Vandaag, zondag 5 mei, is het de laatste dag dat vriend Gerard exposeert in Het Weefhuis in Zaandijk, we hebben nog een kans om even langs te gaan. Maar we willen ook wandelen, vandaag, dus praktisch als wij zijn, maken we er een combi van. Dus voorafgaand aan dat bezoekje gaan we lekker wandelen nabij Zaandijk, we maken gewoon een wandeling in ons eigenste mooie Zaanstreek!

Al vroeg, iets over half tien, tuffen we dit keer in mijn auto - die ook wel weer eens wat kilometertjes mag rijden , vandaar- richting Zaandijk, we willen nabij Het Weefhuis parkeren, dat lijkt ons makkelijk. Maar omdat her en der de weg opgebroken is en we stukjes moeten omrijden - ergerlijk - besluiten we dan maar gewoon eerder in te parkeren, bij de Appie onder het viaduct in Koog aan de Zaan. Beginnen we daar onze tippel, we zijn hier tenslotte dichtbij De Zaanse Schans, ons eerste ijkpunt, waarvandaan we verder de polder in willen gaan lopen. En dan gaan we als we terug zijn verder naar Het Weefhuis met de auto. We besluiten dat we geen app nodig hebben voor onze wandeling vandaag: we kennen de omgeving erg goed!

Zo gezegd, zo gedaan. Het is nu al mooi, daar, op weg naar de brug over De Zaan. We passeren beeldschone oud Zaanse huizen, veelal van hout in Zaans-groen maar soms ook vanille-kleurig of heel zacht pastelgroen. We maken even een uitstapje bij De Waakzaamheid, waar nu India's restaurant Katmandu in zit. Even kijken, hier is het zo mooi geworden, Ruut, allemaal mooie panden in oude stijl herbouwd en een heel mooi oud pakhuis aan De Zaan. Kom!
Bewonderend lopen we er rond, vanaf een steigertje zien we Pakhuis Asia liggen, het is een woning geworden: je zal er maar wonen! Daarna weer door: we passeren de industrie, oud, maar nog vol in bedrijf. Horen de zoemende dreunende geluiden en ruiken van die geurtjes, ons Zaankanters oh zo bekend, die luchtjes, vaak ruikt het een beetje weeïg.

Bij molen De Bleecke Dood (met cafe), echt heel erg prachtig gelegen aan de Zaan, slaan we rechtsaf en kuieren over de brug, ons een weg banend door de hordes - niet gelogen - toeristen die allemaal hun camera of phone richting de molens houden, die verleidelijke molens met hun ronddraaiende wieken daar aan de oever van De Zaan in de verte. Klik klik klik! En maar babbelen in alle talen, wat leuk. Aziatisch, Frans, Spaans, Italiaans, Oost-europees en af en toe een Nederlander. Hier krijgen we meteen energie van, van deze internationale vibes hier op deze brug.

We dalen af, nemen een trappetje, laten de brug achter ons en komen op De Zaanse Schans. Vanzelfsprekend, ook hier is het gezellig druk met wederom hordes toeristen uit alle wereld-delen. Hier ook Pakistanen en/of Indiers in prachtige felgekleurde gewaden. En maar foto's maken en kijken naar die molens die in vol ornaat mooi staan te zijn daar aan De Zaan, met fluks draaiende wieken. Blauwe lucht erboven, met witte wattenwolkjes. Een lekker windje, niet te warm, niet te koude. Een ideale dag!

Bijna aan het eind van het dijkje waarlangs de molens, de Kalveringdijk, besluiten we nog even een bakkie koffie te halen, bij zo'n pittoresk koffie-tentje in een schuur behorende bij een molen. Dutch coffee heet het hier en ik bestel er twee stroopwafels bij. Beetje energie voor de tippel straks. We strijken neer op een bankje waar we al snel worden belaagd door een eend die vindt dat zij recht heeft op onze stroopwafel. Ze staat niet alleen kwakend te bedelen, nee, ze wil gewoon onze stroopwafels pikken! Ze hapt er naar! Fuck off fucking duck, roepen we en schoppen met onze voetjes, nee, wij zijn niet voor de poes als het om agressieve eenden gaat! Even hikt ze, maar ze verschrikt niet, deze rot-eend. Want ineens roept Ruut: Ilse, kijk uit! Ik kijk naar mijn hand waarin mijn stroopwafel en zie nog net dat de eend bijna beet had! Weer een ferme schopbeweging - wees maar niet bang, ik schopte haar niet echt hoor - en ze wijkt weer even wat achteruit. Razendsnel eet ik mijn stroopwafel op maar dan woesh, daar waait mijn half volle beker koffie om, nog net aan red ik een paar laatste slokjes, ik klok ze als een razende naar binnen en daar komt verdorie weer die eend, die het plasje koffie - dat zich heeft vermengd met een plasje regenwater onder het bankje - begint op te lebberen! Parbleu!
Goed, zo gaat dat dus met verwende eenden, ze zijn nog erger dan die rotmeeuwen op het strand! Als we verder lopen zien we dat een aantal toeristen vertederd de eendjes met hun kroost, dobberend bij de oever in De Zaan, staat te filmen.

Wees gewaarschuwd, wandelaars, niet openlijk iets eten waar de eenden bij zijn daar op De Zaanse Schans!

We tippelen door, laten het toeristisch gedruis achter ons, passeren het Molen-museum waar we het maar rustig vinden, op naar Wormer. Heel even overwegen we een officieel aangeduid wandelroute-paadje in te slaan: het Laarzen-pad, staat er, we komen er door een groot hek, maar daarachter is het een en al graspad en rietkragen. Oei, dat pad heet vast niet voor niks Het Laarzenpad, andere keer maar, zeggen wij, wijsgeworden door de drassige wandeling bij Muiden We houden het op geasfalteerd wegdek, misschien niet zo romantisch, maar wel zo fijn om over te lopen.

Na een metertje of vijf-zeshonderd buigt de weg af en komen we bij een tweesprong, althans, linksaf kun je naar Wormer lopen maar dan belanden we in no time in Wormerveer en da's niet de bedoeling. Rechtsaf gaan we daarom, over dijk De Engewormer, richting de Westerdijk waar we al van verre die knoeper van een windmolen zien: Hercules, de Amerikaanse windmolen. Daar wil ik wel weer eens langs, opper ik. Goed idee, vindt de man. Zo'n vier jaar geleden zag ik die molen voor het eerst van mijn leven, althans, voor het eerst bewust, ik zal 'm best wel eens vanuit de auto richting Het Kalf gezien hebben, maar nooit zo dichtbij.

We wandelen lekker daar over de dijk, met een magnifiek uitzicht over Polder De Engewormer, links tot aan Jisp, achter en rechts van ons de Kalverpolder, met uitzicht op De Zaanse Schans met zijn draaiende molens. De weg loopt goed, alhoewel het redelijk druk is met vooral auto's en een enkele fietser. Weinig wielrenners zeggen we opgelucht tegen elkaar. Dat scheelt veel ergernis.
Ineens zien we tuincentrum Offman opdoemen, het favo tuincentrum van mijn moeder die daar altijd haar tuinplantjes koopt. We vinden dat het wel eens tijd wordt Offman met een bezoekje te vereren: eens kijken wat het aanbod is!

Dat aanbod is heel erg mooi en divers, het staat echt boordevol bloeiers en struiken en boompjes. En het is hartstikke druk met mensen die hun karretjes volladen met voornamelijk bloeiers, ook logisch, zo vandaag, met dat heerlijke weer. Echt van dat weer om in je tuintje te rommelen.
We verlaten Offman na een kwartiertje en klimmen de dijk weer op, linksaf gaan we, op naar het Westerdijkje dat hier niet al te ver van af ligt. Het is even zoeken waar die begint, want de afslag is behoorlijk vol-gegroeid met bomen en struiken, weifelend slaan we het paadje in, maar dan zijn we er toch echt. We lopen op een dijkje rechts van een vaart. Een kilometertje van ons af pronkt daar die Amerikaanse windmolen, we zitten trouwens aan de goede kant van de vaart, onze kant is heerlijk rustig, aan de overkant is het maar druk met auto's en wielrenners.

Inmiddels hebben we zo'n zeven kilometer in de benen en we hebben zin om even uit te rusten. Geen bankjes hier, maar wel een heerlijke frisgroene berm vol veldbloemen zoals fluitekruid, smeerwortel, koekoeksbloemen en boterbloemen. We spreiden onze jassen uit en gaan picknicken. Broodjes kaas, elk een banaan en wat water uit De dopper. Wat zitten we daar verrukkelijk, lekker in de luwte van wat bomen.
Af en toe passeren er wat fietsers die ons vriendelijk gedag zeggen en ons zelfs eet smakelijk wensen. Best wel aardige mensen, hier, he, vinden we. Na de lunch weer verder, en daar is ' ie dan: de Amerikaanse Windmolen. Wat een prachtig ding is het toch, zo kloek en markant! We lopen er omheen, lezen de tekst op het bord (zie foto) en besluiten weer door te lopen.
Even wat twijfel over het volgende ijkpunt: Het Kalf of Haaldersbroek? Het wordt Het Kalf. De entree van Het Kalf is altijd zo leuk, als we al geen koffie hadden gedronken, dan waren we nu naar Het Heerenhuis gegaan, echt zo'n fijne uitspanning is dat waar je ook lekker kunt lunchen en dineren. Andere keer maar weer.
Rechts van ons een watertje vol met van die witte houten ark-en, ineens hebben we een flashback van wel veertig jaar geleden. Toen wilden wij precies daar zo'n ark-je kopen, aangestoken door het leven op een boot na een zomer oppassen op de Tjalk van mijn oom Ton en tante Mir. Maar helaas, voor een boot of een ark krijg je geen hypotheek en 'n hoge persoonlijke lening afsluiten zat er voor ons niet in. Misschien gelukkig maar, he, zeggen we tegen elkaar, want eigenlijk was het helemaal niks voor ons, zo'n ark, daar heb je veel werk aan en wij zijn helemaal geen klussers.

Herinneringen ophalend doorkruisen we Het Kalf. Kijk, daar woonden Chris en Cornelske, daar Annelies, daar mijn vriendin Carolien en haar man tandarts Pieter en daar Frank de kunstschilder en daar drummer Dick. En oh ja, daar gingen we toen eens kijken naar een koophuisje, bleh, die mensen hadden overal tapijt aan de muur en ze rookten de hele dag, Weuh!! We moeten oversteken en onder een viaduct door en komen in het Westerlijk deel van Het Kalf, nu met losstaande villa's en bungalows. Sjiek hoekje van deze wijk, blijkbaar.

Ineens zijn we weer bij De Zaan met aan de oever de oude industrie en zien hier een heel groot schip voor asielzoekers. We wisten niet dat het hier lag, dachten dat het aan de andere kant van Zaandam lag. Of zijn er inmiddels twee van zulke boten?
Ook bijzonder om te zien dat een deel van de huizen hier, bij De Zaan, best al oud is, dus het Kalf is achter die oude huizen gebouwd, ooit, ergens in de jaren zeventig. En ook vlak tegen de industrie aan, want hier zit Gerkens Cacao, die naar cacao-vet ruikende fabriek waar je 24/7 bromgeluiden hoort van alle machines binnen. Een schattig oud huisje staat er vlakbij, er tegenover eigenlijk, met een oogstrelend romantisch tuintje vol akelei en ander bloeiend spul.
Typisch Zaanstreek, zeggen we: echt super mooi en super lelijk dwars door elkaar. Je kijkt hier je ogen uit op al die mooie huizen en huisjes enerzijds maar ook op die lelijke doch imposante fabrieken en oude industriële panden.

Als we het Kogerveld naderen passeren we De Lidl en De Aldi die daar gebroederlijk naast elkaar liggen, twee supergrote versies van deze winkels. Blijkbaar bevindt zich hier een lucratieve grote doelgroep, in Het Kalf en het Kogerveld!
En daarna - als we richting Zaandam lopen - zien we heel veel kaalslag. Zo te zien zijn aardig wat oude loodsen en gebouwen met een industriële bestemming, gesloopt. Echt met de grond gelijk gemaakt. Wat een ruimte levert dat op: vast allemaal voor nieuwe woningen, zeggen we, dat kan niet anders. Wat zal dat het beeld hier veranderen: van een beetje shabby en unheimisch - want zo oogde het hier echt altijd met die vervallen loodsen en die soms ook wat duistere bedrijfjes - tot straks een strakke woonwijk met van die frisgroene boompjes en hedendaagse voorzieningen!

Via de Paltrokstraat verlaten we dit deel van Zaandam, we halen nog herinneringen op aan onze praktijk-examens autorijden, die hier in een onooglijk gebouwtje startten, kon je meteen lekkere die drie-baans rotonde op bij het ziekenhuis in Zaandam, had je dat alvast maar gehad, en dan kronkelen en inparkeren in oud Zaandam en dan nog een stukje over de snelweg en dan weer terug naar dat shabby gebouwtje, waar je helemaal leeg van alle weggestroomde adrenaline je papiertje in ontvangst mocht nemen (of niet, maar bij ons ging dat goed, na 1 x geslaagd, yes!).

Weer een brug over De Zaan, dit keer die naar Koog aan de Zaan; we bewonderen een nabijgelegen oud industrieel wit pand pal aan De Zaan dat heel erg mooi is gemoderniseerd, met balkons aan de voor- en achterkant; ernaast ligt een nieuwbouw- appartementen-complex in precies dezelfde bouwstijl, maar dan in het beige-bruin.
Coole plek om te wonen!

We moeten rechtsaf, door Koog aan de Zaan, langs dat fraaie oude kerkje, zo weer terug naar onze auto die op ons wacht onder het viaduct. Beste wel een beetje moe, want, kijk aan, toch een ruime 11 kilometer weg-getippeld hebben we, stappen we in de door de zon voorverwarmde auto en tuffen slalommend - want weer weg-opbrekingen - naar Het Weefhuis alwaar vriend Gerard en zijn vrouw Sao ons ontvangen in die prachtige expositie-ruimte met wonderschone beeldentuin. Sao schenkt ons water en koffie in, lekker, na die wandeling.
En daar oh zo leuk, ontmoeten we een lieve vriendin van vroeger, uit onze fanfare-tijd, de tijd van Gerard en mij bedoel ik, toen we in Onderling Genoegen speelden. Anneke, die naar blijkt na 8 jaar toch weer haar tenor-sax uit de koffer haalde en weer in het OG-orkest is gegaan, helemaal happy.

En dan gaan we echt weer retour naar Krommenie, over de zonovergoten Provinciale weg. Langs het park in Wormerveer waar toch iets leuks georganiseerd blijkt te zijn, een fancy-fair, drukbezocht, bij de entree staat het vol fietsen.
Thuisgekomen ploffen we neer in onze zon-vergoten tuin om nog lekker wat uurtje te sudderen in het zonnetje.

Deze wandeling hebben we helemaal zonder hulp van Komoot of welke wandel-app dan ook gedaan. We kennen de omgeving tenslotte goed, hulp was niet nodig. Wel spiekte ik af en toe even op Google Maps, vooral toen we moesten kijken of we na de brug nou rechts- of linksaf moesten naar het Weefhuis. Rechtsaf, dus.
Kom je niet van hier, dan is een pre-fab wandeling in een app misschien wel handig, want voor je het weet loopt je veel te ver door bijvoorbeeld over de Enge Wormer-dijk helemaal te ver door, naar Jisp ofzo.

Wij vonden dit echt een heel fijne wandelroute, beginnend bij de Zaanse Schans, zo gezellig en echt een fijne plek om even een bakkie koffie te drinken, maar houd die brutale eenden daar wel uit je buurt, mensen!

Geschreven door SoulVoet