Over het algemeen slapen we in luxe hotels met sjieke namen. Zo waren we te gast bij de familie Walther in Sankt Moritz, waar de grandeur van de muren spat.
Vannacht bij Dominik Alpine City Wellness Hotel. Hotel van een andere grandeur. Volgens Thijs zijn de tegels in de badkamer uit 1975. Ik kijk er anders naar. Het is geen vakwerk. Een goede tegelzetter komt niet uit op priegelwerk van een paar centimeter breed. En beide waarnemingen zijn waar.
En de vraag is waar ze het personeel opgeduikeld hebben. Eén in het bijzonder. Degene die verantwoordelijk is voor de bediening. Alles volgens strakke haast autistische regels. Gisteren zaten we met 8 personen aan tafel. 3 espresso, 1 lungo en een cappuccino bestellen lukt alleen als ze ze stuk voor stuk opneemt en hulp heeft van Sylvia die Italiaans spreekt. Bij het ontbijt bestellen 2 personen een gebakken ei, de hele tafel krijgt een spiegelei. Het arme mens was knetterdruk. Haar collega van het afruimen stond met de ogen te draaien en haar grijns sprak boekdelen. Dat was een tussendoortje.

Thijs kiest meteen uit bed voor een uurtje op de loopband omdat het regent. Ik volg hem op de fiets en kom ook geen meter vooruit. Gelukkig is dat met de auto niet het geval. We rijden de Aurelia uit de garage en melden ons bij de start. Om 8.10 precies gaat het gas erop en verlaten we Brixen. Over bergpassen en door beekdalen. Opvallend is de hei die onder het naaldbos in bloei staat. Ook opvallend is 1 deelnemer die constant als een slak over de weg kruipt. Met startnummer 9 zitten wij er constant achter te klunzen. Daar houden rallyrijders niet van en we priegelen op de smalle net zo lang totdat we ze in de spiegel kunnen zien. Ook vrijwel alle andere chauffeurs halen ze in. En dat na elke pauze, want we vertrekken weer op volgorde.

We hebben de nodige proefjes gedaan en maken dankzij de bijrijder een fikse misser op de snelweg. Dat is extra lastig omdat je niet even kunt keren. We moeten dus heel ingewikkeld koersen om weer op de juiste route te komen. Dat lukt met een omweg van 12 km en een aantal bliksemsnelle beslissingen. Daar is de bijrijder dan gelukkig weer redelijk goed in. En zo komen we op de Passo del Tonale voor een laatste proef op een sneeuwvlakte. Iedereen heeft kettingen, winterbanden, spikes of wielsloffen. Wij hebben de originele smalle banden, goed voor veel zomerplezier. Ik heb er op basis van oude ervaringen wel vertrouwen in. Thijs rijdt er als een dolle mee door de sneeuw en over het testparkoers. Blijkt dat het niet om de snelheid gaat maar om exact 5 afstanden in een bepaalde tijd af te leggen. Ook dat helpt niet voor onze ranking. We eindigen op plaats 30. Maar, vanavond een privéles in werking en bediening van de Zero, het apparaat waarmee we al die proefjes op de voorgeschreven wijze kunnen uitvoeren. Volgende keer beter.
Beetje lang verhaal maar het vermelden waard.

Geschreven door Jena.reisverhalen