Zondag 16 april is het inmiddels, volop voorjaar, zou je zeggen, maar het weer trekt zicht daar nog niks van aan. Winters koud is het, grijs en grauw en naar het zich laat aanzien, blijft het de hele dag zo. We kleden ons daarom ook maar winters aan, warme sokken, trui met een kolletje en warme wandeljassen. Petten op. Geen sjaal om, dat wordt ons toch echt een beetje te gek, zeg, het is al bijna mei, dan ga je toch niet meer met een sjaal om lopen?

Als Loes en Toon ons klokslag tien uur komen ophalen, nou ja, ze zijn ietsje vroeger, zoals ze dat bij mijn schoonfamilie nu eenmaal gewend zijn (je komt altijd wat vroeger, zeker niet te laat, zoals ze dat in mijn familie juist wel altijd doen) beweert Toon enthousiast dat vanmiddag het zonnetje echt, nee echt door gaat breken. We zijn blij met zijn enthousiasme maar geloven echt niet dat het mooier weer gaat worden. Vandaag wordt het afzien, voorvoelen we, koude wind, grijze lucht, geen streepje zon. Maar: het blijft wel droog, dat scheelt.
Toon heeft deze keer de route uitgezocht en naar blijkt gaan we naar Sint Maartensvlotbrug, altijd een hele mond vol, deze plaatsnaam, en van daaruit naar Callantsoog, langs de bollenvelden. Mooi, roep ik uit, want ik houd enorm van die prachtig gekleurde lappendekens in ons Hollandse landschap. Deze snoepjes voor het oog. Met of zonder zonnetje, het is altijd zo mooi, oogstrelend en fotogeniek. Ik verheug me meteen op de kiekjes die ik van de bloemen kan gaan maken. Toon kijkt blij, hij is content, hij heeft duidelijk een wandeling naar ons zin uitgezocht.

Het is best nog een eindje rijden vanuit Krommenie naar Sint Maartensvlotburg, je zit zo een half uur in de auto. Maar de rit is fijn, we tuffen door een mooi landschap van wijde velden en kleine dorpjes, soms ook spannend rijden over een smalle tweebaansweg langs een akelig diep kanaal (waar al heel wat auto's ingereden zijn) en ja hoor, ook hier rijden er gekken die ondanks de drukte op de weg vinden dat ze hier best wel in kunnen halen. Hooguit 1 auto kunnen ze passeren en dan moeten meteen weer terug naar rechts. Sukkels! Asocialen! zitten wij vanuit onze auto naar ze te roepen. Wat bezielt jullie? Idioten! Maar gelukkig, het gaat allemaal goed, geen ongelukken.

De auto parkeren we bij het eerste parkeerterrein dat zich aandient op De Zeeweg. Vanwege het mindere fraaie weer is het niet al te druk, dus er is genoeg plek. Zodra we uitgestapt zijn en de eerste honderd metertjes lopen, komt ons een verrukkelijke bloemengeur tegemoet. Als eau de cologne! Achter een rij bomen aan de overkant van de sloot, zien we velden vol fraaie pastelkleurige bloemen: hyacinten. We snuiven de bedwelmende geur diep op.

We wandelen door en na een paar kilometer, komen we in een duingebied en vanwaaruit belanden we bij de de entree naar het strand. Het is hier op het strand nu wel heel erg leeg en guur, er zijn amper wandelaars, misschien ook wel vanwege het vroege tijdstip, het is nog geen elf uur 's ochtends. We passeren een fijne strandtent, op opmerkelijke hoge palen, ruim drie meter hoog, wat betekent dat de zee hier heel hoog komt bij vloed en storm. Dat zal machtig mooi zijn om mee te maken, dat die bak water helemaal tot de onderkant van deze strandtent komt.
Strandtent Noord is het en als we voorbij lopen hebben we alle vier ineens heel veel trek in koffie dus ... we beklimmen de hoge steile trap en gaan naar binnen. Wat een fantastisch tent, het is er lekker warm en we zijn de eerste klanten, dus hebben alle keus. We gaan voor het raam zitten en nemen een lekkere bak koffie met uiteraard een groot stuk appeltaart, je bent (bijna) zestigplusser of je bent het niet, he, dus appeltaart zal er gegeten worden. Daar ben ik - speak for myself - best weer aan toen, ook al hebben we nog maar een kleine 2 kilometer gelopen misschien, door de kou en een summier ontbijtje, laat de maag zich nu al voelen. Ik spreek vast voor ons viertjes, want we zitten ons met recht te laven aan de warme koffie en de voedzame taart.

Daarna gaan we dat grote brede kale strand weer op, we hebben de wind pal tegen, dus: rode koppen, natte neuzen, waterige ogen. Ik doe mijn zonnebril maar op, dat scheelt gezandstraalde oogjes. Desalniettemin lopen we daar best lekker, in een gestaag tempo, we zien allerlei moois onderweg, de strek-dammetjes, krabben-skeletten (van de fragiele bolletjes) en grote mosselschelpen en scheermesjes en nog veel meer aangespoeld goed uit zee. We zien al vrij snel de strandtenten van Callantsoog opdoemen maar als we een kleine kilometer daarvandaan zijn, stuiten we op 'werk in uitvoering', althans, omdat het zondag is, wordt er niet gewerkt, maar doordeweeks wordt hier blijkbaar zand uit zee middels in-mens grote buizen naar zee 'gezogen' zodat het strand weer voorzien wordt van voldoende zand, opgehoogd wordt, dus. We moeten om zo'n opgespoten deel lopen, omdat dat nu nog drijfzand is. Als we daar voorbij zijn, is het nog een klein stukje lopen en daar zijn we alweer bij de strandopgang van Callantsoog. Ook hier leuke, hippe strandtenten waarvan 1 met de opvallende naam: de Zilte Zucht. Ik krijg daar beelden bij en probeer me voor te stellen hoe je tegen iemand zegt: ik ga zo even lekker koffie drinken bij de Zilte Zucht. Klinkt haast ... erotiserend, toch?

We laten het bruisend centrumpje van Callantsoog voor wat het is (met mooi weer is het vast leuk om daar even op te steken, maar nu, met dat koude weer... laat maar). Toon beklimt nog wel even energiek een duintje bij de ingang waarop een plateau te vinden is met uitleg en toelichting op de vogels die je hier voorbij ziet vliegen. Wij wachten geduldig op 'm, geen zin in die steile klim naar boven.
We laten het centrum dus voor wat het is en gaan rechtsaf, over het fiets- annex wandelpad terug richting Sins Maartensvlotbrug. Een lange recht weg is het met rechts van ons de duinen die het land scheiden van het strand maar vooral van de zee. Links van ons liggen daar de uitgestrekte velden, zandgrond, met eerst van die mooie wilde rommelige landjes vol kreekjes en wilde planten en dan ineens: de bollenvelden!! Wauw, wat een mooi oogstrelend gezicht is dat toch, die velden vol knalkleurige tulpen, narcissen en hyacinten. We kunnen tot heel dicht bij de bloemen komen, mogen de velden zo op en dat nodigt natuurlijk uit tot fotograferen. Loes en ik fotograferen althans, Ruut en Toon blijven op de weg kijken. Ruut kijkt graag naar bollen zegt hij, maar niet deze, haha, de grapjas. Hij geeft niet zo om tulpen, de bastaard!
Wij echter raken niet uitgekeken op al dat schoons: tulpen in rood, lila, oranje, roze, knalroze, zachtroze, tulpen met dubbele kleuren (tijgerprint), met gepunte 'oortjes' and so on. En dus ook nog hyacinten, hele kleintjes zelfs die ook nog moeten ontluiken.
Onze ogen laven zich aan al dat schoons en pas als we genoeg kiekjes hebben geschoten, klimmen we de berm weer op en wandelen verder en verder.
We pauzeren nog even om onze geijkte krentenbolletjes (wel belegd met een plak kaas dit keer) op te peuzelen, maar mensen, wat is het is godvergeten waterkoud, we houden het niet lang vol, waaien bijkant uit onze jassen. Gaan dus maar snel weer verder lopen en het gaat lekker, fluks, voor de wind hebben we nu en we tippelen die 18 kilometertjes dus best snel weg. Zo rond twee uur zijn we weer bijna bij de strandingang van Sints Maartensvlotbrug, slaan linksaf het pad op richting de parkeerplaats waar de E-car rustig op ons staat te wachten.

Ja, en dan voel je wel dat je een stukje gelopen hebt en hoe koud je bent geweest. Onderweg hadden we het er juist over - tussen alle andere gesprekjes door - waaraan je nu precies merkt dat je wat ouder wordt. Tja, aan de rimpeltjes, uiteraard en dat je houding wat verandert en dat her en der zich wat spek nestelt, maar we waren nog niet gekomen op de conditie, het uithoudingsvermogen. 18 kilometer wandelen is niet echt enorm veel, maar toch, door dat mulle zand, door dat koude, waterkoude weer... wij voelen dus wel dat we er moe van geworden zijn, zeggen als we in de auto zitten steeds maar van die dingen als: he, he, blij dat ik even zit... poeh, poeh, nou nou... En zo al pratend over onze toenemende senioriteit, besluiten we dat het best gezellig is om Schagen nog even aan te doen. Dat romantische oude stadje ligt hier tenslotte vlakbij. We tuffen door de straffe polder (wat is het hier kaal!) en komen in het centrum, parkeren de auto bij een nagelnieuw vers winkelcentrum, althans, ik had het nog nooit eerder gezien en van daaruit lopen we via een pittoresk buurtje naar die grote kerk waar eens per week die mega-mooie markt is; die markt ligt echt op en rond de kerk.
Die markt is er nu niet natuurlijk, nu is het 'slechts' een mooie bestrate centrale plek in de stad vol gezellige eethuisjes en cafe's. Wij gaan naar GastroBar, ook weer zo'n naam waar ik beelden bij krijg maar dat ligt vast geheel en al aan mij, en daar is het beren-gezellig. We zitten goed, zo, in dit mooie ingerichte Grand Café voor het raam, met uitzicht op het plein op en rond de kerk en we belonen onszelf op een lekker glaasje van het een of ander en wat bittergarnituurtjes. Onze hoofden worden helemaal rood na al dat gewandel in de koude wind en die alcoholische versnaperingen hier, plus de lekkere warme kachel.
Gelaafd en opgewarmd gaan we eind van de middag weer terug naar het Zaanse alwaar we bij Loes en Toon lekker gaan eten en Ruut en ik - als special guests - mogen meegenieten van hun luxueuze Spa in hun tuin met uitzicht op de Tapsloot. Onderwijl maken we nieuwe wandelafspraken, voor een lang weekend weg dit keer, in Twente, in juni. Dat gaat weer mooie wandellogjes opleveren mensen.

Ondanks, maar misschien ook wel dankzij, het gure, grauwe weer: het was wederom een weergaloze fijne wandeldag.

Geschreven door SoulVoet