Voor vandaag was een fietstocht gepland maar het werd een wandeling naar Olhão, een vissersdorpje 10 kilometer verderop. We zijn het slenteren in de stad zat en dan past een stevige mars beter. Het is de vraag of Portugezen wel wandelliefhebbers zijn. De voorzieningen zijn matig. Deels moeten we genoegen nemen met de vluchtstroken van de doorgaande wegen. We maken normaal niet veel foto’s van bouwvallen, hoewel het aanbod gigantisch is. We vragen ons af waarom iemand zijn huis zo laat verkommeren. Geen geld denken we, maar kennelijk ook hier vanwege principes. Wat dat dan ook mag zijn geweest. Deels kunnen we een fietspad gebruiken. We fotograferen 2 struiken die we regelmatig zien maar niet bij naam kennen. Zie de foto’s. De route gaat langs de zoutpannen. Met Europees geld wordt traditie in ere gehouden en produceren ze hier bijzondere zouten. In plaats van een uitgestippelde route lopen we via wat minder voor de hand liggende straten het dorp in en kunnen een beetje naar binnen kijken. Tja wat moet je er van zeggen? Met de trein zijn we binnen 10 minuten weer in Faro. Verder de dag gevuld met niksen. Net gelezen dat dat een typisch Nederlandse activiteit is die we internationaal exporteren. Leg in het Engels maar eens in 1 woord uit wat niksen is.

Geschreven door Jena.reisverhalen