Na zo’n dag als gister zou je denken dat ik zou slapen als een os. Maar voor mijn gevoel heb ik niet geslapen. Vast wel wat, maar zo voelde het niet. Dat lag niet aan snurkers, want het was echt een hele rustige kamer, 10 mensen en eentje die schattig snurkte , ik hoorde het niet als ik mijn oordoppen in had.
Gezien de dag van vandaag dus veel te veel gedaan gisteren.
Ik stond op en mijn voeten deden geen pijn, ook geen spierpijn. Ik was dus blij. Vannacht heb ik wel pijn in mijn benen gehad. Rustig aan mijn spullen weer inpakken om op pad te gaan. Kwam er om 7.20 een zeer onvriendelijk hospitalero iedereen die nog op bed lag er uit jagen. Om 8 uur moet de tent weer leeg zijn. Om schoon te maken voor de volgende lading pelgrims. Maarja als je in een kwartier je biezen kunt pakken, zit je niet op zo’n mopperkont te wachten. Ook goede morgen. Ik blij dat ik er al uit was 🤪.
Om kwart voor acht stapte ik buiten, aan het wegdek te zien net een enorme plensbui geweest, maar nu was het gelukkig droog. Wel erg bewolkt en koud, 11 graden. Ik loop een klein stukje op met de Thaise die ik in Saint Jean pied de port heb ontmoet, en nu voor de eerste keer weer zie. We sliepen op dezelfde kamer in gite Buen Camino. Zij was samen met haar vriendin, maar nu sinds een paar dagen niet meer. Te veel onenigheid over hoe snel , waar pauze, waar slapen en dat soort dingen. Ze hebben besloten iedere apart verder te gaan. Goed om dat te doen denk ik, nu waren ze beide blij.
Ik ga redelijk snel alleen verder omdat ze erg langzaam gaat, zo langzaam dat ik echt moeite moet doen om aan te passen. Voelt niet fijn en dus zeggen we gedag . Binnen een paar kilometer ga ik mijn voeten voelen, merk ik dat ik mezelf weer af vraag wat ik aan het doen ben hier. Ik slaap waardeloos, thuis was dat sinds een paar weken net weer wat beter geworden, na vier jaar erg slecht slapen. Ik ben moe, keer naar binnen, de wolken zijn grauw. Als ik adem dan komende wolkjes uit mijn mond. Zo koud is het.
Ik merk dat ik vooral naar beneden kijk. Ik voel elke steen , kiezel, droge modder afdruk onder mijn voeten. Naast de paden veel dor gras en andere half dode planten. Ik kijk vooral naar de grond om mijn voeten niet op stenen te zetten en heb erg weinig oog voor mijn omgeving. Geen pelgrims dicht in de buurt van mij. Zo loop ik een tijd en gaan mijn gedachtes met mij aan de haal. Ik merk dat ik mezelf erg zielig vind vandaag . Dat vind ik een zeer vervelende eigenschap.
Na een poosje krijg ik het ook nog voor elkaar , ondanks dat ik steeds naar de grond loop te kijken, om te struikelen over een steen. Mijn tranen zitten erg hoog. Ik kan mezelf gelukkig opvangen met mijn stokken, hoewel mijn schouders dat niet fijn vinden. Maar het voelt even later wel een beetje als een wake-up call.
Ik heb een keuze om anders te doen, te voelen en kijken naar dingen. Ik ga bewust weer naar mijn omgeving kijken, veel gras vandaag. Na de tweede heuvel , hè ik noem het geen berg meer 😃, het plaatsje Grañón , daar staat een foodtruck. Met heerlijke koffie en allerlei andere lekkere dingen. Ik eet mijn overnightoats. Het waait hard maar ik kan beschut zitten en zie dan Peter en Ellen uit de USA weer. Super leuke , lieve en hartelijke mensen. We raken met elkaar in gesprek en zijn het erover eens dat wat ik gisteren gedaan heb, “ very crazy” was. Niet slim, het gedrag van doorgaan heeft mij gebracht tot het diepte punt van mijn burn-out.
Wat wel mooi is dat dit dus weer een goede les is, een leerschool voor de rest van de tocht en mijn leven. Het is belangrijk te leren om te stoppen voor mijn lijf er de brui aan geeft.
Ook zij hebben al moeilijke dagen gehad. Nu hebben ze de hele route gepland , geen rust dagen maar wel geregeld hele korte dagen. Vandaag gaan ze 9 km. Ellen is blij want heeft twee blaren, nu weten ze dat ze de hele route in 40 dagen gaan doen. Ik loop met hen op en dat is fijn. Leidt mij af van mijn pijn en vermoeidheid. Het weer wordt niet beter, gure wind. Zolang ik loop is het goed, maar met stilstaan voel je de kou. Omdat Ellen en Peter iets staan te lezen loop ik verder , tis echt te koud. We zullen elkaar wel weer zien. Zag ik nu voor het eerst in 12 dagen Cathy uit de USA weer, ze herkende mij nog. Nog steeds alles aan het filmen terwijl ze loopt. Zij en haar man lopen de camino Frances voor de vijfde keer helemaal , in 2014 begonnen.
Ik probeer meer te genieten van wat ik zie, maar blijf het zwaar hebben, in het volgende dorpje? Na heuvel drie , wil ik weer koffie drinken. Maar er is geen levend wezen te vinden , laat staan koffie. Vanaf daar loop ik bijna de hele tijd langs een grote weg, de N120. Razend verkeer, weinig kans dat ik veel vogels hoor. Op naar de koffie in dorp drie 😃. Weer een heuvel op en blij als ik het zie liggen. Welkoms borden, heerlijk pauze nemen hier, genieten , rusten. Ik kan niet wachten , voel mezelf blij. Lekker binnen zitten en koffie drinken.
Uhhhhh niet.
Geen hond of mens te bekennen, fatamorgana, of droom van het dorp. Op het pleintje besluit ik mijn regenhoes om mijn tas te doen en mijn cape te pakken , het drupt een klein beetje en als het nodig is gooi ik hem zo om. Een jong stel uit Kroatië is er ook, doen de regenbroek aan en gaan wat zitten eten. Ik zie hen al een paar dagen , zo vriendelijk , ook heel leuk samen. Ik wil niet gaan zitten ivm met de kou en wind en ik ben erg bezweet. Ik neem mijn komkommer uit mijn tas en terwijl ik verder ga maak ik die soldaat. Het is een Spaanse , die zijn de helft kleiner 🤪.
Ik moet na een half uurtje mijn poncho omgooien , het regent een beetje. Ik voel mezelf nog steeds maar zo zo. Nog steeds langs die eindeloze N120. Zoef, zoef, zoef. Ik besluit om tegen elke tegemoet komende vrachtwagen te gaan zwaaien. ( vraag me niet hoe ik het verzin) Dat is leuk, de ene chauffeur zwaait terug, een ander claxonneert een keer en weer een ander ziet me niet of heeft geen zin om te zwaaien. Maakt me niet uit, ik heb er lol in. Een keer vier keer claxonnerende vrachtwagens achter elkaar. LOL 😂, vraag mezelf even af wat de pelgrims achter mij er van denken , maar besluit dat me dat niet boeit .
In villa Mayor del Rio, zit een restaurant , joehoe! Klein ommetje , maar daar ga ik heen. Ik zet mijn rugzak ik de warme sere en ga koffie bestellen en tortilla. Een jong meisje moet het nog leren en ik versta geen Spaans , maar haar baas is een enorm onvriendelijke bullebak. Ik heb met haar te doen.
De koffie is heerlijk heet en de tortilla warm. Ik app even met Philip , hij merkt dat het mij niet goed gaat en belt mij daarom even, dan moet ik huilen. We praten even en het is heerlijk zijn warme stem te horen. Hij gaat een plekje voor mij zoeken in Belorado. Als het ff kan kleine kamer , weinig mensen. Daar heb ik echt veel behoefte aan. Zo’n lieverd, na 14,5 jaar nog steeds zo blij dat ik hem van het internet heb geplukt 😃. Al snel krijg ik een berichtje met gegevens van de alberque/ hotel. Heerlijk een kamer voor mezelf , ik kan hem delen met een ander , twee een persoons bedden. Dan kost het maar 15€ i.p.v. 30. Maar ik heb geen hele knappe aardige man ontmoet waarmee ik de kamer zou willen delen😉.
Er komen nog meer pelgrims binnen met rugzak, komt er een dame fel vertellen dat ze niet binnen mogen staan, in de hal. Ze zegt niks van die van mij en ik doe of ik gek ben.
Ff gaan plassen en weer in de benen, nog ongeveer 5 km te gaan. Het is droog, maar zo koud dat ik besluit mijn cape aan te doen tegen de wind.
Mijn zwaai naar de vrachtwagen missie wordt voort gezet. Daarin heb ik pret. Na een klein half uur begint het ineens enorm te gieten. Zo erg dat ik niet even mijn cape en rugzak af kan doen om die hele handige, erg dure, onderbeen en schoen beschermers ( tegen de regen ) aan te doen. Dan zou ik tot mijn ondergoed nat zijn in twee minuten. Nergens beschutting , het is ijskoud, wind en regen in mijn gezicht, ik kan amper mijn ogen openhouden. Soms lijkt het wel hagel maar daar wordt je niet zo zeiknat van.
Ik ga gewoon door met zwaaien , dat is op dit moment echt het enige leuke wat er is. Dan komt het dorp in zicht en merk dat de regen weer mijn schoenen in loopt. Blij dat ik er bijna ben , loop ik de alberque zo voorbij 😳 de foto die Philip stuurde leek totaal niet op wat ik zag. Ik lette niet op de naam . Tja is dat de foto van het stadje van de bookingsite. Weer terug , gelukkig wordt de regen minder. Ik kom mijn aanstaande en zijn vriend weer tegen, twee verzopen katers. Geen tijd gehad om regenkleding aan te doen.
Drijfnat stap ik de receptie binnen, wat is het dan fijn als er iemand is die Nederlands spreekt. Ik krijg mijn kamer toegewezen , heerlijk , droog, warm en een quilt op bed. Wel een uit de fabriek , maar doet er niet toe. Ik ga douchen , schandalig lang en warm. Dan afdrogen met een echte handdoek , ik kan niet beschrijven hoe heerlijk dat is. Een handdoek i.p.v. een snel droog zeem.
Alles is zo nat en vies, ook dingen van gisteren nog nat dat ik besluit de wasmachine te gebruiken. Geld erin en over 50 min klaar, niet dus, water niet afgepomt. Naar de receptie , langleve Google translate, want de Nederlandse is weg. Hij wordt weer aangezet , weer 50 minuten. Ik kom terug, water wel afgepompt, niet gecentrifugeerd. Weer naar de balie, reset, over 45 minuten klaar. 😳 niet mijn dag denk ik. Nu nog in de droger anders morgen heel verl natte was, het is te koud om te drogen aan de lijn. Tijdens het wasmachine gebeuren raak ik aan de praat met Cathy, ze is echt een typische Amerikaanse. Maar zo leuk. Zij zit ondertussen te eten als een bootwerker in de keuken. Een grote pan met havermout gekookt, met een saus er door heen. Popcorn gemaakt in de magnetron en deze combi, drie schalen weg gewerkt. Omdat ik de droger wil gebruiken en die vol zit met handdoeken van de alberque haal ik ze eruit. Vouw ze ook maar meteen even op,😂😂 ik zie Philips gezicht nu voor me. Ach Cathy zegt “ thats nice”. Er staan vijf wasmachines , drie kapot , een goede en dan die ik gebruikte, een hoop verzopen mensen met natte kleding. Die van mij is schoon droog en opgerold de tas weer ingegaan.
Tijd voor het pelgrims menu , ik heb trek. Het is erg druk. De jonge man loopt echt de benen onder zijn lijf vandaag . Hij is helemaal alleen, 21 mensen in restaurant en dan de bar ook bij houden . Daarnaast de wasmachine drenkelingen helpen, hij lijkt wel een vliegende Hollander. Ik heb lekker gegeten en merk ook echt dat ik echte trek heb. Terwijl ik zit te eten zie ik meneer apneu binnen lopen 😃 dubbel blij dat ik een kamer alleen heb. Hoe zou ik hem toch van me af kunnen schudden🤔.
Zo nog een lekkere kop thee en dan in bed nog even lezen. Hoop morgen weer een betere dag.
De zon is net dan eindelijk nog doorgebroken en dat geeft alles al weer een beter gevoel.

🙏🍀❤️

Geschreven door Nicolewandeltnaarsantiago