Piôô lijkt op een brandmelder waarvan de batterij bijna leeg is. Vannacht de brandmeldtvogel gehoord. Deze vogel is gestationeerd op elke brandgevaarlijke camping. Van oorsprong komt deze vogel uit Australië waar ze vorig jaar zijn ingezet om bosbranden te voorkomen. Dat was niet zo’n succes en er leven daar nog steeds exemplaren die niet meer zo rijk in de veren zitten. Hier in Frankrijk doen ze het kennelijk beter en testen ze ‘s nachts hun vaardigheid. Ze roepen dan piôô, piôô en dat uiteraard op z’n Frans. En ook wel zo luid zodat je er niet echt omheen kunt. Dat is ook niet de bedoeling want de inzet is vooral bedoeld om je te waarschuwen als dat nodig is. Extra service van de Franse regering, zeg maar. Wij mijden voortaan de brandgevaarlijke campings om ‘s nachts lekker te kunnen slapen. Vanuit Montbrun krijgen we meteen een lange klim voor de kiezen maar die is geleidelijk en heel mooi om te doen. Telkens hebben we weer uitzicht op de Mont Ventoux die eigenlijk het uiteinde is van de lange bergketen. De eerste velden met lavendel dienen zich al aan na de Col de l’homme Mort. We hebben een wijde blik op een uitgestrekte vlakte met lavendelakkers. De oogst is net begonnen dus we zien gemaaide akkers en die waar de bloemen nog op staan. Na het maaien wordt de oogst uitgespreid net als hooi om te drogen. We rijden permanent in de geur van lavendel, afgewisseld met die van Provençaalse kruiden. Vlak voor Oppedette treffen we Petra en Ansgar uit Etten-Leur. Spontaan stel en we lunchen gezellig met ze in het piepkleine plaatsje in een ienieminierestaurant. Leuk dat soort spontane contacten. Daarna nog de afdaling naar Cereste. Helaas moeten we voor het biertje nog eerst de Côte de Cereste doen. 100 m klimmen voor een pilsje en wat boodschappen. Het lijkt of we de maat kwijt zijn. Dat krijg je van 's nachts luisteren naar de brandmeldtvogel. Moet met dt want hij meldt een brand.

Geschreven door Jena.reisverhalen