Na ruim drie jaar is het dan eindelijk zover: we kunnen onze zoon en schoondochter weer bezoeken.
Rond de jaarwisseling van 2019/2020 waren we bij ze in Hongkong. Toen hadden we Koen een halfjaar niet gezien en Yuan bijna een jaar niet. Zij was eind 2018 drie maanden in Nederland, woonde bij Koen in Alkmaar. Daarna ging ze weer naar Beijing waar ze noodgedwongen bij haar ouders in ging wonen. Door haar bezoek aan Nederland was ze haar werk en daarmee haar appartement kwijtgeraakt. Koen onderwijl zocht werk in Azië, bezocht Yuan en haar familie tussendoor een keer in Beijing en in april, wij waren toen net in Spanje, belde hij blij en trots op om te vertellen dat hij aangenomen was bij een Engels bedrijf en voor hen op locatie in Hongkong zou gaan werken. Ik zie me nog zo zitten, daar in Spanje, in de tuin van het hotel, een soort van flabbergasted en blij en trots tegelijk. Want het besef dat hij daardoor ver weg zou gaan en we elkaar niet vaak meer konden zien, drong meteen tot mij door. Hongkong, da’s niet naast de deur, bedacht ik me en ik pinkte stiekem een traantje of wat weg.

In mei vertrok hij daadwerkelijk. We hielpen hem met het uitruimen van zijn appartement in Alkmaar, hij bleef nog een dag of wat ter overbrugging bij ons wonen en daar ging hij, zoonlief, op naar Hongkong. Daar voegde Yuan zich al snel bij hem. Koen kreeg een werk-en verblijfsvergunning en nadat ze er trouwden, hoefde Yuan dat niet meer maandelijks in China in Shenzen te regelen voor zichzelf. Door te trouwen kreeg ook zij een werk -en verblijfsvergunning.
Eind goed, al goed. Koen had een drukke baan, ze vonden een klein appartement en Yuan kon thuiswerken. December 2019 kwamen pappa en mamma uit Nederland voor een eerste bezoek. Wat vonden we het spannend! Zij maar ook wij, natuurlijk. En wat was het mooi, indrukwekkend en ook enerverend. Destijds woedden daar nog de studentenopstanden, waar we zeker wel wat van meekregen, zo naar en verdrietig. En bij het afscheid plengde ik dikke moeder tranen want toen dacht ik nog dat ik wel een halfjaar lang moest wachten voordat ik ze weer zou zien. We zouden in mei 2020 weer komen en dan zouden papa en mama Yuan uit Beijing ook komen en we zouden elkaar leren kennen en nog eens het huwelijk van Koen Yuan een soort van vieren met een feestje … ik had er zo een zin in!

En toen gooide COVID roet in het eten. Over met de pret. Eind januari ging China op slot, Hongkong eveneens en daar zaten ze ineens dag in dag uit in hun piepkleine flatje thuis te werken, te leven, koken, slapen. En wij volgden een ruime maand later. En de rest is gelukkig alweer bijna geschiedenis, recente geschiedenis, dat wel.
Onderwijl konden we al die tijd dus niet op reis en Koen en Yuan net zo min. En ook de ouders en alle andere familie van Yuan konden niet meer weg uit Beijing. We communiceerden via beeldbellen en whatsapp en heel in het begin nog via WeChat, de app die ik in Hongkong erop had laten zetten door Yuan maar die ik bij de wisseling naar een nieuwe phone er niet opnieuw meer op kreeg. Echt jammer, want WeChat liep jaren op voor bij Whatsapp. Zo kon ik er via een soort lensje mijn menukaart in Nederlands direct vertalen naar het Chinees en zo aan Yuan doorgeven wat ik in het café at (in die periodes dat dat even kon tussen alle maatregelen door).

In maart vorig jaar togen Ruut en ik voor onze wandelretraite naar Sicilie en Sardinie. Daar werden toen net de laatste maatregelen opgeheven, eerst de QR code, toen het mondkapje. In april liepen wij daar al weer verlost van alle COVID-ellende rond te wandelen. In Hongkong waren er echter nog oplevingen en hernieuwde maatregelen. Ons geduld werd op de proef gesteld maar eindelijk, eind 2022 durfden we het weer weer aan om tickets te kopen. Voor de eerste twee weken in maart, 2023. Wat een heerlijk vooruitzicht, we zouden elkaar weer gaan zien. Hoeraaaaa!! Lichtjes gespannen waren we wel, zou er misschien weer een restrictie doorheen fietsen?? Tot de laatste dag voor vertrek leek het erop: ineens moesten we stante Pé-de van de vliegmaatschappij toch weer plots in allerijl een COVID-test laten doen. Met stress in mijn donder regelde ik a.s.a.p een afspraak bij een snel-tester in Slotermeer, de dag voor vertrek werden we nog getest voor een vorstelijk bedrag. De dag van vertrek kregen we onze vrijbrieven: negatief getest. En vervolgens vroeg niemand ons nergens meer naar; de bewijzen bleven keurig in hun plastic mapjes in mijn rugzakje zitten. Op 2 maart bleek net alles vrijgegeven!

De reis van Schiphol woensdag 1 maart jl verliep redelijk tot goed, ware het niet dat tot onze grote verbazing de eerste korte vlucht naar Frankfurt met anderhalf uur was vervroegd! Zulks hebben wij nou nog nooit meegemaakt. Gelukkig maar dat we idioot vroeg al op Schiphol rond liepen, gewoon, omdat we zo’n zin hadden in de reis en het wederzien. We zouden kwart voor 8 vertrekken naar Frankfurt, zagen al die tijd maar geen vertrek-gate en tijd op de borden wat al te denken gaf, maar volgens de dame aan de incheckbalie kwam omdat we zoveel te vroeg waren en het vliegtuig van en naar Frankfurt was wat laat.
Toen we rond kwart over zes toch maar een grondstewardess aanklampten, zei die ineens dat we moesten opschieten. Er werd al druk geboarded, het vliegtuig zou over 20 minuutjes vertrekken. Met de adrenaline uit onze oren spuitend vlogen we door de gangen, op naar de juiste gate en ja hoor, we konden zo door. Op onze verbaasde vraag of het vliegtuig nu echt anderhalf uur eerder vertrok, werd niet echt gereageerd. Het was meer zo van: mooi, je bent er nu toch, ga maar gauw zitten. And so we did, op naar de Oosterburen, alwaar we na een uurtje landden, waar we vervolgens in een van de gangen van het vliegveld een paar broodjes kochten want al die tijd niks gegeten natuurlijk, we dachten dat we nog zeeën van tijd hadden, en door naar de juiste gate, instappen maar en gaan met die banaan.

Dit keer zitten we netjes bij het raam, in rijtjes van 2 stoelen, niet op het middenpad, gelukkig, want daar zit je met zijn zessen of meer naast elkaar, dus ook tegen wildvreemden aangedrukt.
Al snel zoeven we over Oost-Europa en Rusland en rond tien uur gaan de lichtjes uit, moeten we onze rolgordijntjes sluiten en worden we geacht te gaan slapen. Wat ons ondanks het denderend geluid van de motoren en af en toe wat gehobbel over luchtzakken, redelijk goed afgaat. We vormen een soort lepeltje lepeltje en draaien ons om de zoveel tijd tegelijk om. Dan weer linksom, dan weer rechtsom en tegen de ochtend slapen we ineens echt en worden we om half 6 weer wakker. Suffen door totdat het ontbijt wordt geserveerd, bah, Duits roggebrood, kurkdroog, dus dat gaat weer mee terug, geen hap van gegeten. En na 12 uur en nog wat minuten zetten we de daling in, we zien China onder ons liggen, de Gele Rivier en dan …. Hongkong, we draaien een tijdje boven de Zuid-Chinese zee, zien de eilandjes in het groen-blauwe glinsterende water en ineens landen we en zijn we er!

Ik app met Koen en Yuan dat we geland zijn, zij zijn nog onderweg naar het vliegveld, zo lief, ze komen ons ophalen. Het is in Hongkong eind van de middag, allebei hebben ze hun werkdag er al op zitten. Zoals dat gaat lopen we daarna als makke schaapjes achter anderen aan naar de bagagebanden, eerst moeten we nog wel ons paspoort tonen en zo’n miniformuliertje ingevuld met onze verblijfsgegevens inleveren, maar dat is snel gepiept, en daar komen onze valiezen al in beeld. Onderwijl druk append met Koen en Yuan; die zijn inmiddels bij de ontvangst hal, en wat fijn!! Daar staan ze echt!!! Zo lief, die lange vent van ons en ons kleine, frêle vrouwtje: Koen en Yuan!! We rennen op ze af en omhelzen elkaar. Dikke moeder-tranen bij mij, even maar want ik krijg een werkelijk waar prachtige bos roze rozen overhandigd.
Kletsend en lachend lopen we naar buiten, vinden al snel een taxi en zoef, daar gaan we door Hongkong, waar het alweer schemerig wordt, de zon is net ondergegaan.
We herkennen het nog van de vorige keer: de vele snelwegen die elkaar kruisen, mega hoge wolkenkrabbers tegen de bergen aan geplakt maar ook langs de zee. De enorm grote haven vol kranen. We zijn al begonnen met bijkletsen, in het Engels, omdat Yuan het ook moet kunnen verstaan. De taxi-chauffeur luistert mee, ik zie het wel en aan het eind van de rit begint hij enthousiast mee te praten. Hij brengt ons netjes naar ons hotel: het Millenium hotel in Tsim Sha Tsui, de wijk waar we de vorige keer ook waren. Iets dichter bij zee dan in het vorige hotel, dat lag meer in de wijk zelf.

De receptionist ontvangt ons met mondkapje op, achter een scherm en niet al te duidelijk Engels sprekend, wat voor nogal wat communicatiestoornis leidt. Ik ben maar wat blij met Koen en Yuan erbij, die helpen mij met mijn vermoeide hoofd. Het gaat goed, we gaan naar onze kamer, de bos bloemen zetten we maar in de water-koker, en daarna gaan we in het restaurant van het hotel eten. Het is excellent eten, dat moet gezegd, maar we schrikken wat van de prijs. Ach, zo’n eerste dag, dat moet dan maar. Hilariteit alom: er worden glazen water ingeschonken en ik denk dat dat drinkwater is, neem een grote slok maar het blijkt lauw water te zijn. Koen en Yuan vinden het grappig, die drollige moeder van ze drinkt uit het glas met schoonmaakwater. Weet ik veel… dat was drie jaar geleden nog niet. Blijkt dat je daar je chopsticks in moet schoonmaken. Weer wat geleerd.

Na het eten gaan wij als de wiedeweerga naar ons bedjes, we zijn echt zo enorm moe en verreisd. Koen en Yuan gaan weer naar hun appartement, ze wonen tegenwoordig heel ver weg van onze wijk: zo’n vijf kwartier met de metro en de bus. We spreken af morgen nog even bij te komen, de dag erna gaan we samen dingen doen. Wij hebben geheid een dikke jetlag morgen, door scha en schande geleerd dat rust dan gewoon nodig is. Destijds, drie jaar geleden namen ze ons meteen mee uit wandelen door de bergen op dag 1. Liepen wij daar als verdwaasde zombies rond… Koen zegt nu dat hij zich toen wel wat zorgen maakte over zijn oudjes, haha. Doen we maar niet meer, dus.
Wij gaan echt direct naar bed, melatomine pilletje erbij en slapen maar. Okay, om een uur of 1 worden we wakker en tegen de ochtend nog een keer; echt klaarwakker, alsof we eigenlijk maar beter eruit kunnen gaan, maar dat doen we niet. We slapen door en worden uiteindelijk pas 10 uur een beetje wakker. Gaan er dan toch maar uit en het eerste dat ik lees op mijn App-jes zowel uit Nederland als van Yuan is of we nog last hadden van de grote brand in de nabijgelegen wolkenkrabber. Niks van gemerkt, mensen, app ik terug. Behalve dan dat ik toen we op de roof-top het zwembad bekeken na ons ontbijt, ik het wel een beetje naar de Hoogovens vond ruiken, buiten. En wel zag dat die ene wolkenkrabber er wat raar bijstond, zo rommelig aan de top.
Pas later realiseren we ons dat die wolkenkrabber vlak bij ons vorige hotel stond en als we die weer hadden geboekt, dan waren we afgelopen nacht geëvacueerd, hadden geen oog dicht gedaan. So, lucky us.
Als we ‘later die ochtend s lang the Waterfront lopen, zien we pas echt hoe vreselijk eng het geweest moet zijn. De wolkenkrabber is voor eenderde van boven naar beneden afgefikt, zwartgeblakerd. Detoneert daar behoorlijk, tussen al die glimmende gebouwen.

De eerste dag houden we het inderdaad rustig, we kuieren dus langs The Waterfront, wandelen door ‘ons’ oude wijkje Tsim Sha Tsui langs onze bekende winkeltjes en eettentjes, weer terug naar ons hotel. Gaan zwemmen, zonnebaden en zelfs even de sauna in, super de luxe. Dan weer terug naar ‘ons’ wijkje waar we net als drie jaar geleden lekker gebraden kippetjes met rijst en knoflooksaus gaan nas-sen bij ons ‘oude’ tentje vlakbij ons vorige hotel. Verrukt zitten we daar te smikkelen, met dien verstande dat er dit keer wat kakkerlakken passeren, eentje over de muur, de ander over tafel en die gaat uitrusten bij de sambal. Ach, zeggen we dan maar, wat wil je, tropische stad, al dat eten hier, dat houd je gewoon niet tegen hè? Dus, de kakkerlak mag lekker blijven zitten kijken naar ons, smullende Hollanders.
Daarna weer terug naar ons hotel, wederom slapen slapen slapen. Morgen vroeg weer op want we gaan met de kinders op stap.

De volgende ochtend appt Koen dat we pas eind van de middag op stap gaan, we kunnen de dag dus rustig starten. Wat weer nodig blijkt, we hebben weer tot tien uur voor Jaffa gelegen. We ontbijten dit keer buiten de deur, op een plein vlakbij waar we de dag ervoor allerlei leuke winkeltjes en eettentjes zagen. Het wordt een authentiek Hongkonees eethuis waar alleen maar Hongkonezen zitten te eten, altijd een leuk gezicht, veelal in groepjes om ronde tafels gezeten en maar pikken uit die kommen en pannetjes. Wij kiezen een pittig hapje uit, met een drankje dag we de vorige keer nog niet hadden ontdekt: ijswater vol vruchtjes. Een straffe bak koffie om mee te beginnen. Heerlijk, maar de ingewanden reageren direct dus we spoeden ons snel weer terug naar het Millenium voor een sanitaire stop. Daarna pakt Ruut zijn trimpantoffels uit de koffer, hij moet en zal nog even de loopband op in the gym. Fanatiekeling. Ik leg mij te ruste op een bedje op het dak, naast het zwembad en lees een boekje, alhoewel, voordat ik naar boven ga, doe ik nog even ‘Yoga op Klompen’ (ja, zo heet het echt) op de hotelkamer, zo handig, die online yoga-lessen.

Tegen de avond gaan we gepikt en gedreven op weg naar Tuen Wan West, spannend wel, voor ons, want we moeten het zelf allemaal uitdokteren met de metro, geen hulp van de kinders. Ik moet nog een Octopus kaart kopen, de Hongkongse GVB kaart zeg maar, bij een service kantoor. Dat gaat best okay. Daarna de juiste gangen vinden, het is me een stad onder de grond hoor, de Subway aldaar, maar ook dit gaat gesmeerd. We vragen wel even na bij een medewerkster die ons heel goed helpt en ja hoor, meteen de juiste ‘train’, zoals dat hier toch een beetje verwarrend noemen. We zijn snel in Tuen Wan West, de wijk waar Koen en Yuan tot een half jaar geleden nog woonden, hun tweede appartement, een stuk ruimer dan hun eerste huisje. We verlaten het omvangrijke metro-gebouw annex shoppingmal en stappen helemaal verliefd op wat we zien, naar buiten. Het gebouw grenst aan een aanlegsteiger gelegen aan een binnenzee waar bootjes af en aan varen en wat grote boten voor anker liggen. De zon gaat net onder en kleurt de nevelige lucht mandarijn-oranje-roze. Oogstrelend! Aan de overkant rijen hoge woon-blokken, achter ons ook. We hebben nog wel even en kuieren langs de waterkant, maken foto’s en heel grappig, ontvangen ineens fotootjes van onszelf, staande aan de oever. Yuan had ons zien staan en ons gekiekt.
Blij gaan we met zijn vieren het gebouw weer in, waar ook een heel deel bestaat uit restaurantjes. Heel veel zelfs. Of we Koreaans willen eten? Hum, ja, goed hoor, zeggen we. We nemen plaats in een Koreaans restaurant waar het enorm druk en gezellig is. bestellen via de Q-code, dat gaat goed totdat blijkt dat we net op de tijds-grens lunch/diner zitten. Klokslag zes uur vervalt onze order en moet arme Yuan alles weer opnieuw invullen, maar dan volgens de diner-kaart. Voelt een beetje Kafka, maar dat drukt de pret echt niet. We eten heerlijk, drinken bijzondere theetjes (koud met ijs en lekker vruchten-stukjes, super fris). Uiteraard kletsen we weer vijf kwartier in een uur.
Na het eten wandelen we zoals dat gaat in Hongkong van de ene shoppingmal naar de anderen, onderwijl onze ogen uitkijkend op al die winkeltjes en mensen en her en der zelfs een speelhal en ik zie een winkeltje vol ‘Dutch Food’ maar dat alles doen we omdat we naar Tommy Lee gaan, althans, naar een kleinere locatie van de grote muziekzaak die in Tsim Sha Tsui zit. Koen heeft hier vorig jaar een elektrische piano gekocht, cadeautje voor zijn verjaardag en wil ons graag die winkel laten zien. Piano’s, keyboards all over the place, dus Ruut gaat zitten en begint als de nieuwe Dr John It don’t mean a thing if it ain’t tot that swing te spelen. Alsof we weer even thuis zijn, tenminste, in de studio in De Rijp met de mannen van de band.
We verlaten daarna de mall en gaan op zoek naar dat ene winkeltje dat volgens Koen precies die adaptertjes verkoopt die Ruut en ik nodig hebben voor onze opladers. Die passen nu niet in het stopcontact en hebben een ander voltage dan hier. We vinden ‘m ook nog, dat winkeltje maar voordat we daar zijn dwalen we door enorm leuke, levendige straten, vol restaurantjes, het gonst van de mensen buiten die zitten te eten en kletsen en er spelen heel veel kinderen op pleintjes op mooie speeltoestellen. Het lijkt hier wel Spanje, roepen we uit, wat een sfeer!! Onderwijl is het buiten helemaal donker geworden, het is ook al tegen negen uur en de schoonmaak-afdeling van de gemeente is druk met alle zakken vuil op hopen te gooien, die worden later opgehaald en met het schoonspuiten van de straten en stegen. Hongkong is echt een schone, super goed georganiseerde stad, dat blijkt maar weer.
In het winkeltje - een soort Hema in het klein, alles is er te koop - vinden we de juiste adaptertjes. Blij zijn we daarmee, want het is echt onhandig als je je phone, IPad en laptopje niet kunt opladen, toch??
We wandelen weer terug naar de Subway, wij stappen heel stoer weer op de juiste lijn terug richting Tsim Sha Tsui. Koen en Yuan op hun lijn richting hun wijk, in het Noord-westen van Hongkong, vlakbij Shenzen. Volgende week verhuizen Ruut en ik naar hun wijk, daar hebben we en hotel gereserveerd dat pal naast het appartencomplex van hun staat.
‘S Avonds laat komen we moe maar voldaan weer in onze wijk, stappen uit in de buurt van ons hotel, gaan douchen en naar bed. We gaan weer net doen alsof we geen jetlag hebben en slapen. Morgen weer een dag met de kinders, ze appen nog net voor het slapengaan dat we gaan picknicken in een park.

Als we ‘s ochtends na een paar keer nachtelijk ontwaken wederom rond tien uur wakker worden en van onszelf vinden dat we er nu echt uit moeten, merk ik al aan Ruut dat zijn stem wel erg groggy is. Hij lijkt verkouden geworden te zijn, maar voelt zich best nog wel okay, zegt hij stoer. Ik geloof hem niet helemaal,ik zie aan zijn ingevallen koppie dat hij niet fit is. Eerst maar een straffe bak koffie, besluiten we en we voegen de daad bij het woord. Even geen Spi-cey food voor ontbijt, maar cappuccino en een croissant bij een nabijgelegen deftig tentje. Het smaakt ons uit de kunst en Ruut knapt echt op van de cafeïne.
We maken ons gereed voor wederom een spannende metro rit op eigen kracht, dit keer naar Sunny Bay, vlakbij Disney Island. Zo hebben de kinders ons dat ge-appt. Even wat stress dit keer omdat mijn Octopus-kaart even dienst weigert, maar op aanraden van de echt super hulpvaardige medewerkers, probeer ik het rustiger en ja hoor, het helpt prima. Ik mag erdoor. We lopen heel wat meters naar de juiste perrons, aan beweging geen gebrek hier, stappen op de juiste metro, ook de overstap gaan perfect, ik ben onder de indruk van het brein van Ruut die echt inzicht heeft in hoe het hier onder de grond werkt. We komen bij Sunny Bay en daar staan onze schatjes al op ons te wachten met een tasje met lekker eten. We blijken nog even verder te moeten met de Disney-lijn, heel grappig, da’s de metro nog naar Disneyland, vol ouders, opa’s en oma’s maar vooral opgetogen kindjes waarvan sommigen al in prinsessenjurkjes en met Mickey Mouse oren op het hoofd. Bij het Disney-station scheiden onze wegen zich van die van de Disney-bezoekers. Wij bussen nog een stukje verder, naar Inspiration Island. Wat een prachtige plek is dat!! We zijn echt onder de indruk. Het is een groot, heel groot park met in het midden een meer en in dat meer ligt weren een tropisch eilandje. Aan de oevers kun je lekker onder de bomen zitten en dat doen zo goed als alles bezoekers. Aan de overkant zien we veldjes vol kleine tentjes waar gezinnen met kinderen zich een dagje vermaken. Wij gaan onder de bomen zitten, leggen kleedjes op het gras en enthousiast deelt Yuan bakjes eten uit. Voor elk wat wils: ik kies rijst met Eend, Ruut rijst met gans wat hem prima smaakt. Koen en Yuan hun hapjes en we hebben het over hoe veel Chinezen toch kunnen eten zonder dik te worden. We plagen Yuan er een beetje mee; zij is zo rank en super slank maar kan zo lekker en zo veel eten. Ze lacht maar een beetje verlegen om ons; wij Westerlingen met onze stevige lijven, we zijn allemaal een beetje te dik en ach, hoe komt dat toch… Wij eten koek en snoep en brood en boter en kaas en we grazen tussendoor. Drinken wijn en bier en cola en en … Kijk, dat doen de meeste Chinezen dus niet. Die eten gezond en lekker en ze bewegen vast ook veel meer dan wij, want wat moeten ze veel lopen en reizen! Wij Hollanders vinden een half uurtje met de trein al veel, laat staan dat we zulke stukken in de Subway moeten lopen. Wij zijn echt niks gewend.
En zo keuvelen en plagen we lekker door, de hele middag. Het is verrukkelijk weer, het zonnetje schijnt, er staat een lekker windje en om ons heen allemaal lieve blije kindjes en zorgzame ouders en opa’s en oma’s.
Ik ga op een gegeven moment even wat wandelen om foto’s te maken van onszelf maar ook van de omgeving. Getrig-gerd door prachtig, luid vogelgezang loop ik om een struik heen, wat zeg ik? Een struik die bestaat uit enorm grote kamerplanten naar onze begrippen, en daar hoor ik de vogel in ritselen. Doodstil blijf ik wachten tot hij zich laat zien, en ja hoor, daar hipt hij richting ‘ uitgang’ , blijft even zitten maar als hij mij ziet springt hij verschrikt weer de donkerte in. Maar wat ben ik blij dat ik ‘m heb gezien: want een prachtige vogel! Vrij groot, als een Ekster, heel donker, zwart of donkerblauw, met een felgekleurde plek op zijn kop en een hippe blauwe kuif. (Later zoek ik het op, ik Google op ‘vogels in HOngkong’ en leer dat er nog veel meer vogels leven hier, wat me niet verbaast, want ik hoor er genoeg in de bomen en struiken tussen de hoge gebouwen. De vogel die ik zag heet: Roodoorbuulbuul, wat een gave naam, he, vast door een Nederlander bedacht, want hij heeft inderdaad een Rood Oor :-). Ik vind het op de site van vogelliefhebber Joop Scheijbeler. Het fotootje van de RoodOorBuulBuul vind je hier in mijn galerij en heb ik van Joop geleend).
Eind van de middag kuieren we het park helemaal door op weg naar de uitgang en ik geniet echt van wat ik zie: naast de schoonheid van het park, maar wat zijn die kindjes hier toch lief en schattig. En wat is het hier netjes en wat is iedereen beleefd, niks geen gedoe en geschreeuw en mensen die teveel gedronken hebben en zich misdragen. Koen vertelt dat dat hier ook gewoon nooit gebeurt, mensen gedragen zich hier gewoon netjes, zegt hij. Hij is ook nooit bang in Hongkong, er is haast geen criminaliteit en je wordt op straat niet beroofd of in elkaar geslagen of erger.
Ruut onderwijl begint er een beetje af-ge-taaid uit te zien en zijn stem doet het gewoonweg niet meer. We kopen wat hoesttabletten voor hem bij een kiosk in het park. Of we nog wat willen drinken, vragen Koen en Yuan maar Ruut biecht nu op dat hij echt niet helemaal fit is en best heel graag terug wil, naar zijn hotelbedje. En zo doen we dat.
We bedanken onze lieve kinders duizendmaal voor deze prachtige middag. Reizen een stukje met de taxi naar de metro, samen nog een paar haltes en dan, dikke kussen, gaan we elk ons weegs weer.
Als wij weer in Tsim Tsa Shui zijn stuiten we - oh toeval - op een Italiaans eettentje daar ook heerlijk ijs verkoopt. We nemen wat verkoelende bolletjes, gaan er even echt voor zitten smullen; allemaal ter verlichting van de keelpijn, zeggen we dan maar. Daarna terug naar het hotel waar we lekker gaan badderen en douchen maar waar Ruut, zere keel of niet, toch nog eeeeeeven tig foto’s gaat bewerken en ook ik er nog wat bewerk voor op Instagram en FB. Te mooi om niet meteen te doen!
Morgen maar even rustig aan doen, paps en mams, appt Koen, want eerst moet die keelpijn weg. Waarvan acte, zoon. Daarna gaan we echt, nee nu echt, slapen, alhoewel, Ruut ligt om elf uur in coma, ik lees nog even wat maar dan vallen ook mijn oogjes toe.

De dag erna doen we ook echt rustig aan, Ruut is nog steeds verkouden en slapjes. We ontbijten in het hotel, een rib uit ons lijf want mensenliefde, wat een geld kost het hier, maar vooral Ruut laaft zich aan alles wat het buffet ons biedt, waaronder vooral heeeeel veel ananas. Het moet gezegd, het eten is hier perfect, voor minder doet het volk dat hier logeert niet, we zien veel goedgeklede rijkelui met van die hele lieve keurige kindjes en zakenlieden en piloten. Het heeft wel wat om daar in je spijkerpakje tussen te zitten, toch?
Na het ontbijt gaan we heel gezond weer de sauna en de stoom-cabine in, alles ter herstel van de zieke man. Ik herstel graag mee, ben niet ziek, maar vind het heerlijk. Daarna nog een uurtje naast het zwembad liggen maar daar moeten we weg want het zwembad wordt dagelijks tussen 13 en 14 uur gereinigd. We vragen ons af waarom, er zwemt hier bijna niemand, hooguit een of twee mensen per dag. Anyway, wij kleden ons om en gaan lekker kuieren langs The Waterfront, op mijn advies laven we ons aan een grote ijskoffie met slagroom, zittend op een van die fraaie bankjes aan de waterkant, uitkijkend over dat groenblauwe water, vol boten en bootjes, waaronder ook van die sierlijke Chinese bootjes: sprookjesachtig gewoon. En we kijken natuurlijk graag naar alle passerende toeristen, voornamelijk groepen chinezen onder leiding van een gids. Of sportende jongemannen in verleidelijke korte broekjes met gebruinde afgetrainde lijven. Daarna kuieren we verder en we komen bij een heerlijke rommelige overdekte markt, waar zowel Chinees als Halal voedsel wordt verkocht. Halal in dit geval bestaande uit geiten-koppen en stukken os. Achterin het gebouw ontdekken we een geweldige ruimte vol eettafeltjes en stoeltjes en er wordt druk gekookt en gegeten. Wij laten ons graag verleiden om ergens aan tafel te gaan om een verrrukkelijke wontonsoep te eten. De dametjes die ons verleidden, staan nieuwsgierig te kijken of het ons smaakt en als we onze duimen in de lucht steken, lachen ze trots. Als Ruut vervolgens twee grote scheppen hete curry in zijn soep lepelt, komt een van hen ongerust naderbij en waarschuwt hem: dat krijgt hij echt niet weg, zegt ze. Maar Ruut is dol op heet en pittig en lepelt met smaak zijn vuur-soepje op. Goed tegen de verkoudheid, Ilse, zegt hij met het zweet op zijn kop.
Zoals wij zijn maken wij voortdurend foto’s en als we ‘s avonds weer in onze hotelkamer zijn, zijn we druk met processen. Ruut fotografeert met een echte camera, een Fuji en heeft nu al een prachtige verzameling op zijn laptop. Ik houd het bij mijn Samsung-phone, lekker makkelijk.
We gaan gezond op tijd weer slapen, goed voor de zieke man en het lijkt steeds beter te lukken. De jetlag trekt zich terug, we slapen redelijk tot goed.

Vandaag, 7 maart, nog weer even rustig aan, appen we aan de kinders. We gaan lekker ons gangetje, hoor, no worries, geven we door. Rustig de dag starten, lekker ergens ontbijten, yoghurt met Chia-zaadjes en fruit en een paar grote cappuccino’s dit keer, heerlijk. Daarna kuieren door Tsim Sha Tsui en Kowloon, eigenlijk wilden we door naar Jordan, zo’n gave wijk, maar dat redden we niet; morgen weer een dag. We kieken weer wat af, eten verrukkelijk in een supersnel tentje waar we eerst een beetje kriegel worden omdat alles zo snel snel moet en wij niet mogen gaan zitten waar wij willen en waar we in de war raken omdat we dinerkaart voor ons neus hebben liggen maar de lunchkaart moeten gebruiken maar als we vervolgens ons eten krijgen …. Hemels! Allebei hebben we weer normaal een hongergevoel, een goed teken; door de jetlag is dat bij mij altijd helemaal weg, ik kan de eerste dagen gewoonweg niet goed eten, heb geen honger, ik eet omdat het moet maar ik heb eigenlijk, alleen maar dorst. Vandaag voor het eerst weer honger als een leeuw dus, en Ruut gelukkig ook.
Daarna weer terug naar het hotel: we moeten even wachten in de lounge omdat onze kamer wederom heel laat opgeruimd wordt, we staan waarschijnlijk bekend als die langslapers en we drinken heerlijke Chinese Rose Tea, elk een potje. En Ruut neemt daarna in de hotelkamer keurig de medicijnen die we onderweg kochten op aanraden van Yuan, die via de app allerlei middeltjes had aangeraden. En ze helpen ook nog! Ook die rot verkoudheid begint zich terug te trekken. We zijn blij met haar tips en adviezen.
En wederom: op naar de sauna en stoom-cabine: lekker een uurtje gezond doen. Met rode koppen en nattig haar weer naar onze kamer, fotootjes processen, water drinken, appeltjes eten - oh ja, zo gaaf, we doken vanochtend een soort deftiger supermarkt in en daar stond het vol met allemaal gezond verpakt eten, groente, fruit, vleeswaren en vooral al die groente! Daar stonden stickers op: gekweekt van zaad uit The Netherlands!! Yeah. Dan is het goed, hier blijkbaar. Koen en Yuan hadden ons al vertel dat hier in Hongkong maar ook in China zo’n beetje al het varkensvlees uit ons landje komt en heel veel groente voornamelijk tomaten - tomaten, mensen, die waterbommen die wij kweken vinden ze hier dus heerlijk - en natuurlijk kaas en melk. Toch echt wel grappig hoor, als je dat zo ziet in de winkels hier aan de andere kant van de aardbol.

Morgen gaan we lunchen met Koen, we weten nog niet waar, Yuan moet werken, zij heeft sinds kort een nieuwe baan, ze maakt samen met zo’n 20 vrouwen de hele dag heerlijke Chinese hapjes die in restaurantjes en kiosken worden verkocht. Helemaal haar ding: ze kan heel goed koken, haar vader is van beroep ook kok en echt, zij zou eigenlijk voor zichzelf moeten beginnen, vinden wij altijd. Maar da’s hier niet echt makkelijk; in Hongkong heeft zij het als Chinese niet altijd makkelijk, dus dat ze nu een baan naar haar hart heeft gevonden is geweldig!

Geschreven door SoulVoet