Ik ga even terug in de tijd. Gisteren een half uur heerlijk in bad gedobberd. Normaal heb ik er geen geduld voor, maar mijn lijf kon het gebruiken. Zitten dubben wat ik met mijn blaren zou doen. Als ik ze niet prik, voelt het bij elke stap alsof ik op een punaise stap, niet tof. Prik ik ze door, met betadine en een draadje, kleine kans op een infectie. Wel goed afplakken natuurlijk, ik heb voor het laatste gekozen. Wat mij altijd weer verbaasd, als ik loop is het okay in mijn benen, ik voel dat ik stijf ben , maar als ik dan even ga zitten, verander ik accuut in een houten en pijnlijke Klaas. Dan voel ik elke stap, spier en pees.
Gisterenavond nog een grote verrassing. Philip stond aan de deur, met thee 😃. Gezellig samen thee gedronken en toen is hij weer naar huis gegaan. Ik ben vroeg onder de wol gekropen en heb helaas niet zo goed geslapen.

Vanmorgen moest ik even moed verzamelen, het goot buiten. Ik heb al zo vaak in de regen gelopen en altijd ervaar ik dat dat ook heerlijk is, als je eenmaal op pad bent. Maar het gaan.....
Hup cape om en stappen maar, wat een mooie straat om door te lopen, het dorp uit richting Engelen. Mooie oude huizen en oude bomen. Het dorp achter mij gelaten besef ik mij hoe scherp ik alles zie, ik zie geen grasveld , ik zie ontelbare grassprieten met druppels er op. Niet de boom , maar alle takjes en een enkel blad wat nog niet wil los laten. Zichzelf over geven, aan wat over is. Ook hier stilte, in mij en ook in de natuur. Ik voel de cadans van mijn stappen in een fijn tempo. Ik geniet, heb de Camino glimlach op mijn gezicht. Ik hoor de regendruppels op mijn hoofd tikken, wat een heerlijke muziek is dat. Ik zie ze ook in de plassen vallen. Alle druppels vallen naar beneden en daar brengen ze het water in beweging, al die cirkels hebben invloed op elkaar als ze elkaar raken. Precies zo als in het leven, wat je doet heeft invloed op mensen om je heen. Daarom is het zo belangrijk om goed te doen. Zodat mooie energie verder wordt gegeven. Ik zie de bomen spiegelen in het water, hoe mooi is dat ondanks de grijze lucht erboven.
Als ik langs een lange weg loop waar ik net een café gepasseerd ben, waar ze helaas geen koffie hebben om mee te nemen, wordt mijn trek in koffie groter. Maar de kans dat ie vanzelf komt is natuurlijk nul.
Ik besef dat de brutale mens de halve wereld heeft. De niet brutale natuurlijk de andere helft, ik durf wel te zeggen dat ik tot deze groep behoor. Maar overweeg toch ernstig eens een stapje naar de andere kant te maken. Ik denk eraan om bij een bedrijf aan te kloppen om te vragen of ik een kopje koffie kan kopen.
Een half uur lopen en plensbuien verder, trek ik de stoute schoenen aan. Ik loop naar de voordeur van “ Select Huis” en er wordt voor mij open gedaan. Op mijn vraag het antwoord: “ nee , je kunt er wel een krijgen “. Joehoe, wat ben ik blij. De koffie smaakt heerlijk, het praatje gezellig en ik heb alweer iets overwonnen. Ik kan wel huppelend verder, zo blij ben ik door de vriendelijkheid van deze mensen.
Buiten gekomen is het nog wat harder gaan regenen, maar mijn dag kan niet meer stuk. Wat is er veel om dankbaar voor te zijn.
In de sloot langs de weg dobbert een meerkoetje. Elke keer als ik te dichtbij kom fladdert ze er vandoor een paar meter vooruit, na drie keer zeg ik haar dat ze beter terug kan fladderen. Maar nee, nog steeds vooruit. Dan ineens heeft ze het door, keert ze om en fladdert terug, op de foto vastgelegd. Nu komt ze mij niet meer tegen. Een eindje verder kom ik nog een stelletje tegen, maar die merken mij niet eens op. Ik zwaai naar een verzopen pony, die met een hoop andere pony’s in de wei staan. Ze vindt het wel gezellig denk ik want komt een stukje dichter bij. Ze mag natuurlijk op de foto en gaat er even goed voor staan. Dan kom ik langs een tankstation met een la Place, fijn! Ik kan er plassen , koffie halen met een oat koek erbij. Ik heb gelijk ook iets voor vanavond meegenomen.
En weer naar buiten, want binnen mag niks gedronken worden.
Vol goede moed, lege blaas en warme buik ga ik weer op pad. Ik loop met aan de ene kant de snelweg en aan de andere kant prachtige weilanden.
Aan de ene kant, razende auto’s, vrachtwagens, lawaai, luchtvervuiling, onrust. Regen......
Aan de andere kant prachtige weilanden, nat gras, heerlijke koeien lucht, gekuild gras, eenden, pony’s en rust. Regen.
Een metafoor; het lijkt wel het leven. Waar ligt mijn focus? Ik kan hem daar leggen, op wat ik onprettig vind. Maar ik kan er ook voor kiezen om mij te focussen op alles wat wel goed, mooi, fijn is. Dat neemt niet weg dat ik mij niet bewust ben van de “ andere kant”. Maar wel dat “ wat je aandacht geeft dat groeit”. Zo kan ik volop genieten van mijn wandeling in de zeikende regen langs de snelweg. Want de weilanden zijn prachtig groen, krijgen water, er staan prachtige bomen, er lopen dieren, vliegen vogels en achter de wolken schijnt de zon.

Richting Zaltbommel de brug over, begin ik mijn zwaai actie weer, een hoop vrachtwagen chauffeurs zwaaien terug, knipperen met hun lampen of toeteren een keer. Ik heb dikke pret en een dikke glimlach op mijn gezicht. Als ik de brug over ben wordt het eindelijk droog, heerlijk. Langs de weg zie ik een bosje, waar de helft van de bomen van is gekortwiekt, en wel heel kort. Waarom vraag ik mezelf af, het antwoord zal ik nooit weten.
In Zaltbommel hoor ik een jongetje roepen “ kijk mama die mevrouw lijkt wel een astronaut “🤣 ik heb vaak iets van mezelf gevonden, maar een astronaut heeft nooit op het lijstje gestaan. Vanmorgen maakte ik ook een foto van mezelf, vond ik vroeger altijd vreselijk, maar nu doe ik het. Soms voelt het wat ongemakkelijk, maar juist dan. Daarom ook gewoon plaatsen.

De zon laat zijn licht door de wolken schijnen, prachtig. Ondertussen moet ik wel ff een plaspauze inlassen, anders klapt mijn blaas en dan kan mijn gootje de stroom ook niet meer aan. Maar in de wijde omtrek niets te zien waar ik achter kan staan. Nou dan zo maar, rits open, gootje op zijn plek en hopen dat niemand die langs rijd het door heeft.
Dan kom ik eindelijk aan in Geldermalsen, 25 kilometer in de benen. Niks gevoelt van de blaren. Wel stijf en moe, want in al die uren was er nergens een plekje waar ik even kon gaan zitten. Prachtige B&B. Waar ik hartelijk wordt ontvangen door de eigenaar. Het is een combinatie met een woon winkel, ik kijk mijn ogen uit. Gooi mijn schoenen uit en drink wat. Heerlijk om hier te zijn. Bij al het moois zie ik een kipje van beton, dat ga ik mee nemen voor Moed. ( die maakte ze vroeger ook ) Ach een kilootje meer in mijn rugzak, maakt niet uit.
Ik plof lui op de bank in de huiskamer en wil nergens meer naar toe.
Dan rond 16.30 uur besluit ik toch nog naar de AH te gaan. Er is hier een keuken, misschien kan ik een lekker soepje kopen.
In de winkel staat mijn hart ineens stil, ik zie Hans, de zoon van Philip die wij al meer dan 10 jaar niet gezien hebben.
Buiten gekomen vraag ik of hij het ook is, en ja hoor. Wat bijzonder, we staan kort gezellig samen te praten over luchtige zaken. Voor beide is het wel wat spannend, maar toch voelt het goed. Hoop dat dit nog iets moois gaat brengen. Hij is altijd welkom bij ons.
Opgetogen loop ik terug en bel Philip. Hij moet huilen om wat ik vertel. Het is pijnlijk en moeilijk als je je kind al zolang niet spreekt en ziet en je hebt geen idee waarom.

Terug gekomen maak ik de pompoen soep heet en als ik hem op eet denk ik met een gelukkig hart terug aan deze bijzonder mooie dag. Nu spring ik in de douche en kruip weer vroeg onder de wol.
Dag lieve allemaal! De foto’s staan vreselijk door elkaar maar ik weet niet hoe ik ze goed kan zetten en geen puf om het uit te zoeken.
🙏❤️🍀😃

Geschreven door Nicolewandeltnaarsantiago