Ingegeven door een prachtige fotoreportage op Instagram over landgoed Elswout plus de prachtige herinnering aan een romantisch huwelijksfeest op deze zelfde plaats, zoek ik online een wandelroute op en rond deze plek. 'Buitenplaats Elswout', dat moet het worden deze keer, denk ik vrijdagmiddag gezeten op de bank met een kopje thee bij de hand. ' Zo'n mooie plek en dan nu met die herfstkleuren. En ook niet al te ver van huis...'

Op de website van Staatsbosbeheer kom ik al googlend uit en al snel bekijk ik het promo-filmpje met de super-sexy boswachter van Staatsbosbeheer/de Kennemerduinen: Marieke Schatteleijn - is zij echt boswachter of is zij stiekem toch fotomodel... in elk geval, zij is mooi en mediageniek.
Ik zoek een wandelroute op en rond Buitenplaats Elswout en vind er eentje van ruim 17 kilometer. 'Net een mooie afstand voor Ruut en mij, dit kunnen we wel aan', denk ik en app de route alvast aan hem door. 's Avonds bij thuiskomst humt hij dat hij het een goed idee vindt, dat we onze zondagse wandeling daar gaan houden.

We hebben een gezellig weekend met twee etentjes, een bij vrienden thuis gelardeerd met gitaarmuziek en uit volle borst mee-zingende gasten (Jolene, Jolene, Jolene, Joleheheheeene) en eentje met vrienden in het plaatselijke eetcafe Atlantic waar het altijd goed toeven is. Zaterdagavond ben ik dan ook best een beetje moe, lekker moe, dat wel, met zo'n volle buik lig ik op de bank te denken 'of ik dat wel ga redden, morgen ... ' en zowaar, ik val in slaap. Om elf uur stommel ik mijn bedje in en slaap gelukkig als een roosje door, net als Ruut. Allebei bekaf.

Maar de volgende ochtend gaat het prima. Wel slapen we iets langer uit en oh jeetje, het regent 's ochtends vroeg hoor ik, maar als we er rond negen uur uitrollen voor een kop thee en een boterhammetje, is het buiten alweer droog. We maken geen haast, drinken eerst een kop koffie en pas tegen elf uur tuffen we naar Overveen, naar Buitenplaats Elswout, ons startpunt.

Zonder problemen bereiken we de parkeerplaats aan de rand van de buitenplaats. Bij dat schattige kindertheatertje, zo piepklein, het lijkt wel een kabouterhuisje, dat Theater Elswout. Als we ingeparkeerd zijn, druk ik google maps uit en en denk: 'Zo, nu even de wandelroute aanzetten. Op naar whatsapp, waar de route op staat en doorklikken maar. Klik. Geen sjoege. Nog eens klik. Wederom, geen sjoege. Ver-do-Rie! Rustig blijven, Ilse, rustig blijven. Maar waar is die wandelroute gebleven??!!'

Ook Ruut blijft rustig dit keer, geen geruzie voorin de Mazda. 'Geeft niks, Ilse, neem je tijd, ik help je wel.' 'Oooh, ik vind 'm echt niet meer, potverdorie. Even kijken op Wandelnetwerk. 'Ooooh nee, op Wandelnetwerk vind ik helemaal geen gemarkeerde wandelplekken hier in de buurt, da's gek.' 'Nee, ik ook niet, terwijl, als je ergens wandelplekken zou verwachten, dan hier wel...' And so on. Buiten onderwijl lonkt de schoonheid. Ik ben er klaar mee, rits mijn jas dicht, zet mijn wollen klotje op, Ruut pakt zijn tas en we stappen uit. 'Nou, dan gaan we in elk geval naar Elswout, naar de oranjerie, want nu we hier toch zijn, wil ik dat graag zien hoor, zo prachtig. Fantastische plek om mooie fotootjes te schieten.'

Als we de parkeerplaats verlaten en het bruggetje overlopen en onder het poortje door het landgoed ophaan, krijg ik flashbacks van dat oh zo mooie bruiloftsfeest in 2017. Een prachtige voorjaarsdag, het was warm voor de tijd van het jaar. Dat kwam goed uit, want we moesten volgens een 'strenge' dresscode gekleed en die was afgestemd op mooi weer. De mannen in jacquet, de dames in gala. Wat sjiek was dat. Carl en Paulien trouwden, collega's van Ruut. Na de trouwplechtigheid in de oranjerie, gingen we eten. Met al die gasten aan lange, lange tafels in die prachtige zaal, heerlijk eten, goede wijntjes, mooie speeches. Kletsen met de mensen naast je. Geweldig. En daarna... feesten!! Heerlijk dansen tot diep in de nacht in de danszaal. Met kapotte voetjes - ik had die nette hakjes maar aan de kant gegooid en danste op blote voeten - weer naar huis.
Da's de herinnering, een heel mooie herinnering, aan Elswout dus. Tel daarbij op de mooie foto's op Instagram van @Windekind1973 en je begrijpt mijn verlangen om daar weer eens te wandelen.

Als we eenmaal op het landgoed - of de buitenplaats zo u wilt - zijn, kijken we onze ogen uit. Wat is het hier toch weer mooi. De door hoge bomen omzoomde oprijlaan, de bomen in herfst-tooi, rechts het landhuis en de oranjerie, links de oude huizen van de vroegere personeelsleden. Het eeuwenoude, zorgvuldig aangelegde parkachtige landschap, bomen in lange hoge rijen, nu nog mooier vanwege de goud--gele herfsttinten. Bruggetjes, watertjes. Velden. Als Alice in Wonderland lopen we daar rond, langzaam stappend, alles goed in ons opnemend en vooral ook fotograferend. Ik ben blij dat ik deze mooie plek heb uitgezocht - ook al is de wandelroute pleite - we lopen hier op een van de mooiste plekken van Nederland en dan maar niet volgens de planning.

Ik denk dat we wel zestig fotootjes maken, ieder voor zich dan he, en we zijn zeker niet de enigen. Hier komen echte fotografen, aandachtig stellen ze hun camera's in, ze hebben geen erg in de mensen om ze heen, zijn louter gefocusseerd op de mooie beelden. Ook wij zijn volkomen gericht op het maken van mooie plaatjes.
Als we verzadigd zijn van al dat schoons, besluiten we toch echt verder te wandelen. Toch even wat kilometertjes te maken. Ik zoek de weg naar Bloemendaal aan Zee uit, via de weg Duinlust, hoe toepasselijk, die naam. We wandelen en wandelen, het ene mooi pad gaat over in het andere mooie pad. In de verte vanuit Overveen of Haarlem misschien zelfs, horen we Sinterklaasliedjes schallen. Vervreemdend, terwijl je door het bos loopt en het eigenlijk nog best wel warm is - we zweten ons wild in onze winterkleding - Sinterklaasliedjes te horen.

Na een uurtje bereiken we de weg. Vlak voor we daar zijn, peuzelen we nog even genoeglijk van onze krentenbol in een grappig fraai houten huisje. Als we dat verlaten en naar rechts kijken vallen we om van verbazing. 'He? Zijn we nu nog steeds op buitenplaats Elswout?? We lopen achter de oranjerie. Parbleu!! Hoe groot is dat landgoed wel niet??' ' Zullen we anders toch nog even terug, de oranjerie bekijken' vraag ik aan Ruut. Maar nee, we kiezen ervoor om door te gaan richting Bloemendaal aan Zee, een andere keer bezoeken we oranjerie zelf maar weer eens en het landhuis. Nu op naar bos en duin!

We verlaten de buitenplaats dus toch en gaan links af, wandelen langs een door hoge goudgele bomen omzoomde eenbaansweg, waar alleen maar van die auto's over zoeven die je hier wel zo'n beetje zou verwachten. Veel Volvo's en Minicoopers enzo. Het wandelpaadje is door bladeren bedekt, daaronder zien we oude bestrating, keien en kasseien maar ook veel grote oude boomwortels en na een kleine kilometer wordt het pad een paadje, echt heel smal. We wandelen noodgedwongen achter elkaar en komen bij het kruispunt Overveen, Bloemendaal. We moeten linksaf.

Eerst wandelen we nog een stukje langs de weg, da's altijd wat minder alhoewel deze weg een plaatje is, vanwege de mooie huizen erlangs en de mooie bomen. We steken over en komen uit in een park met een watertje met zwanen. Als we dat doorgelopen hebben, moeten we kiezen. Google Maps wijst ons weer terug naar de autoweg, maar daar hebben we geen zin in. We zien bordjes staan die zeggen dat we, als we rechtsaf gaan, de kustweg naar Bloemendaal volgen.
Dat weggetje ziet er bijzonder mooi uit, gaat door het bos en achter fraaie huizen langs. We gaan dit volgen, komen uiteindelijk wel bij de weg maar die hoeven we alleen maar over te steken, dan moeten we naar rechts en dan linksaf. We passeren een schattig woonwijkje met fraaie jaren-dertig huisjes, wit gepleisterd, heerlijke tuintjes voor en achter en zie daar, de spoorlijn voor de deur.
Hier rijdt de sprinter klaarblijkelijk van Haarlem naar Leiden of wellicht van Uitgeest naar Haarlem?? We kunnen het niet meteen plaatsen. Maar een idyllische plek is het zeker. Je zal hier maar wonen. Het paadje blijft een tijdlang de spoorlijn volgen en gaat dan rechtsaf, het bos in.

He, he, we zijn er. Het bos! De duinen! De Kennemer Middenduinen zijn dit, zien we op een bord. De entree van dit gebied is adembenemend. Het lijkt wel of we een gebied vol rijstvelden betreden. Onder ons, we moeten een trap af, zien we grote volgelopen velden. Gewoonlijk zijn dit bollenvelden, maar de waterstand wordt bewust niet gereguleerd. Als het vol water loopt, laat men het zo, lezen we op een bord.
We spieken weer even op google maps en kiezen voor een aantrekkelijk wandelpad richting Bloemendaal aan Zee. Nog bijna 5 kilometer te gaan, een uurtje wandelen. We lopen pittig door en komen weer in het bos.

Daar is het behoorlijk modderig en ineens glijd ik bijna op mijn potje. Het lijkt wel zo'n tekenfilm. Ik glijd uit, houd mijn evenwicht maar net aan, en trippel zo'n beetje struikelend vooruit op een been, de ander amechtig grijpend naar vaste grond. Geen gezicht natuurlijk. Maar wat nog erger is, door deze manoeuvre verlies ik de controle over mijn bekkenbodemspieren en ik plas haast in mijn broek. Vreselijk. Ik voel dat ik het niet meer ga ophouden. Zorgelijk zeurend strompel ik voort. 'Wacht', zeg Ruut, 'zie je daar dat heuveltje, Ilse. We wachten gewoon tot er geen mensen in de buurt zijn en dan ga jij daar lekker plassen. Na enig tegenstribbelen ga ik toch akkoord. What else?!' We kijken links, rechts, links. Niemand te zien. Woesh, ik klim over het heuveltje, broek naar beneden en plassen maar. Pssss, heerlijk. Geen wc papier bij me? Geen enkel probleem. De herfstbladeren blijken prima vervangers. Voor mij staat de heer Den Daas overigens zelf ook in volle glorie in de greppel te piesen. Hij is eerder klaar dan ik en ja hoor, terwijl ik omslachtig mijn wandelbroek en mega grote (want dat zit het lekkerst als je wandelt) onderbroek omhoog hijs, onderwijl schichtig om mij heen kijkend of er geen nieuwe wandelaars in zicht zijn, hoor ik de camera klikken. Klik. Ilse in haar halfblote body, broek op de hielen, op de kiek!
'Haha', zegt Ruut, 'die gaat morgen naar je baas, die foto!!' En zo grappend en grollend lopen we weer verder. Allebei weer een heel ander mens nu de volle blazen geleegd zijn.

Ik vertel Ruut over Marieke, de sexy boswachter die ook nog zo heel mooi kan vertellen. Over dat zij laat zien - op het filmpje op de website - dat hier Wijngaardslakken leven in dit gebied. 'Die zijn heel groot - en ik duid met mijn handen de grootte - en ze zijn ook nog eens tweeslachtig, mannetje en vrouwtje tegelijk. Als zo'n Wijngaardslak paringsdrift heeft en een andere aantrekkelijke Wijnslak voorbij ziet kruipen, schiet de verliefderik een pijltje - dat tussen zijn twee horentjes op zijn kopje zit - echt hoor, dat zit ertussenin als een derde horentje - naar de andere Wijnslak. Pats! Raak! De beschoten Wijngaardslak begrijpt het: 'Oh, he, het is tijd voor sex. Marieke vertelde dat het een prachtig liefderitueel is, maar dat het te lang zou duren om dat te tonen op het filmpje want het duurt daaaaagenlang.' De man onderwijl humt en neemt het voor kennisgeving aan.

We wandelen voort en voort door bos en duin en komen op een plek waar klaarblijkelijk oer-ossen vrij rondlopen. Niet helemaal mijn ding, die beesten. Ze zien er zo lief uit, maar ik ben best bang voor ze. 'Stel dat eentje het op zijn heupen krijgt, je moet er toch niet aan denken dat die je dan even lekker omver gaat lopen', denk ik angstig terwijl ik om mij heen spied. Maar ik hoef niet bang te zijn, lees ik op een bord van Staatsbosbeheer. De ossen lopen hier niet op de paden waar de mensen ook komen. Ze hebben een eigen gebied dat wordt afgeschermd door schrikdraad. Dat zien we, die afrastering, omdat we op een gegeven moment een pad niet in kunnen. Waarschijnlijk mogen de ossen hier in herfst en winter lekker vrij lopen zonder last te hebben van de mensen. Het hek - waar schrikdraad aan vast zit - sluit ons wandelpad af, het is echt hermetisch gesloten, we kunnen er niet langs of we moeten ons willen laten elektrocuteren ... Nee, dus.
We keren weer om en kiezen het pad naar het uitkijkpunt bij het Wisenten Kraansvlak. Een hoog gelegen duin, waar je een fabeltastisch uitzicht hebt op een duinmeer met in het midden een door bomen en struiken overwoekerd eilandje. Op borden zien we dat je hier de Wisenten, de oer-ossen dus, onder je zou kunnen zien drinken en badderen in het duinmeer. We zien ze niet, maar dat mag de pret niet drukken. We genieten enorm van het mooie uitzicht. Gaan hier even pauzeren, merken ineens dat we dorstig en een beetje moe zijn. Gezeten op een bedje van mos, heerlijk zacht onder je billen, drinken we water uit onze Doppers en smikkelen van de krentenbolletjes (Ruut moet aandelen in de krentenbollen-fabriek nemen, hij koopt ze voor elke wandeltocht).

Aan de overkant van het duinmeer - ik schat het tegenoverliggende duin bijna 2 kilometer bij ons vandaan - is de weg naar het strand. Die kant moeten we op. Maar omdat we het pad niet op kunnen - dat is afgesloten met schrik-draad - moeten we een andere weg zien te vinden. Terwijl ik druk zit te google-mapsen, realiseer ik me ineens dat het al over drie uur is. 'Over ruim een uur wordt het al donker, Ruut. Eigenlijk kunnen we niet meer naar het strand lopen. We kunnen het wel doen, maar dan moeten we in het donker weer terug naar Overveen, naar Elswout. Dat gaat 'm niet meer worden, joh.'
Het wordt me ineens duidelijk dat we in deze tijd van het jaar niet meer eindeloos door kunnen wandelen, het wordt vroeg donker. In de winter moet je niet om 11 uur pas gaan wandelen maar al om 9 uur, dan red je het qua tijd.

We gaan weer terug, besluiten we. Het is toch nog zo'n 5 kilometertjes tippelen voordat we weer bij Elswout zijn, zien we aan google maps. We voegen de daad bij het woord en wandelen door het bos weer terug. Komen bij een viaduct onder de spoorlijn uit, hetzelfde spoorlijntje waar we eerder langsliepen maar dan een eindje zuidwaarts blijkbaar. Als we het viaduct onderdoor zijn moeten we ineens enorm stijl klimmen. Het duin hier is mega-hoog. Puffend lopen we naar boven. 'Een goeie oefening, Ruut, want als we volgend jaar onze wandelretraite doen, dan zullen we vaak genoeg urenlang moeten klimmen, joh. Hier mogen we nog wel eventjes op oefenen.' Allebei voelen we hoe zwaar 't is, die oude lijven zo'n hoog zandduin opslepen.

Bovengekomen moeten we helemaal even uitpuffen. We genieten onderwijl wel weer even van het mooie uitzicht over de boomtoppen onder ons met hun prachtige herfstkleuren. En verder gaan we weer. De wandelen dit hoge duin over naar de Oostkant en zie daar, we zijn alweer bijna bij buitenplaats Elswout. Ook hier weer een wonderschoon pad omringd door goud-gele hoge bomen. Hier is het meteen weer drukker met wandelaars die nog even een 's zondags ommetje maken. Aan het eind van dit pad verlaten we Nationaal Park Kennemer Middenduinen.
We komen weer uit bij weg Duinlust, bij de kruising Bloemendaal - Overveen, slaan rechtsaf richting Elswout, weer dat smalle met bladeren overdekte oude rommelig geplaveide paadje vol boomstroken over en ja hoor, weer langs de door goud-gele bomen omzoomde eenbaansweg langs en daar zijn we weer.

Ik opper nog even het idee om toch nog even naar de oranjerie en het landhuis te gaan, maar als de man een beetje vermoeid zuchtend oppert om toch maar meteen naar huis te gaan - hij loopt al hardop te overdenken wat hij straks gaat koken, een pompoensoepje gaat het worden, lekker herfstig - voeg ik mij zonder enig verzet. Ook ik ben best een beetje moe.

Als we op het parkeerterrein komen stroomt net het kindertheatertje leeg, allemaal ouders met lieve kindjes die nog vol zijn van de voorstelling die ze net zagen. We installeren ons in de auto, gaan zitten en ik check het aantal stappen en kilometertjes. Niet zo heel veel, dit keer, da's gek want we hebben ruim vier uur achtereen gewandeld. Te veel getalmd wellicht door het fotograferen. 'Dat krijg je ervan als het ergens zo mooi is', verzuchten we. We zijn er moe en warm van. De autoramen beslaan helemaal, zo dampen we na van deze wandeling.
Eigenlijk zijn onze winter-wandel-kleren nog te warm, althans, als je actief bent, zweet je je wild. Maar als je stil staat, krijg je het snel koud en ben je reuze blij met die warme kleding. We hopen dat het snel echt koud winterweer wordt, wat zal dat lekker wandelen in die dikke jas en gevoerde broek.

Het is inmiddels half vijf en we zijn blij dat we de wandeling niet hebben voorgezet tot aan Bloemendaal aan Zee. Het is alweer schemerig geworden en de mist is snel opgekomen. 'Stel je voor dat we daar nog gelopen hadden, in het donker terug door het bos en langs die auto-weg. Okay, dan hadden we 20 kilometer gelopen totaal en nu maar net aan dertien, maar leuk was anders, toch?'
'Leuk was anders', zegt de man. Terwijl we terugrijden besluiten we dat we inderdaad pompoensoep gaan eten en eenmaal in Krommenie weten we ook precies waar we pompoentjes gaan kopen. En mandarijnen. En peren. En vers brood. Bij de Appie.

Thuis gekomen duikt Ruut de keuken in en ik bewerk met liefde de vele fotootjes die ik schoot met mijn phone. Zie hiernaast. Die van Ruut komen er een dezer dagen ook op te staan. Maar die van mij met mij broek op mijn hielen, die niet. Dus ;-)

Geschreven door SoulVoet