Net om de hoek kunnen we fietsen huren. Precies zoals we ze graag willen. Licht lopend, met veel versnellingen. Op advies van een fietser die we gisteren troffen rijden we eerst naar het oosten. Richting Olhão, een vissershaven. Onderweg liggen langs de kust zoutpannen. Zeewater erin, zon erop en daarna zout bijeen harken of zo tot je een berg hebt.
Olhão is fraai, langs de boulevard druk, in het centrum rustiger en nog verderop alleen druk bij de visrestaurants waar de plaatselijke bevolking tussen de middag schranst. Daar passen wij als liefhebbers van fietsen en vissen wel bij. Voor Ans een verse dorade, voor mij een sardine. Nog nooit zo’n joekel gezien. Daarbij een garnituur dat je hier zo niet moet noemen, want ligt dit publiek volledig in een deuk. Het is een soort voorgekauwde broodprak, een maisprutje en een salade. Alles volgens lokaal recept. Prima prak om nog een kilometer of 30 op te fietsen. Bij de toetjes, vooral veel zoete bakje, liggen ook peren gekookt in rode wijn. Dat lijkt me lekker en ik vraag er een. Ans probeert een foto te maken van mijn culinaire nieuwsgierigheid. Ondanks al het geprobeer komt er niks van terecht en rest wat schil en klokhuis als ik uiteindelijk zelf de peer op de foto zet. Door al het koekeloeren en foto’s maken schieten we niks op. We volgen de Atlantic Coast route waarvoor een fietspad is aangelegd. Hier en daar met hindernissen, maar we zijn wel wat gewend. Onderweg nog foto’s gemaakt van vogels die blij worden van zoutpannen. Ook nog van een zieltogende sinaasappelboom die zowel bloeit als vruchten draagt. Met de wind in de rug fietsen we via het binnenland terug.

Geschreven door Jena.reisverhalen