Trekkershut is een prima oplossing. Lekker geslapen. We verlaten het landgoed met de imposante entree en zoeken de route weer op. We arriveren al snel in Mechelen met z’n indrukwekkende kathedraal. Voor de verandering geen overzichtfoto, maar de preekstoel. Een en al houtsnijwerk. Het sculptuur buiten is van deze tijd en dient als speelobject. Lullig voor de houtsnijder, het speelsculptuur spreekt ons meer aan. Jonge fietsers staan klaar voor het verkeersexamen onder leiding van een agent. Verder nog de lakenhal. Ze hebben hier ooit gouden tijden gekend. Eerst volgen we de Leirekensroute, een oud spoortraject. Vlak en recht. Aalst is ook fraai maar dan moet je niet eerst in Mechelen zijn geweest. Jammer voor Aalst. We volgen de rivier de Dender door een afwisselend landschap. Alles vlak. Behalve de buik van den Dikken van Pamel. Een lokale beroemdheid. En ik heb nieuwe instructies van Ans. Rij wat sneller want ik val van de fiets, rij wat langzamer want er is zo veel te zien. Duidelijk toch? Ergens heeft Ans een scherp pinnetje opgeduikeld. Andere band erop en hup weer op de fiets. Uiteindelijk blijkt dat het pinnetje stevig heeft huisgehouden in de binnenband. Het leek wel een stekelvarken. Een heleboel gaatjes bij elkaar. Einde binnenband. Geraardsbergen is vooral bekend van de muur. Dat snappen we wel.

Geschreven door Jena.reisverhalen