Op goed geluk rijden we naar de voet van de Col de Mente. Vlak daarvoor vragen we nog bij een bar naar vervoer voor onze tassen en de barman vertelt dat de mensen hier heel vriendelijk zijn. De tweede auto die we aanhouden is bereid om onze tassen mee te nemen naar het restaurant op de col. En wij gaan er op het fietsje achteraan. Vlak voor de top is de weg gebarricadeerd in verband met het afdalen van skateboarders. We moeten een poosje wachten en daar komen de waaghalzen aangescheurd. Het is vermakelijk om te zien hoe ze vlak na de bocht met het een soort slalom tot stilstand komen. Boven liggen onze tassen keurig bij het restaurant te wachten. We maken een lange afdaling die qua uitzicht veel mooier is dan de klim. Uiteindelijk komen we onder aan de beklimming van de volgende col. Er is niet veel verkeer en toch komt na een ambulance een autootje dat voor ons stopt en subiet de tassen achter in de auto gooit. Ook deze col met stevige klimmen rijden we straf omhoog. Onderweg treffen we een monument van een verongelukte wielrenner, iets verderop staat de ambulance die net een wielrenner heeft ingeladen..... Afdalen is niet zonder risico. Boven staat een groep Amerikanen die vragen waar wij vandaan komen. Nederland. De ene vertelt dat hij Nederlanders wel mag. De mensen zijn aardig, spreken vier talen en zijn intelligent. Ik vraag hem wat zo intelligent is aan het omhoog rijden in de bergen… Hij kan er hartelijk om lachen. Ook daar staan onze tassen weer keurig onder een afdakje op ons te wachten. Lokaal vervoer is hier blijkbaar de gewoonste zaak van de wereld. Effe mekaar helpen.

Geschreven door Jena.reisverhalen