De dag begint een beetje bozig, mopperig eigenlijk wel. In de auto op de heenweg vraag ik 'terloops' (ik ken 't antwoord al, tenslotte) of de man wel een wandeling heeft uitgezocht met uit-sluitend verharde paden. Want, vandaag de dag, na wekenlange regenbuien, moet je echt niet over onverharde paden willen lopen. Je zakt tot je knieën weg in de blubber, man. Weet ik niet hoor, is zijn antwoord vanachter het stuur, maar leer mij mijn man kennen. Ik zie een schuldbewuste blik vermengd met een uitdrukking van 'niet zo zeuren'. Nou, dan zien we het wel, verzucht ik - jij hebt de wandeling uitgezocht - en schakel over op de modus gezellig.

En daar gaan we, na het inparkeren bij station Weesp - gratis in het weekend!! - eerst lekker even een koffietje drinken in de stationsrestauratie. Een onverwacht gezellig tentje met een fraaie, grote houten tafel en lekkere koffie uit van die hippe hygge blauwgrijze mokken. Naast ons, ik durf haast niet te kijken maar zie het toch echt vanuit mijn ooghoeken, een vrouw met a real duckface. Haar lippen nadrukkelijk rozerood gestift. OMG!

Daarna met de phone in de hand de start van de wandeling proberen uit te dokteren. Dat gaat dit keer echt niet vanzelf. We hebben alle windrichtingen wel zo'n beetje kort bewandeld, als we zien dat we door het stationsgebouw moeten. Wat maf! Gelukkig hebben we allebei een OV-kaart, maar stel dat je dat niet hebt, dan moet je een kaartje kopen anders kom je het gebouw niet door. Helaas pindakaas moet Ruut wel eerst zijn kaart opwaarderen. Nou, raar begin maar we zijn blij dat we de richting hebben gevonden en verlaten dit deel van Weesp. Komen bij een vers uit de grond gestampte nieuwbouw=wijk - Weespersluis - links van ons grote dure huizen, rechts van ons oud land, met van die watertjes en oude boompjes en struiken, weilanden en oude boerderijen.
We kijken met verbazing naar de steeds groter wordende nagelnieuw huizen, hoe verder we het lopen, hoe imposanter de woningen. Die moeten zo 1,5 a 2 miljoen kosten, schatten we. Wie kan dat betalen?? Welke gezinnetjes hebben het vermogen om zulke huizen te kopen en bewonen? Zijn we nou jaloers, vragen we ons af. Nou, nee, eigenlijk lopen we onder het wandelen druk te bedenken, hardop pratend, hoe jonge mensen het vandaag de dag doen. Een huis van tenminste 9 ton, allebei fulltime werken, 2 auto's voor de deur, kinderen naar school en de kinderopvang en dan vermoedelijk ook nog van alles aan je stand (academische stand) verplicht zijn door dure vakanties en dure etentjes en dure feestjes.

We verlaten Weesp en lopen over het viaduct over de A1, onder ons raast het van het verkeer. Wat een herrie!! De bewoners van die dure nieuwbouwwijk hebben hier vast last van, van deze geluidsvervuiling! En niet zo'n beetje ook. Het is hier ook een beetje een vervreemdende omgeving, die 2 x 4 baans-weg onder ons, het viaduct waar we over lopen en de uitvalswegen om ons heen, die weer van de A1 naar Weesp en Muiden lopen, veel, heel veel grijs asfalt met aansluitend die oude landjes en watertjes en nu dichtbij, die rustig voort vliedende rivier De Vecht, waarlangs, zien we nu, een prachtig wandelpad, veel mooier dan het pad waar wij net overliepen, want wij moesten langs een redelijk drukke autoweg lopen. Waarom Komoot ons niet meteen langs dat dijkje langs de Vecht liet wandelen is ons een raadsel.

We verlaten het viaduct, lopen over een grote groen geverfde brug over De Vecht, mooi hier. We passeren een kleine jachthaven en een oer-oude sluis, prachtig onderhouden. Zien een soort van sluiswachtershuisje waarop staat dat als je de sluis door moet, je de sluiswachter mag bellen. Romantisch.

We wandelen verder, eerst een stukje nieuwbouw en als we daar door zijn, rechtsaf en we slaken kreetjes! Wat mooi! We lopen hier over over de kade langs de Vecht. Links van ons dat prachtige riviertje, rechts fantastische oude herenhuizen en een kerkje waarop staat dat dit de Nicolaaskerk is met de Parochie van Levend Water. Bijzondere naam, wel.

Het sombere regenachtige weer houdt even op te bestaan; de zon breekt door en dat geeft een prachtig contrast. We lopen richting het Muiderslot en deze wordt fantastisch beschenen door de zon met daarachter dus zo'n donkergrijze hemel. Ogenporno! Zalig voer voor fotografen. Langs de kade liggen grote schepen, een aantal duidelijk bedoeld voor vervoer van toeristen, met van die zitjes aan boord. Het blijkt de aanlegplaats te zijn van de Bruine Vloot. Ik schiet in de lach, dacht altijd dat een verzinsel was van Jiskefet, de Bruine Vloot, maar het is dus echt de naam van een vloot van lang lang geleden.
We besluiten het Muiderslot niet te bezoeken, andere keer maar weer, het is al middag tenslotte. We gaan het dijkje op waarvandaan we een schitterend uitzicht hebben op het Muiderslot met kasteeltuin, de gracht eromheen maar waar we ook een weidse blik hebben over de weilanden tot aan Almere.
Heerlijk, daar zo te zitten, fris weer, zonnetje nu; wat zijn we blij dat we weer eens lekker zijn gaan wandelen na zes weken noodgedwongen wandelstop (door al dat slechte weer en zompigheid overal). We nemen plaats op een bank op dit dijkje en verorberen onze boterhammetjes met kaas van de markt uit Haarlem waar we gisteren waren, we kochten lekker een paar stukken kaas bij Kaashandel De Liefde. Slokje water uit de Dopper, schoenveters weer even strak aanspannen en daar gaan we weer verder, het dijkje over.

We dalen na een metertje of 600 weer af, passeren een oude kazerne en slaan linksaf, Muiden uit. We mogen een ... graspad op! Oei!! Ik zie de schuldbewuste blik van de man meteen opkomen. Oh jee, denkt hij, nu gaat ze mopperen. En voordat ik iets kan zeggen, oppert hij al om terug te keren maar nee, zeg ik, kom op, we proberen het toch maar, zucht.
We klimmen zo'n hek voor wandelaars over, met voetsteunen, dat helemaal onder de blubber zit door voorgangers. En zomp zomp zomp slik slik glis glis ... daar gaan we. Gewoonlijk is dit vast een heel fijn pad, het leidt naar een hoger gelegen dijkje langs het Markermeer. We checken wel even zorgelijk hoe lang dit pad is, ach, valt mee, een kleine 3 kilometertjes slechts, dat moet te doen zijn.
Maar na 600 meter pinguïn-pas ben ik het al een beetje zat aan het worden. Nog 2,5 kilometer zo voortglibberen, vind ik dat wel leuk, vraag ik me af. Af en toe val ik ook bijna echt, dat is als ik even om me heen kijk. Die luxe kan ik me helemaal niet permitteren op dit zompige pad. We glibberen voort en komen een ander echtpaar tegen, een man een vrouw iets ouder dan wij misschien. Of dit pad zich nog verder voortzet, vragen we, en we bedoelen vanaf dat hoger gelegen dijkje aan het Markermeer en ook of het zo glibberig blijft. Nou, zegt de man, het blijft de hele weg zo hoor, en als je het op het dijkje aan het Markermeer staat blaast er een ijskoude wind in je gezicht want het meer is nog bevroren, het is er steenkoud en hij veegt met een ongeduldig gebaar de enorme snotpegel van de punt van zijn lange neus af. Nee, zegt zijn vrouw, we zijn maar terug gegaan, het loopt echt niet lekker zo, maar goed, we hebben wel lekker even een frisse neus gehaald. Ja, denk ik, dat zag ik, ja.

We bedanken ze netjes voor de informatie en gaan elk ons weegs. Ik ben wel benieuwd naar die ijskoude wind uit het Markermeer, maar als we eenmaal bij het hoge dijkje zijn, haak ik toch af. Ruut staat al klaar bij het hekje voor wandelaars, klaar voor de klim erover, half weg glibberend in de smerige zwarte blubber, hij houdt zich met moeite staande. Zeg, he, ik vind het wel mooi zo, hoor, zullen we weer teruggaan. Andere keer beter, goed? De man heeft daar geen problemen mee en we keren terug. Gelukkig, de terugweg voelt korter dan de heenweg. Ik onderwijl denk aan dat mooie eeuwenoude cafe dat ik in Muiden zag, Graaf Floris. Daar ben ik ooit al eens eerder geweest, toen ik bij Waternet werkte, lang geleden dus. We hadden daar toen een bijeenkomst met onze afdeling en onze manager las voor uit Toon Tellegen, die toen helemaal in was in managers-land. Genoeglijke tijden waren dat toch, bij Waternet. Zullen we zo even lekker doorwarmen in dat mooie cafe, opper ik en dat vindt de man een prima idee. Lekker even een kop thee drinken. Het is weliswaar niet meer ijskoud buiten, maar warmer dan 4 graden zal het niet zijn. Tel daarbij op de donkere, grijze lucht en de koude noord-westen wind en de miezerige regen die op is komen zetten toen wij over het modderpad liepen.Een zeer zeer aanlokkelijk vooruitzicht dus, even doorwarmen in cafe Graaf Floris.

In het cafe is het warm en gezellig druk en er nog een mooi plekje vrij voor ons. We laven ons aan hete thee en later een glas frisdrank en helemaal wild voor ons doen, we nemen een schaaltje bitterballetjes. Want: best een beetje trek, door dat inspannende gewaggel over dat modderpad. En door de kou. Onze wangen gloeien helemaal nu we doorgewarmd zijn. Onderwijl lezen we over Graaf Floris op de placemats; de beste man was oppermachtig, zo'n 800 jaar geleden maar is vermoord in Muiderberg. Zo ging dat toen met machtige mannen, hup, kop eraf!
We genieten van de sfeer - luisteren goed naar het accent van de mensen hier, een mengeling van Amsterdams en Goois of Utrechts, wat is het? - en blijven graag nog even zitten. Maar dan moeten we toch echt weer de grijzige kou in, buiten, waar het nog steeds miezert. We zijn daarom ook blij dat we de wandeling hebben afgekapt, stel dat we stug door waren blijven aanmodderen, dan hadden we nu langs het Markermeer gelopen, met ijskoude wind in ons gezicht en dat niet alleen, maar ook nog eens die vieze natte miezer daarbij. En dan in een gehalveerd tempo lopen omdat het zo moeizaam gaat, nee, dan zouden we het qua tijd ook gewoon niet gered hebben. Het is nu al drie uur tenslotte. Slim van ons om terug te keren.

We lopen Muiden weer door, verlaten dit historische stadje via de dezelfde weg als waar we 'm betraden en komen weer bij die mooie groene brug over De Vecht. Al eerder hadden we uitgezocht, in het cafe, hoe we niet terug hoefden te lopen over hetzelfde pad als heen maar over het dijkje langs De Vecht, dat wonderschone dijkje. Heel simpel, door onder de groene brug door te lopen, dan ben je al meteen op dat dijkje langs de rivier en dan steeds maar rechtdoor. Een kilometer of 4, dan zouden De Theetuin Weesp passeren en dan zo een brug over Weesp weer inlopen. Indachtig de misser in november langs De Lek, we konden toen niet meer terug de rivier over naar onze auto aan de overkant omdat de pont helemaal niet voer in die tijd, checken we af en toe nog wel even of we echt, nee echt, bij De theetuin over de rivier kunnen komen. Ja, nee, echt, Ilse, kijk, hier is een brug en daar ook nog een. We vertrouwen er maar op en anders moeten we net als bij De Lek, kilometers teruglopen. Maar het gaat goed, echt goed. We genieten van dit mooie stuk wandelpad, zien de ene fraaie woonboot na de andere rechts van ons en grote, oude of soms heel nieuwe, duurzame boerderijen - zo heel anders dan bij ons in Noord Holland, met rieten daken en hoge woongedeeltes met meerdere verdiepingen en luiken enzo. Altijd prikkelend voor de geest, alles eens zo heel anders dan thuis.

Na een klein uurtje moeten we onder het treinviaduct door- de Theetuin hebben we helemaal niet gepasseerd, vreemd genoeg - we hebben gezien dat dit het spoor is van de trein langs Weesp naar vermoeden wij, Amersfoort, in elk geval naar het midden en het zuiden van ons landje. En in de verte zagen we de trein uit Weesp juist richting Almere door het landschap kruipen.
We gaan dus het lange donkere viaduct onderdoor, daarna weer omhoog een dijkje op en zien daar als het fort aan de Ossenmarkt van Weesp liggen. We gaan goed!! Moeten het dijkje nog aflopen, een lange smalle brug over - hij is in onderhoud, als we aan komen schrikken we heel even van de borden dat de brug buiten gebruik is maar thank the lord, buiten gebruik betekent in dit geval: de brug is tijdelijk een-baans , de tweede baan is in onderhoud, en we schuifelen er zo over en komen dan zo in Weesp, iets buiten het centrum, met prachtige herenhuizen langs de rivier, mensen-lief, wat een (oude) rijkdom zit hier.
Een groot antiek schip is prachtig verlicht, in de bomen hangt fijne verlichting, heel feeëriek oog het hier. Onderwijl is het vijf uur geworden, het wordt donker; het blauwe uurtje is aangebroken, mooi voor foto's.

We zijn er alweer bijna, maar, he, we hebben nog geen zin om naar huis te gaan. Kuieren het oude centrum van Weesp door, maken fotootjes en dan zegt de man: zullen we een patatje doen ofzo? Nou, nog beter, zullen we lekker uit eten gaan, niet sjiek hoor, beetje simpel maar wel goed. En we belanden bij een Italiaans restaurant waar het lekker warm en op dat moment nog rustig is, Selene. worden heel vriendelijk bediend en eten er heerlijk, glas verwarmende rode wijn - Barbera - erbij, onze wangen gaan weer gloeien als infrarood lampjes. We kletsen en eten, en eten en kletsen over onze volgende wandelvakantie, in juni dit jaar, we gaan voor Italie, wel weer de Via Magna Franciscena, de VMF, maar dan een stuk vanaf Bari en een stuk binnenlands naar Rome. Ik wil echt heel graag eens een paar dagen in Rome verblijven, ben daar nog nooit geweest, Ruut ook niet trouwens. Waarom weer naar Italie, Ruut, vraag ik. We kunnen toch ook naar Noord Spanje of Zuid Engeland? Nee, ik wil naar een land waar het eten supergoed is. Grappig, wat een hiker ben jij zeg?! Je wil alleen maar wandelen in een land waar het eten goddelijk is, haha! Komt vast doordat we daar zo lekker zitten te genieten van onze Spaghetti met pepertjes en knoflook, de lamsboutjes en het stoofvlees.

Meer dan doorgewarmd en lekker doorvoed verlaten we Selene weer, wandelen in 5 minuutjes naar het station alwaar onze Mazda braaf op ons staat te wachten. kacheltje aan, stoelverwarming voluit en up we go, terug naar Krommenie. Het was heerlijk weer te wandelen, na 6 weken verplicht thuis blijven op zondag, vanwege het slechte weer. Ook al hebben we de wandeling onderbroken omdat het graspad niet goed begaanbaar was, we hebben al met al toch lekker een kleine 15 kilometertjes weg getippeld in een wonderschone omgeving. Mooi om weer mee te beginnen na de verplichte rust.

Geschreven door SoulVoet