Van morgen kwam ik beneden en daar stond me toch een ontbijt tafel. Ik was toch echt de enige die er sliep. Super hartelijke dame, uitgebreid ontbijt. Dat ik niet zoveel neem , is dan jammer. Vervelend vind ik het niet meer. Ik ga niet ineens anders doen omdat die mevrouw zo haar best heeft gedaan. Daarnaast was het zo gezellig dat ik veel te laat de deur uitging. Briljant op zo’n hete dag. Lesje voor morgen. Maar mijn eerste vrienden op de fiets ervaring was hartstikke fijn.
Ik heb mijn boeten goed ingepakt met fixomull , op de plekken waar ik gisteren last had, maar nog geen blaren zie. Vol goede moed en zin op pad. Het is natuurlijk al meteen flink peentjes zweten weer. Ik ben drijf nat, binnen een kwartier . Inkloppen door Engelen, bijzondere wijk. Door het weer lijkt het wel een dode stad. Maar wat is het mooi en rustig terwijl ik over de dijk, langs de Maas loop. Een nadeel is , geen schaduw. Waar ik gisteren 80% in de schaduw liep, is het nu zon Zon ZOn ZON. Goed ingesmeerd, hoedje op , zonnebril . Veel water drinken. Ik ga ergens koffie drinken na twee uur te hebben gelopen. Een vrouw en haar zoon vragen wat ik ga doen en zo hebben we ern leuk gesprek. Zoon lief, leeftijd van Luuk, zegt nog even voor ik ga “ hebt u zich wel goed ingesmeerd mevrouw “ ? Super lief.
Dan komt er een oudere man uit de keuken, net als ik mijn rugzak weer op mijn kont zet. “vrouwke wé goade gij noaw doen”? Dus ik probeer het kort te vertellen , ik kan nog steeds niet iets beknopt zeggen en snel tot de kern komen. Valt nog iets in te leren, hief niet altijd zoveel te lullen. “ kunde dé nie in andere keer doen, ge bent hartstikke gek”. Ik lach naar hem, zeg dat ie gelijk heeft, zwaai en ga weer op pad. Hij moest eens weten hoe “ gek “ ik een jaar geleden was. Ben het nu nog een beetje ...... ik kan trouwens ook niet zo goed plat praten/ schrijven. Die meneer wel. Maar ja lopen kun je plannen, het weer niet.
Ik zie een paar koeien in een meertje verkoeling zoeken . Heerlijk, slimme beesten.
Dat weer , die hitte, sodeju..... zo das ff gezegd. De hele dag , vraag ik mij af, of ik hiermee door moet gaan , mijn blaren groeien ondanks de flixomull. De stoom komt uit mijn oren, water loopt er net zo hard weer uit, als dat ik het erin giet. Ik drink wel voldoende , onder het lopen maar twee keer naar de wc, das weinig zou je zeggen, maar wel licht van kleur. Dus al die flessen water zijn niet voor niks.
Maar als ik mij er steeds weer op betrap, mijn gedachtes over de hitte, dan kan ik heel bewust kiezen om iets anders te denken. Ik kies er voor te genieten van de prachtige ver gezichten , ik hoor de wind in de bomen, het riet en geniet er enorm van als hij even wat harder zijn best doet. Maar ik kan je vertellen dat het soms echt niet mee viel , om mijn gedachtes om te zetten, terwijl ik liep te smelten.
In de Maas hangt een kind in een klein bootje achter de grote bood, dat lijkt mij nou echt dikke pret voor het ventje .
In Oud Empel, wat een mooi plaatsje, kom ik bij een kappel, ik ga er weer een kaarsje aansteken, vandaag een voor mezelf . Dat mijn missie om naar Barneveld te lopen mag slagen. Blijkt de kapel ook een connectie te hebben met Spanje, de Camino , er hangt zelfs een stempel . Blij en vol goede moed ga ik weer verder.
Ik eet lopend mijn komkommer, niet zo lekker zo lauw , wel gezond dus hij vliegt er helemaal in. Onderweg ook veel schapen, met vacht, soms is er geen schaduw, dan weer wel, gaan ze toch bij elkaar in de zon liggen. Pffff mis ik echt even iets.
Ik zie ergens een NB sticker, staat eronder, “dan denk je aan Brabant “. Nou nee , ik denk dan, wat leuk een sticker met mijn initialen. Jullie ook voortaan, of niet?
Rustig aan loop ik door Gewande, had er nog nooit van gehoord. Heel rustig , in alle dorpen trouwens, geen inwoner te bekennen. Blijven allemaal binnen. Eindelijk zie ik schaduw, ik plof neer, hoofd naar beneden , voeten omhoog op mijn rugzak . Ik kachel in. Het gras is niet eens koud. Blijf zo een poos liggen, voel mezelf wat beter, eet en drink iets en ga weer even liggen. Er komt een auto langs , gaat heel langzaam rijden om te kijken of ik wel okay ben. Als ik zwaai rijd hij weer door . Even tussendoor wil ik wel zeggen dat er een hoop idioten rijden op zo’n smalle dijk. Tis geen race baan. Ik lig er uiteindelijk wel drie kwartier, dan doe ik droge sokken aan, ruim alles weer in mijn tas. Weet nu niet meer zo goed waarom er zoveel uit was. En gaan met die banaan .

Onderweg naar Mare Kessel loop ik langs een hoop wilgen, eentje is er kapot, de stam is terhoogte van het hart, gespleten . Uhhhh ja misschien heeft een boom geen hart, maar in vergelijking met de mens , op die hoogte bij de boom. Er zit een groot gat, om de een of andere manier raakt dit mij enorm. Net zoals zoveel bomen op mijn Camino. Ook al is mijn hart gebroken, gekwetst, beschadigd , er is altijd, net als bij deze boom, een mogelijkheid om door te groeien. De boom had enorm veel takken en bladeren, ondanks het gat. Ik ben ook enorm gegroeid het afgelopen jaar en hen er trots op, blij mee. Dit is even een moment om er bewust bij stil te staan. Dan kom ik op een weg, langs de dijk, ohhhh wat lijkt hij lang. Eindeloos lang en nergens schaduw. Pfffff ik heb het zwaar, echt zwaar.
Dan komen er twee fietsers mij tegemoet , heb hun eerder op de dag ook al gezien. Zij stoppen , vragen waar ik naar toe moet want het pontje ligt eruit, reparatie. Oehhhh ik vraag hoever. Daarna bedenk ik dat ik deze nog niet moet hebben , maar de volgende. Ze zijn ook nieuwsgierig wat ik die, tja lopen , maar waarom. We hebben even een fijn gesprek en dit lijdt mij even af van de eindeloze weg. Maar dan uiteindelijk , echt waar, komt het eind in zicht. En ook schaduw van een grote boom. Er zitten vier fietsers onder. Kom ook maar even in de schaduw , want het volgende stuk ..... jullie raden het al. Ik zeg maar niks. De thermometer op zijn fiets gaf 41 graden aan in de zon. Oeps, ik bedenk mezelf , als dat zo is, dsn voel ik mezelf nog best goed. Als ik verder ga zie ik in het asfalt een gat en daarin groeien plantjes. Pal in de zon , midden op de weg. Mij verteld dit plaatje dat , ook al lijkt het soms onmogelijk , als je wilt, kun je een weg vinden. Dan kun je groeien , op ogenschijnlijk onmogelijke plaatsen. Alleen duurt het soms zo vreselijk lang om te zien hoe dan.
Tijd om mijn paprika soldaat te maken, uhhh niks knapperigs meer aan, hij lijkt wel gewokt. Wel te lang dan.
Op een gegeven moment heb ik het idee dat ik misselijk word. Dan gaan er alarm bellen rinkelen . Nergens schaduw, behalve in een tuin naast een huis. Ik bel aan en vraag de meneer of ik even in zijn tuin mag zitten. Natuurlijk mag dat, of ik nog iets snders nodig heb. Zo lief, als je maar durft te vragen. Ik plof in het gras , ga liggen , eet en drink weer en voel dat ik langzaam weer afkoel . Ik lig hier ook weer drie kwartier , maar een praatje met meneer en ga dan weer oppad. Wel met lood in mijn schoenen deze keer, ik heb moeite om te genieten en na een kwartiertje loop ik langs een gezellige “ thee tuin , ons Heidje” nou ja ze hebben er vanalles. Ik wil een water ijsje . Als ik naar beneden loop komt er een aller allervriendelijkste vrouw aan lopen . Ze loop meteen haar foodtruck in , maakt een doek nat en legt die in mijn nek. “ zo bikkel, ga jij maar even lekker in de schaduw zitten “. Ik heb daar ook weer een uur gezeten, hartstikke leuk zitten praten en opgebiecht dat ik het sinds mijn vorige stop echt niet leuk meer vind.
Maar na een uur voel ik mij weer goed. Maak mijn zonne hoedje drijf nat en ga weer. Om 17 uur, drie kwartier voor mijn eindpunt , ben ik op op op. Plof naast het fietspad in het gras, doe mijn schoenen uit. Drink en eet wat. Bel met Flip, ik moet huilen. Hij wil mij komen halen. Ik zeg nog niet, eerst rusten, afkoelen , drinken, wat noten eten, blaar door prikken. Heel mijn tas word weer uitgepakt. De flixomull is bijna helemaal losgelaten. Ik ga een hoop nieuwe knippen en plakken en besluit om op mijn sandalen verder te lopen. Dan bedenk ik dat ik China olie bij mij heb, munt olie. Ik druppel het in mijn nek, leg er een zeik natte zakdoek op en ik voel mezelf afkoelen . Wat een geweldig gevoel , jammer dat ik er niet eerder op kwam.
Na een uur ga ik weer verder, blij met mijn sandalen en koude nek .Het laatste stuk gaat een stuk beter. Door Lith, ik bel zomaar bij iemand aan om te vragen of ze mijn water flessen wil vullen. Zoiets zou ik vorig jaar nooit gedurfd hebben, Dan naar het pontje naar de overkant. Dan kom ik langs het “Brouwerspad” hoe leuk is dat ! Ik ben blij, gelukkig als ik in Alphen aan kom en ga slapen in Moordhuizen. Kom ik daar aan is het een spiritueel centrum . Dat is een cadeautje . Fijne mensen, fijn met elkaar gesproken, een prachtige plek. En..... ik slaap op een slaapzaal, wat een Camino gevoel. Tja wel alleen maar dat is niet erg. Ik kom hier zeker eens terug. Er wordt een ontbijt voor mij gemaakt , op mijn verzoek, dan kan ik morgen vroeg op pad. Gaat mij niet nog een keer gebeuren, net als vanmorgen . Toen inbuigen zat fladderde er een vlinder om mij heen en plots ging ze op mijn boekje zitten , heel rustig. Mooi hé.
Nu lekker slapen , morgen gezond weer op .

❤️🍀😃

Geschreven door Nicolewandeltnaarsantiago