En dan, eindelijk, is het zover. Het is maandag 7 maart, de dag dat we vertrekken. Hier hebben we maanden naar uitgekeken, naar deze dag. Helemaal een beetje zenuwachtig worden we wakker.

Voordat we daadwerkelijk op de trein naar Schiphol stappen, hebben we het nog reuze druk met het opruimen en schoonmaken van ons huis. Dezelfde dag komt er namelijk een jongeman op ons huis passen en we willen het hem zo gerieflijk mogelijk maken. Dus het bed is pico bello opgemaakt met fris, nieuw beddengoed, de kledingkast is voor de helft leeggeruimd, alles is schoongepoetst en geboend en gesopt. Het houdt wat. Daar was ik de week ervoor al mee begonnen hoor, maar als je je huis tot en met de laatste ochtend zelf gebruikt, kun je niet zomaar de handdoeken en het beddengoed in de wasmand achterlaten voor de oppas. Als dan echt alles, nee alles gedaan is, nemen we afscheid van de buren, laten een reservesleutel bij die van nr. 29 achter en daar gaan we. Allebei met de rugzak op, op naar de trein die ons naar Schiphol brengt. Terwijl we daar staan te wachten op het zonovergoten perronnetje van station Krommenie-Assendelft, kijk ik nog eens goed om me heen, Achter me Saendelft met de nieuwbouwhuizen, voor me de Provinciale weg met het VMBO en ietsje verderop onze woonwijk, waar we zojuist ons gezellige, gerieflijke huis hebben achtergelaten voor drie maanden.

Eenmaal op Schiphol is het snel gedaan met de weemoed, hoe een mens daar in beslag genomen wordt door het uitzoeken waar je heen moet, de incheck, rugzakken meegeven - ze blijken best wel zwaar, die van mij ruim 9 kilo, die van Ruut ruim 10, als het niet meer was. Hoe krijgen we dat nu voor elkaar, denken we verbaasd. Want zoveel zit er niet in, behoudens vrij veel lichtgewicht kleding en ja, mijn wandelschoenen, want ik loop nu nog op mijn sneakers. Zou het zonder die wandelschoenen iets lichter zijn, dan nog is het best aan het gewicht. Precies het gewicht dat ik door al het wandelen de komende maanden graag zou verliezen. We gaan het beleven, denk ik dan maar.

Van Amsterdam tot Rome vliegen we met de KLM. In Rome mogen we een paar uurtjes wachten en we slaan de tijd dood door een heerlijke pizza te verschalken op de luchthaven. Echt, hier begint het al, het andere eten. Eten met aandacht! De Italianen zitten allemaal zo beschaafd te genieten van hun pizza of bordje pasta.

Kwart voor tien vertrekken we met Alitalia naar Sicilië. Het vliegtuig is nog niet eens halfvol en gevuld met zo te zien passagiers die een lang weekend Rome achter de rug hebben en weer teruggaan naar huis. We genieten van deze relaxte korte vlucht, in onze lederen zetels. Kom daar eens om bij de KLM, van die bruinlederen stoelen. Al na een half uur daalt het vliegtuig en kwart voor elf landen we op Palermo.
Super rustig is het op het vliegveld, we gorden onze rugzakken om en vinden een taxi die ons fluks naar het centrum van Palermo brengt. Als Alice in Wonderland lopen we vervolgens rond op zoek naar ons appartement; de stad is nog vol leven, allemaal jonge mensen, meest stelletjes, zitten daar op het plein voor het museum, alsof het een zwoele zomeravond is, muziek klinkt, mensen lachen en praten. Google Maps brengt ons zonder problemen naar ons appartement op Via Maqueda alwaar huisbaas Federico ons opwacht. We zijn blij verrast door de prachtige ruimte, drie hoge kamers op vier hoog, met balkonnetje dat uitkijkt over de daken van de huizen aan de overkant, vol met dakterrassen, opbouwhuisjes en balkonnetjes. Beneden is het nog steeds levendig.
We nemen een douche, gooien ramen open want ja, Federico had de kachels wel erg hoog gezet, en gaan slapen.

Na een onrustige nacht, we worden steeds even wakker - buiten is het ook tot tegen drie uur vol geluid - en vallen dan weer in een slaap vol dromen, worden we rond acht uur wakker. Lopen opgetogen door ons appartement, het is echt een geweldige plek, echt een aanrader, mensen, Le Stanze di Federico en ook nog eens gelegen aan een van de mooiste straten van Palermo, merken we als we afdalen en via de eeuwenoude lage - pas op je hoofd, Ruut - deuropening naar buiten stappen. Zo levendig, vol van winkeltjes, cafeetjes, eethuisjes. Vol van mensen ook die hier rondlopen, fietsen, steppen, kletsen.

We ontbijten zo’n beetje bij de buurman, met koffie en een croissant. Tijdens het eten barst er een buitje los boven ons hoofd en kijk aan, de buurman daar weer naast, een Indiër die hippe jurkjes verkoopt, zet een bak met paraplu’s buiten. Ik koop er eentje en opgewekt gaan we op stap. De stad verkennen. Als snel kijken we ons ogen uit. Wat een wonderbaarlijke schoonheid, dat zijn we in de lage landen helemaal niet gewend, zoveel pracht en praal op straat. Een plein vol beelden voor een dependance van het gemeentehuis, naar blijkt zijn die in Florence gemaakt en in 1581 naar Palermo, naar de Piazza della Vergogna, gebracht. Zeer fraai. En als we achter het gemeentehuis om lopen vallen we helemaal om van bewondering: twee kerken bij elkaar, die heel exotisch ogen vanwege een mix aan Byzantijns, Moorse en Christelijke elementen. We bezoeken de Santa Maria Dell’ Ammiraglio, werkelijk waar een lust voor het oog, al klinkt dat niet zo devoot. Maar het is gewoon sexy, zo mooi is alles hier. Veel, heel veel mozaïeken, marmer ingelegde voorstellingen die haast art deco ogen. We komen ogen te kort. Ons toch al wat vermoeide want verreisde brein, heeft het er maar druk mee.

Het kerkje ertegenover, waar drie interessante rode ronde torentjes op staan, een soort beschuitbollen, laten we even voor wat het is. Het weer is inmiddels helemaal opgeklaard en buiten is het super fotogeniek. De Via Maqueda reflecteert prachtig en we schieten aardig wat kiekjes. Genieten ook enorm van al die mooie mensen van allerlei etnische afkomst om ons heen. Zo prachtig om te zien! Er staat zowaar een grote groep vrouwen met spandoeken over de rechten van de vrouw - het is 8 maart, internationale vrouwendag - en geloof het of niet maar er staat een troep strak uitgedoste politiemannen tegenover ze. Mochten ze al te veel amok maken, dan weten de dames wat ze wachten staat, het is een haast kolderiek gezicht.

Al fotograferend belanden we in een straatje waar we marktstalletjes ontwaren. Als we ergens gek op zijn, dan is dat wel markten in het buitenland. We voegen in bij naar blijkt, bijna het staartje van een enorm lange markt. Vol met stallen en karretjes beladen met kleurig vers fruit, vis, kaas, brood, vlees, kruiden, specerijen, olijven en daartussendoor hippe streetfoodtentjes. Die tentjes, da’s echt een uitvloeisel van de YouTube filmpjes, ga ze maar eens bekijken, waarin je mooie jonge mensen smikkelend en smullend allerlei heerlijke locale hapjes uit ziet proberen. In Palermo zijn dat bijvoorbeeld de rijstballen; gepaneerd, gevuld met rijst en vlees en groente en nog veel meer. Ware maaltijden zijn dat. Of die met room gevulde hoorntjes van koek … Wij weerstaan ze allemaal! Hoe hard de verkopers ook hun best doen ons te verleiden maarrrr…. Bij een hip stalletje vol met sinaasappels en granaatappels bezwijken we toch: we nemen elk een glas versgeperst granaatappelsap en echt elk slokje is een waar genot. En enorm gezond ook nog eens. Ruut heeft overigens her en der wat mooie groente gekocht, aubergines en courgettes en nog meer heerlijkheden. En wat garnaaltjes. Daar maakt hij ‘s middags, als we moe en rozig even ons appartementen aandoen, een zalig hapje van. De garnaaltjes echter zijn te klein, we bedenken dat we daar beter een basis van een vissoep van kunnen maken. Als we eind van middag weer naar buiten gaan, kopen we bouillon en olijfolie, verse stokbroodjes met sesamzaad. Voor het avondmaal. We drinken nog een kop koffie op het plein bij het museum, genieten van een gitarist die zijn hele hebben en houden meetroont in zijn bakfiets, en prachtig zit te spelen. En gaan overstag voor toch zo’ n interessante koek waar, als we erin happen, zalige zoete smurrie van pistache uitstroomt, zo over mijn snoetje. Ach, zeggen we dan maar, we hebben heel wat afgewandeld vandaag, wat extra calorietjes… moet kunnen.
‘S Avond toont Ruut zich weer een ware meester in de keuken; hij maakt een heerlijke vissoep, we eten er de stokbrood bij en slorpen elk een glaasje Siciliaanse rode wijn op.
Daarna, geloof het of niet, zijn we hartstikke moe. We douchen en kruipen vroeg ons bedje in en slapen vervolgens het klokje bijna rond.

Vanochtend, woensdag 9 maart, worden we vroeg wakker. Half zes al, veel te vroeg natuurlijk, maar we hebben dan al zo’n 10 uurtjes slaap achter de kiezen. Ruut gaat er om zes uur uit, zet een bak sterke koffie, om wakkerder dan wakker te worden maar ook onze luie darmen flink te activeren. Dat laatste werkt prima, we laten maar buiten beschouwing hoe dat verder uit heeft gepakt, maar weet dat het zeer effectief middel is tegen verstopping ;-)
Wederom genieten we enorm van ons prachtige appartement, opgetogen maken we gebruik van alle voorzieningen, doen zowaar de was, heerlijk. Ruut haalt bij de bakker achter ons, nog warme croissants, tja, weer niet goed voor de lijn maar … wel erg lekker. Kop thee erbij, Goddelijk gewoon.

We dalen weer af naar de begane grond, zo grappig, daar is een prachtige grote marmeren hal en daar hoor je achter de grote, oude, houten poort al het geroezemoes van de straat. Doe je het deurtje in die poort open, dan sta je er middenin, in het leven!

Gisteren hadden we al bedacht dat we dit keer naar die mooie stadspoort die we in de verte hadden gezien. Die zag er zo intrigerend uit! Een grote, oude stadspoort. We verlaten via Maquade, slaan de Via in richting de poort en kijken onze ogen weer uit. Wat een prachtige gebouwen, winkels, opvallend veel tweedehands boeken en religieuze koopwaar. We passeren het Lyceum, de Kathedraal van Palermo, bewandelen het parkje ervoor, en belanden dan bij die prachtige poort, Porto Nova. Hier veel groepjes toeristen slenterend achter een gids; wat is dat toch echt helemaal niet ons ding. Ik zou er zo moe van worden! Dat geslenter en al dat gekwebbel van zo’n gids dat je toch nooit echt goed verstaat. Anyway, iedere zijn meug, na de poort keren we terug en lopen deze via af, op naar de jachthavens. Ook dat hadden we ons al voorgenomen, om die kant op te gaan. Ook hadden we al bedacht dat we daarna zouden doorlopen naar Kaufman Mode. Jawel, hoe degelijk wil je het hebben? Maar bij Kaufman verkopen ze sportieve kleding en ik moet echt een warme trui hebben, heb veel te lichte kleding meegenomen. Want het is hier nog kouder dan in Nederland. En als we vanaf morgen de bergen ingaan, zal het er niet warmer op worden, hadden we zo bedacht.

De weg langs de zee, langs de haven, is niet fraai. Heel druk, en enorm rommelig. We duiken een parallelweg in, belanden in een arme woonwijk, waar het ook best rommelig is maar waar wel veel buurtwinkeltjes zijn, een lust voor het oog. En waar de bevolking blijkbaar erg gelovig is want zo her en der hangen en staan er van die piepkleine kappeletjes vol heilig beeldjes. Intrigerend. Veel oude autootjes, het staat er vol mee. Een jongen rijdt pardoes - per ongeluk - over zo’n gemeente-step, kraaaak, zegt de onderkant van zijn auto. Opmerkelijk, die stepjes, ze worden heel veel gebruikt, maar lang niet iedereen zet te netjes terug. Ze slingeren vaak gewoon zo’n beetje rond.

Uiteindelijk belanden we dus bij Kaufman, een strakke winkel vol merkkleding maar gelukkig is het uitverkoop en krijg ik de fraaie Levi’s trui, een donkerblauwe, voor de helft van de prijs mee. En dan ook nog een M-‘tje, zeg ik opgetogen als we weer teruglopen naar het oude centrum. Opvallend trouwens, dat zodra je het antieke centrum uit bent, het best wel een beetje een zooi is op straat. Slechte bestrating, veel oud asfalt, losliggende tegels, en veel, heel veel afval op straat. En… enorm veel hondenkak. Jasses, wat een lucht!

Vlak voordat we het oude centrum bereiken, smullen we nog bij een bakkerijtje een groot stuk pizza, gaaf tentje, het zit er vol met werklieden die hier in de buurt de oude huizen opknappen.
Als we in Via Maqueda zijn schaf ik mij nog een zonnebril aan en wat schrijfgerei - geen reis zonder schrijfgerei, ik moet altijd schrijven onderweg - bij een Chinese supermarkt en dan duiken we ons heerlijk verwarmde fijne appartement weer in. Kacheltje aan en - nee nu worden we echt oud - we doen een heerlijke nap. Daarna lepelen we de pan met vissoep leeg en kijken naar het filmpje dat onze zoon Jop op YouTube zette. Zoon, we zijn trots op je!! Als je wil kijken, hier is het linkje ….
https://youtu.be/uOMBTNaxuVs

Lekker chillen vanavond, nog even genieten van dit prachtige appartement. Morgen gaan we wandelen, mensen !!

Geschreven door SoulVoet