Huiselijker dan dit kan het niet, voor een pelgrim althans. Ik zit hier aan de eettafel te schrijven, Ruut staat in de keuken en werkt de afwas weg. Er klinkt een chill muziekje, okay, uit de phone, maar toch, it feels like home.
Buiten, op ons terrasje, wappert de was, dit keer gewassen met echt wasmiddel en nagespoeld met heerlijk geurende wasverzachter. NIet meer met stukjes zeep meegepikt uit een B&B of hotel, om de vlekken goed weg te krijgen, of met 3-in-1 shampoo met de cremespoeling als substituut voor wasverzachter. Nee, nu hebben we weer echt schone, heerlijk ruikende kleren. Wat een genot!

Hoe anders was dat nog ruim een week geleden. Maandag 25 april verlieten we nog in onze pelgrim-outfit Carloforte met een rugzakje met een minimum aan kleding. Een heerlijk stukje varen, met de ferry, met mooi weer en een kalme zee. We konden boven op het dek zitten, uit de wind, in het zonnetje. Met weemoed keken we naar het steeds kleiner wordende Carloforte, waar we die ochtend ons B&B hadden verlaten, waar we nog een laatste keer ontbeten met een cappuccino met een croissantje, op een terrasje in de stad. Ferry-kaartjes hadden we al gekocht, we konden die van tien uur zoveel nog net redden, dus renden we snel snel de ferry op …. And Go! Arriverderci prachtig San Pietro. Op naar ‘het vasteland’ van Sardinie. Op naar Portoscuso.

Na een minuut of dertig zien we de shore-line van Portoscuso en oef, dat ziet er industrieel uit, zeg. We meren aan vlakbij een grote fabriek aan zee, we weten niet wat daar wordt gefabriceerd, maar er staan grote hoge rood-wit gestreepte fabriekspijpen en een groot aantal enorm grote hijskranen. Dat is vast een flinke werk-verstrekker hier, denken we dan maar.
Als we eenmaal weer aan land zijn, lopen we eerst wat verdwaasd te zoeken: hoe van hier naar het dorp te komen is even zoeken, alles is op auto’s ingericht, merken we. Die rijden pijlen en borden volgend, zo weg van hier. Maar we komen er toch uit, volgen gewoon een meisje dat zonder dat ze het weet, onze gids is.

Eenmaal in het dorp aangekomen valt het ons op dat het er muisstil is. De winkels zijn nog steeds niet open, da’s vreemd. Als we het robuuste historisch centrum bereiken en een kop koffie gaan drinken bij het café op het plein tegenover de kerk, vragen we waar we een buskaartje kunnen kopen. Gaandeweg de dag moeten we namelijk door naar Iglesias. Nou, dat wordt moeilijk, legt de bar-dame it. Alles is dicht vandaag, het is een nationale feestdag. Je moet waarschijnlijk een kaartje in de bus zelf kopen…. . Aha… dat verklaart de dichte winkels en de massa’s vrolijke groepjes fietsende bewoners vanmorgen vroeg nog in Carloforte. Ik check op mijn phone en zie dat het De Dag Van De Vrijheid is. En ja, dan is alles gesloten. Dicht. Oeps, onhandig, voor ons, reizigers van hot naar her. Want we moeten met de bus en vertrouwen er niet echt op dat we aan boord van de bus een kaartje kunnen kopen. De ervaring heeft ons geleerd dat dat niet kan op Sardinie.
Voor alle zekerheid lopen we naar de bushalte iets buiten het centrum en zien dat onze bus op deze feestdag pas om vijf ‘s middags gaat. En anders ‘s avonds laat. Zo, nou, dan moeten we onze dag maar stukslaan in Portoscuso, concluderen we. En we gaan kuieren door dit toch best wel mooie oude vissersdorpje, met dat stoere historische centrum, een heel klein prachtig exotisch strandje eronder en als we wat verder doorwandelen over een pad dat ook deel uitmaakt van de Santa Barbara (we zien de bordjes onderweg) komen we bij een heerlijk groot strand waar de lokale bewoners lekker liggen te chillen. We ploffen neer, kleren uit, schoenen uit, insmeren en dan gaan we ook maar lekker chillen. Kijken naar de spelende kinderen, de blije honden, een enkeling die voorzichtig te water gaat en niet verder komt dan wat pootje-baden, want het water is nog koud.
Tussen de middag klimmen we weer omhoog, over het pad terug naar het centrum, alwaar we - hongerig en dorstig - erachter komen dat hier geen lunch is te krijgen. We drinken dan maar een glas frisdrank en eten een klein hapje en kuieren verder, op naar de jachthaven waar we hoera hoera een aantal fijne eethuisjes ontwaren waar het ook nog eens gezellig druk is.
We eten er heerlijk en drinken - op advies van de serveerster - een half litertje lokale puike witte wijn. Daarna weer terug naar het centrum, althans, we gaan eerst even uitbuiken op een bankje en zien ineens een grote rij mensen voor de deur van een pandje vlakbij. En die rij wordt groter en groter. Auto’s arriveren, mensen stappen uit en voegen zich in de rij. Mensen komen te voet en ook zij voegen zich in de rij. Nieuwsgierig gaan wij ernaar toe. Wat zou er gaan gebeuren, vragen we ons af. Zou er een band gaan spelen ofzo? Gezellig! Maar dan zien we het! De gelateria is per vandaag geopend en daar komt het halve dorp op af. Wat grappig! Wat leuk!! Op het muurtje tegenover de gelateria zitten mensen heerlijk te smikkelen van hun ijsjes. Nou ja, ijsjes. Wat een toeters! Hé, roept iemand vanuit de rij naar een vrouw op het muurtje. Wat heb jij voor smaken genomen?? Vanille met aardbeien, roept ze terug.
Onder de indruk van dit gebeuren lopen wij richting de bushalte, passeren daar weer het mooie pleintje waar we die dag eerder waren, een speeltuintje omringd door bloeiende Kornoeljes, nog nooit zulke mooie gezien, and up we go. De bushalte ligt aan de rand van het dorp, hogerop. We zijn een half uurtje te vroeg, maar dat doen we bewust, want stel je voor dat hij eerder komt. Maar, nee, keurig op tijd komt de bus eraan. Opgetogen steken we onze handen omhoog. Wij Willen Mee! De buschauffeur echter moet ons vreselijk teleurstellen. Want Nee, je mag geen kaartje in de bus kopen, dat moet je online doen, via de website of een app (en hij noemt de naam van de app) en Nee, deze bus gaat niet naar Iglesias maar naar Carbonia. Even zijn we radeloos, maar dan begrijpen we gaandeweg het gesprekje de chauffeur beter. Er komt zo een andere bus en die gaat wel naar Iglesias. En als we een kaartje via die app kopen, komt alles in orde. En hij rijdt weg. Ik ga als een gek die app downloaden en net als ik met veel moeite (lekker handig, hoor, alles in het Italiaans grrrrr) kaartjes koop, komt onze bus er aan. Weer Hoera Hoera. We stappen in en ik laat de chauffeur zien dat ik bezig ben met die app, wil hem erover vragen maar hij heeft zoiets van: ga maar lekker zitten, luitjes, regel het maar vanaf je bank. En we rijden weg. Gezellig, mooie rit en we begrijpen gaandeweg dat de buschauffeur zijn vrouw en zoontje mee heeft genomen, die zitten op de voorste bank, die hebben veel meer zijn belangstelling. Hij heeft helemaal geen erg in ons en vraag ook niet na of we nu echt kaartjes (2,30 per stuk) hebben gekocht. Hij rijdt ons door een prachtig, hooggelegen gebied, stenig, met veel groen, struiken, bomen en af en toe een klein dorpje. We genieten en voelen toch even een steekje van spijt. Want ook hier gaat de Santa Barbara doorheen, dit gebied en dit missen we dus.
Helaas, het kaartjes kopen lukt niet want er kan geen connectie worden gemaakt met onze NL bank. En ik ga er ook niet naar vragen bij de chauffeur, bedenk ik me. Jammer dan. Eerst bedenken we dat we het dan maar netjes moeten zeggen als we uitstappen en dan voorstellen dat zijn vrouw twee kaartjes via haar app koopt etc. Maar als we er eenmaal zijn, denk ik: we lijken wel gek. We stappen gewoon uit. Ruut, die man denkt natuurlijk dat wij onze kaartjes hebben gekocht. Hij geeft me gelijk, ondanks flinke gewetensbezwaren, no kidding, maar zo zijn wij. We stappen uit. Arriverderci. Ciao, zeggen we. Arriverderci zegt hij terug. Nou, wat een koopje, he, lachen we, anderhalf uur bussen voor niks. We blijven Hollanders, he?

In Iglesias gaan we eerst naar ons hotel, even opfrissen en …. Andere Kleren aandoen! Want, onze grote rugzakken staan daar netjes op ons te wachten. Gastvrouw Valentina heeft ze heel lief in onze kamer gezet. Ze is er zelf niet, is alleen ‘ s ochtends in het hotel, we moeten er in met behulp van weer zo’n kastje met een cijfercode, we wennen er helemaal aan, het gaat goed.
Het is heerlijk om weer eens andere kleren aan te hebben en die bergschoenen te verruilen voor een paar lichtgewicht sneakers. We voelen ons als herboren!
Daarna het stadje in, ijsje eten (ook hier is de gelateria per vandaag open) en we verbazen ons over het gedrag van de Italianen als het om ijs gaat. Een stelletje dat twee piepkleine bakjes ijs had gekocht (echt, iets groter dan een vingerhoedje) loopt weg, onderweg lepelend, staat stil, discussie, schuddende hoofden en loopt weer terug naar de gelateria. Ruut laat ze even voordringen. Op hoge poten vragen ze aan de ijs-dame: we hadden toch vanille besteld??!! En houden hun ijsbakje onder de neus van de dame. Ja, zegt die met rode koontjes, maar dit is toch ook vanille.??!! Ze voelt zich duidelijk ongemakkelijk. Oh, zegt het stel, nou …. Okay dan, en beent op hoge benen weer weg. Blijkbaar vonden ze het niet excellent genoeg.
Daarna gaan we nog gezellig op het plein zitten, tussen de mensen, kijken naar de spelende kinderen en de mensen die er wandelen en hun hondje uitlaten. Ruut heeft hierbij het genoegen naast een dame op leeftijd te gaan zitten die heel sjiek oogt maar minder sjiek ruikt. Blijkbaar plast ze in haar broek en wast ze haar kleren niet. We kunnen tegen de lucht leunen. Het verklaart overigens wel waarom juist op alleen dit bankje nog een plekje vrij was.
Daarna gaan we lekker vroeg naar bed. Morgen weer en route naar Cagliari tenslotte, dit keer met onze volledige bepakking.

We ontbijten in het café van het station, stappen in de trein en zoeven terug naar Cagliari. Onderweg mailt Ruut naar het hotel, omdat we ons hebben vergist in de aankomst-dag. We zijn door al dat plannen en dan weer hier logeren, dan weer daar, in de war geraakt; komen een dag eerder aan dan gereserveerd. Als we eenmaal in het hotel zijn, blijkt dat er die dag geen ruimte is voor ons. Helaas. Zijn we ons geld dan kwijt, vraagt Ruut ontdaan (we hadden ‘m uit ons broek laten hangen en eens een wat duurder hotel geboekt, dit hotel, dus). Ja, maar een etage hoger is ook een hotel, misschien hebben die plek voor jullie?
Opgelucht beklimmen we in onze afritsbroeken en met onze berg-stampers aan, prikstokken in de hand, de trappen en kijk aan, daar zien we een super-de-luxe artistiek deftig hotel. Het MiraMar-art-hotel, daar zijn we beland en ja hoor, die hebben nog twee kamers vrij. De receptionist laat ze ons zien en we kijken onderweg onze ogen uit. Wauw! Allemaal Kunst aan de muur. En op de side-tables. Het lijkt hier wel een museum of een galery. Kamer een wijzen we - hautain als wij zijn - af omdat het bed zo hoog is. Het lijkt wel een ziekenhuisbed, of een bed voor oude mensen, grap ik. De receptionist grimlacht. Dan brengt hij ons naar een kamer aan de voorkant van het gebouw en ik begin te joelen, zo mooi vind ik het. Groene muren, jaren dertig meubilair, een coole doucheruimte met van die yoga-chakra-lichten erin (verspringen van kleur) en nog veel meer moois. Met een weergaloos uitzicht over de haven en de zee. Yes, deze wordt het! En we installeren ons. Als Ruut de zaakjes regelt, ren ik snel de trap af want ik wil de dag erop toch wel graag logeren in BIrkinPorto1870. Het kan gelukkig nog. Want, ja, zo zonde van het geld, vind ik en dan blijven we toch gezellig wat langer in Cagliari. Geen straf hoor, zo’n leuke levendige boho stad.

We slenteren weer lekker door de stad, eten heerlijke focaccia en nog meer heerlijks, Ruut koopt sportkleding en - schoenen. Hij gaat de laatste maand van onze retraite sporten, wil in een goede shape blijven. Kopen frisse witte en kleurige t-shirts, nieuwe petjes en wat andere zomerse kleding, want echt, we zijn klaar met onze pelgrim-outfit. Al die warme, zwarte kleding, die bergschoenen. Die wollen winter-petten. Dat hebben we allemaal opgeborgen onder in onze rugzakken.
En we gaan echt niet meer verder met de Santa Barbara, hadden we in Carloforte al besloten. In principe zijn we dus uitgewandeld. We gaan de laatste weken weer ‘back to normal’.

Als we het MiraMar Art Hotel verlaten, slapen we dus nog een nachtje in BirkinPorto1870. Ook al een geweldig mooi hotel, nog geen jaar oud, helemaal goed - anno nu - gestyled met een prachtige eetzaal met uitzicht op zee. Een een bijzonder goed ontbijt, daar gaat men daar ook prat op. Daarin schoot het MiraMar Art Hotel trouwens vreselijk tekort: wat een raar oudbakken broodje kregen we daar. Sjiekdefriemel betekent waarschijnlijk dat je geen waarde mag hechten aan een smakelijk, vers broodje. Wel een prachtig servies trouwens, maar dat terzijde. En zo grappig, de schoonmaakster van het MiraMar lijkt wel een personage uit een film. Een prachtig, ragfijn vrouwtje is het en ze draagt zo’n zwart jurkje met een wit schortje en heeft een kapje op haar hoofd. Helemaal ondergeschikt gemaakt aan het concept hier, denk ik dan maar. Net als de jongedame die achter de bar staat in de lounge annex leeszaal. Ook zo’n outfit en ze komt pas in actie als wij haar vragen om een paar kopjes koffie, blijkbaar mag ze ons dat niet uit zichzelf serveren. En ze loopt af en toe zo mooi verveeld heen en weer. Gaat soms zitten achter de balie en verdwijnt dan helemaal uit zicht, zo laag is haar krukje. Bijzonder allemaal hoor. Ook wel bijzonder is dat in dit hotel blijkbaar een expositie plaats gaat vinden van Body Parts, althans, we maken dat op uit affiches her en der. En als ik op Instagram kijk op de naam van dit hotel, zie ik dat er bondage-bijeenkomsten worden gehouden in die gezellige knusse serre vol planten en rieten stoelen, die dan terzijde zijn geschoven. Okay… nogmaals een bijzondere tent, hoor, dat MiraMar hotel.

Woensdag 27 april stappen we in de bus naar Villasimius, een prachtige tocht over hoge wegen met her een der een stevige haarspeldbocht, met onder ons de Middellandse zee en af en toe een snoeperig dorpje in de bergen of aan zee. De bus zit aardig vol, ook met toeristen dit keer. Voor ons even wennen, om weer Nederlands (en Duits en ook Frans) te horen. Het is dus duidelijk schoolvakantie; er zijn aardig wat landgenoten - wat zijn we toch lang en vlezig en bleek - met kinders op vakantie. Wij vinden het eerlijk gezegd niet altijd even leuk om onze landgenoten op reis tegen te komen, temeer omdat ze echt altijd, nee altijd zitten te zeuren over hoe duur dingen kosten. De prijs van een kopje koffie, de prijs bijvoorbeeld van een bolletje ijs…. Mensen, het is zo beschamend, Hollanders, Houd Hier Mee Op!!

Als we arriveren, hier in Villasimius, is het even zoeken geblazen, met onze rugzakken op, sjokken we een tijdje door dit ons zo bekende dorp. Heerlijk om hier weer te zijn. We waren hier eerder, in 2014, waar we logeerden in hotel Maripossa en in 2016, toen we in Il Graniti logeerden.
Maar dan zijn we er. We worden ontvangen door Antonello, die ons super blij maakt met het mooie, nagelnieuwe appartement, helemaal op zijn Italiaans strak gestyled. We kunnen hier heerlijk studderen, ons eigen potje koken, wasjes doen en dus weer wat aarden, wat langer op een plek blijven.
Donderdag 28 april hebben we hier ‘ op afstand’. de tachtigste verjaardag van mijn moeder Vera gevierd, via beeldbellen. Da’s wel sip, dat we daar niet bij konden zijn.

Om even terug te komen op onze landgenoten…. Als we bij een gelateria hier in Villasimius lekker op een bankje buiten zitten te smikkelen, komt er een stel Nederlandse vrouwen naast ons zitten. Met een dikke Rotterdamse tongval. En maar afgeven op hoe lang het wel niet duurt met die tosti. En wat vreemd, dat het hier allemaal dicht is (ja, mind you, ladies, het is middag, dan sluit hier de boel) en ze vinden dat het hier wel op Renesse lijkt en moeten vanmiddag weer terug met de bus, dus hopelijk schiet ‘ie nou effe op met die tosti, zeggen ze tegen elkaar en kwekkerdekwek en dan staat een van de twee op om haar beklag te doen bij de barman omdat ze vindt dat het veel te lang duurt met die tosti, want als ze het thuis zelf had gedaan was ‘ ie allang al klaar geweest. Wij onderwijl vallen hier stil van, nemen hapjes van onze ijsjes en zitten het hele gesprek af te luisteren - ja, zo zijn wij ook wel weer - en denken er het onze van. Pas als we weg gaan zeggen we iets tegen elkaar en meteen klinkt het naast ons: oh, he, ook Hollanders!! En weg zijn we.

En dan begint nu het grote reflecteren. Het terugkijken op onze twee maanden wandelen, op de Via Magna Francigena, van Palermo naar Agrigento. Op de Santa Barbara, waar we de eerste vijf etappes en de laatste vier van hebben gelopen (en er paar met de boot hebben gedaan ;-). ) En nee, niet de hele wandelroute gelopen, van de Santa Barbara, die telt 30 etappes, merendeels door hoge bergen, da’s boven onze macht gebleken en voor het goede hadden we die tocht een tentje bij ons moeten hebben (omdat er nog heel veel gesloten is of een etappe soms in the middle of nowhere blijkt te eindigen).
We hebben heel goed naar ons gevoel geluisterd, op elkaar gelet (hoe zit jij erin?) en steeds onze koers en onze plannen daarop afgestemd. We hebben ontzettend veel geleerd over wat lange afstandswandelingen als dit nu precies zijn. Wat het van je verlangt. Dat we het kunnen. Dat we het soms ook eigenlijk beter hadden moeten voorbereiden bijvoorbeeld, voorafgaand aan een wandel-dag, we kwamen onszelf daar een paar keer lelijk in tegen doordat we verkeerd waren gelopen of een te zware etappe kozen. En hoe verschillende de VMF en de Santa Barbara waren. De VMF was voor ons makkelijker, van A naar B met altijd de zekerheid van verblijf en eten. En met veel minder pittig klim- en klauterwerk dan de Santa Barbara, waar je soms een hele dag bezig was met klimmen en dalen over lastig begaanbare paden.

En wat hebben we veel leuke, mooie, lieve interessante mensen ontmoet en gesproken. Wat heeft ons dat goed gedaan en wat heeft het ons veel gebracht. Zoveel gastvrijheid, mooie gesprekken en gesprekjes, uitwisseling van gedachten en ervaringen wat soms ook leidde tot mooie contacten nu via social media, wat zo leuk is omdat je elkaar blijft volgen en blij bent met leuke reacties van de ander.

Wat ook zo leuk was (en nog is) zijn de reacties van mijn Sardijnse oom Lino die al 60 jaar in Nederland woont, maar vanzelfsprekend nog zoveel - het meeste - houdt van zijn eiland (en ook van Sicilië) en dagelijks via FB reageerde op onze berichtjes en foto’s met adviezen en tips. Volgens mij hebben we elkaar heel erg blij gemaakt en dat voelt heel erg goed :-)

En wat het wandelen met onze geesten en lijven heeft gedaan. Wat zijn we ervan opgeknapt, mensen. Niente stress onderweg, alleen maar genieten met af en toe een baal-momentje, okay, maar het loste zich altijd weer zo mooi op en da’s weer zo leuk om te merken dat we dat zo goed kunnen, problemen oplossen, constructief, geen ruzie maar respectvol naar elkaar. Onze gezondheid is er zo op vooruit gegaan! We zijn sterker geworden, hebben een gezonde kleur, stralende ogen. We slapen ook zo heerlijk.
Wat wel heel even een dingetje was: onze benen en voeten zijn getraind in het lopen in de bergen. Die spieren zijn sterk (en kort) geworden. Daar kregen we erg in - ik vooral - toen we weer over voornamelijk vlak land gingen lopen. Ik kreeg last van mijn hiel en/of achillespees. Dat wordt wel minder, maar ik moet er wel gerichte oefeningen voor doen (die ik op internet vond). Ruut zijn bovenbeenspieren zijn zo sterk geworden, dat hij niet goed meer ‘ gewoon’ kon hardlopen over vlak terrein hier in Villasimius. Hij kreeg enorme spierpijn in zijn bovenbenen, wat dagenlang aanhield. Dat is hij nu helemaal aan het bijstellen, hij loopt nu piramide-loopjes en bouwt zo zijn hardloop- conditie weer op.
Waar ik zelf heel erg blij mee ben is dat al mijn door het thuiswerken opgedane fysieke kwaaltjes als sneeuw voor de zon zijn verdwenen. Geen pijn meer in mijn nek en schouders. Geen hoofdpijn meer. Hoera! En volgens Ruut ben ik flink slanker geworden (tja… nou, ik hoop het dan maar). En… Ruut heeft zijn grijze baard en snor eraf geschoren. Was het zat, het onderhoud van die sik en kijk aan, daar kwam de oude Ruutje weer tevoorschijn, met die lieve jongensachtige lach weer goed in zicht. Tien jaar jonger, mensen, tien jaar jonger!

De komende weken doen we het dus rustig aan; we zijn weer aan het oefenen in het gewone dagelijkse leven. Op een plek blijven. Aarden. In een ander tempo - een thuis-tempo- komen.

Hierna verhuizen we nog een keer. Nog een keer gaan we terug naar Cagliari, daar halen we een huurauto op, dan door naar Chia, daar hebben we een huisje gehuurd voor drie weken.
Als we zin hebben gaan we nog mooie wandelingen maken in de buurt. Dus ik ben nog niet uitgeschreven en gefotografeerd, hoor. Er komt nog een tiende log. Al is het maar om reclame te maken voor dit prachtige Bounty-eiland dat ook nog eens een Blue-Zone gebied is (hier worden mensen heeeeeel gezond heeeel oud).

Die laatste weken gaan we ook nadenken over onze (arbeidzame) leven: met (deel- of vervroegd) pensioen j/n? Een draai geven aan mijn professie j/n (zal ik het coachen weer oppakken bijvoorbeeld).
We gaan eindelijk dat mooie boekje van Jop lezen, dat hebben we al die tijd bij ons gehad. Dat prachtige spirituele boekje vol gedichten. En eens kijken wanneer we zoon Koen en schoondochter Yuan weer eens IRL kunnen ontmoeten, daar in Hongkong.

Dus, geen wandeltochten meer, althans, geen pelgrimstochten meer, maar vast nog wel een paar mooie ‘Komoot-wandelilingen’ (Komoot is een heel goede wandel-app, mocht je het nog niet weten, dan weet je het nu) en lekker wat chillen en zwemmen enzo.

Ciao ciao.

Geschreven door SoulVoet