Een beetje later dan gepland verlaten we huize Al - Den Daas - we sliepen ietsje te lang uit - om rond 11 uur te arriveren op het startpunt van onze wandeling door De Naardermeer. We moeten beginnen bij de bushalte op de Klompenlaan in Weesp, een nogal afgelegen bushalte waar we niet kunnen parkeren dus rijden we een parallel weg op en parkeren mijn Mazda onder een boompje aan de rand van een enorm weids weiland. De hoogbouw van Amsterdam en Diemen is zichtbaar maar echt heel ver weg.
Omdat Ruut wat last heeft van zijn enkel en omdat ik veel graspaden met zompige klei voorzie deze 18 km route, hebben we onze stokken meegenomen. Beter mee verlegen dan om verlegen. Gaandeweg de wandeling ben ik echt heel blij met mijn stokkies. Ruut bergt ze echter al snel op, ingeklapt en vastgesnoerd aan zijn rugzak.

We passeren een flinke brug over de Vecht die daar ligt te schitteren in de ochtendzon. Het weer is fantastisch, wat frisjes inmiddels, het is oktober tenslotte, maar de beloofde dichte bewolking laat het afweten, de zon schijnt volop. Genieten, nu al.
Als we de brug afdalen komen we op een oversteekplek en die blijkt levensgevaarlijk; bijna loop ik zo onder een aankomende auto, die stopt gelukkig, blijkbaar gewend aan passanten die niet weten dat zij hier moeten wachten op auto's. Ruut houdt me net op tijd stevig vast! Als we overgestoken zijn, galant zwaaiend naar de automobilist die vriendelijk gebaarde van: 'steekt u maar over hoor, mevrouw en meneer', horen we het geluid van een aanrijding achter ons. Weer schrikken! Als we ons omdraaien zien we zo een wielrenner opkrabbelen, ook hij had niet door dat hij hier geen voorrang had en is in volle vaart tegen een afslaande auto aangereden. De bestuurster draait haar raampje open en spreekt de wielrenner een beetje vermanend toe, ze blijft er verder rustig onder en tuft al snel weer weg, neemt de blikschade blijkbaar voor lief. Da's dus een gevaarlijk plekje om over te steken, mensen! Wees op je hoede, de auto's hebben hier voorrang op overstekende fietsers en wandelaars!

We wandelen door en moeten linksaf, komen langs een fantastisch mooie plek op aarde: Fort Uitermeer! Echt zo'n prachtig opgeknapt terrein op en rond een oud rond Fort, waarachter een koffietent ons verleidelijk toelacht: we hebben wel even zin in een kop koffie met 'iets erbij' en voor we het weten zitten we op het terras, lekker in het zonnetje, rechts van ons De Vecht waarover pleziervaartboten tuffen, eentje legt net aan bij de steiger, ook voor een kop koffie en voor een bak water voor de hond. Een groep uitgelaten wielrenners is gelijk met ons aangekomen, net als wij riepen ze bij het betreden van de plek om het Fort: Jeetje! Wat MOOI!!

En ja, ook dit etablissement ontkomt niet aan onze appeltaartjes test: voldoende tot goed! Het is verse appelkruimeltaart maar met helaas een dotje slagroom uit de spuitbus. Koffie is helemaal pico bello evenals de vriendelijke bediening.
Even een preventieve plas and up we go. We lopen al snel weer over een stuk verharde weg maar moeten dan het weiland op, bij de spoorwegovergang (treintje naar Almere). Voor mij Het Moment om de stokken erbij te pakken, want alhoewel de grond redelijk droog is, is het best even manoeuvreren over de bonken en fledders koeienpoep, er lopen hier dus koeien! Best wel even een dingetje voor mij, in lees op een bord namelijk dat we de dames niet bang moeten maken want ze kunnen onverwachts reageren. Oeps! Dus als we de dames tegen komen - ze liggen gelukkig rustig te herkauwen - loop ik op kousenvoetjes langs. Ze besteden echter geen enkele aandacht aan ons, vast gewend aan wandelaars.

We verlaten het weiland na enkele kilometers weer, althans, parallel aan het graspad loopt een stuk asfaltweg en we kiezen ervoor om daar te lopen. Toch wat comfortabeler. Dan arriveren we in het natuurgebied Naardermeer! Een bord geeft aan dat we dat nu officieel gaan betreden. Om ons heen heel veel - ik denk aangeplant - bos, weilandjes, watertjes waarlangs riet en in de lucht hangt daar al die tijd een enorme grote vogel, biddend. Ruut is ervan overtuigd dat het een Zee-arend is. Ik denk dat het een andere roofvogel is, geen idee welke, in elk geval wel een maatje groter dan een Buizerd. Bijna de hele eerste helft van de wandeling door, zien we deze kanjer in de lucht cirkelen.

Als we een wit ophaalbruggetje over zijn, komen we al snel op een oud goed begaanbaar graspad terecht. Ruut noemt het een karrenspoor. Het loopt heerlijk, we passeren een enkele andere wandelaar, rustzoekers, net als wij, die ons vriendelijk gedag zeggen.
Hier ook heel veel bomen, jonge bomen maar ook opvallend grote, heel dikke grillig gevormde Eikenbomen. Rechts van ons moerassig gebied, we zien het Naardermeer meestentijds niet, maar zien wel dat het hier altijd heel erg nat is. De bodem is zompig en her en der glinstert er water onder de bomen.
Links van ons horen en zien we de A1, de snelweg naar Utrecht en Amersfoort, we lopen een tijdje op gelijke hoogte met De Witte Toren van Naarden, echt zo'n marker langs de weg.
Onderwijl begint de maag te rommelen en we krijgen dorst,mijn dikke trui blijkt iets te warm en ook Ruut's windjack is een beetje te warm. Dan zien we een prachtig organisch gevormd bankje staan, op een heuveltje met een sprookjesachtig uitzicht op het Naardermeer. We ploffen neer, he he, zijn best een beetje moe alhoewel we 'nog maar' een ruimte 8 kilometertjes hebben gelopen. Kan best zijn dat lopen over een graspad vermoeiender is, bedenken we. Maar goed, doppertjes en krentenbolletjes komen uit de tas, even lunchen en kijken naar de statige witte zwanen die daar in alle rust over het wateroppervlak dobberen en naar de vis die voor dolfijn speelt: zo grappig, zo lang we daar zitten, springt hij regelmatig boven het water uit en zwemt dan net onder het wateroppervlak, op een klein stukje van het meer, zijn territorium vermoedelijk.

We gaan weer door, een dik kwartier rust heeft ons goed gedaan! Het karrenspoor pad houdt na een kilometertje op, we moeten een hek door, zo'n zwaar hek dat de Hooglanders en koeien tegenhoudt. Komen op een haast nog mooier pad, over een mals graspad en genieten van de rust, het ruisende riet, de ruisende bomen en de velden.

Dan passeren we Gasterij Naardermeer, van Natuurmonumenten. Vergelijkbaar met De Poelboerderij bij ons in De Zaanstreek, vinden we. Kloeke zwart gebeitste houten huisjes en schuren, een glazen Gasterij en een groot zwart botenhuis met sloepen waar bezoekers onder leiding van een gids mee het Naardermeer op kunnen gaan. Wat een wereldplek!! Wanneer we het terrein aflopen, komen we uit bij de rand van Naarden, wat we (helaas) niet ingaan, maar waar we een stukje langs lopen over een asfaltweg. Links van ons de watertjes die behoren bij de Vesting, met bakstenen kades en een bruggetje naar het stadje waar jongetje aan het 'klooien' zijn dit tot ergernis van een oudere mijnheer die ze vermanend toespreekt. Wat de jongetjes koud lijkt te laten, maar ze houden wel op met 'klooien' . Dan moeten we ' de natuur' weer in, laten Naarden achter ons, horen wel dat daar in het stadje een heel spannende hockey-wedstrijd wordt gespeeld. Wat een gejoel, zeker als er wordt gescoord. Geweldig om te horen.

We zijn weer in de natuur, dus. Lopen weer over een graspad en komen bij het Houtenpad, een kilometerslange houten vlonder door het herfstige bos-gedeelte. Dat loopt heel fijn. Slim ook hoe ze dat hebben bekleed met fijn gaaswerk, wat uitglijden voorkomt.
Het is nu half drie, drie uur, de zon is warm, er is hier weinig wind dus we hebben het best wel warm. Ik ben echt heel blij met mijn stokken, de beentjes worden best een beetje moe en dan is het zo fijn om mezelf in evenwicht te houden met die prikkers. Rond drie uur gaan we toch weer even zitten op een omgevallen boom aan de rand van een immens groot veld vol ritselend riet. Weer even wat drinken en de voetjes rust gunnen. Trui en jas gaan uit, even luchten hoor. Banaantje peuzelen. Achter ons horen we diertjes rommelen in het riet, voor ons zien we tientallen Libelles die voor helikoptertje spelen en ook achter en spelend om elkaar heen vliegen. Echt heel veel Libelles hier! Sprookjesachtig! Hier willen we wel uren blijven zitten, zeggen we tegen elkaar. Maar gezien de tijd ... We moeten nog een kleine 5 kilometer lopen, wat wel meevalt, maar gezien de zwaarte van de wandeling (door al die graspaden) nog wel even pittig is; we kunnen we niet te lang blijven zitten.

Kom op, Ilse, door maar weer, we moeten het wel een beetje op tijd redden, over een uurtje of wat gaat de zon al zakken. Je hebt groot gelijk, man, vooruit dan maar. Kreunend en steunend staan we weer op, weer door zo'n zwaar hek en lopen nog een stukje over het wonderschone graspad onder hoge bomen, struiken vol rode bessen en Hulst eveneens met prachtige rode besjes. De zon staat al laag en dat geeft heel mooi gouden licht! We zijn er stil van, van zoveel schoonheid. Dan houdt ook dit pad op en moeten we linksaf, komen op een gravelpad, wat ook wel weer lekker loopt. Zien hier weer een grote roofvogel biddend in de lucht (zou het dezelfde nog steeds zijn?). Voor ons loopt een moslim-man, rustig te wandelen in zijn lange gewaad, een mooi gezicht, zo, in dit oer-Hollandse natuur-landschap. Als we hem gepasseerd hebben, zien we ineens een groep vogelaars gebroederlijk naast elkaar zitten, verrekijkers en zo'n mega grote foto-camera in de aanslag. Zie je wel, oppert Ruut, ze weten gewoon dat hier een Zee-arend zit, dat moet wel! Als we langs ze lopen, maken we een grapje en bedanken ze, zeggen dat dat echt niet had gehoeven hoor, zo'n ontvangst, zoveel aandacht en al buigend lopen we lachend voorbij, alsof wij 2 sterren zijn die door paparazzi worden belaagd :-)

We raken nu echt moe, het einde van de wandeling nadert en dat wordt ook wel tijd, onze 60+ lijfjes laten zich deerlijk voelen, onze tred vertraagt.
Nu verlaten we het Naardermeer, lopen over een kilometerslange geasfalteerd weggetje, omringd door natuur, links water met van die kleine eilandjes vol bomen en struiken en rechts grasland en riet, we zien het treintje naar Almere weer voorbij zoeven. De Zee-arend blijft onverminderd bidden boven ons hoofd. En dan moeten we echt, nog een keer, beste wandelaar, nog een keer een graspad over. Pffff, moet dat nu, zo aan het eind van een best wel pittige lange wandeling, mopper ik. In een wat rustiger tempo dan bij aanvang, maar he, we hebben voelbaar heel veel kilometertjes in de benen, he, lopen we nog een stuk over bonkige grond vol koeienvlaaien. We zien gelukkig wel de bebouwde kom weer opdoemen, zoals een molen die gebruikt wordt als brasserie. Verlaten nu echt het grasland, hopla, de weg weer op en helaas, de molen laten we achter ons, ik was wel nieuwsgierig maar ben te moe voor even een paar honderd meter uitstap, we komen wel langs een heeeeel mooi sluisjes met een sluiswachters-woning en een ophaalbruggetje voor de deur. Zeer, zeer fotogeniek. IJzergieterij De Prins Van Oranje staat er op de voet van een pilaar van de pistache groene brug.

Dan mogen we nog een allerlaatst wonderschoon smal wandel- en fietspad op, pal langs het riviertje De Gein, waarlangs weer van die jaloersmakende huizen en huisjes, vlondertjes met zwembad-trappetjes (want er kan hier worden gezwommen) voor hun deuren. Zucht, wat is ons landje toch mooi en romantisch. Dan zien we Fort Uitermeer weer opdoemen. De wetenschap dat we nog maar een paar kilometertjes hoeven te lopen, geeft ons vleugels! De energie is weer helemaal terug. Zeker als zoonlief ons belt om te vragen wat we willen eten, hij kookt! Chili graag :-) Okay, zegt hij, ik ga aan de slag, tot zo.
Wij lopen dus ineens weer helemaal energiek die laatste kilometertjes, de brug over De Vecht weer over, waar de nu laaghangende zon zorgt voor een zilver-gouden gloed op het water en voor lange schaduwen op het land. En kijk: daar staat mijn zwarte autootje braaf te wachten aan de rand van dat weidse weiland in Weesp, bij de Klompenlaan.

Stokken weer ingeklapt, samen met de rugzakjes in de achterbak, en pfffff.... met een grote zucht ploffen we neer op onze zetels en tuffen moe en voldaan terug naar Krommenie waar ons een bordje pittige Chili wacht. De laaghangende zon tegemoet rijdend, op naar De Zaanstreek!

En wederom, dit was weer zo'n prachtige wandeldag en zoals het Komoot betaamt: het aantal opgegeven kilometers klopt niet, de ruime 18 kilometer blijken er volgens onze stappentellers toch echt ruim 20 te zijn. Wel fijn trouwens, dat we weer eens wat langer hebben gelopen, conditie opbouwen voor hopelijk weer eens een fijne wandelvakantie binnenkort.

Geschreven door SoulVoet