Vannacht lag ik helemaal alleen in de grote
Gite. Het was heerlijk stil, mijn bed ligt goed. Hoe bijzonder het is om in een pand te verblijven wat al een paar honderd jaar oud is. Er zijn hier zoveel mensen voor mij geweest en komen er nog zoveel na mij.
Ik heb een redelijk goede nacht. Sliep ik thuis net weer goed na tien jaar slaap ellende, gooi ik alles weer over hoop. Dit wordt een periode van loslaten en in het moment zijn.
Ik blijf nog even wakker genieten van de stilte en dan sta ik op, doe het raam open en adem de koude ochtend lucht in. Er is bijna niemand op straat, het is nog vroeg . Een klein groepje pelgrims wandelde net onder het raam door. Ik kan het niet laten om hen “ buen Camino “ te wensen. Ze kijken blij verrast naar boven. Daarna was ik mezelf en zet ik een kopje koffie. Ik ga even zitten lezen en geniet van deze bijzondere plek. Net na negen besluit ik de route te gaan lopen Axx uitgestippeld had. Een prachtige wandeling. Zonder bergen zei hij, maar ja ik heb echte Nederlandse benen. Dus die heuvels gaan voor mij ook echt omhoog. Gelukkig heeft hij mij een goede tip gegeven, voetje voor voetje, rustig aan, stap voor stap. Zo kom ik ook goed boven. Ik geniet volop, het is stil in de straten, behalve het luid fluiten van kleine vogeltjes. Wat een prachtig ochtend concert. Het ruikt heerlijk, helaas bestaat er nog geen geur app, of gelukkig maar. Anders gingen er mensen nooit meer de deur uit. Ik ruik het vochtige gras, bloemetjes er schijnt een waterig zonnetje en het waait behoorlijk fris. Maar van het lopen word ik van zelf warm. Heerlijk hoe het lopen mij direct weer te pakken heeft. Ik geniet van de rust, koeien in de wei, schapen die nieuwsgierig kijken wie er langs loopt. Zie de meest prachtige oude bomen, ik vraag mij af hoe ze heten. Vervolgens of het mij een gelukkiger mens zou maken als ik de namen wel wist, dat denk ik niet. Heuvel op en heuvel af, soms aan de kant als er een auto voorbij raast. Wat gelukkig niet erg vaak gebeurt. Op een gegeven moment zie ik een oude boom om liggen. Ik sta er bij stil en moet op dat moment aan mijn oom denken. Je zou kunnen denken, die boom is dood, geen wortels meer in de aarde, geen takken in de lucht. Vanuit dat oogpunt klopt dat, maar anderzijds leeft er nog heel veel op , om en dankzij die boom. Als die boom er hier niet was geweest dan ging dat ook allemaal niet door. Uiteraard is dat ook zo met mensen, alle dingen die ze doorgeven, goede (en soms ook minder goede) levens lessen, momenten, herinneringen dragen bij aan het leven daarna.
Ik vind het toch magisch, iemand kan dan wel fysiek niet meer onder ons zijn, maar zeker nog in ons hart en gedachten. Zoveel om dankbaar voor te zijn.
En ik denk aan de stralende lach van mijn oom, de zon schijnt en de vogels fluiten.
Ik ben na twee uur weer terug in het dorp, Karin en Axx zijn druk in de weer om nog dingen klaar te krijgen voor morgen. Ik loop even naar de supermarkt, wat kleine boodschappen. Morgen voel ik mijn kuiten, dat weet ik zeker, niks gewend. Om half één komt mijn collega vrijwilligster aan en om 13 uur hebben we samen een paas lunch. Nu ben ik misselijk van de paashaas die spontaan achter mijn kiezen is gekropen.
Nog iets wat ik de komende tijd mag gaan leren loslaten, “mijn” manier van eten. Zo lang en zo vaak ben ik bezig met gezond en fit willen zijn dat ik daaromheen van alles doe en laat. Maarja dat gaat moeilijk op de Camino, ik hoop dat mijn lijf het allemaal goed gaat vinden. Daarnaast eten ze hier vegetarisch dus ook ik. Wat ik niet loslaat is mijn vasten. Morgenochtend bij het gezamenlijk ontbijt, drink ik alleen thee en of koffie.
Net hebben we gezellig bij de kachel zitten kletsen en kennis maken. Nu ben ik alleen, tik dit berichtje en lees zo nog even wat voordat ik in de douche spring. Vanavond eten we weer gezamenlijk en dan morgen aan de bak. Ik ben reuze benieuwd naar wat er allemaal komen gaat.

Geschreven door Nicolewandeltnaarsantiago