Gisteren schreef ik dat ik volmaakt gelukkig ben. Op dat moment voelde dat ook zo. Nu ook nog, maar het is natuurlijk wel een moment opname. Er kan op elk moment iets gebeuren waardoor het geluk uit balans is, zoekende, wiebelig is.
Dat kan iets groots zijn of piepklein.
Mijn schoenen hebben gisteren buiten staan luchten en toen ik ze binnen haalde en de zolen bekeek. Tja had ik echt ff een baal momentje. Maar ik besef dan op dat moment dat ik kan kiezen.
Ga ik hier enorm van balen, want deze ( barefoot) schoenen zitten als gegoten, voelen als pantoffels. Hoewel ik enorm aan de kleur moest wennen, het was zelfs bijna een reden om ze niet te kopen, vind ik het nu een geweldige kleur. Groen van de natuur en het bevestigt dat ik dingen buiten mijn comfort zone blijf doen en ik kom er steeds meer achter dat ik daar van kan genieten.
Tweede optie was; is het een uitdaging om nog fijnere te gaan zoeken, dunnere zool, zodat mijn voeten nog sterker kunnen worden en dat die schoenen dan ook nog waterdicht zijn. Dat zou nog eens heerlijk zijn en ineens zie ik een uitdaging waar ik zin in heb.
Dan ben ik zo aan het kneuteren in het allerleukste tuinhuis als ik met Flip bel, denk je dat het niet beter kan. Volmaakt gelukkig, thuis liefhebbende lieverds , maar het is toch nog naar een hoger niveau getild. Ik werd er hyper van.
Woensdag zou Philip mij in Barneveld ophalen en zou ik thuis slapen. Nu heb ik donderdag afgesproken met vier hele speciale vrienden in Putten. Diegene die daar woont zei nog, kom je hier heen lopen. Maar mijn brein zat met het plan van ; “ ik ben woensdag thuis” en ik heb iets niet bij wat ik mee zou nemen.
Philip stelt voor, dat hij naar Barneveld komt en het boekje mee neemt, eten we ergens samen. Blijf ik in Barneveld en hij gaat weer naar huis. Wat een gouden man heb ik toch. Ik noemde de dag van gisteren “Liefde”, toen nog niet zo beseffend hoe passend dat is in deze situatie. Philip ziet hoe ik geniet en gunt mij het zo dat ik nog een dagje langer kan. Hij komt er zelfs even voor op en neer naar Barneveld. Wauw, daar moest ik toch even een traan van weg pinken.
Toen heb ik toch maar even een Camino handwasje gedaan . Ik wil geen stinkende wandelaar zijn. Tja ik ben en blijf ook praktisch.
En weer sliep ik vannacht beter dan de vorige nacht, ondanks dat ik “aan” stond. Misschien moet ik doorlopen tot ik de hele nacht door kan snurken. Het was ook een heel fijn huisje, heb echt genoten. Nog even gepraat met het gastgezin en toen met goede zin op pad.
Vandaag naar Barneveld lopen ging als een zonnetje. Het was vanmorgen echt koud, koud, dus lekker doorlopen om de moter warm te draaien. Als de zon even door de bomen piepte was het, heel eventjes, lekker. Maar ja dan lijkt het daarna weer wat frisser. Ik klets tegen koeien, geiten en rammen. Fluit terug naar de vogeltjes. Nee ik maak niet non-stop geluid, het grootste gedeelte loop ik in stilte. Het lijkt zelfs stil in mijn hoofd. Behalve de verwondering dat ik zo spontaan een dag langer weg blijf en nog geeneens een slaapplek hen voor de avond. Dan denk ik soms “ gaat dit echt over mij?”. En daar laat ik het dan maar bij.
Ik ben vrienden geworden met een koe, ze keek heel nieuwsgierig naar mij, maar was een beetje bang. Ik blijf staan, heel rustig met één hand uitgestoken en praat zachtjes tegen haar. Ze komt steeds wat dichterbij, hoofd schuin, oren wijd en snuffelen. Dan voel ik een natte neus en even later krijg ik een natte lik van een enorme tong. Deze dame maakt mijn dag!
Vertrouwen dat is het mooiste wat er is, samen met liefde.
Rustig ga ik weg, kijk nog eens om en zij kijkt ook nog, even zwaaien en weer op pad. Het is echt genieten om in de herfst te lopen, de natuur is zo prachtig. Ik ben nu in drie seizoenen geweest, alleen het voorjaar nog, volgend jaar misschien. En dan in drie dagen ipv in vier, leuke uitdaging.
Vooral ook omdat ik heb bedacht dat ik volgend jaar “ de tachtig van de Langestraat “ wil lopen, samen met Philip. Dat word veel trainen, grenzen bewaken en voelen wat ik kan en wat niet.
Ik geniet van het lopen en kom voor de derde keer lopend aan in Barneveld, de eerste keer lachend en fit. Wat er verademing.
Ik neem een mini pauze bij een vijver en overdenk wat er de laatste jaren allemaal veranderd is. Hoeveel ik leer , altijd nog en vooral als ik zo in mijn uppie aan het lopen ben.
Ik bezoek het graf van mijn schoonouders. Ook daarin voel ik enorm verschil, ik ben helemaal rustig en Okay. Blij dat ik er ben. Zeg gedag en loop naar het centrum.
Ik zoek een leuke brasserie op en verwen mezelf met een heerlijk lunch. Tijd om een slaapplek te gaan regelen. Gelukkig is dat snel gelukt, ik mag bij mijn schoonzus en zwager slapen. Als ik geluncht heb bel ik naar een andere schoonzus of ik daar langs kan komen. Haar man neemt op, ze zijn gewoon thuis en natuurlijk mag ik langskomen. Hup weer in de wandel modus want zij wonen in Kootwijkerbroek, plus 8 km. Ik heb weer een heerlijke wandeling, geniet van het heerlijke weer en de prachtige herfst uitzichten.
Na 1,5 uur lopen wordt ik aller hartelijkst ontvangen, heerlijke kop thee op. Philip is onderweg naar hier. Terwijl wij fijn zitten te praten belt hij dat het laat wordt ivm de file’s. Besluit ik weer richting Barneveld terug te lopen, met een paar lekkere vijgen voor onderweg. Gekregen van mijn schoonzus. Het lijkt wel of mijn benen er geen genoeg van kunnen krijgen. Ik kan blijven gaan, heerlijk. Toen ik ongeveer op de helft was, kwam Philip mij al tegemoet. Joehoe, das fijn! Heerlijk elkaar even vasthouden en blij zijn elkaar weer even te zien.
We zijn samen lekker en gezellig uit eten gegaan. Daarna kakte ik een beetje in, voelde ik mij ineens moe. Bij de broer van Philip een kop thee gedronken en toen ging Flip weer richting huis. Samen nog even tv gekeken en wat geklets. Daarna een heerlijke douche en vroeg “mijn” bed in. Wat een avonturen, wat heerlijke dat ik dit kan en doe. Morgen op naar Putten maar eerst heerlijk slapen.
Dank dank dank , alles en iedereen 🙏❤️😀

Geschreven door Nicolewandeltnaarsantiago