Thuis is waar je hart is.
Gaande weg heb ik geleerd dat dat in eerste instantie is, bij mezelf. Het gaat mij steeds beter af. Ergens “alleen” zijn en helemaal content. De eerste, daadwerkelijke moeizame stappen werden gezet vijf jaar geleden.
Toen ging ik de Camino Frances lopen. Ik was in slechte conditie, overal pijntjes, mentaal aan de wat beterende hand, slecht slapen en angstig voor alles en niks. Toch kon ik toen gaandeweg steeds beter gaan voelen wat ik wilde, waar mij grenzen lagen. Maar altijd nog wel met een “wat zou….. daar van vinden?” (afhankelijk van de situatie een naam in te vullen) maar ik herkende het en schoot niet automatisch meer in het “handelen naar” van wat ik dacht, wat de ander er van zou vinden.
Daarvoor had ik al heel wat gelezen, gedaan, therapieën gehad, voeding en beweging , tja noem het maar op, om met mijzelf gelukkig te kunnen zijn.
Het blijft waarschijnlijk een levenslange leerschool.
Maar ik ben zo dolgelukkig dat ik enorme verschillen bemerk. Ik heb de afgelopen weken zo genoten. Het langer willen blijven ging niet gepaard met angst. Angst om wat een ander er van zou vinden. Ook het terug gaan werd niet gehinderd door schuld gevoel , omdat er nu maar één vrijwilliger is , Axx een bruiloft heeft volgende de week…. en het dus hard werken zal zijn.
Toen ze belde van mijn werk; tja ik blijf nog even hier. Het voordeel van een oproep contract. Ik kan het probleem van te weinig kraamverzorgenden niet oplossen. Ik kan alleen goed voor mezelf zorgen, waardoor ik kan blijven werken. Mezelf nooit meer zodanig over de kop helpen als toen. Het heeft namelijk 4 jaar geduurd om mezelf weer een klein beetje goed, gelukkig, gezond te voelen.
En toen…..
Toen kwam de Camino
Ik wens iedereen een Camino toe, het is “ life changing” .
De afgelopen weken ben ik weer helemaal ondergedompeld in dat Camino gevoel.
Werkelijk alles is voorbij gekomen.
Het schrijven van mijn blog helpt om naar binnen te kijken, te relativeren, te delen, te voelen, mezelf open te stellen, niet te schamen, bewust stil te staan bij alles wat zich aandient.
De reacties van de lezers zijn geweldig om te krijgen, cadeautjes die ik elke dag mag uitpakken en waar ik enorm dankbaar voor ben. Soms met een traan maar vaak met een lach, het komt binnen en word enorm gewaardeerd. Ik neem ze mee, naar de volgende dag of het moment waarop ze mij verder kunnen helpen.
Buiten alle pelgrims heb ik natuurlijk Karin, Axx, Eileen, Vincent, Fernando, ontmoet. Geweldig lieve mensen, ik heb ze in mijn hart gesloten. De behulpzaamheid, openheid, eerlijkheid, fijne gesprekken, mooie momenten en realiteits checks, lachen, huilen, frustratie, plezier, gezelligheid, spiegels, heerlijk eten, zorg voor elkaar, het vertrouwen, hard werken, niksen, gezamenlijke liefde voor de Camino.
Het blijft mij altijd bij.
Daarnaast niet te vergeten Swiffer en Dusty, de twee dwerg poedels. Wat een onvoorwaardelijke liefde gaven zij, ieder op geheel eigen wijze. Het geknuffel deed mij denken aan mijn lieve kleine grote knuffel beer Ike. Wat mis ik hem.
De tranen lopen nu over mijn wangen. Maar ik weet zeker dat het net zo zal gaan, als toen met Moed ( mijn schoonmoeder) er komt een dag dat ik dankbaar kan lachen om alle liefde die hij ons gaf , dat het verdriet van het gemis niet meer op de eerste plaats komt . Ik liet al mijn verdriet om mijn schoonmoeder achter bij Cruz de Ferro . Misschien moet ik maar weer eens een Camino gaan lopen 😁.
Wat ik vooral hoop , met heel mijn hart en ziel, dat ik iemand kan overtuigen of uitdagen. Iemand die uit zijn comfort zone durft te stappen, de beren op de weg negeert, alle twijfels over fysieke en/of mentale problemen over boord gooit.
En dan een Camino gaat lopen,
Jezelf op 1 zetten
Stapje voor stapje
Je bent niet alleen op de Camino, je krijgt een hele nieuwe familie erbij. Allemaal met dezelfde zorgen, angsten, onzekerheden.
Allemaal dingen te leren en of te overwinnen.
Of ze er zich bewust van zijn of niet.
Het doet mij aan de Duitse man denken van de afgelopen week. Ik denk eind vijftig, ruwe bolster, blanke pit ( maar of hij dat van die blanke pit al weet) . Gesloten, geen hulp of praatje nodig. Hij was er wel, maar was er niet. Geen contact makend met de andere pelgrims, alleen op pad.
Bij de ochtend ceremonie wilde hij niet aansluiten. Hij stond alleen,buiten de groep , stug kijkend. Toen ik begon kwam hij er toch bij staan, beetje op afstand. Ik zag zijn harnas wat brokkelen. Tijdens de muziek, gaven we elkaar allemaal een hand, hij ook. Bij de laatste woorden, werden zijn ogen vochtig en keek hij mij aan. Ik mocht “binnen komen” er was contact. Wat mij natuurlijk ook ontroerende.
We wensten elkaar allemaal Buen Camino en gaven elkaar een knuffel. Hij kwam naar mij toe, gaf mij een stevige knuffel en bedankte mij.
Ging zijn schoenen aan doen, rugzak op en kwam nogmaals voor een knuffel. Hij gaat een enorme mooie ervaring krijgen.
Of een dame van 80, met hart klachten, fysiek niet zo fit, maar ze gaat nu eindelijk haar lang gekoesterde droom uit laten komen. Stapje voor stapje, ze doet wat ze kan op haar tempo. Uiteindelijk kiest ze voor zichzelf, ondanks dat haar kinderen in Amerika allerlei bezwaren hadden.
Wat heb ik veel mensen gesproken, gezien , wat hebben ze mij geraakt. Soms ook minder fijn, mocht ik eens in de spiegel kijken om mijn reactie, gedachten of oordeel onder de loep te nemen. Zoveel dankbaarheid.
Ik denk erover om Spaans te gaan leren, je weet nooit waarvoor het goed kan zijn.
Want de Camino……
Je weet maar nooit. Ik zeg nooit, geen nooit meer. Want toen Philip de Camino ging lopen het jaar voor mij, vond ik hem knetter gek. En kijk mij nou.
Terwijl ik dit ik het vliegtuig zit te tikken voel ik letterlijk en figuurlijk alle ruimte. Ik hoop dat ik dit gevoel vast kan houden in het ritme van de dag, thuis.
Ik heb veel gegeven de afgelopen weken, met hart en ziel, wat ik in mij had, wat de ander nodig had, maar binnen mijn grenzen. Ik heb ontdekt dat die grenzen ook flexibel kunnen zijn. Het is goed om de ene keer wel iets te willen of kunnen en het de volgende keer niet, ook al gaat het om hetzelfde. Heerlijk.
Maar het is met geen pen te beschrijven ( of met het vele tikken op mijn telefoon) wat ik heb mogen ontvangen van al die bijzondere mensen.
Ik kan het niet bevatten, ik ga ervan nagenieten.
Zometeen ben ik THUIS en wil ik heel veel knuffels van Philip, Luuk ( hoop dat hij ook wil 😁) Floor en Jorg.
🙏😃❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️😃🙏

Geschreven door Nicolewandeltnaarsantiago