Zit ik hier op een pleintje te schrijven , word ik zowat uitgerookt. Een Spanjaard denkt, laat ik eens ea in mijn tuin verbranden , kan de hele stad van meegenieten .Of misschien wil hij het zweet van alle pelgrims niet ruiken 😂.

Gisteren avond kwam ik alleen de eetzaal in en toen beving mij toch wel een beetje een oud/ vertrouwd gevoel . Een niet fijn en een ongewenst gevoel , van ojee wat nu? Alleen zitten. Ergens aanschuiven ?
Maar voordat het een groot ding kon worden in mijn hoofd, werd het al opgelost . De twee Duitse jongens , Maurice en Mauritz, wenkte dat ik bij hen kon komen zitten . Daarbij zaten ook Owen uit Schotland en ern man uit Oostenrijk.De jongens zijn wel mannen , ze zijn nu 28 en 34. Ik dacht dat het twee vrienden , samen op Camino zijn. Dat is niet zo , ze hebben elkaar hier leren kennen . Het was gezellig onderling en veel gesproken waarom we deze tocht doen. Ik dacht dat die twee , twee feestbeesten waren. Totaal verkeerde inschatting.
Toen ik naar mijn kamer terug ging , zat een zieke rechtop in zijn bed, ogen dicht,hangend tegen de muur, grijzige kleur en oppervlakkig ademhalen. Dacht die gaat echt niet goed.
Hem wakker gemaakt en gevraagd hoe het ging, wel wat beter. Slap maar hij durfde niets te eten. Een paar rijstwafels van mij wilde hij wel graag. Een dokter had hij niet nodig dacht hij. Nog even gelezen en gaan slapen .
Werd ik vannacht wakker , lag hij op de grond op een matje te slapen .
Ach ja, je kunt gekke dingen doen als je ziek bent .

Vanmorgen samen met het Nederlandse echtpaar de deur uit gegaan en samen opgelopen . Het is maar vier graden maar lijkt minder koud omdat de wind veel rustiger is vandaag.
Het eerste stuk , zo’n 8 km lopen we samen . We hebben het zelfde tempo en praten fijn met elkaar.
In El Burgo Ranero nemen we afscheid van elkaar , ik ga gebakken eitjes eten , koffie drinken . Heerlijk en ook een plas pauze op ern fantastische po stoel 😉.
Fijn om verder te lopen het is heerlijk loop weer. Vandaag merk ik dat ik de meseta voor het eerst wat saai begin te vinden , steeds het witte grindpad en akkers , gras, graan aan beide zijde. Of een weg. Op die momenten dat ik mij daar op betrapt ga ik erg bewust letten op alles wat mooi is en waar ik dankbaar voor kan zijn. De vogels , de zon, wind, heerlijke koffie , mijn benen , voeten en hoe ik mezelf voel vandaag. Alle lieve mensen die mijn blog lezen en mij steunen. Prachtige paarse bloemen die ik vandaag zie, naast de andere bloemen en bomen . De zon die soms achter de wolken schuift en wat een mooi effect dat heeft op mijn uitzicht. Geregeld het geritsel van een grote hagedis die wegschiet. Een paar keer zie ik ze vluchten en gaan ze een hol in, wel 4-5 cm doorsnede . Helaas willen ze niet op de foto voor mij.
Dan kom ik bij een bosje, wat een verademing , van korte duur, na een meter of 50 zijn daar gewoon weer de vlaktes. Het laatste uur naar Reliegos valt me zwaar. Ik voel alles onder mijn voeten en 13 km alleen lopen is toch wel lang. Zie ik in de verte een alberque en als ik dichter bij kom hoor ik gejuich en aanmoedigen , voor mij😃. Maurice , Mauritz en Birgit zitten op het terras en vonden het laatste uur ook dodelijk zwaar en vermoeiend.
Ik drink en eet wat, benen omhoog en zij gaan voor het volgende plaatsje, nog 6 km. Het is 13 uur, nog vroeg.
Een half uur later sta ik op en voel mezelf goed, kijk in Reliegos rond, geen bal te beleven. Wel weer wat hobbit woningen gespot, Ik voel mij goed en besluit ook voor de volgende plaats te gaan. Hoe moeilijk het laatste loop uur was , hoe makkelijk gaat het nu. Ik zie ook voor het eerst boeren op de velden werken. Ruik enorme bergen koeien mest . Heerlijk, als ik er straks maar niet maar ruik want het duurt een flinke poos.
Er staan hele grote bewaterings apparaten op de velden . Voor het eerst in Spanje zie ik koeien buiten grazen en kalfjes. Waarom ik dat hier niet vaker zie met die enorme weilanden blijft voor mij een raadsel. Als ik tegen de koeien praat kijken ze ( heel geïnteresseerd 😂) op. Ze kuieren met mij mee. Of toch niet denk dat ze onder zo’n enorm sproei geval door gasn lopen om een douche te nemen . Op het pad moet ik ook opletten om niet vroeg tijdig gewassen te worden. Achteraf gezien misschien jammer.
Dan ineens is daar Mansilla de Las Mulas. Een grotere plaats. Ik loop de eerste alberque in, zie daar mijn Duitse supporters staan , ze zijn blij dat ik het ook gehaald heb. Ik vraag om een bed “ completo” 😳. Maurice probeert het nog een keer , een bed? Een single kamer , de hospitalero zegt boos NO completo. Op naar de volgende ..... ook vol, door naar de derde , ook vol 🤔. Die verwijst mij door . Ik loop nog een stukje verder, naar de buiten rand van de stad waar San Martin, zou moeten zijn . Was ik net alleen niet blij, voel ik nu toch enige stress op borrelen , wat als ?
Maar ik geloof dat ik de eerste sinds lange tijd ben in dit hostel , beetje vergane glorie , muf en tja...... ik ben de enige gast op dat moment . Ik heb een bed voor de nacht. Op de overloop staat ern prachtig oud wastafeltje. De kamer is zozo.
Lekker een douche . Uhhhhh hoe ga ik dat doen ? Het douche bakje is 45 bij 45 cm, de kraan steekt zo’n 12 cm uit, en gaat uit als ik er tegen aan stoot. Als ik het gordijn dicht zou willen doen word ik denk ik vacuüm gezogen. Laten we het er op houden, ik heb gepoedeld en lijk fris en de hele badkamer is nat.
Ik ga terug naar de alberque met bekenden en zie daar plots de Duitse Doretea weer , ze springt op en omhelst mij, blij mij nog te zien. Voordat ze woensdag weer naar huis gaat. Met een groepje zitten we gezellig te praten en wat te drinken. Daarna ga ik even ergens water in flessen kopen want ik wil het water in mijn hostel niet drinken. De kraan sputtert zolang voor het water er goed uit loopt.
Ik loop wat rond in het stadje , zie veel bekende gezichten. Het is er oud en vervallen , behalve de kunst en kerk lijkt het wel een grote achterbuurt. Ook loop ik de twee Oostenrijkse echtparen nog tegen het lijf. Ben ik ook al bijna twee weken “ kwijt “ 😂😂 .
Hun reis stopt morgen in Leon .
Samen gegeten en ik weer naar mijn louche kamertje . Heb mijn wandelstok onder de klink geplant , zijn nog twee gasten hier beland . Ik denk dat de muur van karton is, zo gehorig is het, dus hopelijk snurkt mijn buurman niet.
Philip zei net “je zult wel blij zijn dat je morgen naar Leon toe gaat .” (Voor degene die mij niet kennen , dat is mijn ex) grapjas . Daar ben ik lekker op tijd, het is 20 km lopen vanuit hier.
Was me weer een dagje wel,

❤️🙏🍀

Geschreven door Nicolewandeltnaarsantiago