We zijn weer terug in Zeven , Duitsland. Vanuit de camping stap je zo op de pelgrimsroute naar Santiago. Daar loop ik uiteraard niet heen, maar een stukje vande route lijkt mij fijn, maakt mij blij.
Dus weer een stukje van mijn Camino .

“Camino“ betekent “weg”. In april was dit “el Camino de Santiago / Frances “. De weg naar Santiago over Franse route. Iedereen loopt zijn eigen weg in het leven. Soms wat makkelijker dan anders. Ook voor de ene wat beter te doen dan voor de ander. Het is net wat het leven je wil leren. Of je op dat moment open staat om te leren en ontvangen.
Pelgrim zijn is wat anders dan wandelaar , voor mij. Het houdt voor mij in dat je een langere tijd , in mijn geval alleen, uit je eigen omgeving bent. Weken , honderden kilometers lopen. Totaal aangewezen op jezelf , leert van wat de dagen je geven. Dat er laatjes in je hart en in buik open worden gedaan. Dat de archief kast, daar aangelegd , weer open wordt gemaakt en je word geconfronteerd met wat daar verborgen lag. Dat je die dingen gaat voelen, beleven en sorteren. Sommige dingen kunnen er zomaar uit. Andere zaken moeten nog even onder de loep genomen worden. Ook zijn er dossiers die vast en zeker nog niet bekeken zijn. Daar zal het nog niet de tijd voor zijn. Opruiming, leven vanuit je hart i.p.v. vanuit je ( in mijn geval)?ophol geslagen hoofd. Gedachtes zijn maar gedachtes, geen waarheden. Je buik/ hart gevoel , dat verteld je wat er werkelijk toe doet. Een beetje gezond verstand is daarbij ook best handig.

Pas liep ik mijn Camino naar Barneveld. Dat was een avontuur. Ik plande om die week te gaan, 109 km in 4 dagen. Je kunt een datum prikken om te gaan lopen , helaas kun je niet het weer regelen of reserveren. Of maar goed ook, zo kun je leren van de omstandigheden die je geschonken worden.
Ik heb die dagen veel geleerd, maar vooral om dankbaar te zijn.

Ik kon daarna in het huis van mijn schoonzus bijkomen. Wat was dat fijn, alleen , overdenken hoe het was gegaan . Maar eerlijk is eerlijk, naar mezelf toe, ik ben ook wel vreselijk hardleers. Het was niet een beetje zwaar, het was loei zwaar , vooral die laatste dag.
De volgende dag begon onze vakantie.
De jaren dat ik ziek was gingen wij naar een klein dorp in Oostenrijk op vakantie . Heerlijk om daar te zijn. Maar echt vakantie was het ook niet omdat ik toen niets kon doen of verdragen. Vorig jaar hebben we een camper gekocht. Omdat ik dacht dat het goed was om eens uit mijn cocon te stappen en ik graag wat meer van, in elk geval Europa , wilde zien.
Zoals de meeste weten, ging het erg slecht met mij vorig jaar. Het camper plan was ook daarom een erg slecht idee, toen.
Maar ik ben in therapie geweest en heb veel geleerd , vol goede moed op pad. Via Duitsland , naar Denemarken. Vandaaruit naar Zweden, met een boog zuid Zweden door, weer terug naar Duitsland en huis. Mooi plan, geen echt plan , te wijzigen of bij te stellen .
Helaas blijkt al vrij snel dat ik weer erg over prikkeld raak van al het reizen. ( bij vertrek was ik ook al erg moe) We gaan een tandje rustiger. Maar ook dat mag niet echt baten. Hoofdpijn, misselijk , uitgeput , pijn in nek, schouders , zo erg! Voorheen had ik dit elke dag en ik vraag mij nu af, hoe het mogelijk was dat ik nog overeind stond. Nou ja, deed ik natuurlijk ook niet.
De tranen vloeien, teleurstelling en frustratie. Philip en ik praten en besluiten dat de camper er weer uit gaat. Hij kan hem natuurlijk ook houden en samen met Ike erop uit gaan. Philip vindt het namelijk heerlijk , ultiem vakantie gevoel. Maar Philip wil graag zijn vakantie dagen samen met mij doorbrengen.
Ondanks de teleurstelling , schiet ik niet in paniek, neem ik rust en ben ik blij als de de kogel door de kerk is en dat ik dus goed voor mezelf zorg, door te besluiten dat dit niet goed voor mij is. Blij dat Philip mij steunt. Ik ben trots op mezelf , geen boze , kritische stemmen in mijn hoofd.
Dat houdt ook in, dat ik ook deze vakantie weinig heb gewandeld. Ik moet rust nemen om weer verder te kunnen. ( we moeten immers ook weer terug) Ik lees en quilt. Doe de camping dingetjes die gedaan moeten worden . Dat vind ik heerlijk. Ik hou dus wel van de camping , maar ik hou er niet van, om de dag verkassen en rijden/reizen.

Daarom de laatste week in twee delen gehakt, Duitsland en dan nog drie dagen in Nederland . Rust. Ik voel ruimte en energie om te lopen. Dus stap ik de deur uit, de camping af, het pad op. Ik ga een stuk lopen van “ Camino de Santiago “ in Duitsland . Een stuk heen en ook weer terug. De route staat aangegeven met stickers, ff uitvogelen hoe de schelp je de weg wijst want dat kan per regio verschillen. Het hart vande schelp is de pijl. Ik heb er zin in. Zeg rond lunch tijd weer terug te zijn. Vier uurtjes.

Vanaf de camping loop ik een bospad op. Dit stukje heb ik al vaker gelopen om naar het centrum van Zeven te komen. Daar heb je de beste ijssalon van Europa.
Wat grappig is, bemerk ik bij mijzelf , de blauwe stickers met gele schelp erop , zijn leuk. Maar dat hier iemand met een pot gele verf pijlen heeft lopen maken, dat gevoel is geweldig. Daar maakt mijn hart een sprongetje van. Glimlach op mijn gezicht , ik ben onder weg.

In Zeven loop ik langs een mooie( gesloten) kerk en het oude klooster. Prachtig gebouw, nu als museum in gebruik .
Direct daarna op een oud pand en mooie tekst , zo naast de kerk .
Ik loop langs de weg, de pijlen volgend en steek een spoor weg over, twee zelfs. Als je kijkt lijken ze eindeloos lang te zijn . Soms kan mijn weg ook zo aan voelen , dat het eindeloos lang duurt , eer ik bepaalde zaken zie of door heb. Maar ik moet ook reëel blijven en erkennen dat ik echt veel stappen heb gedaan het afgelopen jaar. Daar wil ik op focussen .
Ik zie veel weilanden , veel maïs, het graan is bijna overal al binnen. Als mensen mij passeren zeggen ze vriendelijk goededag, auto bestuurders zwaaien even. Wat is het leven mooi.
Ik geniet van de wind die waait door het gras, de mais velden en de bladeren van de bomen . Elke boom lijkt anders te klinken. Prachtige zonne bloemen langs de weg.
Ik zie boeren hard werken , lekkere koeien mest uitrijden. Geeft mij een heerlijk buiten gevoel. Ben ook wel blij dat mijn was er niet in hangt te drogen. Bij een boerderij word ik getrakteerd op gekuild gras. Dat vind ik zooooo lekker ruiken.
In Oldendorf kom ik langs een gasthoff, uitgestorven . Ik voel aan de deur , die is open. Ik roep hallo en een oude man komt er aan schuifelen . Hij vraagt wat ik wil, ik zeg dat ik heel graag even naar het toilet wil en een kop koffie . Ze zijn eigenlijk gesloten , maar hij maakt koffie voor mij en brengt die buiten naar het terras. Daar praten we even , wat ik aan het doen ben. Of het niet eenzaam is, zo alleen wandelen? Nee het is heerlijk , genieten van alles wat ik hoor, ruik, zie en voel . Wat een vriendelijke man. Ik vraag of ik het kopje do naar binnen moet brengen , nee hij haalt het wel weer op. Als ik later terug loop staat mijn kopje er nog. Ik heb in elk geval genoten van het kopje, naar slootwater smakende , koffie.

Op en gegeven moment kijk ik rechts een pad in, een zandpad tussen de velden door. Ziet er mooier uit dan waar ik loop. Of lijkt dat maar zo? Net zoals dat het gras bij de buren altijd groener lijkt. Ik blijf op mijn pad, geniet verder, net zoals voor ik dat pad zag. Omdat ik graag een stuk pelgrimspad wilde lopen.

Ik kom een muis tegen, nieuwsgierig rond kijkend, totdat hij mij ziet. Dan schiet hij in zijn holletje. Jammer , ik vind het zo leuk om te kijken waar hij mee bezig is. Na twee uur lopen moet ik een stuk drukke weg gaan volgen. Daar heb ik geen zin in, tijd om om te draaien. ik vind vier uur lopen ook wel weer genoeg. Ook weer leuk om nu alles vanaf de andere kant te bekijken . Echt niet het idee dat ik weer het zelfde pad loop. Aan de andere kant van de weg zie ik veel fruit, bramen , bessen , appelbomen en kastanjes . Ik pluk wat bramen , ze zijn heerlijk zoet . De bramen ik tegen kwam onderweg naar Barneveld waren allemaal nog rood of hard.
Ook kom ik een bord tegen van een naam genote. Ik ga er ff voor liggen om een foto te maken. “fusspflege” . Nou die van mij mogen wel eens verzorgt worden. Zo veel eelt heb ik. Daarnaast ook twee blauwe nagels overgehouden aan mijn laatste avontuur. Daar kan ze niet zoveel mee denk ik, lakken misschien , alles blauw .
Ik ga weer lekker op pad.ik zie vliegen op de bramen, hommels en bijen op de zonne bloemen en heel veel witte kleine vlinders op kleine witte bloemen . Ze gaan ook niet op andere bloemen zitten, grappig is dat.

Ik zie paarden in de wei , blijf stil staan en eentje komt naar mij toe. Heel enthousiast wil ik het paard aaien. Het paard schrikt.
Dat is niet mijn bedoeling . Ik bedenk mij dat paarden je gedrag spiegelen . Als ik iets leuk vind, kan ik er nogal enthousiast en onbesuisd inspringen. Of als ik mijn mening wil ventileren. Misschien wel “ te” voor de ander. In elk geval wel voor dit paard. Ik zorg dat ik rustig word en probeer het opnieuw. Ze komt weer. Ik pluk wat dor gras en geef het haar. Nu gaat het goed. Als mijn hand leeg is , wil ze meer. Ik pluk weer wat en na een tijdje vervolg ik mijn weg.
Ik kom langs een tuin met heel veel rozen . Denk aan Deborah, uit Australië, die ik op mijn Camino de Santiago ontmoete. Zij houdt heel erg van rozen, maar deze groeien niet goed in Australië . Ik denk aan Cathy en David, Jonathan, Ellen en Paul, uit Amerika. Christhoper uit India. Patrick en Irene, Mauritz en Maurice uit Duitsland. Andy, Amanda uit zuid Afrika. Wim en Bob uit België . Marieke en haar wandel groep en Karin en Henny, Henk en Hennie, Sandra, Zoë uit Nederland . De groep van de laatste dagen. Mensen die ik hier vergeet te noemen. Allemaal mensen die mijn Camino mede zo mooi hebben gemaakt. En waarom? Zomaar , gewoon, graag, omdat het fijn is. Mijn Camino familie.

Even voor het stadje Zeven, gaan er blaren van 2,5 week geleden opspelen . Al die tijd geen last meer van gehad, lekker verborgen onder mijn eelt . Maar nu doen ze met de stap meer pijn. Pfffff wie had dat nu kunnen bedenken . Nou ja, ik zelf misschien.
Waarom “ moet” ik ook direct weer 4 uur gaan lopen? De blaren vertellen mij mijn verhaal weer, aan mijzelf . Het kan wel lijken dat alles okay is, aan de buitenkant, oppervlakte. Maar leer goed naar jezelf luisteren! Oefening baart kunst, de boodschap is binnen en ontvangen. Ik ben dankbaar voor de les , ook al doen mijn voeten gruwelijk zeer.
Ik loop door een mooi parkje, een geweldige kinderspeeltuin is daar. De glijbaan roept , ik klauter naar boven en roetchhhhhh naar beneden. Heerlijk, tis een super glijbaan. Zo eentje waar je vanaf vliegt.
Als ik van zwemmen hield of als het bloedheet zou zijn, zou ik even zijn gaan zwemmen in het natuurbad van Zeven, het is echt prachtig! Nog een klein stukje en ik ben weer thuis, op de camping bij Philip en Ike. Rustig middagje voor de boeg en ik had al lopend besloten dat ik weer een blogje wilde schrijven.

🙏🍀😃❤️

Geschreven door Nicolewandeltnaarsantiago