Met een stevig ontbijt van Thierry, de hotelier, zijn we op pad gegaan. De eerste col is prima te doen met bepakking, maar de Col d’Agnes is andere koek. Het eerste deel met een stijging van 10 % fietsen we nog dapper omhoog. Er is niet veel verkeer maar wel een camion die we hebben aangehouden. Het blijkt een begeleider van een groep fietsers te zijn die onze bagage graag mee wil nemen. Voordat we het door hebben is hij al weg met onze spullen en we hebben geen telefoonnummer of iets dergelijks van hem! Boven op de col is, behalve een prachtige uitzicht en een enkele bezoeker, niets te bekennen van onze tassen. Wat een stilte en twijfel of we dit wel goed hebben gedaan. Hij had het over een restaurant, maar er is geen restaurant. Het voelt toch een beetje paniekerig. Desondanks genieten we enorm van de andere kant van de col. Wat een prachtige dalen en vergezichten. Nog mooier dan de heenweg. En inderdaad bij het restaurant liggen keurig netjes onze tassen. Na verder afdalen komen we bij Aulus les Bains, een klein verborgen vakantieoord diep in de Pyreneeën en zeker het bezoeken waard voor wellness en wandelingen. In Massat drinken we een glaasje wijn op het pleintje en zijn verbaasd over opnieuw de vele bijzondere mensen. Veel jonge mensen in hippieachtige kleding zoals we ze gisteren ook al zo zagen. Het schijnt dat dit deel van de Pyreneeën een toevluchtsoord is voor mensen die een soort alternatief bestaan er op na willen houden. Zo spreken we met een man die midden in de Pyreneeën een bedrijfje wil beginnen voor de het onderhoud van kinderfietsen. We hebben hem veel succes gewenst. Zelf hebben we minder succes met het slaapmatje. Het loopt weer leeg en ik doe nog een poging om het lek te dichten.

Geschreven door Jena.reisverhalen