Half tien werd tien uur, zoals wij zijn. 'We komen even wat later hoor, onrustige nacht achter de rug' appte ik vlak na het ontwaken. Je zou er heel wat van denken, van die onrustige nacht. Maar De Man was om vier uur wakker geworden en had honger, ging naar beneden en zat al om kwart over vier aan zijn ontbijt. Terwijl ik boven wakker lag, wachtend op zijn terugkeer. Daarna vielen we wel weer in slaap en werden zowaar om een Christelijke tijd weer wakker, maar al om half tien bij schoonzus en zwager zijn leek ons vlak na het ontwaken teveel gevraagd. Maar goed, als het vliegwiel eenmaal gaat draaien, ook bij ons 60 plussers, is het snel gedaan met de brakheid en het slaaptekort.
Best wel fris & fruitig tuffen we naar West Knollendam alwaar schoonzus en zwager welgemoed instappen. We hebben er weer zin in zo met zijn viertjes. De dag ervoor hadden we afgesproken weer gezamenlijk te gaan wandelen en ik had in allerijl een mooie NS-wandeling door-ge-appt. Die van de Gooise Lusthoven, jawel, dat klinkt smeuïg want lustig, en dat is het ook. Deze contreien staan bekend om het Gooise Matras, de bizar grote luxe oude landhuizen en villa's, lommerrijke lanen, bossen en heidevelden waar het Gooise volk op zondag de hond uitlaat - slanke dames met lange blonde lokken in dure beige kleding- over de heide fietst - in geruite broek - een een wijntje drinkt op het terras van een cafe-restaurant met rieten dak. En zo ziet het er daar ook echt uit.
We beginnen bij station Bussum Zuid, het is een NS wandeling tenslotte. Daar staan we enige tijd te weifelen en te twijfelen. Waar moeten we toch beginnen? Is het aan deze kant van het station of aan de andere kant? We komen er niet bepaald snel uit. Er passeren twee jongedames in wandeloutfit, die resoluut de weg achter ons oversteken en hun wandeling beginnen. 'Kom op, die gaan goed. We volgen ze gewoon', opper ik. Maar - en gelukkig maar - niemand luistert naar mijn advies. Want het blijkt helemaal de foute richting te zijn. We moeten de andere kant op.
Aanvankelijk had ik de uitgedraaide routebeschrijving en het landkaartje in de hand, maar op de een of andere manier zijn die stukken me in no time ontfutseld door de andere drie en sjok ik dromerig achter ze aan. Ach, dan maar weer fotootjes maken, da's tenslotte helemaal mijn ding, nietwaar? Best fijn dat zij the lead nemen.
We zijn inmiddels via de loopbrug over het spoor beland bij het juiste begin van de wandeling: de Struikheiweg bij het Postillionhotel beland.
Kijk aan, we gaan goed! Passeren een prachtige begraafplaats - je zal hier maar met een tuintje op je buik liggen, wat een plek! - en komen bij het zwembad. Daar merken we voor het eerste dat de routebeschrijving weliswaar heel poëtisch is, maar niet bepaald concreet. 'Volg vanaf hier het halfverharde fietspad', mensenlief, wat is dat nou voor een aanduiding?! Maar desalniettemin, we vinden het halfverharde fietspad en vervolgen onze weg. Komen al snel bij de rand van het bos. Oogstrelend, er is geen ander woord te verzinnen voor wat we hier zien! Wat een mooie entree van dit gebied. Hemels.
Omdat het zondag is en mooi weer is het best wel druk bezocht, maar niet overmatig druk. Andere wandelaars en soms een paar fietsers, gezinnen met kleine kinderen, logisch toch, nu dan eindelijk de zomer nog even voor zomer speelt?
We wandelen door stukken begroeid met Erica Heide. Voor ons Zaankanters een bijzonderheid. Dat hebben we niet in de Zaanstreek, van die fraaie paars bloeiende planten. Opgetogen wijzen we elkaar op de heideplanten die nog bloeien. Laat dit jaar, naar blijkt bloeit de heide in augustus. Het is nu al over de helft van september.
Na een klein uurtje gaan we lunchen, op een bankje in de zon aan de rand van een prachtig veldje. We zijn nog niet eens zo lang aan de wandel, maar omdat we nogal vroeg hebben ontbeten, niet alleen De Man met zijn kwart over vier maar ook ik en schoonzus en zwager hebben al vroeg gegeten. We genieten van onze krentenbollen - de man bedenkt zich dat dit de laatste keer is dat we van de kleffe krentenbollen eten, hij gaat voor de volgende keer zelf grof bruin brood bakken en dat moeten we gaan eten tijdens onze wandelingen - en drinken uit onze veldflesjes. Het is heerlijk weer, de zon schijnt, af en toe een klein beetje wind, niet te warm, helemaal goed.
We pakken de routebeschrijving er weer bij en proberen te bedenken wat er met de vage aanduidingen wordt bedoeld. Lichte irritatie bij ons allemaal over deze NS-beschrijving. Zo wordt er ergens geschreven: 'Volg deze prachtige beukenlaan tot het einde en ga dan bij de bocht rechtsaf'. Wij weten helemaal niet zo goed hoe beukenbomen eruit zien, dus weten we ook niet of we over een beukenlaan lopen. Laat staan in een gebied als dit waar duizenden en duizenden bomen groeien en lanen omheinen. Zucht...
Google Maps biedt uitkomst Zwager en ik bedienen onze phones en vergelijken de routes. 'Moet jij hier ook linksaf? Ja, ik ook. Dan is het goed. Hier linksaf!'
We naderen het Spanderswoud, tot onze verbazing zijn we er al. We hebben blijkbaar een paar stukken overgeslagen. Schaep en Burgh en de 's Gravenlandse Buitenplaatsen zijn aan ons voorbij gegaan. We kennen onszelf, dit deert ons niet echt. We gaan gewoon naar Spanderswoud in. Een verrukkelijk stuk om te lopen. Alsof we in een plaatjesboek wandelen. Door hoge bomen omzoomde paden, her en der een hek dat we moeten openen en weer sluiten. Dan weer een prachtig pad. Sprookjeshuisje hier, kabouterhuisje daar. Een lust voor het oog. Ergens onderweg passeren we bezoekerscentrum GooiseVechtstreek. Daar nemen we een kijkje in de shop annex educatieve ruimte. We houden ons in, kopen niks, maar zien wel allerlei moois. Het toilet is gratis en voor niks en daar maak ik dankbaar gebruik van.
Ergens in weer een prachtig stuk bos gaan we even zitten op een omgevallen boom, die overwoekerd is met van die grote blauwe elfenbanken. Die dingen blijken hard als steen. Dat wist ik helemaal niet. Even een slok water en toch maar weer even de routebeschrijving bestuderen. Blijft een dingetje, we gaan maar vooral op onze intuïtie en ervaring af en Google Maps uiteraard. Zwager Toon pakt wel het landkaartje erbij en gebruikt ook dat ter oriëntatie. Zo komen we er wel.
We wandelen langs een prachtig bosmeer, met grote oude overhangende bomen eromheen. Komen uiteindelijk uit in Kortenhoef, het is weer helemaal wennen aan het lawaai van het verkeer dat dit dorpje doorkruist. Veel Gooise automobielen, ook. Open dakjes, Porsches, een 'Jan, Jans en de kinderen auto'. Aan de weg een fraai oud hervormd kerkje, wat ons even op 'vroeger' brengt toen Ruut en Loes als kind naar de zondagsschool moesten, dit vanwege het door hen beleden Hervormde geloof. Al snel wisselen we weer van onderwerp, omdat Landgoed Hilverbeek in zicht komt. 'Daar zouden we best wel even koffie kunnen gaan drinken', oppert Loes. 'Met wat lekkers erbij', oppert Ruut. Bij voorbaat likkebaardend verlaten we Kortehoef weer, we wandelen linea recta naar Hiiverbeek, laten dat echter even voor wat het is omdat hier vlakbij een biologisch dynamische uitspanning blijkt te zijn: Proeflokaal De Serre. Verwachtingsvol steken we de weg over, belanden op een laantje dat ons naar de biologisch dynamische tuinderij Bosch en Landzigt brengt, waarop het proeflokaal zich bevindt. Wat een schitterende plek weer! Gelegen aan een stuk tuinbouwgrond waar verschillende gewassen groeien, onbespoten uiteraard. We moeten zowaar heel eventjes wachten tot we kunnen gaan zitten. Dit is een populaire locatie voor de luitjes uit het Gooi. Het zit er gezellig vol. Als we eenmaal zitten - we moeten eerst wel zelf onze bestelling aan de toonbank opgeven - wordt al snel koffie met taart gebracht. Ruut en ik pruimentaart, Loes en Toon appeltaart. Verschil moet er wezen. Ruut en ik vinden stiekem dat wij de beste keuze hebben gemaakt... die pruimentaart is heerlijk fris. Geen suiker, want da's niet biologisch dynamisch, en daardoor dubbel zo lekker. Samen met een bijzondere goede cappuccino, gezeten aan een sprookjesachtig mooi stuk land vol gezond ogende gewassen. Grote zonnebloemen her en der. Als je in de buurt komt zou ik zo zeggen: ga daar naar toe. Het is er goed toeven!
Omdat het inmiddels tegen drie uur is, we voelen dat we best wel moe zijn, besluiten we vanaf dit punt niet verder te gaan naar het Zuidelijk deel van de wandeling, naar Gooilust, maar weer terug te wandelen naar Bussum Zuid. Als we naar Gooilust waren gegaan, hadden we nog wel een paar uur extra nodig gehad en dat zou teveel gevraagd zijn. Dat komt een andere keer wel weer. We verlaten dit bijzonder fijne terras weer, met buikjes vol koffie en heerlijke taart, en gaan terug naar HIlverbeek. Dat is vast een heel mooi landhuis, we zagen het vanaf de weg liggen, maar als we eenmaal op het terrein zijn, blijkt dat het privé is en we kunnen er dus niet naar toe. Da's jammer. We gaan naar de Slangenmuur. Althans, we wandelen door en zien ineens een opvallend mooie oude muur, die meandert langs een wijngaard. Dan pas realiseren we ons dat dit nu de Slangenmuur is die op de routebeschrijving wordt vermeld. Enthousiast fotograferen we deze oude omheining, ik onderwijl lees voor waarom het een Slangenmuur wordt genoemd. Naar blijkt hadden landhuizen met boom- en wijngaarden dit soort slingerende muren. In de nissen van die muren is het beschut en op die beschutte plekken groeien bomen en planten beter. Het is dus puur functioneel maar ziet er schitterend artistiek uit.
We gaan alweer richting einde wandeling. Moeten weer naar Spanderswoud, dit keer langs de andere kant van het grote door hoge bomen omzoomde grasland - zo prachtig groen ligt dat daar in de zon, je zou je zo neer willen vleien in dat zachte wuivende gras - en we komen weer bij een bos en vandaaruit weer op de heide. Op het stuk waar we begonnen maar dan aan de Zuidelijke kant. Hier is het weer drukker met mensen die hun hond uit laten, fietsers en met andere wandelaars. We zien de watertoren al opdoemen, van onder een stenen gebouw, rond, en bovenin glas - alsof het een verkeerstoren op Schiphol is. Dan is daar weer het Postillion hotel en station Bussum Zuid. Weer de loopbrug over, andere kant weer naar beneden. Onze auto staat in een woonwijken schuin tegenover het station.
Niet gelogen maar we zijn moe en als we onze stappentellers checken zien we dat we bijna 17 kilometer hebben gelopen. Dat zou niet moeten kloppen want we hebben de korte route gelopen en die zou slechts veertien kilometertjes moeten tellen. Als we Gooilust hadden bezocht, dan zouden we 19 kilometer hebben weggetippeld. Maar we hebben niet veertien kilometer gelopen. We liepen er bijna 17. Terwijl we in het begin ook nog een stuk hebben overgeslagen... Hoe we dit toch elke keer voor elkaar krijgen als we met zijn viertjes gaan wandelen? Vermoedelijk komt het doordat we veel te veel lopen te ouwenelen onderweg en af en toe gewoon weggetjes inslaan omdat we die er zo mooi uit vinden zien, zoals het graspad vanaf het bezoekerscentrum. Zo'n mooi pad, maar wel weer een paar kilometertjes extra. We zijn ook best lang, zes uur, in touw geweest.
Maakt niet uit. Met de airco voluit, we zitten alle vier flink na te pekelen na deze wandelen langs de Gooise Lusthoven, zoeven we in onze ouderwetsche benzine bolide weer terug naar de Zaanstreek. Daar zetten we schoonzus en zwager weer netjes af in West Knollendam, rijden naar huis alwaar we - het paard ruikt te stal principe indachtig - supersnel naar de wc rennen. Daarna gaan we lekker rode kool met kruimige aardappeltjes, appelmoes en Vega-worsten eten.

Geschreven door SoulVoet