Jij Inmiddels, in de middag ben ik weer een beetje mens en kan ik weer lachen.
Het bleek niet één man te zijn die het hele bos om lag te zagen, ze waren met meerdere.ik geloof dat ze één wedstrijd georganiseerd hadden.
Tja een paar vreemde de dingen van gisteren,
Behalve de rugzak hadden ze allemaal zo’n grote koffer bij zich, waar met gemak een mens in past. Tja je moet natuurlijk wel alle luxe van thuis meenemen op je PELGRIMS tocht.
We hadden geen diner gisteren. Er is hier geen mogelijkheid om te koken. Wel is er een magnetron voor gebruik, waar al snel een hele kip in gevolgen was. Het stonk behoorlijk.
Maar er wilde meer mensen een hele kip opwarmen. Nu staat er in de keuken een grote palletkachel, deze is voor de warmwater voorziening. Dankzij die geweldige kachel kunnen we hier heerlijk warm, zelfs heet douchen. ( dat is in een hoop andere alberque ‘s wel anders)
Ik liep de keuken in om even te kijken, er was nogal veel drukte en het voelde niet helemaal goed.
Zat er een man op zijn knieën voor de kachel, hij had de deur geopend en in zijn andere had een aluminium bak met een hele kip. Hij wilde hem erin schuiven 😵‍💫😳. Ff een stokje voor gestoken.
Een andere dame stond een diepvries pizza uit te pakken, zij wilde deze bakken op de kachel 😵‍💫.
Volgende stokje.
Ik krijg behoefte aan een boomstam. Uit alle hoeken worden bestek en servies getrokken. Ook die apart gezet zijn voor het ontbijt volgende ochtend. Waarbij duidelijk staat “ voor het ontbijt”.
Ik verzoek nogmaals, duidelijk om alles na gebruik goed op te ruimen en netjes achter te laten.
Ik heb inmiddels het gevoel dat ik een politie pet op heb. Dat is geen fijn gevoel en ik heb geen behoefte om naar een functie als politie agent te solliciteren. Gelukkig werd na het eten alles keurig netjes achter gelaten, dat mag dan ook gezegd worden.
Alle hutkoffers zijn naar boven gesleept.
Er is in de loop van de avond een hoop rumoer en ik ga even kijken op de eerste verdieping, daar zijn acht slaap plaatsen , stapel bedden. Maar de vloer is totaal verdwenen, alle koffer zijn uitgepakt. Alles wordt gereorganiseerd, in en uit plastic zakken. Met een van de dames raak ik gesprek over al die spullen. Als ik vertel wat ik bij had op mijn Camino zijn ze vol ongeloof, hoe dat toch mogelijk is. Er is werkelijk waar een wonder gebeurd, ik leef nog steeds ondanks dat ik bijna niets bij had op mijn Camino.
Ik herinner hen er even aan dat het om 22 uur tijd is om stil te zijn in de Gite. Ze beloofde het te doen en het was stil, behalve de bomen zaag wedstrijd. Thuis krijgt Flip een duw, stom, knijp ik in zijn neus of ik trek heel het dekbed van hem af als hij meent een houthakker te zijn. En hij is nog steeds graag bij mij, kun je na gaan.
Er is een dame uit Canada, die om speciale reden voor dag en douw wil vertrekken. Ze kan daardoor niet bij de ceremonie aanwezig zijn. Ze vindt dit wel jammer. Omdat alle “pelgrims” binnen zijn, vraag ik of ze het fijn vindt om het alsnog in de avond te doen. Om 21 uur waren we in de meditatie ruimte , met z’n tweeën, voor een mini ceremonie. Ze vond het erg fijn, dus dat gaf een fijn gevoel.
Al met al was ik gisteren echt ff op, mijn brein kon echt geen blog meer schrijven. Allerlei dingen duikelde door mijn hoofd.
Ik lag er vroeg in, maar weer in standje “ aan”.
Mijn nieuwe oordoppen werken veel beter dan die ik had, waardoor ik weinig hoorde van het gesnurk en uiteindelijk toch in slaap viel.
Om de een af andere reden vond mijn brein het nodig om mij vannacht te laten werken op mijn vroegere werkplek. De verloskamers in het ziekenhuis huis. Het was een vreselijke droom. Gadver!
En toen was het vier uur, in mijn beleving echt midden in de nacht, ik hoorde een knal. Ik ben wakker en luister. Voor een aantal andere mensen is de dag begonnen. Gerommel, gekletst, de hutkoffers worden weer naar beneden gesleurd. Ik voel mezelf beroerd, ik kan echt niet goed functioneren op veel te weinig slaap. Grrrrrr
Als je niet van slechte grappen houdt: stop met lezen. Ik overweeg na een tijdje of ik mensen zou kunnen omleggen. De hutkoffers zijn groot genoeg om ze te laten “ verdwijnen “. De spullen zijn misschien wel te verkopen. Verdien ik er ook nog aan 😁. Als je eerdaags leest dat er een groep is vermist in de Franse Pyreneeën……
Ik overweeg om er uit te gaan en hen aan te spreken, maar doe dit niet. Ik weet zeker dat mijn adrenaline dan toren hoog zou schieten.
Ik wil rustig blijven en proberen te slapen, probeer te slapen, probeer te slapen…… nou dus geen oog meer dicht gedaan. En naar wat ik later hoor de andere pelgrims ook niet meer. Op zolder was er zelfs een man om 2 uur in de nacht met zijn koffer bezig, tot 5 uur, toen ging hij naar beneden. Uiteindelijk sta ik even voor half zeven op om het ontbijt klaar te gaan maken. Ik ben echt doodmoe. Als ik zo moe ben zitten mijn tranen altijd toren hoog. Het is kantje boord merk ik aan mezelf .
Het ontbijt vliegt weg en iedereen vlucht voor mij, hahaha . Nee hoor , ik blijf rustig en vriendelijk. Vul het e.a nog aan, schenk koffie en pak ook zelf een kop. Ik kan het gebruiken.
Maar de complete groep verdwijnt wel voor de ceremonie. Ik laat het, wil ze niet meer binnen houden of overtuigen om te blijven. Ze krijgen een stempel in hun pelgrims paspoort. Ik moet hier en daar nog op de foto of wordt gefilmd. Help, mijn hoofd staat echt op standje moe en moeilijk en zo ga ik nu dus mee de wereld over. Niet op mijn best 😁🤣.
Buiten is het nog donker en het is hartstikke mistig. Boven op de berg en richting Pamplona is een dun laagje sneeuw gevallen.
Uiteindelijk doen wij als team met één pelgrim de ceremonie.
Wat super fijn is, Karin en Axx zijn zo betrokken, ook over mijn welzijn. Hoe het gaat met mij na zo’n dag en nacht. Willen graag weten hoe ik er nu bij zit. Zoals ik al zei, kantje boord. Tranen zitten hoog. Mijn hart gelucht, ik voel mij gehoord en gezien en dat doet goed.
De dag gaat verder, we gaan weer aan de poets en alles in gereedheid brengen voor de nieuwe pelgrims. De hutkoffers staan te wachten om opgehaald te worden, wat er inzit …….
Om 8.50 zijn ze hier in elk geval weg.
Ondanks dat ik moe ben geeft het een heerlijk voldaan gevoel als alles weer netjes is. Ik knuffel met Dusty en kriebel Swiffer, de twee dwergpoedels die hier wonen.
Bel even met mijn steun en toeverlaat thuis en ik voel mijzelf gelukkig.
Rond twaalf uur neem ik een heerlijke douche en voel mezelf dan ook daadwerkelijk een stuk beter.
We hebben weer lekker geluncht.
Ik spreek met mezelf af, dat ik vanmiddag een uur in mijn bed ga liggen. Ondanks dat ik weet dat ik niet zal slapen. Even rust voor mijn lijf en vooral mijn hoofd. Gevalletje zelfzorg, ondanks dat het soms makkelijker is als de stoomtrein gewoon door denderend.
De tekst van mijn kalender thuis, van gisteren en vandaag zijn weer uitermate passend.
Ik neem mezelf ook voor om vanmiddag een lekkere reep puur chocola te gaan halen. Als ik mezelf even uit ga laten en een frisse neus ga halen. Kom ik in een winkel, zie wat een messen je hier zomaar kunt kopen, levens gevaarlijk 😵‍💫. Om 17 uur ben ik weer paraat om te helpen in de keuken.
Ik liep naar buiten en het was heerlijk, beetje rond gedwaald, veel te dure chocolade gekocht. Heerlijk, maar één keer, niet vaker.
Hulp kok zijn was weer fijn, gezellig en serieus gepraat. Toen de leuke kippen ( zonder kop) gaan voeren. Ze zijn helemaal door het dolle heen als je komt met eten. Alsof ze nooit iets krijgen. Ik beken, ik stop ze soms wat extra’s toe.
Ondertussen zijn er vreselijk leuke hartelijke pelgrims binnen gedruppeld, vanuit alle kanten van de wereld. De meeste eten mee en we hebben een heerlijke en gezellige maaltijd. Wat een wereld van verschil met gisteren. Onderling hebben ze het ook leuk, meteen al. Een nieuwe Camino familie is geboren. Geweldig, wat een wereld van verschil met gisteren. ( oeps voor de tweede keer, tis maar dat het binnen komt)
Al met al een geslaagde dag. Morgen is weer mijn vrije dag. Ik ga wel zien wat die dag brengt. In elk geval geen wekker, en ik verwacht zeker geen gekkigheid van deze groep pelgrims, ze hebben er allemaal zin in, maar er zijn ook wat zorgen over een bed voor morgen. Laten we er maar van uitgaan dat de Camino prima voor ze zal zorgen 😃❤️🙏

Geschreven door Nicolewandeltnaarsantiago