Wandelmaatje Toon moet verstek laten gaan; de plicht roept, hij moet werken, dus pikken we alleen zijn eega Loes op in Knollendam. Eerst even een kop koffie aan de keukentafel, nou ja, keuken ... die blijkt er de dag ervoor uitgesloopt te zijn, dus we kijken tegen een kale vloer met leidingen aan. Loes is blij dat ze er even uit kan na een paar enerverende dagen sloop-ellende.
We laten Toon achter en tuffen met zijn drietjes naar Driemond, niet bepaald linea recta want we zoeven kletsenderwijs zo de afslag voorbij en moeten via een grote lus door het landschap - gelukkig een heel mooi landschap - terug naar de juiste locatie: het Dorpsplein in Driemond. Een dorpje vlakbij Weesp, gelegen aan rivier De Gein en riviertje de Gaasp. Een heel fraai dorp, zien we als we onze wandeling opstarten, wat liggen die huizen hier mooi zo pal aan de rivier.
Eerst moeten we een knusse woonwijk door en dan een paar steile trappen op, de dijk op die ons naar een grote brug over het Amsterdam-Rijn-kanaal leidt. Blij met onze warme winterjassen en sjaals zijn we - ik heb zelfs een warme wollen pet op - want de Noord-Oosten-wind is snijdend. Maar de lucht is knalblauw, de zon schijnt en gaat heel af en toe schuil achter van die fraaie witte watten-wolken waar we hier in Nederland patent op hebben. Genieten met een grote G, meteen al. Deze dag gaat mooi worden!

Als we de brug over zijn, mogen we over een wandel-fiets-pad verder en komen bij het kruispunt waar we Weesp weten, linksaf, dan kom je in dit fraaie oude stadje. Maar we moeten rechtsaf en kuieren langs een jaren zeventig/tachtig wijk die overgaat in een mals graspad, dwars door de weilanden heen. Goed begaanbaar gelukkig, geen geglibber en geglis zoals in januari bij Muiden, toen moesten we weer terug want 't was geen doen. Het gaat prima, we lopen lekker te kletsen en te genieten van het wijdse uitzicht. Spreken een man die grutto's en kievitten telt en blij vertelt dat het aantal is toegenomen in de percelen tegenover ons. Hoe dat zo komt, willen wij weten. Waarschijnlijk doordat de vogels vorig jaar zo goed konden nestelen hier, de boeren hielden zich netjes aan het maaiverbod in de broedtijd. En kievitten zijn gek op maisvelden zoals hier. Goed nieuws dus! We gaan elk weer ons weegs; Ruut ziet ineens dat we dit pad eerder liepen, hij herkent de boerderij in de verte, de hoeve waar we straks weer van het pad af komen om verder te lopen langs De Vecht. Verhip, ik zie het nu ook, zo anders dan drie jaar geleden, toen was het nazomer en heel warm en vol mais, hoog gras en bloemen. Nu is het gras heel frisgroen en kort en staat het vol met Fluitekruid en Koolzaad en de maisvelden zijn nog kaal.

We lopen het boeren-erf op en net als toen, ligt er nu een pasgeboren kalfje in een bench buiten. Even een gesprekje voeren met dit lieve beest en dan door naar moeder koe die ons vanuit de opening van de poort van de stal bekijkt. Wat een lief beest. Loes streelt de vochtige snuit van dit bontekoeienbeest. Binnen staat het vol met andere koeien, bonte en zwart-witte. Ze maken een tevreden indruk en zijn zeer fotogeniek.

Als we het erf af zijn, belanden we direct op een dijkje langs een zijtak van De Vecht; daar gaan we even lekker zitten op een bankje, in het zonnetje. De wind is niet meer zo koud en we zijn goed warm door het lopen. Tijd voor een krentenbolletje en een slok uit De Dopper. Het uitzicht is fantastisch, aan de overkant ligt zo'n historisch romantisch huis zoals ze alleen hier voorkomen, langs De Vecht. Achter ons die vredige hoeve en daarnaast een monumentaal wit pand met een heerlijke tuin eromheen. We rusten hier goed uit, wat heel verstandig is want we hebben alledrie niet veel gelopen de afgelopen maanden. Ruut en ik vorige week weer een opstart-loopje van een kleine 10 kilometer, Loes en Toon deden samen af en toe een loopje, maar een pittige 25 kilometer deden we voor het laatst in november, de wandeling langs De Lek, toen we niet meer terug konden met de pont omdat die niet meer ging 's avonds en we zo blij waren met de hulp van super-Angel.

Als we echt helemaal uitgerust zijn, strekken we de stramme pootjes weer en tippelen verder, rechtsaf, langs De Vecht; die ligt links van ons, rechts passeren we Buitenplaats Zwaanwijck, dat romantische kasteeltje omgeven door een fraai landgoed. In het kasteeltje wonen vat heel vermogende mensen, gezien de buitenproportioneel dure auto's op de parkeerplaats. Ook dit snoepje voor het oog zagen we drie jaar geleden al, Ruut en ik. Feitelijk lopen we bijna dezelfde wandeling als toen, maar dan andersom en we startten nu in Driemond, toen in Abcoude. Toen was het nazomer en vlak voor Nigtevecht passeerden we een grote boerderij waar op de oprit grote tafels stonden vol pompoenen in alle soorten en maten. Sprookjesachtig. Nu is alles nog kaal, de pompoenen moeten nog ontkiemen zelfs.

We lopen Nigtevecht binnen, een historisch plaatsje pal aan De Vecht. We kijken onze ogen uit op de snoeperige huisjes en het pittoreske kerkje. Bewonderen het veerpontje dat in ongeveer 2 minuten aan de overkant is en ik moet denken aan mijn ex-schoondochter uit Hong Kong die dat zo grappig vond, die kleine pontjes in Nederland, die zulke korte stukjes varen! Kom daar eens om in Hong Kong!
Een 'beetje moe' zijn we ineens als we een gezellig uitspanning met een terras aan De Vecht passeren. Dat terras, dat lijkt ons wel wat en hopla, voor we het weten zitten we - wat wil een mens nog meer - in het zonnetje, de rivier vliedt in alle rust voorbij. Af en toe dobbert een boot of scheepje voorbij, een paar keer zien we Le Boat voorbij dobberen; dat blijken huurboten te zijn die je voor een dag of wat kunt huren. Gewoontegetrouw nemen we een stuk appeltaart bij onze koffie; bij elke wandeldag doen we de Appel-taart-proef, deze is lekker maar die van Parnasia Bloemendaal staat nog steeds op nummer 1, met heel dikke stip!
We doen onze sanitaire stop, Loes en ik, in lekker frisse wc-tjes en zeggen de aardige serveerster/bardame gedag, verlaten het cafe onder de schone tonen van wijlen Margriet Eshuiijs met het melancholische lied House for Sale.

Een paar honderd meter en dan zijn we Nigtevecht alweer uit; wandelen over de brug over een zijtak van De Vecht die in de verte linksaf verder het land in stroomt. Wij lopen over een dijkje en komen weer op een ander dijkje dat leidt naar de Liniebrug; zo'n gave brug voor wandelaars en fietsers over het Amsterdam-Rijn-kanaal. Die mini-Seviliaanse brug met van die gave ronddraaiende fietsviaductjes waar de fietsers zo lekker vanaf roetsjen. Of juist zwoegend tegenop fietsen. Onder de brug, in een poeltje water, broedt een zwaan, ze verlaat net haar nest vol grote eieren, wat zijn zwanen-eieren groot! Er liggen er zo 8 in!

Als we de Liniebrug over zijn, koersen we af op Fort Nigtevecht. Drie jaar geleden staken Ruut en ik daar op voor een kop thee en een stuk versgebakkenkoek. Maar we hebben net koffie met taart achter de kiezen en laten het Fort het Fort. Wandelen nu langs rivier De Gein waar 's zomers zo mooi honderden lelies bloeien - nu nog allemaal in de dop onder het wateroppervlak - en we gaan door langs de Broekzijdse molen, die daar robuust en onaantastbaar staat te zijn aan de oever. Weer even een korte break, we hebben dorst, lebberen uit onze Doppers en mijmeren over hoe lang die Doppers al wel niet bestaan. Zo tien jaar en wat zijn er al veel Doppers op de wereld gezet. Tien jaar geleden zaten Ruut en ik bij toeval met een Nederlandse jongeman in een hotel in Rota, een dorpje in Zuid-Spanje. Hij bleek de mede-oprichter van Dopper, was toen net bezig met het opzetten van het bedrijf en het pand in Haarlem. Aardige man die het leuk vond om met ons te ontbijten en ons mee uit eten nam. Niet lang daarna dreef hij dus een heel succesvol bedrijf. Dankzij ons, snoeft Ruut, want doordat wij zo enthousiast reageerden op zijn plannen en een luisterend oor waren voor hem, durfde hij pas echt goed door te zetten. Waarvan acte, mensen!

Het einde van deze fraaie, middellange wandeling van een kleine 16 kilometer nadert. We mogen nog zo'n 3 kilometer tippelen. Het weer is nog steeds weergaloos mooi alhoewel de witte wattenwolkjes nu veranderd zijn in van die mega-hoge bloemkoolwolken en er zelfs een sneeuwlucht aan komt drijven. Het wordt ook ineens weer wat kouder, we moeten onze jassen weer dichtritsen, de kragen hoog opzetten. Goed dat het einde in aantocht is want het zo zomaar weleens kunnen gaan sneeuwen of hagelen, niet ondenkbeeldig, want de afgelopen week hebben we genoeg winterse buien op ons kop gehad. Rond vier uur komen we weer aan in Driemond, lopen over De Geinbrug en dan verder langs de rivier terug naar het Dorpsplein waar onze koets geduldig staat te wachten. Kacheltje hoog, muziekje aan en met rode rozige hoofden tuffen we terug naar het Zaanse waar we Loes weer afzetten in haar huis zonder keuken en wij thuisgekomen nog even in de achtertuin genieten van het allerlaatste uurtje zon. Worden onze hoofden nog net even roder!

Dit was weer een fantastische wandeldag en goed te merken dat we onze kilometertjes weer wat verder konden uitbreiden. Allemaal oefening voor onze wandelingen over drie weken in de hak van Italie. Arriverderci.

Geschreven door SoulVoet