Voor dat we de Col de l’Izeran kunnen op rijden moeten we nog eerst de Col de Madeleine doen. Dit is de echte, de andere is een lagere bij de Mont Ventoux. Die hebben we destijds twee keer gedaan. Deze is hartstikke stijl. We drinken onder aan de Izeran een bakje koffie, eten nog wat en dan aan de bak. We hebben er allebei zin in, ondanks de aangegeven 9% die we gemiddeld gaan fietsen. De weg is goed, het is niet al te druk en de uitzichten zijn weergaloos. Bloemen, gletsjers, watervallen en beken, de kleuren van de rotsen. Zie de foto’s. Ans ziet zelfs onderweg weer een bergmarmot voor zijn hol en kan hem rustig fotograferen. Het klimmen gaat goed maar levert wel knieklachten op. (Morgen even zien wat de mogelijkheden zijn). Op de col pakt Ans zelfs de gele trui! We treffen onze buren van de camping van vannacht met een opgevoerde racefiets. Voor € 1200 kun je bij G-boost een set kopen die je op de racefiets monteert en die net als met de solex via een wieltje het achterwiel aandrijft. De afdaling is ongeëvenaard, alles bij elkaar 45 km, zeg maar van Lochem naar Enschede. We doen er iets meer dan een uur over. We pakken onze verdiende pilsje en kopen een mooie biefstuk die we vlak voor de regenbui nog kunnen bakken en daarna in de tent opeten. Telkens als we op een col staan lachen we, maar dat is logisch na zo’n inspanning, als de eerste grimassen aan het eind van beklimmen weg zijn, ha ha!! Het is iedere keer toch een kleine overwinning. En de optimale planning is zo: ‘s morgens stevig aan de bak en ‘s middags een leuke afdaling en het liefst zo min mogelijk verrassingen of kleine afknijpers. Dat noemen wij de ideale lijn.

Geschreven door Jena.reisverhalen