Toen we vanmorgen aan de taxichauffeur en de kroegbaas vertelden wat we van plan waren, keken ze toch wel erg bedenkelijk. Zwaar werk en tres chaude of code rood volgens de Nederlandse beoordelingen. Inderdaad stevig klimwerk maar zonder de bagage goed te doen, denken we eigenwijs. Zolang je maar zorgt dat je rond de middag kunt stoppen. Aangekomen op de Col de Burdincurucheta, na hellingen met gemiddeld ruim 11%, komt onze vrachttaxi ons achterop en vraagt of alles goed gaat. Ja dus. Wat ons opvalt is dat ik in tegenstelling tot voorgaande jaren geen uitslag heb van zout op mijn shirt. Volgens Thijs moet dat ook niet. Als je dat hebt doe je iets niet goed met het drinken. Nu maken we elke dag een bidon met maltodextrine en een schepje Himalaya zout. En die gaat leeg samen met enkele bidons water. En dus heb ik geen zoutstrepen. Hoe dat fysiologisch zit moet Thijs nog maar eens uitleggen. We peddelen rustig omhoog en zien op een afstandje twee gieren gezellig en vredig naast elkaar over het dal uitkijken. Waarschijnlijk hebben ze net een lijk achter de snavel. Jammer dat onze camera’s geen goeie tele hebben. Iets minder is, dat koeien, schapen en paarden de weg als een uit de kluiten gewassen grup gebruiken. Overal ligt stront en op het asfalt zitten lange zwarte strepen van de gier. En over het imposante en betoverende landschap, ach kijk maar naar de foto’s.

Geschreven door Jena.reisverhalen