De man heeft ondanks een vervelende vastzittende hoest - waar hij vooral 's nachts last van heeft - gelukkig toch zin in weer eens een fijne wandeldag. Mooier nog, hij heeft zelfs al een wandeling uitgezocht, meestal ligt die taak bij mij en volgt hij braaf mijn voorstellen op, maar dit keer gaat het anders. Iets in Utrecht moet het worden en wel in Nieuwegein en Houten, Ilse, kijk, hier heb je 'm en enthousiast appt hij de route aan mij door. Het blijkt de LinieLanding-wandeling te zijn, een rare naam, vind ik maar ja, Utrecht he, die hebben altijd van die rare woorden en hoe ze die dan ook uitspreken. Ze noemen deze wandeling vast: Linie Laaaanding, toch? pest ik de man wiens roots in het Utrechtse liggen. Geboren en getogen Gladiool is hij, alhoewel, getogen, op zijn zesde verhuisde het gezin naar Assendelft, want mijn schoonvader ging bij Van Gelder Papier werken en het personeel kreeg er een huurwoning bij cadeau en die huizen waren in voornoemd dorp. Toen nog een dorpje, bestaande uit een dorpstraat van 10 kilometer lang met her en der een zijtak waar nieuwbouw was verrezen in de jaren zestig. En daar settelde de schoonfamilie zich, in een van die zijtakken en raadt eens wie er in de jaren zeventig in diezelfde zijtak kwam wonen? Nou...? En zo is 't gekomen :-)

De roots van de man liggen echter nog altijd in dat staaaaadjie in het midden van ons landje en ik merk aan 'm dat hij - zestig-plusser met een ' uitstervende' familie in de regio Utrecht - daar graag vaker naar toe wil, naar de stad zelf maar ook naar de omgeving eromheen, de dorpjes waar tante die en oom die woonde. We beginnen vandaag dus bij Nieuwegein en Houten en gaan naar De Lek lopen en over een gebied vol Forten.

Voor ons best even een stukje toeren, zo, van Krommenie naar Nieuwegein, zo'n 45 minuten doen we erover, maar dan komen we ook meteen bij het startpunt van de wandeling, het Haje-Restaurant, een weg-restaurant dat eigenlijk wel heel erg verscholen ligt, zo verscholen, dat ze er alles aan doen om toch vanaf de weg op te vallen met een soort Acht-baan-achtige weg die naar de parkeerplaats leidt en op die parkeerplaats staat een mega-grote thee-of koffiepot, geïnspireerd op de kunstwerken van Klaas Gubbels, misschien is er een connectie met Nieuwegein, dat die koffiepot hier zo nadrukkelijk geëtaleerd staat, ik zou het niet weten, naar mijn weten woont Klaas in Arnhem. Wie het weet mag het zeggen. Ook opmerkelijk op deze parkeerplaats zijn de standaards in een middenberm waarop staat dat we als bezoekers paraplu's mogen lenen, echter, er staan geen paraplu's in. Terwijl het toch regenachtig weer wordt, vandaag, althans, dat is de voorspelling. Zouden ze gepikt worden, is dit een mislukt experiment? Je ziet, met aardig wat vragen in onze hoofden lopen wij het restaurant in. En aan de achterkant lopen we er weer uit, want daar kunnen we op een terras zitten aan de Schalkwijkse Wetering en met uitzicht op weilanden waar paardjes vrolijk bij elkaar staan te genieten van hun eerste dagje buiten en vrolijk achter elkaar aan draven en samen spelen. De serveerster maakt het ons comfortabel door een paar dikke kussens op het houten bankje te draperen, een paar koppen cappuccino erbij en daar zitten we toch even heerlijk. Dezelfde serveerster raakt met ons aan de praat, ga met mijn man op stap en je hebt met iedereen een praatje, en ze wijst ons waar we zodadelijk de wandeling aanvangen. Daar, over dat bruggetje moeten jullie. Maar dan kijkt ze zorgelijk naar onze schoenen en ik vraag waarom. Nou, het heeft hier nogal geregend dus het is behoorlijk drassig en de meeste stukken van het pad gaan door het gras. 'Oeps, nou, we gaan het beleven, als het te erg wordt, komen we gewoon weer terug, hoor. '
We nemen ons voor om als we hier vanavond weer terugkomen, een vorkje te gaan prikken: dit restaurant bevalt ons wel, het is lekker ongedwongen en het personeel is heel vriendelijk en behulpzaam.

Zo tegen twaalf uur beginnen we aan de tocht. Ik heb de route gelukkig ook gevonden en geactiveerd op Komoot, dus we hebben geen zorgen over waar we precies moeten afslaan. De wandeling is 16 kilometer en we schatten in dat we wel een uurtje of vier onderweg zullen zijn. Het is gelukkig nog mooi weer, wel broeierig warm, er hangt veel vocht in de lucht. Groeizaam weer, aldus de weersvoorspellingen.
Dat het groeizaam weer is, zien we meteen aan het prachtige frisse groen, veel bomen zijn nog maar net aan het ontluiken, en in de bermen staat het vol met bloeiend spul waaronder koolzaad, dovenetel, smeerwortel, madeliefjes, boterbloemen en heel veel bloeiend gras en nog veel meer bloemen die ik helaas niet goed kan thuisbrengen. We wanen ons in het paradijs, hier.
Het pad is inderdaad een graspad maar het is totaal niet drassig en het wordt omzoomd door al die bloemen en ook heel veel wilgenbomen.
We blijven kilometerslang naast de Schalkwijker Wetering lopen, mogen af en toe een bruggetje over of een klimmetje maken om over een hekje te komen. Aan de overkant van de Wetering liggen weilanden die op een gegeven moment overgaan in kleinschalige tuinbouw. We zien boomgaarden en kassen. Links van ons ligt weiland dat stopt bij een volgende woonplaats, bij het industrieterrein van Houten, loodsen en bedrijven waaronder een bizar gouden gebouw dat enorm reflecteert, een vreemd gezicht zo in deze prachtige groene omgeving.
Aan het eind van het wandelpad langs De Wetering klimmen we een hekje over en belanden midden in een kudde schapen. Die wandelen dus gezellig met ons mee, een beetje schichtig drentelen ze voor ons uit, af en toe stopt er een om zenuwachtig om te kijken of we nu eindelijk al eens opgehoepeld zijn. Dan slaan zij links af, een dijkje op en gaan wij rechtsaf, richting het Verdronken Bos. Voordat we dat betreden, gaan we eerst nog even onze krentenbolletjes oppeuzelen, lekker op een bankje, appeltje erbij, mandarijntje; een gezonde vorstelijke lunch dus. Fietsers en andere wandelaars - het zijn er niet veel, het is hier opvallend stil met andere bezoekers - zeggen ons allemaal heel vriendelijk gedag, gedrag dat ons Randstedelingen altijd meteen opvalt, we vinden dat altijd zo leuk, als anderen je netjes gedag zeggen.
Omdat het zo broeierig warm is, worden we sneller moe van het wandelen; het valt ons allebei op dat we na anderhalf uur al zo graag even willen gaan zitten. Okay, we moeten even eten natuurlijk, maar we hebben ook gewoon vermoeide voeten en voelen ons een beetje loom. De lunch rekken we dus een beetje uit tot ruim een half uur maar dan gaan we ook echt weer door. Op naar het Verdronken Bos, een oogstrelende omgeving, zo te zien dus echt een stuk bos dat onder water staat, boomstronken steken boven het water uit. Zowel fietsers als wandelaars steken het water over via een vlonder. Op de vlonder zelf kun je ook goed zitten, er zijn fijne zitjes op gemaakt. Een heel fijne plek voor een zondags ritje of wandelingetje voor de bewoners alhier. Eigenlijk is het alleen hier een beetje druk, toch best gek, vinden wij, op een mooie zondag in het voorjaar.
We kuieren op ons gemakje de vlonders over, bewonderen het riet dat er langs groeit, zo'n gaaf gezicht: onderop groeit het nieuwe, frisgroene riet, bovenop is het nog het goudgele droge riet, nooit eerder gezien hoe dat in het voorjaar aan jongt, dat riet: van onderaf, logisch ook, dus.

Naast de vele voorjaarsbloemen en de nog ontluikende bomen, zeer oogstrelend, is het hier ook oorstrelend mooi. De hele wandeling door worden we begeleid door een enorm koor van allerlei vogels die echt het hoogste lied zingen. Als we het Verdronken Bos weer uit zijn, komen we op een weg omzoomd door hoge bomen en daar klinkt werkelijk waar oorverdovend mooi gezang uit. Tel daarbij op de 'zee' van bloemen - die ook nog eens heerlijk zoet ruiken - dan kun je je wel voorstellen hoe wij daar lopen te genieten.

Hierna belanden we weer op zo'n Zwiebertjes pad, een landweggetje dwars door de velden, dat uitkomt bij een watertje dat naar ik vermoed, een uitvloeisel is van de nabijgelegen De Lek. Her en der een sprookjesachtig huisje langs dit watertje, aan het begin van de wandeling trouwens ook, wat een huisjes op werkelijk waar supermooie plekjes met wonderschone grote tuinen uitkomend op het water.
Danig onder de indruk van dit alles lopen we daar en wandelen door en door. En ja, we merken allebei dat het door het warme, broeierige weer zwaarder loopt dan een frisse winterdag, het doet echts iets met ons gestel, die warmte en dat vochtgehalte. Maar we gaan door en door. Passeren een dorpje met de wel heel bijzondere naam: Tull en 't Waal. Dat klinkt wel heel erg als iets uit een een of andere oude sage, vinden we. Blijven onderwijl langs dat fraaie watertje lopen en komen dan uit bij het eerste Fort, tenminste, het eerste Fort dat wij zien. We moeten een brug over waarop staat dat we hier een InundatieKanaal Waterlinie passeren. Of het Inundatiekanaal, dat kan natuurlijk ook. Een kleine kilometer lopen we langs dit kanaal en komen dan bij een parkeerplaats voor bezoekers van het volgende Fort, gelegen aan De Lek, Fort Honswijk heet het. We willen echter eerst een kijken naar De Lek, voor ons Noord Hollanders natuurlijk bijzonder, zo'n rivier.

Eerst gaan we dus eens even lekker uitrusten op een ferme houten bank aan De Lek. Weer even een fruitje verschalken terwijl we opzoeken hoe dat dorpje aan de overkant nu toch heet. Everdingen, naar blijkt en helemaal links heel in de verte zien we Culemborg liggen. 'En De Lek', zeggen we tegen elkaar, 'wat is dat eigenlijk voor een rivier? Waar begint 'ie, waar eindigt 'ie.' Even googelen, dus. Blijkt ooit met recht een lek geweest te zijn van de Rijn, maar, lezen we, komt nu voort uit De Nederrijn, een soort zijtakje dus, is 62 kilometer lang en komt daarna uit in De Noord. Helemaal snappen doen we 't niet, maar ooit was het dus echt een lekje, en da's leuk om te weten. Het is heel rustig op De Lek, geen grote aken of zo, misschien omdat het zondag is, er tuft alleen een plezier-vaart-bootje voorbij.

Na dit rustmomentje gaan we weer door, heel even gaan we verkeerd, Komoot is van de wijs geraakt door onze tussenstop en leidt ons de verkeerde kant op; we komen er gelukkig snel achter en keren weer om, terug naar de -sub-start. We moeten om Fort Honswijk lopen dus dat doen we braaf. Even een kleine klim, want de dijk om dit Fort is best hoog. Al snel zien we het fort onder ons liggen, een verrassend complex, alles aan gebouwen is rond, we vragen ons af waarom voor deze bouw-vorm is gekozen. Het oogt wel heel mooi, er liggen zelfs straatjes tussen de gebouwen zoals De Kalverstraat. Nieuwsgierig wandelen we om de gebouwen heen; we horen dat ergens in eens van de ronde gebouwen een gids zijn verhaal doet aan een groep bezoekers. We zien dat dit Fort al anderhalve eeuw geleden is gebouwd, dat zal voor de andere forten hier in de buurt ook wel gelden, bedenken we, want wandelderwijs merken we dat er tussen de forten allerlei verbindingen zijn. We zien dijkjes en her en der ingangen die naar ondergrondse gangen leiden. Imposant!

We gaan weer door, dalen af, passeren zowaar een Mariabeeldje langs de weg - dat kennen we eigenlijk alleen van mediterrane landen, is het hier zo gelovig dan, vragen we ons af - en komen bij een solitair ogend huis met een flinke lap grond waarop moestuinen. Het oogt echt als een huis zoals je dat wel vaker ziet bij Forten, waar de beheerder van zo'n terrein woont. Hier zit een stel, een man een vrouw van in de veertig, begin vijftig, buiten, op een bankje tegen het huis. Wat ik zeg: ga met mijn man op stap en je maakt met iedereen een praatje. In no time voert hij een mooi gesprekje met deze mensen en ik voeg in.
Ze wonen hier nog niet zo lang, vertellen ze en ja, het is hier mooi, het huis is fijn en die lap grond ook maar oh wat een werk. Ze blijken verplicht te zijn het land op een voorgeschreven manier te onderhouden, mogen er niks aan veranderen en hebben het dus eigenlijk echt een soort van in beheer van de overheid. Ze klinken alsof ze er eigenlijk wel een beetje moe van worden, van al dat werk en grappen dat we best mogen komen helpen. Wij grappen terug dat we volgend weekend graag even langs komen etc etc. Daarna nemen we afscheid en wandelen verder. We zijn al begonnen aan de terugweg van deze wandeling. Als je Fort Honswijk voorbij bent, heb je zo'n 3/5 van de wandeling erop zitten. We gaan weer terug naar Tull en 't Waal. Passeren dijkjes met ingangen naar ondergrondse gangen en komen bij een volgend Fort waar een uitnodigend bord aan de weg staat: Fort WKU, welkom in dit Theehuis, we zijn open van 10 tot 17 uur. De thee lonkt, we zijn echt dorstig door de warmte en bestellen lekker een paar grote koppen thee. Kopen meteen een potje locale honing en gaan er eens even lekker voor zitten. De thee larderen we met de honing en oh, wat smaakt het ons goed. We laven ons er echt aan, knappen er van op.

Tasjes weer ingepakt and up we go: op naar het laatste stuk van de wandeling. We laten Tull en 't Waal weer achter ons, wandelen een stukje langs het watertje waar we op de heenweg ook langs liepen, worden gechaperonneerd door een dame in een kano, ze vaart een stuk met ons op, en dan moeten wij afslaan, wederom een landweggetje gaan we op dat uitkomt bij wat huizen - blijkt toch weer Tull en 't Waal te zijn - en komen dan in Het Waalse Bos. Waar het vol staat met schermbloemen en dus heerlijk zoet ruikt. Langs de slootjes heel oude wilgenbomen, de meeste helemaal vermolmd en uit elkaar gevallen maar ze groeien gewoon door; echt iets uit een sprookjesboek.

In alle stilte - we zijn hier echt de enige wandelaars - lopen we door dat Waalse Bos en komen dan weer uit bij De Lek. Grappig, hadden we niet verwacht, maar zo'n rivier meandert natuurlijk door het landschap. Ineens kom je dan toch weer uit bij de uiterwaarden en de rivier ietsjes verderop. We mogen een heel stuk lopen over de met gras begroeide grond langs de rivier, her en der een strandje en keurige toilet-blokken; het is hier 's zomers vast druk met vakantiegangers - we zagen wat campings onderweg - en dagjesmensen en zwemmers. Nu is het heel stil en rustig, alsof we de enigen hier zijn.

De lucht onderwijl raakt steeds meer betrokken; grote donkergrijze troggen voegen zich samen tot een enge grote onweerswolk. Het wordt steeds drukkender en het voelt een beetje unheimisch nu om hier nu zo met zijn tweetjes in dat weidse land langs de rivier te lopen. De paar bezoekers die hier vandaag waren, pakken snel hun auto's weer in en vertrekken naar huis. Dan horen we echt van die donderklappen: oei! dit voelt niet fijn. Komoot zegt dat we nu weg moeten van de rivier en weer een landweggetje opmeten maarrr... dat weggetje leidt ons straight a-head naar die donkergrijze donderwolken. Terwijl de lucht boven de rivier nog wolkenloos en helder is. Wat trouwens een prachtig spektakel oplevert voor fotograaf Ruut, die heel wat mooie foto's maakt van dat licht en die spiegelingen op het water.
Omdat het nu wel heel unheimisch wordt, zo, met dat onweer vlakbij, discussiëren we even over hoe nu verder. 'Ik wil dat landweggetje niet op hoor, da's gekkenwerk, dan loop je zo die onweersbui in. Laten we maar de weg langs de rivier aanhouden, kijk - en ik laat 'm Google Maps zien - daar kunnen we ook blijven wandelen, net zoveel kilometertjes en je komt toch uit bij het Haje-restaurant. Dan maar even een stukje minder mooi wandelgebied.' En de man voegt zich; daar lopen we dan, het laatste stuk over de dijk, met links onder ons De Lek die verleidelijk spiegelt en rechts van ons Nieuwegein waar een zwarte lucht boven hangt waar af en toe een grote grom uitkomt en waar nu dikke regendroppels uitvallen.

We hebben er echt verstandig aan gedaan door het laatste stukje langs de rivier te blijven lopen, want ietsje verder is het echt noodweer terwijl wij hier nog in het zonnetje lopen en hooguit wat druppels regen opvangen. Al snel komen we op het allerlaatste stukje, het fietspad naar het Haje-restaurant en we zijn echt net op tijd binnen voor de bui. Gaan lekker binnen zitten terwijl buiten de lucht donkergrijs is en het af en toe dondert.
We bestellen een paar nul punt nul biertjes, laven ons heerlijk aan het koude bier en bestellen zo'n echt weg-restaurant-hapje: de man nasi en ik sate. Het smaakt ons uitermate goed; de bediening is ook echt zo fijn hier, echt top dus we nemen met weemoed afscheid van dit fijne plekje. Stappen in de auto, gaan de Achtbaan-achtige weg weer op, laten de Klaas Gubbels Theepot achter ons en tuffen weer terug naar het Zaanse, alwaar het die middag noodweer geweest blijkt te zijn, met subtropische hoosbuien en al. Hebben wij even geluk gehad daar, in Tull en 't Waal.

Geschreven door SoulVoet