Zaterdag.
Dan is het zo’n dag dat ik toerist kan zijn. Maar hoe doe je dat? Ik ben uit mijn doen. Wil mijn rugzak op doen en een bestemming hebben om naar toe te wandelen. Ook al weet ik niet waar die is.
Vanmorgen rond gelopen in het dorp , souvenier winkels uitgekamt. Wie zit er op zulke spullen te wachten? Vooral na het leven met bijna niks , 6,5 week lang. Lijken al die prullaria zo zinloos. Ik besluit om niets te kopen , ik heb schelpen , zelf gezocht . Hopelijk komen ze heelhuids aan in Nederland.
Ik heb mijn blog , gedeeld met iedereen die het wilde. Foto’s , souveniers genoeg in mijn hart en hoofd. Ik ben straks terug, letterlijk en figuurlijk. Als dat geen mooi souvenier is.😉
Ik ga een quilt maken van mijn Camino . Hoe die wordt, nog geen idee, maar dat zal gaande weg wel komen. Genoeg inspiratie opgedaan.
Ik heb in de alberque wat gegeten nadat ik boodschappen heb gedaan . Daarna eerst naar het pelgrimsstrand gegaan, aan de west kant . Open zee, harde ontstuimige golven en heel erg rustig. Zo goed als geen schelpen te vinden. Ja het was allemaal gruis geworden .De mensen waren op een hand te tellen . Lekker naar de golven zitten kijken, beetje praten en kijken naar de lefgozers die de golven willen bedwingen op hun surfplank .
In de alberque aan de praat geraakt met Christopher uit India. Kunnen het goed samen vinden en praten een hoop over onze Camino en over thuissituaties. Die verschillen nogal, wat ben ik blij dat ik van huis uit gesteund en gestimuleerd word. Dat ze blij zijn dat ik straks terug kom en ik ook heel blij ben naar huis te gaan.
Daarna weer naar het grote strand aan de oostkant gelopen . Daar breek je bijna je nek over de schelpen. Weer verzameld , later weer gesorteerd . Anders mijn rugzak nog te zwaar met schelpen . Lekker gewandeld , beetje mensen kijken , kletsen en genieten van het heerlijke weer en de rust.
Denken over mijn Camino , wat ik er thuis van blijf merken. Hoe het verder zal werken. Wat ik voor werk wil gaan doen en ook kan. Heb echt gemerkt dat ik echt niet tegen lang, heel veel en altijd drukte kan. Mijn geheugen is ook nog steeds niet okay. Maar eerst maar ff landen, maandag.
In de avond naar de vuurtoren gelopen, wat te drinken en eten mee. Gekeken , genoten en ook heleboel foto’s gemaakt. Zo op het einde van de wereld is de zonsondergang toch wel heel bijzonder . Het was er ook erg druk. Uiteindelijk pas om half twaalf terug in albergue . Muisstil naar binnen en naar bed. Doodmoe. Pelgrimbedtijd is toch een stuk vroeger.

De volgende ochtend ( zondag )werd ik om 6 uur wakker. Kort nachtje. Ik sta muis stil op en sluip naar buiten. Zie ik ook nog de zonsopgang hier. Die was mooi, maar het was ook bewolkt. Dus niet heel erg bijzonder .
Terug, alles in mijn tas gedaan en mijn schelpen een voor een in wc papier gepakt. Hoop dat er een aantal heel thuis aankomen. Wil ik een windgong van maken. Om 9 uur bij de bushalte , gelukkig plek in de “korte rit bus”. Die vertrekt om 9.30 uur en de rit duurt 1,5 uur. De andere gaat een kwartier later en duurt 3 uur😳.
Gelukkig had ik die niet, tjee wat een klus zeg , 1,5 uur stil zitten en geen kant inkunnen. Ik ben ook blij dat mijn reis richting huis in gang is gezet . Het uitzicht is wel mooi en ik herken ook wat plekken waar ik liep.
In Santiago weer naar het plein, het is er enorm druk. Ik vind het leuk om te zien, maar deze keer geen heftige emoties. Helaas ook geen bekende gezichten. Paar foto’s gemaakt van pelgrims die net binnen komen. Echt genieten om te zien wat er met hen gebeurt. Ik ben ook even binnen gelopen in de huiskamer van de lage landen .
Daarna met Sandra afgesproken , op het plein zitten kletsen . Mensen kijken, praten over onze tocht. Door het centrum naar een heel leuk tentje gelopen. Lekker gegeten en wat gedronken en een boel gekletst . Daarna loopt Sandra met mij naar de bus halte , wel met een ommetje want we zijn beide handig met Google maps. Gelukkig kan zij er beter mee uit de weg dan ik. Anders had het ff geduurd😂.
We nemen afscheid en ik mag weer de bus is. Ik raak aan de praat met Anita uit Zuid-Afrika . Gezellig in de bus , de tijd vliegt. Ik heb de chauffeur gezegd waar ik moet zijn, Anita stapt daar ook uit. Heel de bus in rep en roer. Zij denken dat we nog verder moeten. Deuren weer open, chauffeur stapt uit en komt het even vragen . Gelukkig zijn we goed. We slapen allebei ergens anders dus nemen we weer afscheid.
Kom in een alberque , heeft zijn glorie tijd wel gehad. Gelukkig is de kamer en badkamer wel netjes . Rest is een bende en het vet uit de keuken ruikt alsof het al vanaf het begin , 30 jaar geleden 😉, in de pan zit.
Als ik op het terras wat dit te drinken, komen daar zowaar Karin en Henny aan lopen. Ik heb ze al zeker twee weken niet gezien. Wat een toeval, leuk hen weer te zien.
We gaan rond etenstijd op zoek naar iets wast we kunnen eten, zonder dat het er smerig ruikt en uitziet. Helaas , gesloten , laat open ...... terug dan maar en iets eenvoudigs , niets uit het vet. Daarna ga ik naar boven en op tijd naar bed, heerlijk morgen naar huis. Taxi is er om kwart voor vijf, de zussen rijden ook mee naar de luchthaven . Tis niet ver, maar in de nacht langs een weg lopen, dat wil ik niet.

Geschreven door Nicolewandeltnaarsantiago