Deze keer wandelen we nu eens niet op zondag maar op zaterdag. Zondag kunnen Ruut en ik niet vanwege een feestje.

Zaterdag 11 november is het, het is Sint Maarten in onze streek. We nemen ons voor om 's avond als we weer terug zijn, nog even snel bij de supermarkt wat snaai te halen voor de kinderen die met hun lampionnetjes langs komen. Maar nu eerst naar Loes en Toon, onze wandelmaatjes.
Al vroeg rolden we uit bed, half 8, ongekend voor ons zo in het weekend, maar we hadden toegezegd negen uur sharp bij hen te arriveren om eerst een bak koffie te drinken.
Gestresst verlaten we huize Al - Den Daas omdat ik mijn power-bank maar niet kan vinden: overal gezocht, potverdikkie, waar ligt dat ding toch? Wanneer heb ik 'm voor het laatst gebruikt.... uuhm, tijdens de wandeling Ouderkerk aan de Amstel. Pfoei en wat heb ik er daarna mee gedaan? IK kon het me niet meer voor de geest halen. Op hoop van zegen dan maar de deur uit, lastig voor mij omdat ik meestal navigeer en ook nog heel veel foto's maak met mijn phone. Geheid dat 'ie ergens halverwege leeg raakt.
Anyway, we arriveren keurig om negen uur, hebben zelfs nog even de tank volgegooid bij Kras. Onderweg naar Knollendam genieten we al van de zeer fraaie novemberluchten, dat fantastische najaarslicht en de kwart regenboog die heel lang blijft staan. Wat een atmosfeer daar boven ons.

Toon drukt mij een power-bank in de hand, voor onderweg, ik ben er blij mee en neem me voor er zsm een paar te scoren. Beter mee verlegen dan om verlegen, zoals nu.
Ruut heeft deze keer de wandelroute uitgezocht, het gaat langs Schoonhoven, langs De Lek, dat is wat wij ervan weten.
Na de koffie koersen we richting Ameide, startpunt van de wandeling en een ons volkomen onbekend plaatsje aan De Lek. We vinden dat de plaatsnaam wel heel veel weg heeft van IJmuiden, althans, zoals wij 't uitspreken, met een licht Amsterdamse tongval, probeer maar eens.
Na een uur zijn we er, parkeren onze Mazda pal aan de rivier, vlakbij het pontje, makkelijk bedenken we, want hier komen we na deze dagmars - jawel, het is een pittig eind van ruim 22 km - weer terug. Stappen we vanavond zo in de gereedstaande koets.

Ondanks nieuwe phone met helder scherm en een nieuwe farifocusbril - speciaal aangeschaft om te kunnen navigeren - vraagt Ruut mij toch om het navigeren op te pakken. Geen probleem, ik vind dat best leuk, maar ik merk al snel dat het lastig lopen is met twee phones in de hand. Heb geen zin om de route op mijn phone te activeren, omdat ik zuinig met de batterij moet doen want ... een
geleende powerbank bij me die het misschien niet doet. Ruut pakt 't toch maar weer over en de wandeling is niet moeilijk te volgen, immer gerade aus, zoiets. De navigator heeft een makkie vandaag.

We geraken al snel, na enkele honderden meters in het kleine centrum van dit kleine plaatsje. Wat een beeldschoon gemeentehuis, een historisch monument en zo prachtig bijgehouden. Er begint zowaar een carillon te spelen, hoe wonderschoon. Swingend verlaten we dit centrum weer en wandelen Ameide uit. Komen op een smal geasfalteerd fiets- en wandelpad, omzoomd door oude vaak holle wilgenbomen en andere bijna kaalgewaaide bomen. Fraaie boerderijen en tuindershuizen langs de weg.

Loes had vooraf de buienradar gecheckt en wist ons te vertellen dat we om 11 uur, 12 uur en 2 uur een buitje konden verwachten en zie daar, precies om 11 uur begint het te plenzen. Het deert ons niet, capuchons op, en gaan met die banaan. In de lucht een grote donkere regen-trog en daaromheen alweer blauwe lucht met witte watten-wolken in aantocht. Het is te overzien, deze bui. Al snel trekt ' ie weer weg, Oost-waarts het land in.
In de lucht en om ons heen is het een waar spektakel voor het oog: zonneharpen in de verte. Zonlicht dat reflecteert op het natte wegdek. De zon die zo laag hangt en daardoor lange schaduwen geeft. De wind die de herfstbladeren van de bomen doet dwarrelen en weer optilt om ze verder weg weer te laten dalen. We lopen en genieten van alles wat we zien en ook vooral onbewust opmerken. Al dat licht dat binnen komt bijvoorbeeld en zeker na de afgelopen week week van donkerte en veel, heel veel regen. We laven ons aan het licht!

Na ruim een uur gaan we even wat eten, aan een picknick tafel in de berm. Ik probeer de power bank maar helaas, mijn snoertje past niet. Tjips. De batterij is half leeg, dat wordt me wat.
Ruut heeft de dag ervoor zelf brood gebakken, dikke pillen hebben we mee, belegd met roomboter en pittige kaas. Heerlijk. Loes en Toon kijken toch een beetje jaloers naar onze lunch, zij moeten het met kadetjes van de Appie doen.
We raken aan de praat met een jonge moeder die voorbij wandelt met haar kindje in een draagzak op haar buik. Wat schattig. Even een frisse neus halen, zegt ze, even wat kleur op de wangetjes krijgen. Het kindje kijkt ons onderwijl in alle rust aan. Ze vraagt ons van alles over onze wandelingen, wat een leukerd, die dame. We nemen afscheid en daar gaan ze weer, en route. Wij peuzelen verder maar helaas, weer komt de weersvoorspelling precies uit. Bui nummer twee barst los. We ruimen de bammetjes maar op en lopen verder over dat nog steeds dat mooie fiets- wandelpad omzoomd door bomen, nu zien we fruitbomen aan de overkant van de sloot, en wederom her en der een boerderij. Tel daarbij op die prachtige luchten en dat bizar mooie licht. Wat een feest!
Dan zien we op ons pad in de verte een hek overdwars waarnaast een paar potige boerenknapen. Ze staan bij wat landjes waar bruine bonte koeien zenuwachtig achter een hek staan te loeien. Een kar met tractor ervoor staat klaar. Wat ze gaan doen, vragen we. Nou, de koeien gaan weer lekker warm op stal, zegt een van de mannen terwijl hij het hek openzet. Een beetje ongemakkelijk dralend gaan de eerste koeien het fietspad op, ze worden bij elkaar gedreven en een ander groepje koeien wordt het fietspad opgeleid. Wat schattig, zoals de koeien dan lopen te loeien, blij maar ook zenuwachtig. Voor ons een prachtig moment, dat we daar nu net langslopen terwijl dit gebeurt.

De loeiende koetjes laten we achter ons, we lopen door en door en komen weer in de bebouwde kom. Eerst in een gehucht dat Langerak heet, we zien eigenlijk alleen maar nieuwbouwhuizen, lopen over het nu betegelde fietspad en arriveren dan bij Nieuwpoort, ook alleen nieuwbouw. Mooie nieuwbouw, vinden we. Fijne huizen, wat appartementenblokjes waaronder zich een Spar bevindt, nagelnieuw zo te zien en in die Spar is ook een koffie-corner. Dat ziet er goed uit, vinden we. Even zitten, maar vooral, even lekker plassen. We nemen toch ook maar een kop koffie met een lekkere dikke koek erbij. Ruut en ik laden er onze phones weer op.
Gelaafd en geladen verlaten we de Spar weer, wandelen dit deel van het dorp uit en arriveren dan bij een gracht om een fort waarop kanonnen staan. Aha, de slag bij Nieuwpoort, tuurlijk! Het kwartje valt. Weer zo'n beeldschoon historisch stadje, dit.
We wijken even van de Komoot-route af en duiken het centrum van Nieuwpoort in. Bekijken het exterieur van het Museum in het centrum, verbazen ons over De Waag en de zeer lage waterstand van de gracht erachter, waarlangs Anton Pieck-huizen prijken. Mensenlief, houdt het nou nooit op met al die mooie stadjes en dorpjes hier in Nederland?? Wat een rijkdom ook, al die grote grachtenpanden en historische monumentale en zeer goed onderhouden huizen.
Wel is het opvallend stil in Nieuwpoort, dat verbaast ons echt. Waar is iedereen? Het is zaterdag tenslotte, je zou winkelend publiek verwachten, mensen die naar de bakker gaan of een kop koffie drinken in het cafe. De enige bewoner die we hier tegen komen is de dame met het piepkleine hondje dat ons eerder al grommend en blaffend tegemoet trad, we speelden het spel maar mee, deden of we doodsbang voor het beestje waren. Heeft die ook weer een goeie dag, toch? De dame vond het wel leuk en in het centrum speelden we weer heel even dat we heel bang waren voor haar monsterlijke hondje van 25 centimeter hoogte. Haha.

En daar gaan we weer verder, Nieuwpoort laten we achter ons, over een dijkje mogen we nu, waaronder prachtige huizen met grote tuinen; we stevenen af op een vierkant groot wit gebouw in de verte dat oogt als iets ouds industrieels. Zou dat een monument zijn? Vlakbij gekomen zien we links van ons een pand van AkzoNobel liggen, oei, chemische shit hier?? Het monumentale industriële pad blijkt nu een deftig restaurant te zijn, dat ligt daar wel heel mooi, zo pal aan De Lek en bij de pont die ons naar Schoonhoven brengt.
We zijn hier halverwege de wandeling, hebben ruim 11 kilometer gelopen, als we aan de overkant zijn mogen we weer terug aan de andere kant van De Lek, terug naar de pont verderop die ons naar Ameide gaat brengen.
Maar nu eerst de pont naar Schoonhoven. Best een groot gevaarte, er kunnen 20 auto's op, tellen we in de snelheid en 't is niet gratis. Een eurootje per persoon, da's goed te doen en we kunnen pinnen, altijd makkelijk. Blijkbaar gaan de Nieuwpoorters allemaal naar Schoonhoven met de auto, want het is helemaal volgeladen.

Op de kade van Schoonhoven raken we direct weer bevangen door de schoonheid van dit historische zilverstadje. We mogen een poort onderdoor die daar al zo'n 450 jaar staat, arriveren in een straatje dat ons naar het centrum leidt.
Een wel heel fraai en gezellig centrum, naar blijkt, met heel veel authentieke bijzondere winkels en natuurlijk vooral heel veel juweliers met zilverwerk. Het centrum is wel heel erg verleidelijk, we gaan haast van de wandel-modus over tot de shop-modus maar weten ons op tijd te beheersen. Kuieren slechts langs al die verleidelijke zaakjes, bloemenwinkel hier, kledingzaak daar, oei, moeilijk hoor, om hier niet naar binnen te gaan. Maar dan rukken we ons weer los en lopen naar de rand van het stadje, naar De Lek. Op het punt waar we het stadje via een trappetje en een ophaalbruggetje moeten verlaten, raken we onder de indruk van het vernuftig stukje watermanagement alhier. Het water in het stadje staat echt meters en meters lager dan het water in De Lek. Een grote oude sluis houdt het water van buiten tegen, grote, dikke houten deuren barricaderen het rivierwater. Goed in zilversmeden, goed in watermanagement.

Ook Schoonhoven laten we weer achter ons; we komen langs een indrukwekkende oude begraafplaats op een pad waarlangs een zg Beer en Monnik staan (voor uitleg, die foto) en wandelen de bebouwde kom weer uit. Komen op de Lekdijk West met - de naam zegt het al - nu rechts van ons De Lek. Traag stromend gaat ' ie daar, deze nu wel heel brede rivier, mensenlief, wat staat 'ie hoog en wat een water staat er in het land langs de rivier. De uiterwaarden staan helemaal onder. Hoge bomen staan met hun voeten en onderbenen in het water. We zijn blij dat we over de geasfalteerde dijk kunnen wandelen en niet over het drassige land langs het water hoeven te lopen. Dat zou nu met die hoge waterstand nooit kunnen.

De dijk leidt ons overigens naar het eind van de wandeling. in zo'n 8 a 9 kilometer moeten we na een paar uur arriveren bij de pont Ameide - Lopik, die ons naar onze auto brengt.
Al pratend lopen we daar te wandelen. We zien de schitterende rivier, met zo'n zilveren spiegelend oppervlak, de drassige uiterwaarden, links van ons oude fraaie boerderijen en huizen met tuinen, land en bomen eromheen. Stallen voor het vee. Schapen en grote kippen (van die mega-grote witte met van die veren-sokjes om hun pootjes, ze komen nieuwsgierig op ons af) in de landjes langs de dijk.

Het is vanwege het weer, heel rustig vandaag op deze dijk. We vermoeden dat het hier met mooi weer juist enorm druk zal zijn met wielrenners en motorrijders. Maar nu geen centje last, we hebben 't rijk haast alleen. Wat heerlijk loopt, natuurlijk.
Het is inmiddels ruim over drieën, de bui van twee uur is gevallen maar nu ik dit zo schrijf, geen idee meer waar we toen waren, vast in de pont naar Schoonhoven, want toen regende het een beetje en prijkte er een regenboog aan de hemel.
Maar het is nu dus al drie uur geweest, richting vier uur en de zon begint te dalen. En dan - haast van het ene op het andere moment - baadt het gebied waar we lopen in een gouden licht. Wauw!! Wat een toetje nog op deze toch al zo mooie dag. Genietend lopen we daar om ons heen te kijken, Ruut en ik maar ook Toon druk aan het fotootjes schieten. We vergeten de tijd hierdoor een beetje, maar Loes houdt ons bij de les, wijst op de tijd en later ook Toon want hij kijkt op de phone voor de vertrektijden van het pontje en ziet dat de laatste om 6 uur gaat. En het is al over half 5 inmiddels. Onderwijl is mijn phone ermee gestopt, de batterij is leeg! oeps!

Met moeite laten we de schoonheid even voor wat het is en tippelen ineens een stuk sneller met onze best wel moeie pootjes door en door en door. Wat een eind is het, die laatste 4 dan 3 dan 2 dan anderhalve dan 1 kilometer, dan nog 850 meter, dan ... ja, we zijn er bijna, zien auto's de dijk oprijden, dat moet de plaats zijn waar de pont aanlegt.
Maar, iets in onze onderbuiken zegt dat er iets niet klopt. Want, waar is die pont dan toch? We denken soms dat we 'm zien overvaren maar dan blijkt het toch een gewoon bootje of schip te zijn. Oei ... er klopt echt iets niet. Als we er zijn, de dijk aflopen richting de aanleg-plaats voor de steiger, krijgen we het nare gevoel, nee, het nare inzicht, dat er helemaal geen pontje is hier. Wat gek!! Wat klote (excusez le mot)!! Onderwijl gaat de phone van Ruut uit! Oeps!

Wel staan er zo'n 8 mannen met busjes en hun boten op aanhangers met elkaar te praten, mannen ' van hier' zeg maar. Of zij ook op de pont staan te wachten, vragen we een beetje bedremmeld, want tja, wat zouden zij met die grote karren met boten hier nu met dat kleine pontje moeten. De mannen zeggen dat de pont helemaal niet vaart!! Wat??!! Onze oren klapperen eerst voordat ze deemoedig gaan hangen. Neeeee!! Wat een ellende! Maar, moppert Toon, hoe kan dat nu; op de website staat dat de pont tot zes uur vaart. Ja, daar kunnen die beste mannen niks mee, natuurlijk, maar 1 van hen zegt wel dat de informatie niet klopt. De pont is al een ruime maand buiten gebruik, vaart al weken niet, zegt hij.
Oei, denken wij... en turen onderwijl naar de overkant van De Lek waar de Mazda geduldig op ons staat te wachten. Nog geen 400 meter bij ons vandaan maar we kunnen er niet naar toe! Of er een taxi valt te regelen hier, vragen we. Nou, nee, is het antwoord. Een Uber dan (Toon uploadt meteen maar de app van Uber)? Ze hebben geen idee, in Jaarsveld misschien een, maar als er al een komt, kost het je zo driehonderd euro hoor, want het is voor de chauffeur twee keer veertig kilometer rijden. WTF?? Drie-honderd euro?!
Onderwijl denken we: suckers, breng ons ff met jullie busjes naar de overkant, kom op zeg! En Toon denkt zelfs, vaar ons even naar de overkant. Maar de mannen laten ons zo'n soort van aan ons lot over, praten en lachen met elkaar verder terwijl wij de dijk maar weer op klimmen. Onderwijl onze hoofden brekend over hoe dit op te lossen.

Toon oppert het idee om dan maar hardlopend het hele parcours weer terug te gaan (hij is een sportman in hart en nieren) maar dat verbieden we hem. Hij loopt vervolgens vertwijfeld het erf op van een grote boerderij onderaan de dijk, we volgen hem maar. Hij belt aan en een struise boerenvrouw komt naar buiten. Ze hoort ons aan en oppert dat we maar naar Jaarsveld moeten lopen, da's hier niet ver vandaan, slechts 1 kilometertje. Ik voel er wel voor want ken dit dorpje nog van eens een feestje dat ik daar had en in mijn herinnering is er wel een cafeetje. Maar dan zegt de vrouw: in Jaarsveld is niks, het is piepklein maar heeft wel met een kerkje. Een kerkje? met een cafeetje? Nee, geen cafeetje, alleen een kerkje. Okay, Jaarsveld valt af. Maar, zegt ze, het klopt wat die mannen zeiden, er is wel 1 taxi.
Op het erf staat het overigens vol met auto's en we vragen of misschien iemand ons met de auto naar de overkant kan brengen, we betalen er voor, hoor. Als het maar geen 300,00 is, denken we onderwijl. Maar, nee, dat gaat niet hoor, zegt ze want er kunnen maar 2 personen in zo'n autootje. Laat maar, denken wij en nemen netjes - handenschuddend en glimlachend - afscheid van haar. Volgen wel haar advies op om dan maar naar Lopik te gaan. 2 kilometer terug. Want daar is wel van alles, daar kun je eten.
Toon onderwijl was al begonnen met bellen met de enige taxi die Jaarsveld rijk is. Maar ik ben nu in Amsterdam, zegt de chauffeur, zit nu in Schiphol. Over een uur ben ik wel terug, ik bel je. Tja, die taxi, het is een optie maar Toon heeft er nog 1 achter de hand: zijn broer, Angel, die wil vast wel komen. Neeeee, roept Loes, niet je broer hier helemaal naar toe laten komen hoor, da's veel te gek. Nou, zeg ik, ik vind het wel een goeie optie. Toon belt en ja hoor, Angel wil wel komen. We moeten nog wel naar Lopik lopen (strompelen, want oh, wat zij we moe, wat zijn die benen stram) zegt Toon, we gaan daar wat eten, ik geef het adres wel door en onderweg google-mapt Toon een snackbarretje waar we na 2 kilometer door het donker doodmoe arriveren. StarSnacks heet de snackbar, gedreven door een HK-family en ze hebben het heel druk, een goed teken - gelegen in het kleine centrum van Lopik, in de nieuwbouwwijk althans, waar best heel wat eethuisjes zijn te vinden. De boerin had gelijk met haar advies.

We storten zo'n beetje neer op de bankjes en plastic stoeltjes aan de formica tafeltjes en in no time zitten we helemaal een beetje stilletjes want zo moe, aan de patat, frikadellen en berenhap, met blikjes koud drinken. Een godenmaaltijd, echt, na zo'n dag en na zo'n domper aan het eind en met zulke vermoeide lijven ... niks heerlijkers dan een vette bek en een blikje fris. Onderwijl communiceert Toon met broer Angel, die is al onderweg, ja, zegt Toon, vast lekker in zijn Mercedes, zitten we zo lekker royaal. We verheugen ons erop.
Als de happen naar binnen zijn gewerkt, raken we helemaal moe en soezerig, Angel is nu waar we op wachten en zie daar, daar staat hij ineens voor de deur. Krakend en kreunend staan we op, de beste man nog net niet doodknuffelend en bedankend. Wat een held! Uhm, ik ben wel met de Mini, zegt hij, ik wist niet dat jullie met zijn vieren waren. Maakt niet uit, zeggen wij, maakt echt niet uit en we proppen onze stijve lijven achterin, althans, ik, Toon en Loes tegen elkaar aan gedrukt, Ruut lekker royaal voorin , hij wel. Angel zet meteen de radio goed hard aan en daar scheuren we met een stevige Techno-dreun in de Mini door donkere straatjes van dorpje naar dorpje, helemaal langs Vianen, we zijn zo ruim een half uur onderweg - ruim 30 km is het en naar ons idee passeren we de zendmast van Lopik wel 4 keer - om dan eindelijk, na vele verkeersdrempels waar je met 100 km per uur best overheen kunt rijden naar blijkt - gelukkig heb ik mijn pet nog op anders was ik gescalpeerd - nee, eindelijk zijn we weer daar in Ameide aan De Lek, alwaar onze Mazda geduldig op ons staat te wachten. Maar, eerst moeten nog even uit die Mini zien te komen - een tweedeurs, mind you - , wat een waar Huzarenstukje blijkt , Ruut lacht zich een kriek om hoe wij ons uit die auto vouwen, maar... het lukt. Weer dikke knuffels voor die super gast, wat een toffe broer heeft Toon. Een broer uit duizenden! Die zegt alleen maar, ach, de nada, ik ga weer hoor, doei en daar scheurt hij weer terug in het donker in zijn Mini, radio voluit.

Wij storten ons zo'n beetje in de koets, Toon mag voorin, de meisjes moeten achterin en Ruut zet speciaal voor Toon lekker de stoelverwarming aan en voor de meisjes de kachel op Sambal. We we zijn namelijk helemaal een beetje hufterig en bibberig na deze enerverende dag, niet alleen fysiek maar onze geest had het ook echt wel even moeilijk, zo, daar in het donker, aan de kant van De Lek waar we een pontje hadden verwacht maar waar alleen maar water tegen de oever kletste. We lachen ons suf om ons avontuur, wat hebben we het goed opgelost, vinden we. Echt team-work! Ik refereer aan Ray Claessens, die toevallig net een presentatie op mijn werk had gegeven over goed team-work. Altijd bij elkaar blijven, is een van zijn adviezen en dat deden we. Niks niet in je eentje terugrennen, goed dat we Toon daarvan weerhielden. En wat Ray ook meegaf was dat je in een team moet voelen en laten merken dat je om elkaar geeft, je moet echt voor elkaar klaarstaan. Ik voeg daar aan toe: zorg dat je een goeie band met je broer hebt, want dan weet je dat je geholpen wordt!

Keurig op tijd, acht uur, zetten we Loes en Toon weer af in Knollendam. Nog na lachend en -grinnikend om deze dag en dan vooral om het laatste stukje, tuffen wij weer terug naar good old Krommenie, waar Sint Maarten alweer over is, de straten zijn stil, donker en nat.

Btw, ik mailde ook nog even met de pontbaas, ene Aart, die snel weer terug mailde. Over de informatie op internet. Daar staat nl op dat de pont Lopik - Ameide tot zes uur 's avonds zou varen. Niks over een stop in deze periode. Volgens Aart staat er op de website dat de pont niet vaart van oktober tot april. We checken het nog eens, thuis, hoog en droog en zien dat wij alleen de informatie bekeken op Google, niet op de website. Dus daar attendeer ik Aart maar weer op, ook goed voor hem om te weten dat arme wandelaars als wij na 23 km voor jan doedel op zijn pontje staan te wachten en dat die afgaan op de informatie op Google.
En Komoot mail ik er ook over; beter te vermelden dat van oktober tot april deze wandeling niet gelopen kan worden, omdat je niet meer terug komt vanaf de kant van Lopik.
En voor Aart ook wel goede te weten dat zijn pont opgenomen is in een wandelroute van Komoot, ik vermoed dat hij er geen idee van had.

En een zure les voor ons Ruut en Ilse: we waren weer eens niet goed voorbereid, Ruut zocht deze wandelroute op Komoot maar las 'm vooraf niet. Als je echter twee keer met een pontje een rivier overmoet, moet je wel vooraf checken of die wel gaan. Een dik Leermoment!
En... zonder power-bank moet je bij een lange-afstandswandeling noooooit op stap gaan want als je phone leeg is heb je geen navigatie meer, maar je kunt ook niks meer opzoeken, niemand meer bellen... gelukkig maar dat we met zijn vieren waren en Loes en Toon hun phones het nog deden.
Weer een hoop geleerd, dus nog weer een beetje meer ervaren wandelaars geworden.

Geschreven door SoulVoet