We verlaten de camping Cerise en volgen kort de voie verte. Dan start de beklimming van onze eerste col. Die liegt er niet om. Stevige klim waar we behoorlijk zoet mee zijn. We hebben gelukkig de instelling dat we ons op de kop niet gek laten maken, dus het duurt wel even maar uiteindelijk komen we er wel. Gewoon rustig in cadans doortrappen. Boven op de col is het restaurant nog niet open, maar de vriendelijke jongedame wil best een kop koffie voor ons maken. Erg aardig en voor slechts 1,5 euro. Vanaf de grote weg pakken we weer een toeristische route met daarbij wat klimmetjes. Het uitzicht wordt fraaier en we staan er samen van te genieten. In de lage begroeiing waar we overheen kijken zie ik een vos scharrelen. Zodra hij me ziet duikt ie weg. We rijden weer verder en een jonge vos steek de weg over. Ook die verdwijnt tussen de varens. Aangekomen in een alleraardigst dorp hopen we nog een bakkie te doen met een broodje. Zo af en toe ontstaat namelijk een gevoel van hongerklop dat we graag voor willen blijven. Bij een cafeetje bestellen we nog twee grand café's en de wat norsige oude vrouw zet ze ons neer. We proeven ervan en het is echt een bak slappe leut. Ik merk op dat deze koffie nog slapper is dan het gemoed van de vrouw. Maar dat had ik natuurlijk niet moeten zeggen. Het is een kopje espresso met een plons water. En de prijs ging van 1,40 naar 2,80. We voelen ons bij de benen genomen door deze slimme oude vos. We komen aan in Brusque in de hoop dat er iets te doen is. Maar zelfs het plaatselijk café gaat pas om 18:00 uur open. En het plaatsje op de camping is zoiets van drie hoog achter. Soms tref je het, soms niet.

Geschreven door Jena.reisverhalen