And up we go: wandelschoenen aan, lekker lopen vandaag. Startpunt is dit keer ons eigen huis in Krommenie.

Eerst gaan we naar vader Jan, die al een maand in De Rietvelden in Wormerveer woont. Gezellig bijkletsen en een kop koffie drinken op het zonovergoten terras, met op de achtergrond de geluiden van de WFC, de voetbalclub van Wormerveer. Het is 9 maart maar het lijkt wel zomer, zulk lekker weer. Een blauwe lucht met een licht neveltje erin, graadje of 18, wat een genot na die saaie lange winter die maar niet wilde winteren behoudens een paar dagen lichte vorst.

Als vader Jan aan mag schuiven aan de lunchtafel, verlaten wij De Rietvelden weer, laten De Groene Arend achter ons, de straat waar hij woont en dan besluiten we wandelenderwijs om door te stappen naar het Marktplein en zo door via de Marktstraat naar De Zaanbocht. Voor ons allemaal heel bekend terrein, gewoonlijk kiezen we exotischer oorden zoals Maarssen en Breukelen enzo, maar een rondje Wormerveer, Wormer en weer terug naar Krommenie komt vandaag gewoon zo heel goed uit. We hebben nog geen vast omlijnde route voor ogen, maar het moet niet te ver zijn qua afstand.

Voor wat betreft het aantal kilometertjes, ik voorzie dat we zo'n 14 kilometer gaan weg tippelen vandaag. Een mooie afstand na een wandelstop van ruim een maand. Een maand? Ja, een maand. In februari en vorig week waren we namelijk een beetje al te bevangen door onze nieuwe passie: onze fijne volkstuin vlakbij ons huis, aan De Westdijk langs De Noorderham, een prachtig watertje. Ruut heeft al heel wat werk verzet in de tuin en ook ik stond mijn mannetje. We hebben geschoffeld, gespit, een boomschorspad aangelegd, geschilderd, boompjes en struiken geplant en ... gisteren onze eerste piroska uitjes gepoot, tricolore wortelen gezaaid en rucola. Thuis staat er trouwens al het een en ander te ontkiemen en groeien in bakjes in de warme zonnige slaapkamer en in de kleine kas in de achtertuin.

Dus, door dat tuinieren schoot het wandelen er een beetje bij in, eerlijk gezegd. Maar het lokte wel weer, hoor, zeker nu met dat fijne voorjaarsweer. Bovendien lees ik weer eens een mooi vrij filosofisch en inspirerend boekje over wandelen van David Le Breton 'Ode aan het wandelen'; luister ik nog altijd trouw en enthousiast naar de verhalen van lange afstandswandelaars op de podcast Rood-Wit en keek ik vorige week nog naar De Camino van Martin de Vries, de filmmaker die in 2019 een stuk van de Camino de Santiago de Compostela liep en zichzelf onderweg filmde met zijn phone. Wandelen blijft ons ding, dus, maar was even overruled door de volkstuin.

We zijn ook nog van plan om weer een wandelvakantie te doen, dit jaar. Ruut kocht (te) enthousiast een boekje vol lange afstandswandelen door de bergen van Sicilië. Wat mij persoonlijk te pittig lijkt, want als flat lander dagen achtereen door bergen lopen bleek niet zo mijn ding te zijn in 2022. Zolang de paden begaanbaar zijn, okay, maar als het lastig te beklimmen geitenpaadjes zijn - dus ook heel lastig af te dalen - dan haakt deze dame af. Dus dat boekje ligt nu ergens op de stapel. We hebben nog geen doel voor ogen, maar het komt heus wel goed. Paden genoeg tegenwoordig. Ondertussen moeten we onze conditie wel op peil houden, vandaar de wandeling vandaag, op weliswaar zeer bekend terrein, maar hoe dan ook, we gaan met die banaan.

Dikke knuffel voor mijn paps, doeg, tot ziens, fijne dag verder, roepen we nagekeken door niet alleen mijn vader, maar ook de zeven medebewoners van zijn unit en het zorgpersoneel.

We wandelen het Marktplein van Wormerveer over, een groot plein dat helaas dient als tjokvolle mega parkeerplaats - zo zonde van deze mooie plek - , alleen op woensdag niet, dan is er weekmarkt. Eromheen de geijkte winkels zoals Kruidvat, Specsavers maar ook de lokale slager en bakker en uiteraard de Volendammer visboer en ... tadaaah!! sinds vorig jaar is Wormerveer een fantastisch ijstentje rijker: het Yskuipje, met echt het aller allerlekkerste ijs dat ik ooit in Nederland at. Nog lekkerder dan dat van Hemels, ook een fijne ijs- annex koffie-tent aan De Zaanbocht, waar we straks langs gaan lopen.

De Zaanbocht die steeds meer verwordt tot publiekstrekker en toeristentrekpleister. Nu is het rustig want nog voor het seizoen, maar in de zomer meren hier tegenwoordig toeristenboten aan waar tientallen toeristen uit rollen die een fiets in hun hand geduwd krijgen en in fietsfile heel wiebelig en onzeker over de (drukke) Zaanbocht rijden, op naar de molens enzo. Als je daar achter geraakt of middenin als fietser, da's geen pretje maar wel hilarisch natuurlijk.
Anyway, we komen op de Zaanbocht en zetten ons neder op een bankje - een hip Gaudi-achtig bankje, echt heel gaaf - aan De Zaan en kijken naar de voorbij pruttelende bootjes en een lange sliert containers vol cacao mengsel van Gerkens Cacao, een fabrikant schuin aan de overkant. Schitterend om naar te kijken, naar al dat voorbijvarende spul. En ondertussen eten we onze krentenbol met kaas belegd en nemen we wat slokken uit onze Dopper, niet teveel, anders moeten we maar plassen onderweg en op onze leeftijd is dat echt een dingetje aan het worden: we houden het bijna niet meer op.
Ruut heeft trouwens zijn Fuji camera weer mee, eindelijk, hij heeft heel lang niet meer gefotografeerd, maar gisteren op de volkstuin sprak hij een oud klasgenoot die hem zo complimenteerde met zijn mooie foto's ... dat was de trigger om de Fuji weer uit de kast te halen voor de man. Heel fijn, fotograferen is zo heerlijk om te doen en hij is echt goed, die man van mij. We zien de prachtig opgeknapte pakhuizen Geloof, Hoop en Liefde aan de overkant en besluiten dat we daar naar toe gaan lopen. Om daar te komen moeten we de Zaanbocht over tot halverwege en dan de brug over tussen Wormerveer en Wormer.

Wat ons opvalt is dat de kade langs De Zaan aan de Wormerveer-kant zo mooi is opgeknapt. Voor wandelaars is er nu een brede boulevard van geel gravel, heel fijn lopen. We zijn niet de enigen die hiervan genieten, er lopen best veel mensen voor hun plezier te wandelen. Er is parkeerplaats verdwenen voor deze boulevard, jammer voor de automobilisten, maar die kunnen heel goed parkeren bij het NS Station. Klein stukje lopen en ze zijn bij de winkels.
Langs de Zaanbocht is het trouwens ook heel lastig geworden om je niet te laten verleiden door allerlei lekkers en terrasjes aan het water. Ijs, koffie, patisserie, broodjes shoarma... het is er allemaal. We weerstaan het, maar ook omdat we door de winterse binnen-zit-periode allebei weer flink wat buikvet hebben gekweekt en dat moet eraf. Maar oei, wat is het moeilijk.

De brug over, een waar genoegen met die brede stroom De Zaan eronder vol bootjes. In de verte aan de Oostkant, maakt de 'rivier' een bocht naar Zaandijk en Koog aan de Zaan waar de mooiste molens van de wereld staan: de Zaanse Schans. Die kant gaan we vandaag niet op. Wij slaan als we de brug over zijn linksaf, De Veerdijk op en ook daar passeren we weer een verleidelijke super gezellige tent: Café Batavia of zoals de Zaankanters het noemen: De Bataaf. Heerlijk levendig, het terras zit mudje vol, biertjes glinsteren in het zonlicht.
We laten het achter ons en passeren eerst de zogenaamde Zaanse Industriewand met pakhuizen zoals Pakhuis Saigon. Links van ons grote woonboten, de een heel mooi in ere hersteld, de ander wat minder en rommelig, maar dat hoort bij woonboten, toch, soms van die beetje sinistere boten met van die smerige gordijntjes dat je denkt: wat gebeurt hier allemaal? We komen langs nieuwbouw appartementen, super sjiek gelegen aan De Zaan waar achter ook appartementen waar de bewoners uitkijken op de rug van de voorstel blokken. Beetje jammer voor die bewoners aan die achterkant. Zo te zien wonen er aardig wat senioren met centjes, want dat is wat we zien zitten op de balkonnetjes met doorkijk windschermen. Oudjes op stoeltjes. Genietend van hun oude dag, geef ze eens ongelijk.

En kijk, daar zien we ineens de echt heel sexy opgeknapte achterkant van Pakhuis De Hoop, echt een snoepje voor het oog; voorzover ik weet, wordt het een hotel. Zo, wat een fijne uitdaging is dat geweest voor de project-ontwikkelaars, het oogt haast Amsterdams hier. De verdieping op de begane grond moet nog worden ingericht en staat vol meubilair nog in het plastic. Nagelnieuw hier dus. Wat gaat dat worden.
Voor de deur staat een groot roestig 'ding' waarvan ik niet weet wat het is, het lijkt op zo'n ronde container voor cacao die we net voorbij zagen varen in een ketting achter een trekboot. Decoratief is het zeker maar oh wee, als ik naar binnen kijk zie ik verdachte dingetjes liggen: leeggedronken GHB buisjes. Hier heeft het volk liggen trippen vannacht, dat kan niet anders. Deceptie voor het oog, die smerigheid. Ruim dan in elk geval die buisjes op, jongelui.

Na de drie stenen pakhuizen passeren we een groen houten pakhuis, Riga heet het, dat ook een B&B is, bankje voor de deur in fraai ossenrood geschilderd. Ook weer een snoepje voor het oog. Hierna begint fraai monumentaal industrieel erfgoed af te wisselen met minder fraai hedendaagse industrie. We passeren bedrijven en panden en loodsen maar zien ook dat er heel veel is verdwenen aan loodsen, want: braakliggend terrein. Geen idee wat daar gaat komen, vermoedelijk woningbouw.

Door gaan we langs Gerkens Cacao waar de ketting aan varende ronde containers vol cacao aangemeerd is en een duwbootje met megakracht vier van zulke kettingen vooruit duwt, netjes naar de fabriek. Op zondag gaat het werk hier blijkbaar gewoon door. En ook hier vind je, net als overal in De Zaanstreek, vlakbij de fabriek van die oude huisjes met tuintjes. We lopen door - rechts van ons de immens hoge zendtoren, echt de marker van deze omgeving - en links van ons weer woonboten maar nu met een heel ander type bewoner, de wilde jongens en meiden zo te zien. Met tattoos op armen en borst en met een biertje in de hand. Voor hen een prachtplek, hier, geen burgerlijk gezeik aan je hoofd van truttige buren. Een aantal boten ziet er echter wel heel groezelig uit, vol troep aan dek, vet van de smerigheid en gore raampjes waar je gewoonweg niks meer door ziet.

Wat doen we, gaan we het viaduct bij Wormer onderdoor en dan verder? Of het viaduct op en dan terug naar Krommenie? Ruut oppert onder de brug door te gaan en dan langs de Zaan door te lopen om daarna de polder in te gaan naar Spijkerboor en terug naar Knollendam. Ik weiger, echt, Ruut, da's veel te ver man, zo twintig kilometer en dan ben je nog maar in Knollendam en moet je er nog zes naar huis. Niet doen hoor. We zouden het toch schappelijk houden qua kilometertjes? En terwijl we lopen te praten, zien we De Poelboerderij opdoemen en we besluiten daar naar toe te gaan. Ik was hier al eens eerder met vriendin Wilma en vriendin Henriette, Ruut is hier nooit eerder geweest, wonderbaarlijk genoeg.

De Poelboerderij is een fraaie oude boerderij - gedreven door vrijwilligers - waarin een winkeltje met kaartverkoop voor de tocht per boot door het Zwet en waarin ook een mini schouwburg met cafeetje - zo noem ik het maar even - voor bezoekers die educatief worden vermaakt met een film over het gebied hier. We halen een koffie en thee in het café en nemen buiten plaats aan een grote picknicktafel, lekker in het zonnetje. Heerlijke plek hier, ook voor mensen uit de omgeving, want er is een leuke speelplaats voor kinderen met een educatief snufje, iets met waterwegen en een kraan aan een nagemaakte Zaan, zoiets. Na deze pauze ga ik nog even naar binnen voor een plas op een fijn schoon toilet, we bekijken nog in alle rust de grote landschapsfoto's aan de wand (er zijn hier altijd expo's) en we zien op een poster dat hier op 21 april een stekjes en plantjes-markt is, ook bestemd voor volkstuinders zoals wij. Staat genoteerd, die markt.

Ik wijs Ruut op een prachtig gravel pad langs Het Zwet en hij laat zich graag verleiden om dat pad met mij te bewandelen. Gelukkig, want het is er echt zo hemels mooi!
Rechts van ons de polder die al snel overgaat in een woonwijk met mooie grote huizen (De Goudkust van Wormer) - je zal hier maar wonen, mompelen we weer - en links achter een goudgele rietkraag en geknotte wilgen - het Zwet, een groot meer dat Wormer, Jisp en Knollendam raakt. Schitterend mooi vinden we het hier. En parbleu, ik ontmoet hier op dit pad ook nog eens een heel lieve oud collega die ik jarenlang niet hebt gezien - met vriend - , dikke knuffel, korte chat en daar gaan we weer ons weegs.
De huizen blijven onverminderd mooi, we moeten soms van die hoge smalle houten bruggetjes over en aan het eind van het pad zien we een houten huis met rode luiken op een eilandje liggen. Achter ons de kano-club van Wormer in een groot gebouw, genoeg kano's hier natuurlijk, met zoveel water.
En dan houdt het gravel pad op en moeten we via een nieuwbouwwijk terug naar De Zaan zien te komen. Wat best goed lukt. We komen in het winkelcentrum, dan op De Dorpsstraat, langs de basisschool waarnaast het Pippi Langkous huis waar tot voor kort die vervelende mensen woonden bekend van radio en tv (en de volkskrant en nrc) en dwalen zo door naar een jaren '90 nieuwbouwwijk, dan op de rotonde (o.a. richting het gemeentehuis) die we goed kennen want hier komen we vaker, links van ons zien we de volkstuinen van Wormer liggen - die bestaat dit jaar 50 jaar, hoera - en dan hopla zo door naar de brug van Wormer naar Wormerveer.

Op het terras van Batavia is het nog steeds bere-druk alhoewel de nevelbewolking in de lucht wat toe is genomen, het wordt ietsje frisser maar na ettelijke biertjes en wijntjes voelen de terrasgangers dat vast niet. Wij lopen netjes langs De Zaan terug over het gravelpad aan De Zaanbocht en dan over De Markstraat en het Marktplein weer terug richting Krommenie. Ook op het Marktplein ontmoeten we een bekende, dat heb je als je in je eigen habitat wandelt, even kletsen met Frankdeman en daar gaan we weer. Langs De Groene Arend waar mijn vader nu bezoek heeft van mijn moeder en dan onder het viaduct onder de autoweg van Assendelft-Westzaan (en de A8) naar Markenbinnen en De Rijp zo weer terug naar good old Krommenie, onze woonplaats waar we vanochtend vandaan vertrokken.

Veertien kilometer, zegt de stappenteller. Kijk, dat had ik goed voorvoeld. Deze circulaire route - zelfbedacht - van huis tot huis is 14 kilometer. Echt net een heel fijne afstand om de benen weer even te laten schrikken, zo, na een maand rust, na jou rust ... een volkstuin van tien bij tien omspitten en bewerken en inrichten kost ook energie, hoor, maar meer in de armen en de rug, mind you. Thuisgekomen nemen we dan eindelijk een hele grote kop thee - zonder koekje want he, die winterkilo's moeten eraf - om dan lekker te relaxen en fotootjes te bewerken.

Geschreven door SoulVoet