan we heerlijke vegetarische hapjes in bij de Appie en lopen door de strakke nieuwbouw, naar de minder strakke nieuwbouw waar we zelf wonen. We zijn weer thuis en blij dat we er zijn want best wel moe. Ook is het weer inmiddels omgeslagen: er komt weer een reeks aan grijze troggen aan vanuit het Westen.

Bijna 15 kilometertjes hebben we toch maar mooi gelopen. Niet verkeerd voor een zondagmiddag waarvan we aanvankelijk niet zo goed wisten wat te doen.
Volgende week wordt het spannender; dan gaan we naar onbekend gebied, voor het eerst treden we buiten onze comfort zone die Noord Holland heet.
Blijf ons volgen!

Geschreven door SoulVoet