Dag drie, een vrije dag. Na een goede nacht. Ik was wel twee keer wakker maar de hele energie is nu anders. Rustig , fijn. Vanmorgen werd ik uiteraard wakker van het gerommel en gestommel van opstaande pelgrims. Maar het was ook fijn om daar naar te luisteren. Na de ceremonie opgestaan. Toch boven de bedden afgehaald. Ook al ben ik vrij, tis toch fijn om iets bij te dragen en even bij het team ontbijt moment te zijn. Vanmiddag ga ik weer een soep in elkaar draaien, ja op mijn vrije dag. Axx en Karin verzekeren mij ervan dat dat echt niet hoeft op mijn vrije dag. Maar zoals ik al eerder schreef, dan is het ontspannend te doen voor mij.
Maar eerst ga ik aan de wandel. Tis koud, 8 graden en zonnig. Ik ga die berg op die ik vorige keer dacht al een eind te hebben gedaan. Op de foto wijs ik het topje aan. Nou wat een lachertje, ik was duidelijk nog niet op de helft toen.
Ik loop makkelijker het gedeelte wat ik de vorige keer liep, omdat het bekent is misschien. Ik maak bewust nu geen honderd duizend foto’s van het zelfde stuk, maar maak dit op het vervolgstuk wel weer goed. Het tweede gedeelte is een stuk steiler, ik loop voetje voor voetje, maar toch is het zwaar, stukken steen, rollende kiezels. Tevens loop ik mij af te vragen, ondanks dat ik al negen jaar geen medicatie meer gebruik voor mijn longen ( na 20 jaar puffers te hebben gebruikt🤔) of mijn longinhoud wel op orde is. Stapje voor stapje, geregeld van het uitzicht genieten. Meerdere malen denken dat ik er bijna ben, maar dan een eindje verder, verrassing, bocht om en nog wat steiler omhoog.
Ondertussen loop ik ook te denken over een review van iemand die hier pas was. Ik merk dat ik mij dan toch vervelend / verantwoordelijk voel. Ondanks dat ik weet dat wij alles uit de kast hebben gehaald, je kunt hier van de vloer eten, zo goed maken we schoon. Dit is oud niet hellend gedrag, mijn hoofd gaat aan de haal terwijl ik met alles in mij voel dat het enorm onterecht is. Dus ik stamp het de grond in. Ik probeer aan de spreuk van deze dag te denken.
Uiteindelijk kom ik bij een picknick plek. Een hoop jongeren zijn hun kampeer spullen aan het opruimen. Ik geniet van het uitzicht, hoop dat je er bijna ben, maar zit nu op zo’n 2/3. Ik zie dat het nog wat steiler kan. Ik kijk naar de grond en zucht. En dan…….. de Camino zorgt voor je, dat blijkt wel weer. Daar ligt een ideale stok op de grond. Licht, stevig en precies lang genoeg. Ik voel mij zo blij en raap hem op, ik heb hem verder omhoog ook wel nodig. Ik vraag mij ook af waarom ik dacht dat ik mijn wandel stokken wel thuis kon laten. Daar heb ik ze niet nodig, hier maken ze alles een stuk makkelijker. Maar ik ben dus super blij met de stok. Terwijl ik naar boven “kruip” buiten adem, praat ik tegen alles wat ik zie en hoor. De vogels, vlinders, salamanders, muisjes, hommels, bloemen, bomen. Speciaal die ene die van zijn wortels een mooi trappertje maakte, wat mij enorm hielp. Als er iemand achter mij had gelopen hadden ze mij misschien wel direct op laten sluiten in een psychiatrische inrichting. Dat terwijl ik mij nu juist goed voel. Trouwens alles in de wereld bestaat toch uit energie, dus ik denk dat het wel binnen komt.
Ik moet bekennen dat ik weer denk dat het niet gaat lukken. Maar uiteindelijk ben ik dan echt boven aangekomen. Onderweg staat er een boom midden in het pad en dan ben ik zo moe dat ik moeilijk een keuze kan maken of ik links of rechts om zal gaan. Wat enorm grappig is achteraf gezien , want als ik terug loop denk ik er geen seconde over na.
Als ik dan uiteindelijk echt boven ben, op dat moment vergeet ik meteen hoe moeizaam het ging naar boven. Ik ben zo gelukkig en blij. Zo voldaan en de vermoeidheid lijkt gewoon van mij af de berg in te zakken. Ik kijk nog wat rond, maak nog meer foto’s. Drink een fles water leeg en begin aan de afdaling. Dat gaat een stuk makkelijker. Wel goed opletten waar ik mijn voeten zet, maar niet meer buiten adem. Bij de picknick plaats ga ik lekker even zitten, mijn voetje in het gras, lekker zonnig. Het is een graad of 13 . Na ongeveer een kwartiertje, beetje rond kijken, luisteren naar de vogels en genieten van mijn voeten in het gras , ga ik weer op pad. Na een tijdje kan ik kiezen , het zelfde pad terug, of ga ik de andere kant uit. Ik kies er voor om de andere kant in te gaan. De vergezichten zijn mooi, ik loop op een gegeven moment zo rond te kijken dat ik niet oplet. In de weg lopen allemaal gleuven om het overtollige water af te voeren. Maar ja ik let niet op en stap dus in zo’n goot. Die geweldige stuk heeft denk ik mijn enkel gered. Wat ik kon mijn val breken met de stok. Behalve met een beetje schrik kom ik er goed van af. En uiteraard was het weer, mijn rechter voet. Doordat ik met mijn Camino steeds gedoe met die voet had, staat daar mijn tattoo op.
Na een keer flink vloeken, loop ik weer lekker verder, het gaat flink steil naar beneden. Morgen stijve kuiten denk ik.
Ik ben iets te vroeg terug in SJPDP, ben vergeten de sleutel mee te nemen. Ga lekker in de zon op een bankje zitten, bel even met Flip en om 14 uur gaat de deur weer open. Ik ga mijn zooi even opruimen. Terwijl ik dat doe speelt er een jonge dame viool onder mijn raam, weet niet of het speciaal voor mij was , maar mooi was het wel. Neem een douche, doe even een handwas, voor het ultieme Camino gevoel en ga dan nog even lekker in de tuin zitten.
Aan het eind van de middag maak ik weer een soep voor het diner van vanavond. We hebben 12 pelgrims die mee eten.
Morgen weer een dag 1 dienst. En morgen avond komt mijn Camino vriend Wim aan in SJPDP. We hopen elkaar zaterdag middag even te treffen. Lijkt me super leuk.
Ik spring vroeg mijn bedje in, nog lekker even lezen 😃❤️🙏

Geschreven door Nicolewandeltnaarsantiago