Het diner eindigde gisteren met veel lege glazen. En nog meer trofeeën. Er was zelfs een plexiglas sculptuur voor het meest elegante team. Wij in onze groep vroegen ons af waar we een dergelijk sculptuur thuis neer zouden zetten. Na wat heen en weer geklets leek de plee het meest geschikt. Dat klinkt natuurlijk wat kifterig omdat wij terecht niks hebben gewonnen.

We rijden grommend de parkeergarage uit en er komt een walm van verbrand rubber in de cabine. Even later ruiken we niks meer. Nou zijn we onderhand wel wat gewend. Als de ene rammel stopt, piept het ergens anders. Het stuur krijgt de hoofdprijs. Aanvankelijk blijft de watertemperatuur op 80 graden. Na de lange afdaling loopt die op naar dik 90. Af en toe daalt de temperatuur, maar onze indruk is dat de extra ventilator niks doet. We staan stil en de Lancia blaast stoom af. Uiteindelijk na aankomst in Brescia zien we dat de V-snaar verfrommeld een nieuw plekje heeft gevonden onder bij het carter. Met zweet op de rug rijden we naar de plek waar dit rijdend museum zich weer met de kont in de vrachtwagen nestelt. We hopen dat de schade beperkt blijft.

Opnieuw hebben we enorm genoten van de tocht, het landschap en de steden en dorpen, maar vooral ook van de mensen die we hebben ontmoet, het lekkere eten en de samenwerking in de auto. Een verkeerde afslag heb je zo te pakken en dan gaat heel even het dak eraf. Gewoon doorgaan lukt ons steeds beter.

Geschreven door Jena.reisverhalen