Geleerd van gisteren! Eerst voelen dan horen, zelfs wij nog, met toch redelijk veel ervaring. Gisteravond is besloten om ons tempo aan te passen. De weersvoorspellingen zijn onverminderd warm en dus kiezen we voor kortere afstanden en de warme middag doorbrengen op een camping, onder de bomen. Samen met de wandelaars hebben we ontbeten. Geen typisch Frans ontbijt met een bak slappe koffie en een croissantje, maar stevig brood met jam, zoete broodjes, rijstepap, yoghurt, koffie en thee. Daar kunnen we mee vooruit. Om 7:00 uur is het weer nog lekker en we doen zoals gewoonlijk het klim-en afdaal werk. Bij de vestingstad, Navarrenx, zijn we even de stad in gereden, maar de imposante wallen blijken het meest interessant. Wel foto’s gemaakt van pelgrims. Bij de Lidl liggen de broodjes achter glazen deurtjes. Wij proberen met alle macht en inventiviteit de deurtjes open te krijgen, maar ze geven niks mee. We vragen een meisje hoe dit nu werkt. En ze doet het ons voor. Met een lange schep moet je een broodje scheppen en aan de zijkant van het schap op een soort glijbaan kieperen. Daarna dan kun je heel eenvoudig je gekozen broodje in de zak doen. Dat is pas proper! Rond de middag komen we aan in M en lunchen in de schaduw van een boom. De camping is uitstekend met goede voorzieningen en vanaf ons plekje een geweldig uitzicht over de rivier. Onze Franse buurman komt een praatje maken. Het is hem opgevallen dat als hij in Frankrijk een interessant kampeerplekje wil vinden, dat hij gewoon moeten kijken waar veel Nederlanders zijn. Daar zit je goed. Op afstand zien we de contouren van enorme bergen. De Pyreneeën. Ze maken ons nietig en bang. Daar moeten we tegen op, maar wij willen dat zonder die zware fietstassen. We probeerden al te peilen of er in de Pyreneeën sprake is van bagagetransport. De tourist informatie kan het ons niet vertellen maar onze buurman geeft ons een beetje hoop. We moeten zien hoe dit uitpakt. Fietsend door het centrum zie ik een stel jongens trainen voor het balspel waarbij ze met de hand een balletje tegen een muur, een fronton, slaan. Net zo lang totdat de tegenpartij hem niet meer kan halen. Een typisch Baskische sport. We hebben al veel van die frontons gezien, maar nooit met de spelers erbij.

Geschreven door Jena.reisverhalen