De dag ervoor, zaterdag, arriveerden we rond een uur of een bij ons hotel. Het Van der Valk Hotel in Enschede. Mocht een mens nog antipathie voelen jegens Van der Valk - vanwege de appelmoes met de kers, de schnitzel met frietjes en het zwaar eikenhouten meubilair - dan zou ik zeggen: neem er eens een kijkje. Van der Valk is Van der Valk niet meer, hoor. Okay, eerlijk is eerlijk, het is weliswaar enorm gemoderniseerd, maar het heeft nog steeds iets tuttigs. Te netjes. Maar wie zich daar aan stoort is gek. Want: wat een heerlijke ruime kamer hebben we op de negende verdieping, en een fabuleuze wellness - met sauna, infra, stoombad, zwembad en heerlijke loungebedden en overal staaaapels spierwitte handdoeken - op 12 hoog met een adembenemend uitzicht over Enschede en haar bosrijke omgeving.

Na de lunch schieten wij naar 12 hoog om aldaar een paar uur superchill te genieten. Kleren uit, zwemgoed aan. We hebben de ruimte bijna voor onszelf, op een paar andere bezoekers na.
Als we na een paar uurtjes weer wegmoeten - er wordt met een tijdsklok gewerkt - kleden we ons aan en loom, met rozige wangen, tuffen we naar de binnenstad. Even kijken wat Enschede ons te bieden heeft. We zijn aangenaam verrast: wat is het gezellig, wat is er veel winkelaanbod en horeca. Overal terrasjes, veel winkelend publiek dat neerstrijkt op de stoelen buiten in het najaarszonnetje. Druk geroezemoes op de pleintjes en langs de straten.

Wij lopen rond met onze welbekende fotografen-ogen en kieken heel wat af. Wat ons opvalt zijn de mooie jaren dertig gebouwen en huizen met her en der juist weer strakke nieuwsbouw. We hebben ook best wel zin om zelf even te winkelen. Brengen een bezoekje aan Stuurman schoenenwinkel, voor Ruut die er Panama-laarzen ziet staan - maar het is zo druk, dat we afspreken morgen - er is zondag-verkoop - nog eens terug te komen. Ik schaf mij in een straat verderop daarna een kek jurkje aan bij Le Ballon. Daarna weer terug naar het hotel waar we rond half acht neerstrijken in de eetzaal voor een lekker hapje en een glaasje Merlot. We gaan niet al te laat daarna lekker slapen: morgenochtend, wandelochtend, spreken we af.

Na een voor mij niet zo heel lekkere nacht, ik heb last van het bed dat ik te zacht vind en van de kussens die ik te groot vind en van het klimaat dat ik te warm vind en zo kan ik nog wel even doorgaan met zeuren (Ruut ligt heerlijk te ronken naast me), kleden we ons rond een uurtje of negen aan. Ik alvast in mijn wandeloutfit, Ruut vindt dat niet gepast, om zo uitgedost - in je wandelbroek en op je wandelschoenen - in de ontbijtzaal rond te lopen. Ik wist niet dat hij zo ijdel was en echt, het slaat ook nergens op. Geen mens die op je let als je je broodje en je kopje koffie in je sportieve outfit op je blad zet. Integendeel, niemand let op je.
Tijdens het ontbijt tik ik een wandeling bij elkaar op de app van Wandelroutenetwerk. Een niet zo heel lange beginnend in het bos bij Hengelo, niet al te ver van Enschede. Ruim zestien kilometertjes telt deze rondwandeling.
Na het ontbijt pakken we onze tassen weer in en checken uit. Ciao Van der Valk, het was goed toeven bij je hoor.

In een tankstation slaan we drinken en van die slappe voorverpakte broodjes in - we hadden een doggie-bag moeten vragen bij het hotel maar goed .... - en toeren naar de Haverrietweg, in het bos bij Hengelo. Zetten onze auto bij de sjieke entree van Landgoed Drienerwolde.
Zoals dat altijd gaat bij ons, in het begin zwabberen we alle kanten op. Moeten we dit weggetje nou in, of dat weggetje? Het prachtige pad naar landgoed Drienerwolde is zo verleidelijk, dat we dat aanvankelijk gretig op lopen. Maar helaas, 't pijltje wijst - terwijl we lopen - onverbiddelijk weer naar ' terug naar het begin'. We moeten 180 graden keren en het bos in. Dat doen we dan maar.

Geen straf, dat bos hier. Het is er wonderschoon. Het herfstachtige ochtendzonnetje prikt door de bomen en verlicht de fijne, nog groene blaadjes van de laaghangende takken. De bodem is bedekt met verse roodbruine herfstbladeren. Sprookjesachtig mooi.
Het is hier heerlijk rustig, af en toe een fietser - weer zo keurig, net als in Groningen, niks geen geroep en gebel, fietsers gaan voor ons opzij - of een paar andere wandelaars. De app doet het helemaal prima dit keer; we wandelen alleen in het begin per ongeluk een verkeerd pad op - vooral ook omdat het zo mooi is - en we schieten lekker op. Al snel hebben we zo'n vijf kwartier gelopen. We gaan even zitten en luisteren onbeschaamd trots naar de opname op de phone van het nummer: 'Light my fire' dat we vrijdag voor het eerst oefenenden met Moondance, onze band. De kleffe broodjes blijven nog even in de tas, we peuzelen van een ubergezond notenreepje zonder suiker, ook bij het tankstation gekocht en we slobberen wat water. 'Heel anders dan in de zomer wandelen, he? Veel minder dorst, geen last van zweten.'

We wandelen verder over mooie door hoge bomen omzoomde paden en passeren het Lonneker-meer - een flink bosmeer is het - met aan de overkant het Lonneker-landgoed en een prachtige villa aan de rand van het water. Hier is het ietsje drukker met zondagse wandelaars, maar het is nog steeds heel rustig. Vergelijk dat eens met een zondag in het bos bij Bloemendaal. Daar is het soms file-wandelen en word je voortdurend bijna van je sokken gereden door de racefietsen en ATB-ers. We genieten van al het schoons om ons heen. Komen uiteindelijk bij de rand van het bos, bij een spoorlijntje waar zowel een duits als een nederlands treintje over zoeft. We zitten hier dan ook vlakbij de rand van Duitsland. Liefst had Ruut vandaag weer een wandeling gemaakt bij onze Oosterburen, maar ik kreeg een qua tijd en afstand te behappen wandeling aldaar niet bij elkaar getikt op de app. Ze waren allemaal boven de 20 kilometer en dat zouden we niet redden in een half dagje. 'Sorry Ruut, we blijven gewoon in Nederland dit keer.'

Hier, aan de rand van het bos, moeten we nu langs een weg verder wandelen met her een der een mooi huis, het is er niet druk gelukkig, heel af en toe een auto, maar na een kleine 2 uur in het bos is 't toch weer even wennen, zo, in de bebouwde kom. We moeten naar een buitenwijk van Hengelo verder, Driene heet die wijk. Je zou zeggen: wat is daar nu aan, door een woonwijk lopen? Maar zo erg is dat niet. Ja, we moeten even een paar straatjes door, komen ook nog eens door een heel bijzonder deel van de wijk, allemaal paalwoningen zijn het, met de woningen boven, dakterras of eerder grote balustrades waar de bewoners tuinen van hebben gemaakt. Onder de woningen, tussen de geel geschilderde palen, staan de auto's geparkeerd. Her en der een besloten grote binnentuin. Het oogt haast een beetje commune-achtig, er zit vast een heel uitgesproken jaren zestig - zeventig-concept achter deze manier van wonen.

We laten de paalwoningen achter ons en belanden helemaal aan de rand van de wijk, bij een lange brede sloot die de bebouwde kom scheidt van prachtige door bos omzoomde weilanden en maisvelden. Grappig om te zien dat ook hier de huizen zich in niets onderscheiden van die bij ons in Noord-Holland. Jaren zeventig en tachtig woningen zijn het, rijtjeshuizen, met een tuintje voor en een tuintje achter. Doorzonkamers. Zonnepanelen op de daken. Maar dat uitzicht hier, als je aan de rand woont tenminste, is majestueus.
Na een kleine 2 kilometer langs de sloot gelopen te hebben, het laatste deel moeten we over een graspad langs 't water, buigt de weg naar links en lopen we langs een golf-terrein. We zien er niet zo heel veel van, in de verte, achter de bomen zien we de groene velden en een prachtig clubhuis of hoe je het noemt. Golfkarretjes die rondrijden.

Wel grappig is dat ons een dame tegemoet tuft op haar brommer, een jaartje of vijftig of iets ouder schatten we haar, haar gezicht flink in de verf gezet, vrolijk hardop zingend. 'Iets voor een VPRO-serie', zeggen we wegen elkaar. Iets uit Lunatic the Movie, voor wie nog weet wat dat was. Als ze ons gepasseerd is, doemt er een prachtige oude oranje jaren zeventig Mercedes op met een echte Twentenaar achter 't stuur. 'Wauw, super no nonsense en dan in zo'n mooie kar rondrijden!'

We verbazen ons over onze snelheid vandaag. Gewoonlijk, als we zo'n 16 kilometertjes wandelen samen met onze geliefde wandelgenootjes Loes en Toon, doen we echt veeeeeel langer over zo'n afstand. Nu zijn we er haast alweer, zien we op Wandelroutenetwerk. We hebben hooguit nog een uur te gaan. Eigenlijk is het veel te snel voorbij. 'Hoe komt het toch dat als we met hun wandelen, die 16 kilometer er altijd wel een paar meer worden, op z'n minst en we er zo'n beetje de hele dag over doen...?' Een raadsel is het ons.
Maar goed, het einde van de wandeling komt alweer in zicht. We moeten weer terug naar het bos. Voorwaar geen straf. 'Wat zal het hier mooi zijn als de herfst echt losbarst! Wat zal het hier een kleurenpracht zijn! Al die bomen goudgeel, oranje, rood!' We spreken af dan maar weer eens terug te gaan naar deze omgeving.

Maar, we zijn er nog niet. Nog een klein uurtje te gaan, tenslotte. We komen op een zandweggetje waarlangs een groot bord wijst naar Het Theehuis. Voor ons de goede richting! ' Ooooh, wauw, te gek! Kunnen we even lekker zitten en een kop thee drinken. Met iets lekkers erbij. En even lekker plassen.' Niet lang daarna doemt Het Theehuis op. Een schattige, voormalige grote oranje-stenen schuur behorend bij een boerderij aan de rand van het bos, omgetoverd tot een knus theehuis dus, waar je ook allerlei snuisterijtjes als kommetjes, serviesgoed en andere hippe dingetjes kunt kopen.
We kunnen kiezen uit buiten zitten of op het door een tent overdekte terras. Of binnen. We kiezen voor buiten. Zitten daar even heerlijk met uitzicht op een groot stuk land omringd door bos. Kop Jasmijnthee erbij, een versgebakken stuk roomboterkoek met stukjes gember. Genieten! En dan natuurlijk ook even zo'n heerlijke plas doen op de gezellige knusse vol verkoopwaar ingerichte wc, gelegen achter de keuken alwaar de dames druk in de weer zijn met thee en koffie zetten en met zelfgebakken koekjes en taartjes op romantisch gebloemde bordjes leggen.
Zoals bijna altijd, wat zeg ik, als altijd, zit Ruut druk te filosoferen over verhuizen naar rustige oorden als dit. 'Weg van die drukke lawaaierige Randstad. We verkopen gewoon ons huis, Ilse, krijgen we een hoop geld voor waar je hier een groot, heel groot huis kunt kopen. Zou je dat niet willen?' Nee, dat zou ik niet willen, Ruut. Ik ben weliswaar geen stadsbewoner, maar vind het wel heerlijk om dicht bij Amsterdam, Alkmaar en Haarlem te wonen. Met alle voorzieningen in de buurt. De trein die elk kwartier naar Amsterdam rijdt. Schiphol op een kleine twintig minuutjes treinen van ons huis. De band en onze oefenavondjes en al onze familie en vrienden die vlakbij ons wonen. En vergeet het strand niet, he? Dat kan ik allemaal echt niet missen, hoor!' En zo babbelen we nog even voort terwijl we Het Theehuis achter ons laten, het bos nu echt weer inwandelen en verhip ineens zijn we er alweer! Daar staat de auto al op ons te wachten.

We tuffen weer terug naar de binnenstad van Enschede, nog even een uurtje genieten van deze gezellige stad, zo verrassend vol met studenten, bewoners met allerlei verschillende etnische achtergronden, met koopgrage Duitsers en veel, heel veel leuke en mooie winkels.
Rond half vijf is het mooi geweest, we peuzelen ergens nog een knap broodje in een mooi tentje, lopen naar de auto die we geparkeerd hebben in parkeergarage De Hermandad (bij het politiebureau) en rijden rozig en een beetje loof weer terug naar onze oh zo geliefde lawaaierige, volgestouwde Zaanstreek.

Geschreven door SoulVoet