Gisteren heerlijk gegeten met de hele groep pelgrims. Christine had heerlijk gekookt.Eerst soep, daarna een goed gevulde linzen schotel met salade en ijs na. Ze hield ook een toesprak , over het pelgrim zijn. Dat tijdens je tocht de laatste drie kilometer altijd zwaar zijn. Daar heb ik vandaag nog aan gedacht, klopt als een bus. Of je er nu 35 loopt of 24 , die laatste..... 🤪Daarna gingen de eerste al op een oor. Snap er echt geen bal van, 20.30 uur. Tijdens het eten zei de 69 jarige Sarah uit Australië dat dit haar vierde en laatste Camino was. Ze wilde dit nog voor haar 70ste doen. De eerste was 10 jaar geleden. Die deed ze er met haar man , nu alleen. Dit zou echt de allerlaatste keer zijn. Op de vraag waarom ging ze niet echt in. In de slaapzaal ligt ze naast mij. Ineens gaat ze rechtop zitten . Ze vertelde die middag dat haar knie pijn doet en haar rugzak zo zwaar is. Ik zei, dan laat je die een paar dagen verzenden om je knie te ontlasten. Zou ze over nadenken. Nu haalde ze een hele volle boodschappentas vol met pillen uit haar rugzak. Ze heeft kanker en daarom is ze hier, daarom is de rugzak zo zwaar, van alle medicatie. We praten er even over en dan wil ze gaan slapen. Ik voel dat ik er stil van word .
Na een half uur springt ze weer omhoog en haalt ze foto’s uit haar tas. Ze komt naast mij op bed zitten . Van haar overleden man, zichzelf en een vriend die pas is overleden. Ze heeft ze bij zich en voelt zich gesteund door hen. Ik vertel ook over Sjef, ze krijgt tranen in haar ogen. Daardoor ik ook, zo’n sterke vrouw, zoveel verlies en ziek zijn. Toch gaat ze alleen helemaal naar de andere kant van de wereld om de Camino te lopen. Ze zei, waarschijnlijk word ik niet beter , maar de Camino heelt wel mijn hart.
De volgende morgen spreek ik haar nog even , haar rugzak draagt ze vandaag niet. Ze is blij met dat besluit . We geven elkaar een knuffel en wensen elkaar het allerbeste. Haar zal ik waarschijnlijk niet meer zien, maar ik zal zeker nog aan haar denken. Wat een bijzondere, lieve , sterke en positieve vrouw .

Ik heb er weer zin in vandaag, bergjes te beklimmen . Verrassing wat de andere kant weer brengt. Lekker een heerlijk uitzicht. Het is droog , heerlijk want er was regen voorspelt . Dankbaar kijk ik naar de wolken die steeds door de wind worden voort gedreven. Ik loop een tijdje met Amanda uit Zuid-Afrika , ze is 60 en dit is de eerste keer dat ze “ op vankantie” gaat. Alleen nog wel. Dit is haar derde loop dag. Ze verteld dat thuis alles zo duur is dat daar geen ruimte voor is om op vakantie te gasn . Ook alleen de deur uit gaan is er onmogelijk. Altijd een reële kans om beroofd, vermoord of verkracht te worden . Heftig zeg, ook knap dat ze hier nu alleen is. Ze heeft haar familie wel moeten overtuigen dat het echt wel kan op de Camino . Ik heb mezelf al lopende ook nog nooit onveilig gevoelt. Een keer in dat smoezelige hostel, dat zegt meer over mij😉.
Ik loop weer over rode paden met keien, goed opletten dus. Het graan is inmiddels wel 60 cm de lucht in geschoten, je ziet het haast groeien als je zoveel buiten bent. Veel sparren en mooie bloemen . Het ruikt ook heerlijk door de regen van afgelopen nacht.
Ik zie nu ook waar al die velden gras voor zijn ,er liggen heel veel rollen hooi. Te wachten op de koeien.
Ook kom ik nog een boerderij tegen , de koeien buiten, daar word ik blij van. Twee varkens met heerlijke roze billen 😃.
Een hoge wand in het zand en steen wordt bewoond door heel veel kleine volgels. Als ik Astorga nader moet ik via een moderne brug het spoor over, voor mijn gevoel moet er boven een glijbaan naar beneden zijn. Helaas , gewoon verder lopen , niets Astorga in roetsjen. Meteen ook weer sirenes , elke keer als je de stad in komt. Al die weken op het platte land heb ik ze niet gehoord .
Ik kom in een klein kerkje en daar hangt een grote afbeelding van ( de nieuwe?) Jezus. Je zou er acuut zeer gelovig van worden .
Mooie oude straten brengen mij bij een Gaudí paleis . Ik vind het vreselijk , het ziet eruit of Mickey mouse er zo uit komt wandelen met Sneeuwwitje .
De kathedraal is prachtig, ik ga er niet naar binnen , alleen om even een stempel te halen . Krijg ik ook van een niet zo vrolijke Spanjaard.
Dan kom ik ook nog een baby winkel tegen , verbaasd kijk ik in de etalage. Denk dat ze in Nederland smachten naar deze mode . 😉
Een prachtige wandschildering siert de zijkant van een slagerij.
Ik loop verder en neem aan het einde van Astorga een pauze, zie daar Deborah uit Australië nog even. Ze heeft veel pijn aan haar voet.
De stad uit, loop ik langs een doorgaande weg, iets minder mooi en het gaat steeds harder waaien. Als we afslaan om weer een pad op te gaan geniet ik er dubbel van . Vanmiddag was het echt hard werken, tegen de wind in lopen. Windworstelen word mijn nieuwe sport denk ik. Hij rukt aan mijn haar, jas, broek en rugzak . Ik ben blij dat mijn jas dicht zit , rugzak en broek aangesnoerd anders zou het zo allemaal wegvliegeren. Als ik de rugzak niet had , misschien, zou ik dan nog weg waaien 😂.
En weer een eind terug, dus dat zou niet opschieten . Stug doorlopen , genieten van het uitzicht en de frisse lucht.
Denken , over mijn afwezige schuld gevoel . Wat ik gisteren schreef. Ik bedenk mij , dat het kwartje nu eindelijk rolt van mijn hoofd naar mijn gevoel . Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen zaken, een ander voor zijn zaken . Dan heb je nog “ Gods “ zaken , daar kan geen mens wat aan doen of aan veranderen . Natuur rampen ed vallen daar onder.
Deze dingen waren in mijn hoofd helder , maar nu voel ik het ook zo. Een ieder is verantwoordelijk voor zijn leven en daardoor kan ik geen schuld hebben of nemen voor zijn of haar keuzes, het is niet mijn verantwoordelijkheid. Het is natuurlijk ook erg vreemd om mij schuldig of verantwoordelijk te voelen over zaken van andere mensen . Het voelt dan ook zeer bevrijdend om hierin stappen te zetten. Ik denk ook niet dat dat nu altijd zo zal zijn of voelen . Maar ben dankbaar voor nu en deze ervaringen , ik kan groeien en veranderen en dat had ik een jaar geleden niet gedacht en of kunnen voelen . Ik kan er op vertrouwen.
Tijdens windworstelen, kan ik goed denken😉.
Daarnaast ook nog volop genieten van het uitzicht.
Als ik boven de heuvel de kerktoren zie verschijnen, van de plek waar ik wil blijven, maakt mijn hart een sprongetje. Het pad naar het dorp is prachtig, oude muren , groen , zand en zicht op de kerktoren. De schoonheid raakt mij.
Ik ga de eerste herberg in en krijg een bed voor 5€. Doe mijn dagelijkse riedel weer en denk dat de was zo droog zal zijn met deze wind. Heb ook nog een blaartje door te prikken op mijn hak. Das vreemd , na vier weken lopen.
Mijn voet tapen heeft goed geholpen, weinig last van mijn voet gehad vandaag. Dus morgen weer.
Hopelijk gaat mijn verhaal de lucht door want de verbinding is echt allerbelabberdst hier.
Het dorp is niet meer dan twee alberques en een bar. Er wonen hier 50 mensen. Het is buiten koud en waait hard, dus ik blijf lekker binnen. 😃

🙏❤️🍀

Geschreven door Nicolewandeltnaarsantiago