Gisteravond in slaap gesust door de bellende koeien. Ze schuieren vlak langs onze tent. Onze tocht tocht begint meteen met een klim van 500 m naar de hoerenkeet, ha ha. Dat heb je met dat inspreken. Moet zijn Hourquette D’Ancizan. Die doen we met volle bepakking omdat we denken dat we dit wel kunnen. Het gaat niet snel maar dat hoeft ook niet want we rijden door een gebied boven de 1000 m met prachtig glooiende alpenweiden. Heb eigenlijk nog nooit gehoord van Pyreneeënweiden. Omdat we weids uitzicht hebben, kunnen we zien dat het vee in verschillende kuddes naast elkaar graast. Boven op de col staat een hele verzameling Engelse auto’s die het volgens de drivers op een minder sportieve manier doen. Is ook zo. Maar ze hebben wel sportieve auto’s. Na de col dalen we helemaal af. Daar gaan we voor koffie en iets erbij. In een restaurant lukt dat en de eigenaar is heel resoluut in het regelen van een taxi die onze spullen naar de volgende col brengt. Binnen een kwartier staat de mevrouw al voor de deur en is het transport geregeld. Dat is maar goed ook want deze col is gedurende de hele klim 9%. Dat is de moeite. De afdaling van de Col d’Azet is bijzonder steil. Dit is normaal de kant waar vandaan de renners in de Tour naar boven moeten rijden. Respect voor die mannen.

Geschreven door Jena.reisverhalen