Ik heb echt fantastisch geslapen .
Toen ik uit triacastela weg ging was de hele straat leeg. Krijg je als je uitslaapt , 7.30 uur. Ik ga op pad en neem een koffie in het laatste restaurant , daar lijkt de boel wel ontploft. Denk dat alle pelgrims uit het dorp daar hebben ontbeten. Er zijn er nog een paar, die net als ik niet voor dag en dauw vertrekken.
Bij het verlaten van het dorp weer een mooie grote boom. Ik houd van ze, die enorme sterke en oude bomen. Vandaag komen er nog meer, dus extra genieten. Het is warm, 9 graden als ik begin. Lijkt koud maar met meteen een flinke klim doe ik al snel mijn jas uit. Het uitzicht is prachtig , al dat groen , ik word er in ondergedompeld en vind het fantastisch. Ik moet een eindje omhoog in de nattigheid en modder. Hier en daar is het glad. Ik doe voorzichtig.
Al snel lijkt het of ik onder de regen douche sta, zonder regen . Ik heb mij voorgenomen om meer te drinken als het zo warm is. Niet onbelangrijk.
Maar ja, dat komt er dan ook weer ergens uit.
Daarna komt er een hele stijle afdaling, zandpad, keien , rots. Als ik al een eindje op weg ben , komen er twee jonge meiden achter mij aan. Een van hen zegt in het Engels , dat ze nu snapt waarom het zo zwaar was het afdalen. Tot gisteren ging ze stap voor stap naar beneden i.p.v. dat ze liep.
Er rolt een kwartje, nog een en nog veel meer ; Jackpot. Dat is precies wat ik ook doe, heel voorzichtig , stapje voor stapje . Bang om te vallen, te misstappen met mijn zere voet, uit te glijden . Of te snel te gaan en dan op mijn snufferd te gaan.
Dat doe ik dus niet alleen met het lopen, dat is gedrag wat ik mij eigen heb gemaakt . Voorzichtig zijn , om mezelf , maar zeker ook andere , geen pijn te doen. Dat betekend weer iets met vertrouwen. Te weinig vertrouwen in mezelf en mijn kunnen, te weinig vertrouwen in mijn intuïtie. Wat ik kan en in dit geval mijn lijf. Dus meteen maar het roer om. Ik doe mijn stokken omhoog , kijk even voor mij. Daarna vooruit en ik loop i.p.v. stap. Ik vertrouw erop dat ik gezien heb waar ik ga en mijn lijf daar op anticipeert.
Wat dat met mij deed, het gaf mij zoveel ruimte, omdat ik de angst geen ruimte gaf. Ik loop veel makkelijker en kan meer rond kijken tijdens het lopen. Niet gevallen, gestruikeld , nek gebroken. Dus de hele wandeling bewust er mee bezig geweest. Morgen weer nieuwe kansen om te oefenen.
Vanavond aan de slag met het slapen. Vertel mezelf al geregeld ,dat ik er op kan vertrouwen dat alles goed is en ik met een gerust hart kan slapen vanavond .
Wat een leer momenten weer, ik ben super dankbaar voor alles wat zich voor doet. Dat ik de dingen zie en er mee aan de slag ga.

Bij Montán kom ik op een heerlijke donativa plek, muziek , lekkere dingen te eten en een heerlijke sfeer. Goed voor een pauze. Het bio toilet is wat minder 😂
De weg wordt vervolgt en het is prachtig, de paden , het uitzicht.
Dan kom ik bij Samos, plaatsje met vijf huizen. En een café, tijd voor koffie , ik zie wat bekende en we vragen hoe het gaat. Ik ga zitten naast twee mannen van midden zestig. Zo te horen uit Amerika . Ze hebben het niet leuk samen, ze maken flink ruzie, de verwijten vliegen op en neer. Beetje ongemakkelijk ...... ben blij als ze gaan, nog steeds ruziënd. Als ik mijn koffie op heb en en kleine boodschap heb gedaan , ga ik verder.

Loop ik daar weer een prachtig uitgesleten pad in, overdekt met bomen. Veel groen, varens, mos. Zie ik iets verder de twee mannen tegen over elkaar staan, stem verheffen, armen met wandelstokken in de lucht. Ik vraag in mijn , al iets betere Engels “ he mannen kan ik veilig passeren? Ze doen beide een stap achteruit. Terwijl ik door loop zeg ik “ make peace no war” . 🤪 zegt een van de mannen. “ shit, ze heeft gelijk. Laten we dit stoppen”. En hij loopt ook door, even later passert hij mij, alleen.

Bij Sarria gekomen besluit ik door te lopen. Weer een grote plaats, geen zin in. Mag ik me daar even een flinke trap omhoog nemen. Pfffff
Ik neem er wel even pauze om te eten. Kom ik weee een oude zwerver tegen. Ik geef hem wat te eten en hij is erg blij.
Ook vandaag de laatste loodjes weer het zwaarst , maar zo prachtige natuur. Ik geloof dat deze streek toch de mooiste is die ik gezien heb.
Bij de alberque zet ik mijn voeten in het waterbakje, waar geen drinkwater uit stroomt. Komen er ern paar vrouwen langs , wijzen , zeggen iets , waar ik niks van versta. Maar boeit niet het is geen drinkwater waar ik mijn voeten insteek . De groep die ik twee dagen geleden ontmoette begroet mij enthousiast en vraagt of ik bij ze kom zitten. Ik ben nog steeds verwondert als mensen zo enthousiast tegen mij doen. Het voelt zo warm en bijzonder . Na mijn dagelijkse huishoudelijke dingen eet ik in de avond ook samen met hen.
Vanavond ga ik heerlijk slapen op een kamer met vier stapel bedden, oja ze liggen ook allemaal vol😉.

Welterusten voor straks

🙏🍀❤️

Geschreven door Nicolewandeltnaarsantiago