Plots is het voorbij, één keer knipperen met mijn ogen en ik ben weer onderweg naar huis, thuis.
Dat is een goed teken, want dan heb ik het goed naar mijn zin gehad. Als het zo altijd gaat ben ik in no-time 85 🤣.
Gisteren avond een Amerikaanse dame in “nood”, geholpen met een flos draadje en wat wandelwol. En een leuk gesprek gehad met haar. Een cynische man vroeg hoe ze met zoiets kleins zo blij kon zijn, dat stelde toch niets voor. ( goed dat hij de Camino gaat lopen, minder goed dat hij aan de keuken tafel zit te werken …..)
Vanmorgen wakker na een onrustige nacht. Ik zit op de rand van mijn bed en Vincent vraagt waarom ik zo zit te glimlachen. Wel, ik ben er nog, een nieuwe dag voor de boeg, nieuwe kansen en ik voel mezelf gelukkig.
Ondanks dat ik het hier reuze naar mijn zin heb gehad, nu gemengde gevoelens heb over dat dit voor nu voorbij is, is het een mooie dag.
Ik ga naar boven en daar heeft de dame van de flos een cadeautje voor mij. Een Camino pin. Begin ik spontaan te huilen. Ik geef haar en knuffel en bedank haar. Ze was zo blij met mijn zorg, aandacht en ons gesprek dat ze mij graag iets wilde geven. De pin zit op mijn rugzak en is een geweldig aandenken.
Ik wil graag de laatste dag nog mee schoonmaken, vreselijk om de laatste uren uit mijn neus te gaan zitten eten. Ik kijk op de bovenste verdieping naar buiten en het is zo stil op straat, en nat. De bergen staan in de mist.
Om 11 uur drinken we samen thee, met iets lekkers erbij uit de regio. Geen idee hoe het heet. Om kwart voor 12 maak ik aanstalten om te gaan, een leuke groepsfoto als aandenken, knuffels en lieve woorden, ff plassen en dan gooi ik mijn veel te grote en volle rugzak op mijn kont.
Pffffff
Ik ben geen held in afscheid nemen.
Laatste wandeling door SJPdP.
Naar het station, met de trein naar Bayonne. Het is een mooie rit.
Aangekomen in Bayonne is het net zo’n stralend weer als drie weken geleden. Ik ga lunchen in het zelfde café, naast het station als toen. De eigenaresse herkende mij nog en vroeg hoe mijn trip was geweest. Zo bij zonder, hoeveel mensen zal ze zien op een dag? Het eten was weer heerlijk en daarna ga ik door de straten van Bayonne zwerven. Ik heb een paar uur te overbruggen totdat ik in de flixbus naar Bilbao kan springen. Prachtige oude en hoge gebouwen. Mooie kathedraal, waar ik een kaarsje aansteek voor al mijn geliefde, vrienden, bekenden, dat ze gelukkig en gezond mogen zijn.
Ik ga op een terrasje zitten met thee met wat lekkers , ik krijg een hele pot. Voor de prijs waar je in Nederland een kop krijgt.
Ik ben op tijd bij de bushalte van de flixbus. De reis naar Bilbao begint met wat vertraging. Voor mij zit een oudere dame met veel te veel en erg stinkende parfum, ik hoop dat ze snel uitstapt.
Wat helaas niet gebeurd.
Ik til alvast opkijk telefoon aan mijn blog, vanavond in het hotel even douchen en dan lekker slapen.
Morgen om iets naar zeven naar het vliegveld. Moet nog ff uitvogelen met welke bus.
Onderweg kijk ik wat rond, app wat rond, lees een beetje. Krijg pijn in mijn rug, vreselijk die stoelen. Voor mijn gevoel duurt het het eindeloos, het is in werkelijkheid ruim 2,5 uur. Ik heb gewoon geen zit kont.
De chauffeur en de bijrijder zitten al die tijd te kletsen. De vreselijk naar parfum ruikende dame stapt een uur voor dat ik in Bilbao ben uit.?heerlijk.
Om 19,20 ben ik er en loop naar de roltrap. Voor mij stapt een dame met twee rolkoffers op de trap. Ik vraag mezelf nog af of dat wel wijs is. Stap zelf op de roltrap en dan blijkt even later dat het echt niet wijs was. Of zij stapt er niet van af of de koffer wil niet maar zij valt de trap rolt door ik kan niets meer en tuimel ( ik wil liever iets anders zeggen ) over haar heen . Gezien mijn zware rugzak donder ik op mijn knieën, mijn water flessen rollen over de grond. Mijn adrenaline schiet omhoog , allerlei mensen schieten naar die vrouw en ik 🤷🏻‍♀️. Ik krabbel zelf omhoog. Gefrustreerd en boos. Mijn handen polsen vingen mijn op maar doen geen pijn. Mijn knieën een beetje.
Op naar het hotel, als ik mijn spullen daar heb gezet in een leuke , kleine praktische kamer, bel ik even met Flip.
Mijn brein geeft er de brui aan en ik ga heel erg makkelijk en erg ongezond eten. Morgen op tijd op om naar het vliegveld te gaan, naar huis. Flip flink knuffelen, het huis van Jorg en Floor bewonderen, Luuk over zijn nieuwe hobby horen. Ik kijk er naar uit. 😃❤️🙏

Geschreven door Nicolewandeltnaarsantiago