Tja als je al een hele tijd niet meer loopt , dan twee uurtjes op zondag en de hond uitlaten...... Plots de kolder in je kop krijgt om te gaan lopen. Dan, protesteert je lijf wel. Maar dit is dus zoiets als “ pijn is fijn” , voldoening, weer heerlijk gelopen. Voelen wat het met mij doet en voor mijn hoofd.
Vanmorgen bij vertrek keek Ike mij super zielig aan, hij voelt aan zijn water dat er wat gaat gebeuren. Tis maar een paar dagen. Maar ik voel mij wel een beetje bezwaard.
Bij vertrek regent het een beetje, toch maar regencape om gedaan. Ik ben nu een reusachtige oranje pion. Vreselijk lelijk maar super goed zichtbaar en beschermt tegen de regen. Hij is lekker lang en ik heb mijn regenbroekspijpen aan. Mijn schoenen en onderkant broek ook beschermt. Als ik naar het kanaal loop , ga ik nog even langs mijn “ vriendelijke zwaai meneer vriend”. Even goede dag zeggen, dan loop ik langs het kanaal richting Tilburg noord. Al snel is het droog en gaat de cape weer af. Het is heerlijk buiten, het voelt fijn en vertrouwd om mijn rugzak weer op mijn gat geparkeerd te hebben. Terwijl ik loop mag ik al snel de uitdaging aan gaan met mijn plasgootje. Gelukkig ben ik het niet verleerd en blijft alles droog , behalve de grond.
Even later vraagt een vriendelijke oude man aan mij wat ik toch ga doen, ik zeg, ik ga lopen naar Barneveld. Hij vond het wel grappig en zei dat ik dan wel een beetje vaart in moet zetten.
Die vaart valt niet mee, moet er echt weer in komen, als ik langs Berkel-Enschot kom zwaai ik naar mijn neef Bart en zijn gezin. Ze weten wel niet dat ik langs loop maar mijn groet komt vast en zeker aan.
Bij Udenhout een kleine pauze, even de rugzak af en wat drinken. Als ik verder loop krijg ik een welkoms concert van een hoop kleine vogels die allemaal samen in een boom zitten. Het zijn er zeker wel dertig. Wat een mooi dorp is dit. De lucht is grijs, maar dat mag de pret niet drukken, heerlijk om op pad te zijn. Ik kom een prachtige camper voor Flip tegen. ( ik blijf wel thuis 🤪)
Als ik door Udenhout loop wordt het donkerder. Ik zie in een tuin een prachtige oude boom staan, hij is vast en zeker honderden jaren oud. Wat zal hij veel gezien en gehoord hebben. Als ik het dorp uit ben is het zo donker en winderig dat ik besluit om in een bushalte te stoppen, even te eten ( lekker warme havermout met appel) en daarna met cape om weer op pad te gaan. Richting Biezenmortel. Daar ga ik de duinen in, ik ben volgens mij de enige die hier rondstruint, behalve twee ruiters, niemand gezien. De stilte is voelbaar, de bomen laten ook hun stilte zien. Ze hebben losgelaten en zijn nu in zichzelf gekeerd. Heel soms hoor ik een vogeltje, maar ik voel vooral rust. Heerlijk.
Ik loop nu met “ Google “ en die stuurt je soms niet de meest handige route. Ik loop langs de weg naar Vlijmen. Mijn voeten protesteren, ik voel twee blaren komen en mijn benen zijn stijf. Niks meer gewend, maar dat mag de pret niet drukken.
Gelukkig ook prachtige vergezichten, echt Nederland. De regen weet niet wat hij wil, het gaat aan en af. Cape open en dicht, steeds maar weer. Dan zie ik de kerktorens van Vlijmen. Daar ga ik stoppen.
Aangekomen in het dorp kom ik langs een groepje jongeren, die nieuwsgierig zijn, wat ik dan het doen ben? Ga ik op vakantie? Als ze horen dat ik uit Tilburg kom lopen en naar Barneveld ga, zijn ze vol verbazing en vragen honderd uit. We hebben een leuk gesprek en ze wensen mij veel plezier en succes als ik verder ga. Ik loop de supermarkt binnen voor wat eet boodschappen en op naar de hotel kamer die Philip voor mij geboekt heeft. Een kamer met een bad, daar ga ik in...... kunnen mijn benen wel gebruiken.
Ik moet nog even wachten tot de kamer klaar is. Als het zover is gooi ik mijn modder stappers uit, sokken erachter aan en benen de lucht in. In mijn ooghoek zie ik een enorme orchidee, bloemen waar Moed dol op was, maar dan wel de echte natuurlijk.
Ik doe een “Camino handwasje” met zeep in de was bak, morgen een schone onderbroek en sokken. Genieten van kleine dingen, hoewel een hotel kamer is super de luxe. Geen krakende stapelbedden en snurkende medewandelaars. Morgen een dag van 25 kilometer, ik hoop dat mijn benen ook mee willen morgen. Mijn hoofd wil wel heel graag. Even kijken wat ik met mijn twee blaren ga doen vanavond en ik denk dat ik ook een blauwe nagel krijg. Best raar op deze schoenen heb ik 950 km gelopen, tien amper iets gehad. Zal wel door mijn spontane actie komen.
Uit een rugzak leven vraagt ook weer wat wennen. Mijn rugzak is ontploft.
Nu spring ik in bad, en ga lekker lezen en niksen en vroeg slapen vanavond.
Fijne avond lieve lezers .
❤️🙏🍀😃

Geschreven door Nicolewandeltnaarsantiago