Dan heb je zo een beetje een ritme, heb je een vrije dag. Niks doen als je ziet dat het om je heen druk is, is niet zo mijn ding. Dus bij voorbaat met mezelf al af gesproken om die uitdaging wel aan te gaan. Niks in de Gite doen. Maar aangezien we hier wel slapen was ik om 6.30 uur wel wakker want dan zijn de pelgrims al druk in de weer. Gestommel, gerommel, trap op en af, praten, de zenuwen want vandaag gaat het beginnen. Ik blijf braaf liggen, geniet wat later vanuit boven mee met de ceremonie. En dan alle buen Camino wensen.
Ik had een leuk contact met een Nederlandse, vind het lastig om niet naar beneden te gaan om haar uit te zwaaien. Maar heb het niet gedaan, laat los, laat los. Ik heb een afspraak met mezelf. Om 8.30 uur naar beneden voor een kop koffie. Iedereen is aan de deur uit op weg naar een prachtig avontuur. Om 9 uur is het team ontbijt en overleg ( ik zit er alleen even bij.)
Daarna ga ik naar boven mezelf wassen en aankleden. Ik heb besloten vandaag naar Orrison te gaan lopen. Dagrugzak mee, water, regencape voor het geval dat, zeezout.
Zeezout? Jazeker. Vandaag is een dag dat ik ga vasten en dan is het wel belangrijk dat ik mijn mineralen op orde houdt. Zeker als ik deze pittige klim ga doen. Orrison is niet ver, 8 km vanuit de Gite, maar het is reuze steil. Het is buiten lekker, niet te warm, wel wolken. Ik hoop dat ik het droog ga houden.
Al snel als ik begin gaat het flink waaien, dat windje lijkt mij wel fijn. Het plekje waar ik vijf jaar geleden in de kou mijn overnight oats ging eten, heeft nu niet meer de mogelijkheid om wat te eten of te drinken te nemen. Weliswaar was het uit een automaat, maar het is er niet meer. Toen moest ik echt stoppen, ik kon al niet meer en was super blij dat ik even kon zitten. Nu stap ik “gewoon” door. Niet gewoon, Axx heeft de kilamanjaro beklommen en daar liep een gids voorop. Die benadrukte echt dat je “ polè polè” moest lopen. Geen idee of het goed is geschreven, maar de hak van de ene voet gaat niet voorbij de tenen van de andere voet, zolang je klimt. Zodat je niet uitgeput en buiten adem raakt. ( en op die berg natuurlijk omdat je moet acclimatiseren)
Je kunt het wat sneller doen als je wilt, of net als ik op mijn dooie gemak.
Ik ben denk ik echt de meest trage wandelaar die er bestaat, constant zie ik kleine , grote , mooie dingen, lieve dieren, uitzicht en ik wil het vastleggen en er van genieten. Ik ga al traag omdat het zo stijl naar boven gaat maar hierdoor heb ik tempo slak 🐌.
Ik heb ook de tijd, wat ik hoef vandaag niet te werken.
Al snel begin ik peentjes te zweten, het is zwaar, maar ik raak niet buiten adem. Op een gegeven moment komt er een fietser voorbij, niet te doen. Vreselijk lijkt mij dat die berg omhoog stampen.
Ik ga rustig door, knuffel een schattige ezel, praat tegen schapen, zie roofvogels in de lucht. Geen idee welke, ze cirkelen te hoog. Achter mij zie ik iemand inlopen, langzaam maar zeker.
Het waait zo hard en ik heb constant de wind vol van de voorkant. Dus het is niet alleen zwaar doordat het zo steil is, de wind maakt het erg lastig. Soms komt er zo’n windvlaag dat ik bijna onderuit ga, of echt even geen stap kan zetten, al zou ik willen. Ik overweeg zelfs om om te draaien, maar ja als ik iets in mijn kop heb, heb ik het niet in mijn kont. Ik heb alle tijd, polè polè.
Het is een vrouw van mijn leeftijd die inloopt. Als ze bij mij is aangekomen raken we aan de praat. Het is Allison uit Engeland. Ze loopt haar eerste Camino alleen, heeft een overnachting in Orrison. Al snel komen we op het pad met honderd duizend lossen stenen, keien. Goed oppassen dus. Ik merk dat ik het allemaal goed kan hebben met mijn barefoot schoenen. Terwijl ik vijf jaar geleden helemaal gestoord werd van alle keien met mijn stevige wandelschoenen. Waar ik wel last van heb, is van mijn dag rugzak, ik krijg hem niet lekker gesteld, ik blijf ermee aan de gang, maar nee het is niks.
We lopen in op een man die met twee dames loopt Hij gaat elke keer aan de rand lopen, levens gevaarlijk, met die idiote windvlagen. Het is echt verschrikkelijk hoe hard het waait, bijna uit mijn laatste verschoning. Straks heb ik de wind hopelijk in de rug.
Toen ik nog alleen liep moest ik plassen en dus ook echt zorgen dat ik niet gedoucht werd , doordat het zo hard waaide. Gelukkig heb ik het goed ingeschat.
Samen struggelen we gezellig de berg op, langzaam maar zeker, goed opletten waar we onze voeten zetten. Ik vind het heel erg fijn om met haar op te lopen. Ik heb wel spijt dat ik mijn wandelstokken niet mee heb genomen.
Als je ooit de Camino hebt gelopen en je ziet de bekende gele pijl, dan herken je vast het gevoel dat je hart een sprongetje maakt op die momenten. Dat heb ik vandaag ook een paar keer. Heerlijk. Boven aangekomen, nemen we een kop koffie en daarna gaat Allison zichzelf inchecken. Ik leg nog ff mijn voeten omhoog een geniet van het uitzicht. De enorme mooie oude boom die voor Orrison stond is verdwenen, afgezaagd, echt jammer want hij was fantastisch mooi. Maar goed ik denk dat het niet voor niks is gedaan.
De mensen die bij Orrison werken brengen als een malle de bestelling rond. Als ze met lege handen terug lopen , lopen ze niet, ze rennen!
Ik hoop dat dat geen voorwaarde is om daar te mogen werken. Maar steeds opnieuw rennen ze weer naar binnen.
Na een half uurtje, ga ik naar het toilet en besluit terug te lopen. Ik wens Allison Buen Camino en dan begin ik aan de weg terug. Ik dacht dus dat dat fijn zou zijn om de wind in de rug te hebben, maar alles behalve dat. Het is zo heftig dat ik haarpijn krijg van mijn staart. Ik doe hem uit, mijn haar wapperd overal heen. Ik moet zelfs tegen de wind in hangen anders kiep ik voorover bij een wind hoos. Het gaat iets sneller dan naar boven, maar poehoe……
Na drie kilometer kom ik een man uit Oostenrijk tegen, grote rugzak met tentje , droge gesprongen lippen, rode ogen en geen water meer. Hij vraagt of er een water tap vlakbij is. Nee dus. Na elk slokje is je mond in no time weer droog door die harde wind. Ik geeft hem water uit een van mijn flessen en wat Keltisch zeezout. Hij is erg blij. Wil zijn tent opzetten boven, ik hoop dat hij wijzer is en anders dat zijn tent niet weg waait. Echt niet wijs om te doen. Als het “onder”aan de berg al zo waait, moet het boven helemaal tekeer gaan. Ik wens hem Buen Camino en worstel mezelf verder naar beneden. Waar ik uiteraard nog een keer een kleine boodschap moet doen. Het voelt echt als Camino lopen, genieten, balen, moeilijk, gelukkig, alles komt voorbij. Het laatste stuk kreeg ik wel wat last van mijn rechter enkel. Ik hoop dat ik er morgen geen last van krijg.
Als ik terug ben, een kop thee op heb en gedoucht ben, dan is het voornaamste gevoel toch wel enorm voldaan en gelukkig. Ik doe lekker 🤪 een handwasje. Totaal niet nodig, er is een wasmachine, maar om in de Camino sferen te blijven .
Ik bel even met Philip, fijn hem te zien en horen. Gelukkig gaat thuis ook alles goed.
We eten dan gezamenlijk met het team , weer heerlijk en Karin heeft wat lekkers gekocht voor dessert. Daarna heb ik buiten nog gezellig met de pelgrims zitten kletsen.
Ik was vandaag echt vrij, dat was fijn. Ik heb ook weer zin in morgen. Ik kruip weer vroeg onder de wol en hoop dat ik vannacht wel goed slaap. Welterusten 😴

Geschreven door Nicolewandeltnaarsantiago