Gisteren een heerlijk gezamenlijke maaltijd gehad en ook nog reuze gezellig. Totaal geen vlees gemist, zo goed. Een van de pelgrims kon gitaaar spelen en deed dit nog na de maaltijd . Super gezellig.


Vanmorgen scheen de zon al toen ik weer op pad ging. Het leek fris, maar de dag begon met een stevige klim, had het zo warm en het zweet stroomde mijn rug en hoofd af. Prachtige vergezichten , zo mooi de bergen. Al de velden , bomen, struiken en bloemen. Ook mooi te zien wat de zon teweeg brengt als hij steeds verder aan de hemel komt.
Ik moet echt zwoegen naar boven en geniet dan ook geregeld van het uitzicht om mij heen.
Kijk ik om komen daar drie dames , van mijn leeftijd, omhoog huppelen. Uhhh dacht toch echt dat mijn conduite vooruit was gegaan.
Als er een voorbij gaat heb ik pas in de gaten hoe het komt. Geen rugzak “ rugzak “. Ik hoop dat het daardoor komt. Anders moet ik nog terug naar huis lopen om mijn conditie nog verder te verbeteren .
O Cebreiro lijkt wel een plaatje uit een film , uit lang vervlogen tijden. Wat ben ik blij dat ik boven ben, niet alleen omdat het prachtig is. Ik dacht toen nog dat het klimmen voorbij was.
Ik drink en eet er wat en klets nog even met Hetty en Henk uit Nederland . Hij zegt echt respect te hebben voor mij, dat ik bergen verzet. Ik ga er bijna van blozen . Sinds deze week laten zij ook hun rugzak vooruit sturen , maakt het veel makkelijker voor hen.
Als ik het dorp uitloop let ik niet goed op en loop ik richting weg. Word ik door een man aangesproken dat ik de weg kies. “Ik kies zeker altijd de makkelijkste manier van doen ?” Ik:“Uhhh nou nee niet altijd, ondanks dat dat wel natuurlijk is voor de mens. Jij wel zeker, want je draagt geen rugzak “. Toen was ie stil en liep hij snel door. Tis wel een dingetje voor mij, die rugzakken 🤪.
Een man uit Duitsland loopt met mij op. Lekker de bossen in. Het is er heerlijk groen en er is schaduw , das ook fijn.Hij loopt al 10 jaar de Camino , dit is de vierde keer de Frances . Het dolste wat hij deed was drie keer in een jaar na een Camino in Santiago aankomen . Ga ik niet doen 😂
We moeten echt nog een aantal flinke klimmetjes maken, op de hoogt van 1270 meter, staat een beeld van ern pelgrim . Hij houdt zijn hoed vast. Dat is precies waarom ik de mijne net afzette, het waait hierboven enorm. Dacht ik net toch echt over de top naar beneden te gaan. Tja dat gebeurt uiteindelijk ook wel. We lopen te praten en het gaat goed. Hij loopt normaal veel sneller , maar vandaag heeft hij last van zijn voeten, gisteren 45 km gelopen . Bij Alto do Poio nog een heel stijlpad omhoog, ik zie groen denk ik. Knal rood lijkt mij trouwens waarschijnlijker.
Daar houd ik evenpauze , de Duitse man gaat uitgebreid lunchen. Ik ga weer op pad, volgens het boekje nu alleen nog dalen .
Wat een grappe makers zeg, lijkt een nieuw pad langs de weg gemaakt. Wel zo veilig, maar..... steeds weer een heuvel voor ik weer gaan dalen. Ik kom een Roemeense tegen en loop met haar verder. We praten en kijken vooral vol om ons heen het is namelijk prachtig, ondanks de misleiding 😂.
Op een gegeven moment lijken mijn voeten wel te koken. We lopen ook steeds inde zon en het is warm. Ik besluit op mijn sandalen verder te gaan lopen . Zeer charmant , sokken in sandalen . Mijn voeten zijn blij. Mijn rugzak niet, die moppert dat er twee van die kolossen aan hangen. Inde bermen veel madeliefjes,paardenbloemen, boterbloempjes en andere prachtige bloemen . Ik vraag mezelf af of iemand wel eens een paardenbloem heeft zien transformeren van gele bloem tot pluizenbol? Ik niet , zou het wel willen .
De afdalingen beginnen serieuzer te worden en een jongeman uit Amerika sluit ook aan. We hebben het vooral over blaren en andere lijntjes van het lopen . De Roemeense loopt stukjes achteruit de berg af, om haar knieën te ontlasten. Pakt gewoon water wat van de berg afdruipt om op te drinken. Houdt wel van beetje risico denk ik. Als we bij een kleine alberque langsgaan, haakt ze af. Wij lopen met z’n tweeën door. Praten nu over serieuze zaken , waarom we hier zijn, wat we leren en hoe het thuis zal zijn. Hij zegt moeite hebben met sociale contacten en zo hebben we een hoop te bespreken. Na een tijdje komt Roemenië weer bij, ze besluit ook verder te lopen, gaat vrij vlot met haar pijnlijke knieën .
We komen onderweg weer prachtige bomen tegen , vragen ons af hoe oud ze zijn , zo’n enorme omvang. Gelukkig ook zo nu en dan schaduw. Het afdalen breekt ons alle drie op, tis verder dan ( vlak) gedacht. Gaan met zijn drieën achteruit lopen. Ik om mijn middenvoetsbeentjes te ontlasten , Amerika voor zijn blaren en Roemenië voor de knieën . Doe je ogen dicht en zie het maar eens voor je. Drie totaal verschillende mensen die zo naar beneden sukkelen . Uhhhh nee ze hebben ons niet opgepikt en opgesloten. Duurt ook steeds maar eventjes , we wisselen af, tis namelijk alles behalve gemakkelijk de berg af, op zand of grind pad.
Sorry, voor de landnamen, maar ik ben hun namen straal vergeten. Daar valt , hoop ik, echt nog wel winst te halen voor mij.
Op het laatst is ons tempo zo verschillend en zijn we zo bezig met de ene voet voor de andere te zetten dat we weer alleen lopen . Het stadje is in zicht ennik maak heel dankbaar gebruik van mijn hulp lijn. Hij zoekt een hele fijne alberque uit voor mij, ik slaap weer lekker alleen . Ze hebben hier echt een super vriendelijke eigenaresse. Zo behulpzaam en vriendelijk heb ik ze nog niet gehad in Spanje .

Over het slapen heb ik nog lopen denken , tijdens de korte tijd dat ik vandaag alleen liep . Het is denk ik toch een stukje angst of onzekerheid , vertrouwen. Dat misschien iets van mij gestolen kan worden ( ik heb het nu twee keer gehoord in mijn Camino , een keer in alberque toen ik er ook was) dat de deur gewoon open blijft. Jan en alleman kan binnen lopen. Ik heb nog geen Jan of alleman zien binnen komen. Maar het kost mij wel mijn slaap , omdat ik door mijn prikkel gevoeligheid alles hoor ( ook door oordoppen heen) en opmerk. Dus daar kan ik nog mee aan de slag , aan het einde van mijn Camino . Vertrouwen.

Maar voor vanavond , draai ik mijn deur op slot en slaap, kan ik bijtanken en morgen weer de uitdagingen aangaan.

🙏🍀❤️

Geschreven door Nicolewandeltnaarsantiago