Tien uur sharp staan wandelmaatjes Loes en Toon voor de deur, wij zitten nog aan ons broodje met een kop thee en slaan snel de krant dicht (ik was net verdiept in een artikel in de VK over de Zaanse Ramenwassers Maffia). Even een spurt naar de wc voor een preventieve plas, wandelschoenen en dikke jassen aan, sjaals om, petten op, de rugzak vol broodjes en krentenbollen en de Dopper en camera mee, up we go. In de witte E-car zoeven we door de kou naar het Gooi.

Mooi om te zien dat hoe dichterbij we 't Gooi naderen, hoe meer sneeuw er ligt. Bij ons in 't Zaanse ligt er nagenoeg niks, maar hier zijn de weilanden en bossen prachtig wit. We parkeren op de plaats bij het bezoekerscentrum van Natuurmonumenten aan het Noordeinde. Vandaag is het vanwege het mooie zonnige winterweer en de witte deken over het land hier, behoorlijk druk met andere wandelaars. Voornamelijk mensen uit de buurt, zo te zien, en dan vooral mensen met honden. Keurige Gooise honden, allemaal braaf en welopgevoed. Ik zou het ook wel weten als ik hier zou wonen en mijn hondjes uit zou moeten laten.

Om elf uur gaan we op pad. Loes navigeert met behulp van de All Trails App.
Grappig genoeg herken ik als enige het bezoekerscentrum en het nabijgelegen etablissement Brambergen van Natuurmonumenten. Mijn wandelgenootjes herkennen 't niet meer, komt vast doordat het nu zo koud en wit is. Een paar jaar geleden was deze locatie onderdeel van een andere wandeling die we ook met Loes en Toon maakten. We deden toen zelfs even het bezoekerscentrum aan voor een plasje uiteraard en kochten er boekjes over wandelen. Toen was het volop zomer en de nu zo kale landjes achter Brambergen stonden vol met bloeiende bloemen en vergeten groenten. Hier vindt trouwens onze eerste stop al plaats, want Toon haalt toch nog maar snel de gebreide mutsjes uit de auto. De koude noord westen wind valt ze toch een beetje tegen: die petten heb je echt nodig met dit weer, in de luwte is het heerlijk, met het zonnetje erbij zeker, maar uit de zon met die wind erbij is het steenkoud. We gaan weer door, nu elk met zo'n gebreide eierdop op ons kop. Sjaals goed omgewikkeld, handschoenen aan en ik houd lekker mijn grote zonnebril op, dat schermt mij gezicht af tegen de wind.

De eerste kilometers lopen we door hoge bomen omzoomde lange paden en dan over kronkelige paden en paadjes in 't Spanderswoud. Bijna overal ligt een lekker laagje sneeuw, soms is die krakend en vers, soms is die platgelopen en - gefietst en verworden tot glijbaan. Ik ben blij dat ik mijn prikstokken mee heb, ik gebruik ze de hele wandeling. Eigenlijk meegenomen omdat mijn enkel rechts stijf is, waarschijnlijk overbelast. De stokken bieden gewoonlijk al steun maar nu helemaal. Op glibberige stukjes is het erg fijn om extra houvast te hebben. Gewoon even flink prikken met die stokken, et voilà!

Zoals gezegd, het eerste stuk lopen we over kronkelpaden en dan weer over door hoge bomen omzoomde lange paden waar ook wordt gefietst. Het woud maakt onderdeel uit van een gebied vol landgoederen, die een groot aantal zeer fraaie oude landhuizen en kasteeltjes omringen, de Gooise lusthoven genaamd. De sneeuw en gladheid maken het soms wel wat lastig om goed om ons heen te kijken, we moeten goed uitkijken waar we lopen anders glijden we op ons potje. Maar het gaat goed. Gelukkig kunnen we de grote huizen wel goed bekijken, omdat daar goed begaanbare geasfalteerde paden omheen liggen.

Na ruim een uur nemen we al even een pauze want we hebben honger. Dat komt vast door de kou! We pauzeren staand tussen de bomen in het kinderbos, althans, ik begrijp dat het zo heet. Op de bomen zijn dieren geschilderd en het is de bedoeling dat je zo gaat staan, dat je de ene helft van een dier ziet en op de boom erachter de andere helft. En als je door je knieën zakt, zie je die twee helften als een geheel. Ik zie zo een lieveheersbeestje in een geheel! Leuk bedacht, voor kinderen makkelijk om die figuren optisch aan elkaar te plakken, zij zijn klein en dicht bij de grond. Voor deze 60+ dame wel even een dingetje, ik moet diep door de knieën maar het lukt me en ik maak er een fotootje van.

Halverwege de wandeling naderen we Landzigt en passeren een weiland vol paarden. Een ligt er wel heel stil bij en oogt nogal opgezwollen. Nerveus staan we te kijken of het dier wel ademt; we zien niks bewegen. Toon slaakt kreten om de paarden te laten schrikken, de meeste fladderen met hun oren bij het geluid van zijn stem, maar het liggende dier reageert niet maar dan, ja, een klein fladdertje in de oren is zichtbaar. Oooh, gelukkig, roepen we, hij leeft nog. Ik maak snel een foto van het dier en of de duvel ermee speelt, hij staat op en blijkt helemaal niet opgezwollen. Hij is gewoon heel erg groot en kloek en lag waarschijnlijk in een rare houding.

We gaan weer door en als ik de plek zie waar Landzigt ligt, krijg ik weer een Aha-erlebnis; daar waren we en paar jaar geleden toch ook al? Bij dat landhuis waarvan we toen ook al dachten er even wat te gaan drinken maar waar je niet eens het pad op mocht??
Als we aan de autoweg richting Kortehoef / Graveland staan te wachten, zie ik dat we bij de entree van een boerderij met een biologisch theehuis staan, Boszigt. Daar hebben we destijds heerlijk in de nazomerzon gezeten, aan een verantwoord taartje peuzelend, uitkijkend over de biologisch dynamische tuinderij vol groenten en zonnebloemen. Zo'n mooie herinnering.

We steken de autoweg over, lopen langs Landzigt dat wederom niet toegankelijk blijkt en ja hoor, nu herkennen we alle vier de omgeving: de Slangenmuur! we zijn weer bij de Slangenmuur! Die oude meanderende muur die een wijngaard en een grote moestuin omheint. De nissen in die muur bieden beschutting aan de wijnranken, daardoor doen die het daar heel goed. Zo slim hoe de Gooise luitjes destijds al waren door zo'n slangenmuur om de tuin te bouwen.
Ook hier weer even een korte break, wederom staand peuzelen we van onze boterhammen en krentenbollen, nemen een slok water want ondanks de kou hebben we toch dorst. Doordat het zwaarder dan normaal loopt zo door de sneeuw, krijg je het als wandelaar best snel warm. Da's natuurlijk erg fijn, dat je je eigen kacheltje bent. Maar zodra je stil staat, koel je snel weer af.

We zijn nu ten Noorden van Landzigt en lopen weer door het bos: de zon schijnt volop en reflecteert als een gek op de witte sneeuw. We wanen ons in een wintersportgebied, heerlijk is het. Ook hier overigens ook weer veel andere wandelaars, waarvan velen met keurige Gooise honden waaronder best veel Labradoodles. Het pad gaat nu slingerend en kronkelend langs weer zo'n enorm Goois Lusthof en daarna moeten we over een glibberig bruggetje. We belanden weer in het bos en daar wijst Toon ineens op een ree dat in alle rust tussen de bomen staat, in 't geheel niet bang voor mensen blijkbaar, want Toon komt best dichtbij het beestje om het te fotograferen. Alsof de ree zich bewust is van z'n fotogenieke uitstraling en weet wat zijn chocolade kantje is, zo staat het beestje erbij, een paar stapjes naar voren, even stilstaan - ja, neemt u maar een kiekje hoor, mijnheer - om dan op z'n gemakje het bos verder in te lopen.

De wandeling is er overigens een vol lussen en kruisingen waar je weer even terug komt om een stuk pad waar je een half uur daarvoor ook al liep. Vol ijkpunten dus. Zoals die sprookjesachtige huisjes in het bos of aan de rand ervan, met van die luiken en stapels hout voor in de kachel in de tuin. Je zal hier toch maar wonen! Dan ben je echt een gezegend mens. Om maar te zwijgen over de grote oude huizen van de rijke kooplieden van destijds. De meeste zijn niet meer bewoond maar worden gebruikt door bedrijven of er is een restaurant in gevestigd bijvoorbeeld.

Behoudens de twee korte staande breaks hebben we helemaal geen pauzes genomen, zelfs niet even in het bos geplast, want: te koud aan onze billen en te druk hier met andere wandelaars, maar ondertussen moeten we best allemaal erg nodig plassen en voelen we onze benen en voeten. Mijn stijve enkel heeft het goed gehouden maar laat weten dat het fijn is als het eind van de wandeling nabij is. Ik kan mijn enkel geruststellen, nog een paar kilometertjes slechts en dan we er, hoor. De prikstokken zijn nog steeds heel fijn, geven zoveel steun, ik heb ze de hele weg gebruikt!

De zon begint al ietsje te dalen, er komt nevel opzetten en dampige wolken trekken voor de zon. Het is iets over drieën en we mogen weer dezelfde lange laan omzoomd door hoge bomen door richting het bezoekerscentrum en etablissement Brambergen. We hebben echt zin in een kop koffie en besluiten Brambergen aan te doen. Glibberen over de bevroren sneeuw naar de entree. Binnengekomen worden we overvallen door de zalige warmte en de gezellige sfeer. Het is er bomvol, maar al snel vinden we toch een plaatsje voor vier, eerst aan een lange tafel maar dan komt er een betere tafel vrij en verhuizen we. Koppen koffie erbij, dikke taarten met slagroomdotten, voor minder doen we het niet. De wangen gloeien en oh, wat zitten we daar lekker bij te komen, we kletsen wat af en we nemen nog maar een kop koffie en thee. En dan moeten we toch dit gezellige huiselijke gebeuren weer verlaten. Buiten is het inmiddels schemerig geworden; kinderen spelen nog voor de deur in de sneeuw, wat heerlijk voor ze. Wij schuifelen met nu toch best wel stijve pootjes - we hebben 17 en een halve kilometer afgelegd vandaag - naar de witte Ecar, kacheltje hoog en zoef, weer terug naar de Zaanstreek.

Deze wandeling is echt een aanrader, in elk jaargetijde, maar zeker nu zo met die sneeuw. De meeste paden zijn verhard of met houtsnippers bedekt, dus goed begaanbaar, ook als het nat is vermoed ik, zoals de afgelopen maand. De wandeling is afwisselend en - ik spreek uit ervaring - in de zomermaanden is er fijn wat horeca open onderweg, meer dan dan nu, en kun je her en der heerlijk zitten en je even laven aan wat drinken. Nu was het aanbod wat minder maar de slotakkoorden bij Brambergen maakten alles weer goed.

Geschreven door SoulVoet