Vanmorgen zijn we vertrokken. “Driving home for Christmas.” Het is voor mij niet duidelijk wat het is, maar in Oostenrijk voel ik mezelf echt thuis. Zodra we de grens over gaan, de bergen opdoemen, springt mijn hart op. Dan gebeurt er iets, vinders in de buik, vol verwachting klopt mijn hart, nog nooit ben ik teleurgesteld de afgelopen jaren dat we daar waren.
Een jaar geleden gingen we voor het laatst naar “Steiermark”, het groene hart van Oostenrijk. Groen, van de bomen, weilanden, bergen. Rustig, stil, een klein dorpje, vriendelijke mensen, mooie wandelroutes. Frisse lucht, stilte.
Op dat moment, een jaar geleden, geen idee dat die vakantie mijn leven zo drastisch zou veranderen. Ik had twee weken vakantie van de SOLK therapie. Wat was dat zwaar, ik vroeg mezelf werkelijk af of de situatie ooit nog echt zou veranderen. Of ik ooit nog “normaal” zou kunnen functioneren, of in elk geval blij, zorgeloos en fit zou kunnen zijn. Zo gingen we op vakantie naar Oostenrijk, ik zou daar wat wandelen, quilten, lezen. Voor zover dacht ik niet dat de therapie mij al geholpen had. Maar de heen reis verliep opvallend beter, geen paniek, tranen en uitputting. Eerste verbazing, hoop...... er gebeurt iets, ook al zie ik het nog niet.
Ik had mij in de jaren voor en tijdens mijn burn-out in een harnas geduwd. Strak en stevig.
In de groep zei ik altijd, dat ik in een gehaktmolen werd gestopt. Dat ging niet makkelijk, ik was een harde, gedroogde worst. Dan begon de therapie te draaien, hard, stug, doorduwen...... Plof, daar lag ik dan, aan de andere kant. Helemaal aan stukjes, daar mocht ik dan weer iets van zien te maken.
Nu een jaar later kan ik wel zeggen, het is gelukt!
Waarom die vakantie een jaar geleden zoveel heeft veranderd? Omdat ik tot op dat moment wel een uurtje kon wandelen, in Nederland, platte vlakke pannenkoek. Dan was ik wel uitgerangeerd voor de rest van de dag. In Oostenrijk gingen Philip en ik wandelen, langere stukken in de bergen. Twee uur, drie uur. Philip ging een dag alleen aan de wandel, een langere tocht, ruim 20 kilometer. In de bergen, bossen, sneeuw, kou. Dat mocht hij lekker alleen doen, ik bleef met Ike in “ons” huisje. Enthousiast kwam hij terug met mooie foto’s. Op 31 december besloot ik de tocht ook te gaan lopen, alleen. Lukte het niet, genoeg plaatsen waar Philip mij op zou kunnen pikken. Grenzen stellen en hulp vragen was iets wat ik ook moest leren, dus dan was het toch een goed plan.

Geschreven door Nicolewandeltnaarsantiago