Drie weken geleden ging ik iets voor half acht weg vanuit Tilburg . Vanmorgen rond deze tijd verliet ik de alberque. Nog nooit was ik zolang van huis in mijn uppie. Vanmorgen vond ik het vreselijk. Ik wil niet zeuren of klagen , maar het slecht slapen drie weken , paar nachtjes daargelaten die redelijk waren , begint me echt op te breken.
Vanmorgen werd het vogel concert vergezeld van klepperende ooievaars . Hoe mooi is dat en ook de koekoek was weer van de partij. Gelukkig zie ik ook al het moois wel.
Als je boadilla del camino uit bent kom je in een “ klein stukje Nederland” terecht. Vlak , groen , water, bomen, zandpad. Alleen de eenden ontbreken. Te warm voor ze, denk ik.
Het is er echt mooi en rustig, ik loop een oud klein Frans dametje voorbij waar ik gister avond bij aan tafel zat. Zeg haar goede dag in het Frans, ze kijkt blij verrast, en ik wens haar Buen Camino.

Omdat ik zo moe ben huil ik erg snel en ook daar komen de waterlanders. Ik wil naar huis, slapen , geknuffeld en vastgehouden worden door Philip, de kinderen weer zien, afgelebberd worden door Ike en sprinter achter dr oren kriebelen. Slapen in mijn bed en douchen onder onze heerlijke douche.
Maar de dag heeft andere plannen voor mij ,na een flinke huilbui, kijk ik weer om mij heen en loop even later Fromista binnen. De supermarkt is gesloten , want morgen is het feest. Uhhhhh daar ontbreekt mij de logica. Het is vandaag toch nog geen morgen ?
Ik kom de Nederlandse zusjes weer tegen , een van hen maakt een grap over mijn bruine gezicht, wat ik erop smeer. We gaan samen met nog een Nederlands echtpaar koffie drinken en ontbijten. Het echtpaar had de slechtste alberque tot nu. Hij erg slecht geslapen en daardoor niet in zijn hum. Daar snap ik echt alles van.
Na de koffie even naar het toilet, deur kan niet op slot , maar maakt ook niets meer uit🤪. Word steeds makkelijker met sommige dingen. Dan komt de vlakte weer om de hoek kijken , veel groene velden, je kunt eindeloos ver weg kijken. De temperatuur wordt lekker. Ik heb mijn lange broek aan want mijn kuiten zien rood van gisteren. Ik heb een lekker loop ritme , das fijn want het is een hele lange rechte weg te gaan. Het pad loopt langs de weg, die niet bijzonder druk is.
Als ik aan het lopen ben krijg ik een appje van iemand die met mij in therapie was. Zij geeft mij wat fijne feedback en mooie spreuken over tijd hebben en die aan jezelf geven/nemen .
Ook dan komen er weer tranen. Dat duurt wel even, vandaag is het ook 14,5 jaar geleden dat ik Philip ontmoete en nu ben ik hier alleen. Het is echt een onbedaarlijk huilen en ik ben blij dat ik alleen loop en niemand mij hoort.

Wat mij de afgelopen dagen opvalt , de bomen hebben door dat de zomer komt. Waren de bomen een week geleden nog kaal , nu komen er heel snel veel blaadjes aan. Dat is genieten , ook van alle madeliefjes , klaprozen en kamille die langs het pad te vinden zijn. Bij klaprozen zijn er ook die lef bebben, zich graag laten zien. Er staat er een midden op het pad, trots en prachtig . Er moeten al heel wat prlgrims lopend of op de fiets gepasseerd zijn, denk dat iedereen er omheen gaat.
Bij Revenga de Campos loop ik tegen een mooi plekje aan. Heerlijk terras , kippen lopen rond , overal pelgrims, hangmatten. Ik neem koffie en wat erbij, heb toch wat te vieren, 14,5 jaar😃.
De man van Cathy , David , komt binnen en we praten even . Hij en Cathy zijn echt ying&yang. Hij is de rust zelve , zijn vrouw zal wel komen, ze loopt enorm te kletsen onderweg. Zegt hij dan met een liefdevolle lach.
Als ik zit komt er een kip aanrennen, ze verwacht dat er wel iets op de grond valt voor haar. Hier scharrelen ze echt van alles bijelkaar.
Op het moment dat ik ga komt Cathy binnen en begint meteen te filmen en dan tegen mij te praten , ben denk nog nooit zo vaak gefilmd🤪.
Als ik weer even loop, krijg ik een app van Philip , hij vraagt hoe het gaat, hmmmm zeg ik. Ik merk dat ik niet wil zeuren . Even later belt hij mij, weer moet ik erg huilen. We praten even samen en het is zo fijn om zijn stem te horen. Hij zegt dat ik toch naar Santiago moet om naar huis te vliegen , kan ik het net zo goed lopen.😉 Als ik zou slapen dan was er ook niet zoveel aan de hand , denk ik. Elke dag ben ik wel aan het werk met wat ik in de therapie geleerd heb, maar die vermoeidheid ..... nekt me. Philip zegt een kamer voor mij te regelen in Carion de los Condes. Wat een lieve schat is het
Voor mij loopt de man waar ik in Larceveau een stuk in de regen liep . Als ik naast hem loop , loopt hij alleen te mopperen dat het saai is, heet is en vervelend deze weg.
Tja dan maak je borst maar nat voor de komende dagen. Hij loopt te stampen en de stoom komt nog net niet uit zijn oren , ik laat mijn tempo zakken , hier heb ik geen zin in. Hij stampt van mij weg .
Ik heb ondanks de vermoeidheid een fijn tempo , fysiek is er niets aan de hand vandaag. De zon is warm en ik besluit dat ik toch wel iets voor op mijn hoofd nodig heb.
Krijg ik van Philip een app ivm een kamer , 2 of 3 personen . Hoop op rustige mensen.
Bij Villalcázar de Sirga ga ik naar de kerk kijken. Midden op de weg staat een trapje, geen mens te zien. Jammer dat ie te zwaar is, lijkt me leuk net quilts erop. Past ook niet in mijn rugzak.
Op het terras zitten Wim en Bob. Wim laat de trouwjurk zien die hij heeft uitgekozen . Erg mooi, maar zeg ik, die kan ik niet aan, met mijn kipfilet armen . Hij gaat op zoek naar een nieuwe, drie maal scheepsrecht. Als we elkaar dan weer zullen zien , kan ik kijken of het wat is.
Nog 5 km te gaan.
Voor mij loopt een stel , pelgrims, Hand in hand , ze stoppen geregeld om elkaar te zoenen . Wat heerlijk om te zien. Als ik hen passeer zeg ik hoe mooi ik het vind om te zien hoeveel ze van elkaar houden. Twee stralende gezichten .
In de verte zie ik hoge bergen met sneeuw erop, er waait een frisse wind vanuit die richting .
Als ik dan in het hostel kom en de kamerdeur open doe, kan ik wel juichen .
Een kamer voor mezelf , gekke lieve Flip. Keukentje , badkamer . Heerlijk , schoenen uit, even op bed liggen. Ik neem een bad en ga op
pad voor wat boodschappen. Naar de apotheek ( kijk hoe prachtig deze eruit ziet binnen)voor paracetamol, iets natuurlijks om te slapen en nieuwe oordoppen. Zo als het nu vannacht niet lukt....
In een Camino winkeltje doe ik mezelf oorknopjes cadeau en een hoedje .
Dan nog wat vers spul halen om te eten.
Op het terras zitten Ellen, Paul , Jonathan en nog twee prlgrims, ik ga ook wat met ze drinken.Vertel hoe mijn dag was en krijg bemoedigende en lieve reacties. Na een uur ga ik naar mijn kamer . Eitjes koken voor onderweg , eet wat rauwkost en bak twee eitjes voor mezelf , heerlijk, simpel en rustig, als toetje verse aardbeien .

Zo meteen theetje , oordoppen , pilletje en onder de wol even lezen. Kan bijna niet wachten, maar niet te vroeg , want morgen maakt niemand mij voor zessen al wakker . Ik hoef pas om 12 uur de kamer uit 😃😃😃

🙏🍀😃❤️

Geschreven door Nicolewandeltnaarsantiago