Pfffff dat was erg vroeg vanmorgen . Om vier uur dr wekker gezet, ik werd een kwartier eerder wakker. Ik ben blij , ik ga naar huis.
Op mijn gemak alles in mijn rugzak gedaan. Voorlopig de laatste keer. Maar...... ik denk niet dat dit mijn enigste Camino zal blijven.
Nu , nu wil ik heel graag naar huis, het liefst in een vinger knip.
Om kwart voor vijf stappen we in de taxi . We zijn in een vloek en zucht op het vliegveld . Ik pak mijn rugzak in , in plastic folie , blijft hij nergens achter hangen op de loopbanden.
Dan gaan we samen wat eten en drinken. Het is gezellig , praten ook nu weer na over onze Camino . Wat we geleerd hebben , mee zullen nemen , wat we hierna gaan doen .
Dan gaan we aan boord en ik zit naast een man die ik ook op de Camino wel eens gezien heb. Hij lag al te snurken voor we de lucht in gingen en werd wakker toen de daling werd ingezet. Wat een genot als je det kunt.
Het was erg bewolkt dus weinig meer gezien dan witte wolken . Ik heb zitten lezen en beetje rond kijken. Wat wordt je stijf van stilzitten zeg. Blij als we op tijd in Brussel zijn. Ik krijg een beetje cultuur schok bij het inlopen van de luchthaven , wat een drukte, wat een luxe. Ik zoek snel een wc op. Hoge nood. Ook ern cultuurschok ...... in Spanje zijn openbare wc echt zo super schoon, je zou er bijna van de vloer kunnen eten. Deze...... brrrrr gelukkig heb ik inmiddels sterke beenspieren . Plasgootje zit nog in mijn rugzak, heb ik dus niks aan, squat plas😂.
Op zoek naar mijn rugzak. Precies mijn ding? De weg zoeken in zo’n groot en druk complex . Voorheen zou dr paniek mij grijpen, maar nu blijf ik rustig kijk goed rond en vind mijn weg. Kom ik bij de lopende band, zie ik Karin mijn rugzak al pakken. Super lief. Samen lopen we naar de uitgang. Ik loop wat naar de grond te staren , denkend aan met de trein naar huis te moeten. Niet zo leuk , maar ook nu geen paniek . Loop ik de uitgang door, zie ik daar een paar benen in wandelschoen , uh...... bekende benen 😳😃. Staat Philip daar, onverwacht , wel gehoopt, maar superblij verrast. Emotioneel weerzien, wat is dat fijn hem live te zien, te voelen. Ik neem afscheid van Karin en Henny. Ik ga heerlijk, fijn, gelukkig en blij samen met Philip naar huis. Doordat ik naar de grond liep te kijken zag ik niet de twee grote foto’s hangen van mezelf , met “ Bienvenida a casa Peregrina”.
Zal niet in details treden , maar ook als je 50 bent , kun je jezelf weer 18 voelen, als je elkaar na 7 weken weer ziet . Fijn samen naar huis! In Tilburg , de straat versierd, met fotos en dezelfde tekst , slingers, ballonnen. De vlag hangt uit, zelfs bij de buren. Wauw wat een thuiskomst . Thuis bloemen van mijn zus en haar gezin, een bos van twee buren . Kaartjes. Ook weer slingers . Cadeautje van Philip, boek wat ik graag wil lezen.
Wat heerlijk Floor weer te zien en te kunnen vasthouden. Gelukkig is zij ook blij dat ik er weer ben.
En Ike , hij kent mij nog en is super blij. Wat vond ik het lastig voor hem dat ik weg was. Een mens begrijpt het, kun je het uitleggen , maar voor hem was ik zomaar plotsklaps verdwenen. Maar met een heleboel knuffels , lebbers en gekwispel weet ik zeker dat het goed is, nu ik weer thuis ben.
Ondertussen knuffelen ik en Philip ook, hebben veel in te halen 😉.
Wordt ik zo binnen gehaald, heeft Philip ook nog zelf monchoutaart gemaakt 🎂, heerlijke verse tomatensoep 🍅🍅.
Ik voel mezelf blij , ik ben thuis, daarnaast voel ik mezelf vreemd. Weet niet wat ik met mezelf aan moet. Wat ik moet doen.
Na de lunch ga ik Ike uitlaten. Wil dat graag alleen doen , kijken hoe dat gaat na al die weken. Het gaat super , we zijn ontspannen , wandelen beter als ooit tevoren . Hij voelt mijn groei , mijn rust . Hij kan dus ook volledig rustig zijn. Heerlijk dat te voelen.
Luuk komt thuis na zijn werk en van hem krijg ik een lange stevige knuffel , ook blij dat ik er weer ben. Fijn, wat ben ik gezegend.
Dankbaar voor al die liefde die ik krijg en voel. Het komt binnen!
Daarna heb ik gerommeld in huis, mijn tas leeg gehaald. Even naar de supermarkt geweest, om knoflook te halen. (Philip gaat vanavond mijn lievelingseten koken, Mexicaanse bonenschotel.)
Mijn ogen vallen uit mijn hoofd, wat een luxe, wat een verse producten. Ik zou wel vanalles in mijn mandje willen stoppen. Heerlijk vers en gezond eten. Ik neem mee wat nodig is en loop weer naar huis. Geen rugzak , geen wandelschoenen. Ik kijk ook verwondert rond , alles was nog kaal toen ik weg ging, geen bladeren aan de bomen , kort gras, geen bloemen . Ik zie het allemaal heel intens, bewust. Wat mooi, ook hier.
Thuis aangekomen komt een juf van school naar mij toe, ze zijn nieuwsgierig zegt ze. Vanwaar de versieringen. Ik vertel het haar en zij feliciteerd mij. Met een knipoog zegt ze de rest uit hun nieuwsgierigheid te gaan verlossen. Grappig.
Vanavond heerlijk gegeten. Ik zou met Philip samen Ike uit te laten . Maar mijn voeten hebben de handdoek in de ring gegooid, moe. Ik besluit thuis te blijven . Zonder schuldgevoel , zelfzorg. Het is wel jammer. Maar er komen nog vele avonden. Ik ruim op en schrijf mijn blog af van het weekend.
Drink heerlijke thee, fijn thuis en vanavond in mijn eigen bed.

❤️🍀🙏

Geschreven door Nicolewandeltnaarsantiago